Do biura Maigreta zgłasza się starsza pani informując go, że ktoś chciał ją otruć i tylko „przypadek” sprawił, że miast niej zginęła służąca. W tym samym czasie o interwencję w tej sprawie prosi pewien poseł – pasierb starszej pani. A skoro poseł prosi to trzeba jechać...
Znów trafiamy to urokliwego małego miasteczka, choć tym razem naprawdę urokliwego. Urokliwego jak sama starsza pani, którą Maigret jest zachwycony. To idealna staruszka: krucha, elegancka, pełna wdzięku, inteligentna, nawet można by powiedzieć na swój sposób figlarna. Ogólnie szanowana, a „dziwactwa” są jej wybaczane. Jedynie rodzina służącej uważa ją za wyrachowaną, podłą i zimną, ale kto słuchałby wieśniaków...
I tak oto wkraczamy w świat rodziny, kiedyś znanej i bardzo bogatej, po śmierci ojca założyciela – znacznie biedniejszej. Dziwny to klan: syn niezbyt bystry jakimś cudem zostaje posłem, kolejny – próżniak chce uchodzić za księcia, córka nimfomanka i „urocza” starsza pani. Są nieprawdziwy jak teatralna dekoracja, a każdy kolejny fakt, który ustala Maigret, zastępuje szlachetność wyrachowaniem, kulturę prostactwem. I to nie są ludzie szczególnie źli, noszą taką samą maskę pozerstwa jak wielu. Rożni ich jedynie to, że dla zachowania twarzy, bez skrupułów, poświęcą życie innych.

Do biura Maigreta zgłasza się starsza pani informując go, że ktoś chciał ją otruć i tylko „przypadek” sprawił, że miast niej zginęła służąca. W tym samym czasie o interwencję w tej sprawie prosi pewien poseł – pasierb starszej pani. A skoro poseł prosi to trzeba jechać...
Znów trafiamy to urokliwego małego miasteczka, choć tym razem naprawdę urokliwego. Urokliwego jak sama...

Mimo że to kryminał, to jakże kojący nerwy... Mimo, że o zbrodnię idzie, jakież to ludzkie, spokojne i łagodne... Mimo że zagadka kryminalna ma pełnić tu główną rolę, to wcale jej nie pełni (no, może dla niektórych czytelników tak). Główna rola w tej i innych zapewne częściach cyklu o inspektorze Maigret przypada opisowi świata francuskiej prowincji lat temu kilkadziesiąt, świata jeszcze nieśpiesznego, świata, gdzie uprzejmość i pogawędka były ważniejsze niż efektywność, zysk i tzw. postęp. ta literatura nie jest bynajmniej wielka, jest za to bardzo, ale to bardzo dobra. Będę wracał do inspektora M. po więcej.

Mimo że to kryminał, to jakże kojący nerwy... Mimo, że o zbrodnię idzie, jakież to ludzkie, spokojne i łagodne... Mimo że zagadka kryminalna ma pełnić tu główną rolę, to wcale jej nie pełni (no, może dla niektórych czytelników tak). Główna rola w tej i innych zapewne częściach cyklu o inspektorze Maigret przypada opisowi świata francuskiej prowincji lat temu kilkadziesiąt,...

Króciutki kryminał, pełen uroku i klimatu, cichy i spokojny. Nie zagadka jest tu istotna, ale rys postaci, zaduma nad istotą ludzką, nastrój. Ta niewielka książeczka jest doskonałym przerywnikiem między cięższą literaturą. Było lekko, odpoczynkowo, przyjemnie. Warto!

Króciutki kryminał, pełen uroku i klimatu, cichy i spokojny. Nie zagadka jest tu istotna, ale rys postaci, zaduma nad istotą ludzką, nastrój. Ta niewielka książeczka jest doskonałym przerywnikiem między cięższą literaturą. Było lekko, odpoczynkowo, przyjemnie. Warto!

Zaczyna się tak, że komisarz Maigret jedzie do miejscowości nadmorskiej na północy Francji, wezwany przez starszą panią, która cudem uniknęła śmierci bo nie wypiła lekarstwa do którego ktoś dodał truciznę; zamiast niej to lekarstwo wypiła służąca i zmarła. Maigret musi rozwiązać zagadkę tego morderstwa.

Maigret prowadzi śledztwo w swoim stylu, jest milkliwy, lakoniczny, nie mamy pojęcia jakie ma hipotezy, co myśli o sprawie, po prostu zadaje pytania, chce wyczuć atmosferę rodzinną, odkryć głęboko skrywane tajemnice, chce zrozumieć cały kontekst sytuacji. Mamy tu też tutaj subtelną grę psychologiczną pomiędzy komisarzem a starszą panią, która jest czarująca, ale wygląda na niezłą manipulatorkę. Poza tym śledztwo polega na ciągłym popijaniu, bo wszędzie Maigreta częstują, a nie wypada odmówić.

Na pozór jest to rzecz nudna, akcja toczy się niespiesznie, wręcz leniwie, nie mamy tu gwałtownych zwrotów akcji, ale można napawać się grami psychologicznymi czy tłem obyczajowym: milkliwi, nieufni rybacy, nostalgiczna atmosfera kurortu w końcu sezonu.

Może najważniejsze tutaj jest otwarte przedstawienie psychologicznej metody śledczej Maigreta. Simenon pisze, że na początku główne osoby dramatu są dla komisarza jak fotografie w albumie, potem z nimi rozmawia, stawia pytania, wierzy lub nie ich odpowiedziom, i unika wyciągania pochopnych wniosków. W pewnym momencie obraz tych ludzi staje się niewyraźny i skomplikowany ale też bardziej ludzki, zaczynają być widziani od wnętrza. Wtedy potrzebny jest tylko mały wysiłek żeby prawda wyszła na wierzch.

Wielu te książki mogą nudzić, ale ja się przy nich relaksuję, ich leniwa narracja uspokaja.

Zaczyna się tak, że komisarz Maigret jedzie do miejscowości nadmorskiej na północy Francji, wezwany przez starszą panią, która cudem uniknęła śmierci bo nie wypiła lekarstwa do którego ktoś dodał truciznę; zamiast niej to lekarstwo wypiła służąca i zmarła. Maigret musi rozwiązać zagadkę tego morderstwa.

Maigret prowadzi śledztwo w swoim stylu, jest milkliwy, lakoniczny,...