Z nadzieją patrzysz na kufla dno
zostało jeszcze trochę piany
tam Afrodytę wypatrzyć chcesz
lecz wzrok Twój już pijany

I znów wychodzisz z piany pijany
z przybitą do ramion głową
szukasz gdzieś wyjścia lecz
wokół ściany zamknięte w krąg
zamknięte w krąg

Lowry na pewno nie był abstynentem...jako,że i ja w żadnej mierze nie
zasługuję na to niewątpliwie zaszczytne,czcigodne i sterylne miano,
podczas lektury postać Konsula wydała mi się szczególnie bliska i w
pewnym sensie znajoma.
Pijaństwo jako forma ucieczki,upodlenie,degeneracja własnej osoby,
uzależnienie fizyczne i psychiczne...nic nowego,ale...diabełek tkwi
w kieliszku i uśmiecha się zachęcająco.Genialne ukazane są stany
duszy i umysłu bohatera,który w rzadkich chwilach wychyla ciężką głowę
z oparów alkoholu,rozgląda się,analizuje,i podejmuje świadomie decyzję...tak wiem co robię i wiem czy to się musi skończyć.Trzeba
uszanować jego wybór,słabość jest niezmiennie wpisana w ludzką naturę
i raczej należy Konsulowi współczuć niż potępiać.Ale nie tylko on
walczy ze swym życiem na kartach tej powieści.Równie dramatyczne
boje prowadzi jego żona i brat...szczegóły w książce.
Muszę jeszcze podkreślić niesamowity klimat tej powieści.Autor kilka
lat mieszkał w Meksyku i wyczuwa się to we wszystkich opisach.Darmowa
podróż w czasie i przestrzeni.Zachęcam gorąco...alkoholików,abstynentów,
zwolenników,przeciwników...

Z nadzieją patrzysz na kufla dno
zostało jeszcze trochę piany
tam Afrodytę wypatrzyć chcesz
lecz wzrok Twój już pijany

I znów wychodzisz z piany pijany
z przybitą do ramion głową
szukasz gdzieś wyjścia lecz
wokół ściany zamknięte w krąg
zamknięte w krąg

Lowry na pewno nie był abstynentem...jako,że i ja w żadnej mierze nie
zasługuję na to niewątpliwie zaszczytne,czcigodne...