Uwielbiam noworoczne postanowienia. Są ulotne jak spadające gwiazdy. „Podobne niby do blasku, co znika, Nim człowiek zdąży powiedzieć: »Błysnęło«”. Fala kulturystów „nowy rok, nowy ja” wezbrała w siłowniach i odpłynęła (tak słyszałem, nie bywam). Diety ponownie zyskały na kaloryczności i wzbogaciły się w węglowodany (o tym też wiem z drugiej ręki). Sam również miałem drobne postanowienie – czytelnicze. Na nocnym stoliku koło mojego łóżka piętrzy się coraz większa wieża książek odłożonych „do rychłego przeczytania”. Rośnie i pęcznieje. Pewnego, nieodległego, dnia osiągnie masę krytyczną i zawali się na mnie we śnie. Już się spod tych tomów nie wygrzebię. Umrę przygnieciony papierem. Pomyślałem: „To dobry czas, żeby zacząć odsuwać od siebie tę ponurą wizję. Odtąd czytam tylko te książki. Furda nowości! Obojętnie przejdę obok księgarni. Łzy nie uronię!”. I jak mi to postanowienie wyszło? Nowy Rok nie postarzał się nawet o tydzień, kiedy je złamałem, oczywiście. W moje ręce trafiła powieść Pod wulkanem Malcolma Lowry’ego, na którą od dawna ostrzyłem sobie zęby. Weekend spędzę więc na pijackich wędrówkach ulicami Cuernavaca z konsulem Firminem, a złowieszczy cień książek przy łóżku nadal będzie nade mną górował jak wulkany Popocatépetl i Iztaccíhuatl.

Im bardziej poznawałam zawiłości społeczne, tym częściej fantazjowałam o tym, jak wyglądałoby moje życie, gdybym… I tutaj pojawiał się szereg czynników, które w znaczny lub subtelny sposób wpłynęłyby na to, kim jestem. Przemyślenia powróciły do mnie, gdy otrzymałam reportaż Tomasza Michniewicza. Muszę zaznaczyć, że nie przepadam za dostawaniem książek-niespodzianek. Bezpiecznie czuję się, wskazując pozycje, które mam z radością odpakować. Jakież było moje zdziwienie, gdy w torebce z reniferami, zamiast zamówionego egzemplarza, znalazłam Chrobot. Książkę zupełnie mi nieznaną. W pierwszym odruchu przeczytałam opis wydawcy, który mnie uspokoił – uff, jak dobrze, że to reportaż. Sprawdziłam w serwisie ocenę i już miałam przescrollować widok do opinii, ale coś mnie powstrzymało przed zapoznaniem się z wrażeniami innych czytelników. Niech to wszystko od początku do końca pozostanie dla mnie niespodzianką – od wyciągnięcia z torebki do ostatniej strony. Będę mogła z dumą zaznaczyć wykonanie styczniowego zadania z wyzwania książkowego lubimyczytać.pl, czyli przeczytanie książki otrzymanej w prezencie.

Moja historia z Miastem ślepców jest dość skomplikowana. Według moich rodziców co najmniej dwa razy widziałam jej ekranizację. Za to ja nie potrafię sobie przypomnieć żadnej sceny ani nawet aktorów, którzy w tym filmie grali. Mam jednak jakieś mgliste wspomnienie, że kiedyś już czytałam tę książkę. Przejrzałam swoją biblioteczkę i nic. Nie ma. A to może oznaczać tylko jedno. Jeśli książki nie dokończyłam i nie ma jej w moich stosach, to najwyraźniej ja z przeszłości obraziłam się na pana Saramago i książki w jakiś sposób się pozbyłam.

Fanów autora, którzy już dostali palpitacji serca, uspokajam. Zafón też na początku mi się nie podobał. „Cień wiatru” odkładałam trzy razy, dopóki nie dorosłam do tej książki bądź – jak uważają moi rodzice – dopóki nie utknęłam na wakacjach we Włoszech tylko z tą jedną pozycją. Do dzisiaj nikt nie wie, dlaczego akurat Zafóna zgarnęłam z półki, ale wiem, że jest to moja ulubiona książka. Dlatego starsza już o kilka lat daję panu Saramago drugą szansę. A to znaczy, że nie ruszę się spod kocyka, dopóki nie przewrócę ostatniej strony.