To było tak.

Amos Oz zaprosił mnie do swojego kibucu, przedstawił mi kilkoro swoich znajomych i o każdym z nich opowiedział jakąś krótką historię.

Bohaterowie tych opowieści to ludzie zwyczajni, dlatego nie potrafię Wam wytłumaczyć, co takiego niezwyczajnego jest w tych zwyczajnych ludziach i ich zwyczajnych historiach, aby uznać „Wśród swoich” za książkę rewelacyjną.

Tak po prostu jest. I już.

To było tak.

Amos Oz zaprosił mnie do swojego kibucu, przedstawił mi kilkoro swoich znajomych i o każdym z nich opowiedział jakąś krótką historię.

Bohaterowie tych opowieści to ludzie zwyczajni, dlatego nie potrafię Wam wytłumaczyć, co takiego niezwyczajnego jest w tych zwyczajnych ludziach i ich zwyczajnych historiach, aby uznać „Wśród swoich” za książkę rewelacyjną....

Z właściwym sobie mistrzostwem autor wnika w psychikę swoich bohaterow. Są oni mieszkancami kibucu, miejsca gdzie wychowal się Amos Oz. Ta skromna objętościowo książka (liczy 150 stron) zawiera 8 opowiadań poswięconych wybranym mieszkańcom, a akcja dzieje się w latach 50-tych ubiegłego wieku. Jak zwykle piękny styl i język, a problemy związane z osamotnieniem, lękiem, marzeniami i niespełnionymi nadziejami przedstawione są w sposób subtelny i realistyczny. Uwielbiam ten sposób prowadzenia narracji, daje do myślenia.

Z właściwym sobie mistrzostwem autor wnika w psychikę swoich bohaterow. Są oni mieszkancami kibucu, miejsca gdzie wychowal się Amos Oz. Ta skromna objętościowo książka (liczy 150 stron) zawiera 8 opowiadań poswięconych wybranym mieszkańcom, a akcja dzieje się w latach 50-tych ubiegłego wieku. Jak zwykle piękny styl i język, a problemy związane z osamotnieniem, lękiem,...

Moja relacja z Amosem Ozem to relacja skomplikowana. Po raz pierwszy spotkaliśmy się w mikropowieści (noweli?) pt. <i>Pantera w piwnicy</i> i… nie zaiskrzyło. Za to <i>Opowieść o miłości i mroku</i> okazała się prawdziwą bombą, która z miejsca zyskała tytuł jednej z najlepszych książek mojego życia. Od tego czasu minęło grubo ponad półtora roku, a ja nie zdecydowałam się, by sięgnąć po kolejną powieść autora. Z bardzo prozaicznego powodu: bałam się. Ale równocześnie świadoma byłam, że moment powtórnego <i>tête-à-tête</i> (i nie popisuję się tutaj wyłącznie moją nędzną francuszczyzną, bo sformułowanie to świetnie pasuje do intymnej prozy Oza) musi w końcu nadejść. Ostatecznie zdecydowałam się na zbiór ośmiu króciutkich opowiadań <i>Wśród swoich</i>, który zaintrygował mnie już podczas lektury <i>Opowieści…</i>.

Ciąg dalszy na:
https://miedzysklejonymikartkami.blogspot.com/2019/03/384-wsrod-swoich.html

Moja relacja z Amosem Ozem to relacja skomplikowana. Po raz pierwszy spotkaliśmy się w mikropowieści (noweli?) pt. <i>Pantera w piwnicy</i> i… nie zaiskrzyło. Za to <i>Opowieść o miłości i mroku</i> okazała się prawdziwą bombą, która z miejsca zyskała tytuł jednej z najlepszych książek mojego życia. Od tego czasu minęło grubo ponad półtora roku, a ja nie zdecydowałam się,...

Na książkę „Wśród swoich” składa się osiem opowiadań, których autorem jest izraelski pisarz Amos Oz. Akcja toczy się w kibucu pod koniec lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Każda opowieść poświęcona jest innemu mieszkańcowi tej wspólnoty. Wydawałoby się, że w kibucu życie jest proste i łatwe. Wszyscy są równi. Mają wyznaczone obowiązki. Troszczą się o siebie nawzajem. Wszystko jest wspólne. Nie tylko majątek, ale i dzieci. Spędzają z rodzicami tylko kilka godzin popołudniowych. W zasadzie mieszkają w dziedzińcu. Tam śpią, jedzą, bawią się i uczą.
Mimo to mieszkańcy kibucu mają jak wszyscy ludzie problemy. Społeczność tej wspólnoty nie pozostawia nikogo samemu sobie. Wspierają się nawzajem. Pomagają sobie. Jednak nie pozwalają nikomu samemu decydować o sobie. To społeczność kibucu decyduje o pracy, edukacji czy możliwości wyjazdu nawet do rodziny.
„Wśród swoich” to książka z wyższej półki. Napisana po mistrzowsku. Każde z opowiadań dotyka problemu jednego mieszkańca kibucu. Nie rozwiązuje go jednak. Tym samym zmusza czytelnika do refleksji, zastanowienia, podjęcia decyzji w imieniu konkretnej osoby. Każda z tych opowieści jest przejmująca i nostalgiczna. Czytając ma się wrażenie obcowania z arcydziełem literackim. Właściwie ośmioma miniaturowymi arcydziełami. Warto zasiąść do tej uczy jaką jest
„Wśród swoich”. GORĄCO POLECAM!

Na książkę „Wśród swoich” składa się osiem opowiadań, których autorem jest izraelski pisarz Amos Oz. Akcja toczy się w kibucu pod koniec lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Każda opowieść poświęcona jest innemu mieszkańcowi tej wspólnoty. Wydawałoby się, że w kibucu życie jest proste i łatwe. Wszyscy są równi. Mają wyznaczone obowiązki. Troszczą się o siebie nawzajem....

Ależ się zbierałam do tej książki... I wreszcie. I co za wspaniałe zaskoczenie. Nie byłam świadoma,że to opowiadania, bo pewnie nadal by czekała. Ale to była uczta. Bo wszystkich bohaterów łączy ten sam kibuc..więc uznam to za luźno związaną powieść;) Życie małej społeczności. Gdzie każdy zna każdego, a miłość zdarza się równie często jak litość albo tęsknota..

Ależ się zbierałam do tej książki... I wreszcie. I co za wspaniałe zaskoczenie. Nie byłam świadoma,że to opowiadania, bo pewnie nadal by czekała. Ale to była uczta. Bo wszystkich bohaterów łączy ten sam kibuc..więc uznam to za luźno związaną powieść;) Życie małej społeczności. Gdzie każdy zna każdego, a miłość zdarza się równie często jak litość albo tęsknota..

Wybitny zbiór opowiadań. Subtelnie o sprawach najważniejszych - Amos Oz jest w tym geniuszem.

Wybitny zbiór opowiadań. Subtelnie o sprawach najważniejszych - Amos Oz jest w tym geniuszem.

Opis książki (,,szczegółowe informacje") satysfakcjonuje mnie tym razem, niewiele mam do dodania.

Może tylko wyjaśnię na czym te ,,przeplatające się opowieści" polegają - otóż ,,Wśród swoich" jest jak serial, w którym każdy z ośmiu odcinków (tak na prawdę straciłam rachubę, więc wierzę wydawcy na słowo, że opowiadań jest osiem) opowiada o innej osobie (osobach) z tego samego kibuca. A więc w kolejnych ,,odcinkach" znajdują się czasem kontynuację historii z poprzednich ,,odcinków" (jedynie jako wzmianki w tle; jeśli ktoś, tak jak ja, ma problem z zapamiętywaniem obcojęzycznych imion, to polecam się jednak skupić).

I to chyba tyle - opowiadania rzeczywiście pokazują emocje i myśli i samotność i niedopasowanie jednostek cechujących się dużą indywidualnością do socjalistycznych społeczności kibucowych, wszystko bardzo w stylu Amosa Oza - a więc bardzo ładnie.

Opis książki (,,szczegółowe informacje") satysfakcjonuje mnie tym razem, niewiele mam do dodania.

Może tylko wyjaśnię na czym te ,,przeplatające się opowieści" polegają - otóż ,,Wśród swoich" jest jak serial, w którym każdy z ośmiu odcinków (tak na prawdę straciłam rachubę, więc wierzę wydawcy na słowo, że opowiadań jest osiem) opowiada o innej osobie (osobach) z tego...

Książka po prostu piękna, w najczystszym tego słowa znaczeniu. Porusza emocje, budzi wspomnienia a czasami chwyta za gardło. Napisana prostym językiem, bez udziwnień, mówi o tym co najtrudniejsze- o sensie życia, wartościach, miłości, rodzinie i śmierci. Prosty zabieg łączenia kolejnych opowiadań postaciami bohaterów, powoduje iż poznajemy pozornie proste życie mieszkańców kibucu z różnej perspektywy a jednocześnie mamy wrażenie, że to nie zbiór opowiadań ale niemalże powieść. Do przeczytania, do zadumy, do zachwycenia się.

Książka po prostu piękna, w najczystszym tego słowa znaczeniu. Porusza emocje, budzi wspomnienia a czasami chwyta za gardło. Napisana prostym językiem, bez udziwnień, mówi o tym co najtrudniejsze- o sensie życia, wartościach, miłości, rodzinie i śmierci. Prosty zabieg łączenia kolejnych opowiadań postaciami bohaterów, powoduje iż poznajemy pozornie proste życie mieszkańców...

Bardzo dobry zbiór opowiadań.

Bardzo dobry zbiór opowiadań.

Amos Oz " Wśród swoich ". To niewielki zbiór opowiadań o mieszkańcach kibucu Jikhat. Każde opowiadanie dotyczy jednego bohatera, ale akcja dzieje się w tym samym miejscu, więc te same postacie przewijają się w poszczególnych opowiadaniach, przyjaźnią się, razem pracują czy są po prostu sąsiadami .
To bardzo refleksyjne opowieści. Pierwszą moją myślą po zakończeniu czytania było słowo -spokój. Spokój to klimat jaki tu dominuje i to coś co łączy bohaterów.
Te krótkie opowiadania są proste, przejrzyste i takie niedokończone. To fragmenty z ludzkich historii, ma się wrażenie jakby autor, który przecież zna życie w kibucu, spacerował jego uliczkami i opowiadał o swoich sąsiadach i ich codziennych sprawach. Jeden ma problem z córką, ktos inny został porzucony, jeszcze inny całymi dniami opowiada o kataklizmach. Autor opisuje po prostu człowieka, z jego wadami, zaletami, rozterkami. Człowieka, który ma marzenia, próbuje żyć we wspólnocie kibucu albo się z niej uwolnić. Mimo różnic kulturowych i specyficznych warunków jakie stwarza taka wspólnota są to wycinki z życia ludzi takich jak wszyscy.
To bardzo ładne opowiadania. Smutne, ale takim smutkiem, który jest piękny.Ich prostota przejawia się także w stylu w jakim są napisane, a jednocześnie są to opowiadania tak subtelne, tak delikatnie dotykające człowieka. W jakiś trudny do wyjaśnienia sposób Amos Oz zostawia mnie po kilkudziesięciu stronach, zwykłych zdawać by się mogło historii z uczuciem ogromnej zadumy, skłania do refleksji,a przede wszystkim pozwala się cieszyć z przeczytania dobrej literatury.

Amos Oz " Wśród swoich ". To niewielki zbiór opowiadań o mieszkańcach kibucu Jikhat. Każde opowiadanie dotyczy jednego bohatera, ale akcja dzieje się w tym samym miejscu, więc te same postacie przewijają się w poszczególnych opowiadaniach, przyjaźnią się, razem pracują czy są po prostu sąsiadami .
To bardzo refleksyjne opowieści. Pierwszą moją myślą po zakończeniu czytania...