Dotychczas moje jedyne podróże po Izraelu to te odbywane na kartach książek. Jedną z ich jest „Na ziemi Izraela” Amosa Oza. Książka będąca zbiorem reportaży ukazała się pierwotnie w 1983 i wywołała spore zamieszanie. Autor, sam należący do niereligijnej lewicy, oddał w niej bowiem głos niemal wyłącznie ludziom z drugiej strony politycznej barykady. Wchodził do zatłoczonych kawiarni, redakcji, spotykał się sam na sam, z tymi, którzy przez jego stronę byli zaciekle krytykowani i zwalczani. Jak mówili ci „inni” – wręcz pogardzani, demonizowani, a przede wszystkim kompletnie niezrozumiani.
Z tego, co wiem, krytyka pochodziła przede wszystkim ze środowiska samego Oza. „Po coś z nimi gadał?” No cóż, chwała mu, że gadał. Zamykanie się na punkt widzenia drugiej strony jest dla każdej wspólnoty destrukcyjne. W jednej z miejscowości zwolennicy Begina, Żydzi pochodzący z krajów Maghrebu, którzy uważali, że są traktowani jak obywatele drugiej kategorii, mówią do pisarza tak: „Cały wasz problem polega na tym, że wciąż nie pogodziliście się z tym, że Begin jest premierem. Dla was jest śmieciem, nie premierem. Nic podobnego nie dzieje się w żadnym innym państwie. Szalejecie od pięciu lat, niech całe państwo stanie w płomieniach, was to nie obchodzi, najważniejsze to odzyskać władzę. Tak powinna się zachowywać opozycja? Donosić na nas przed całym światem? Szkalować?” Ciekawe, czy ówczesnej opozycji dało to do myślenia. Książka bardzo ciekawa, polecam.

Dotychczas moje jedyne podróże po Izraelu to te odbywane na kartach książek. Jedną z ich jest „Na ziemi Izraela” Amosa Oza. Książka będąca zbiorem reportaży ukazała się pierwotnie w 1983 i wywołała spore zamieszanie. Autor, sam należący do niereligijnej lewicy, oddał w niej bowiem głos niemal wyłącznie ludziom z drugiej strony politycznej barykady. Wchodził do zatłoczonych...

Jest to reportaż znanego izraelskiego pisarza opowiadający o jego ojczyźnie z lat osiemdziesiątych XX wieku. Wtedy Izrael pogrążony był w wojnie w Libanie i właśnie ten konflikt oraz różne postawy wobec niego często przebija z rozmów Amosa Oza z mieszkańcami Ziemi Obiecanej. Amos Oz spotyka się zarówno z tym, którzy chcieliby wyrzucić Arabów z żydowskiej ziemi świętej oraz z Arabami. Spotyka tych, którzy budowali to „europejskie państwo” w morzu arabskim, oraz tych Żydów, którzy przybyli tam z arabskich państw i czują się obywatelami drugiej kategorii. Spotyka tych, którzy akceptują to państwo oraz tych, którzy uważają, że wszystko zostało źle zbudowane (i podział nie przebiega miedzy narodowościami). Jak napisano we wstępie mimo, że książka powstała kilka dekad temu jej obraz społeczeństwa żydowskiej, wciąż pozostaje aktualny.
Mnie natomiast zaskoczyło to, że choć książka opowiada o Izraelczykach, to temu wielkiemu pisarzowi udało się odnaleźć prawdę o człowieku w ogóle. Słowa, które tam padają pasowałyby do współczesnej polski, która jest równie podzielone w swej wizji państwa, jak Naród wybrany (zastanawiałem się czytając te fragmenty na ile mentalność Żydów aszkenazyjskich ulegała dyfuzji w kontakcie z Polakami na przestrzeni wieków koegzystencji). Machiaweliczne słowa mogłyby paść z ust niejednego dyktatora w historii, a marzenia tych – prawdziwych przecież ludzi, których pisarz spotykał na swej drodze – goszczą też w naszych sercach. Na tym właśnie polega geniusz, że pisząc o konkretnym miejscu i konkretnej sytuacji, odkrywa to, co „uniwersalne” w człowieku.
Jedynym minusem jest hermetyczność części tekstów. Z racji odniesienia do aktualnej (wtedy) sytuacji polityczno-społecznej w tym Bliskowschodnim państwie, trudno jest w pełni to zrozumieć, nie znając polityków, partii czy choćby prasy Izraela (a raczej ich zapatrywań ideologicznych). I to mimo, że w miarę orientuje się w historii Żydów. Stąd odbieram jedną gwiazdę w ocenie.

Jest to reportaż znanego izraelskiego pisarza opowiadający o jego ojczyźnie z lat osiemdziesiątych XX wieku. Wtedy Izrael pogrążony był w wojnie w Libanie i właśnie ten konflikt oraz różne postawy wobec niego często przebija z rozmów Amosa Oza z mieszkańcami Ziemi Obiecanej. Amos Oz spotyka się zarówno z tym, którzy chcieliby wyrzucić Arabów z żydowskiej ziemi świętej oraz...

Mimo upływu czasu reportaże Amosa Oza nie straciły na aktualności. Pisze o Izraelu, ale jego błyskotliwe obserwacje można odnieść do wielu miejsc na świecie. Kłócimy się o sprawiedliwość, kiedy tak naprawdę ważna jest rzeczywistość w jakiej żyjemy.
W jego reportażach doskonale widać pęknięcia, z którymi zmaga się naród żydowski. Naród, który dzięki uzyskaniu państwowości, nagle stał się taki sam jak inny. Niby wybrany, a jednak tak jak inne nacje skupiony na sobie. Drugim pęknięciem są różnice między Sefardyjczykami a Aszkenazyjczykami - ci pierwsi byli w Palestynie od zawsze, ale to ci drudzy sięgnęli po władzę w Izraelu. I choć mieszkają w tym samym kraju, zupełnie inaczej widzą swoją rzeczywistość. Pojawia się oczywiście kwestia arabska, tym razem jako jeden z wielu problemów, z jakim borykają się Izraelczycy. A także pionierzy, którzy doskonale pamiętają jak wyglądały ich początki, a teraz nie mogą uwierzyć, że to, o co walczyli, zupełnie nie przypomina idei, jakie im przyświecały.
Całość napisana z niezwykłą precyzją, niekiedy pełna współczucia, innym razem - niezwykle dosadna. Polecam.

Mimo upływu czasu reportaże Amosa Oza nie straciły na aktualności. Pisze o Izraelu, ale jego błyskotliwe obserwacje można odnieść do wielu miejsc na świecie. Kłócimy się o sprawiedliwość, kiedy tak naprawdę ważna jest rzeczywistość w jakiej żyjemy.
W jego reportażach doskonale widać pęknięcia, z którymi zmaga się naród żydowski. Naród, który dzięki uzyskaniu państwowości,...

Uwaga: Książka jest li tylko dla czytelników zaznajomionych w znacznym stopniu z historią Ziemi Świętej.

Biorąc pod uwagę powyższe uważam, że warto po nią sięgnąć i siąść do lektury tej książki napisanej na początku lat 80. Bardzo ciekawie jest czytać o spostrzeżeniach ówczesnych mieszkańców Izraela (nie tylko Żydów) w odniesieniu do dzisiejszych realiów.

Polecam, choć pamiętajmy, że to książka dla naprawdę wąskiego grona odbiorców.

Uwaga: Książka jest li tylko dla czytelników zaznajomionych w znacznym stopniu z historią Ziemi Świętej.

Biorąc pod uwagę powyższe uważam, że warto po nią sięgnąć i siąść do lektury tej książki napisanej na początku lat 80. Bardzo ciekawie jest czytać o spostrzeżeniach ówczesnych mieszkańców Izraela (nie tylko Żydów) w odniesieniu do dzisiejszych realiów.

Polecam, choć...

Z pewnością książka Amosa Oza stanowi wyzwanie dla osób niezaznajomionych z historią państwa Izrael, przytacza bowiem wiele wydarzeń i ważnych postaci z lat poprzedzających ’80-te. Z drugiej strony, nie można nie docenić i zachwycić się wspaniałym, językiem autora. Mimo, że książka stanowi zapis rozmów, a w zasadzie monologów Izraelczyków (nie koniecznie Żydów) z różnych miejsc i raczej niższych sfer (majątkowych),okraszone są komentarzami pisarza, które dodają im kontekstu oraz piękna. Same wypowiedzi zebrane w reportażu pokazują, zauważalny również teraz, podział wśród mieszkańców Izraela, w kluczowych kwestiach polityki zagranicznej, wewnętrznej, tożsamości kulturowej oraz narodowej. Dysonansów jest mnóstwo i wszystko wskazuje na to, że ciągle są aktualne – i pewnie to jest jednocześnie przekleństwem państwa Izrael utrudniającym jego rozwój, jak również szansą, bo w różnorodności Izraela mogłaby tkwić jego siła. A na którą stronę ostatecznie przechyli się szala? Czas pokaże.

Z pewnością książka Amosa Oza stanowi wyzwanie dla osób niezaznajomionych z historią państwa Izrael, przytacza bowiem wiele wydarzeń i ważnych postaci z lat poprzedzających ’80-te. Z drugiej strony, nie można nie docenić i zachwycić się wspaniałym, językiem autora. Mimo, że książka stanowi zapis rozmów, a w zasadzie monologów Izraelczyków (nie koniecznie Żydów) z różnych...

Książka jest kompletnie niezrozumiała dla osób, które nie znają szczegółowo historii Izraela i specyficznych pojęć. Tak jak w serii "Reportaż" ukazują się różne pozycje o różnych miejscach na świecie, które po prostu można czytać, tak tutaj musiałem to robić z Wikipedią. Wystarczyłoby dodanie odpowiednich przypisów, ale nie wiem, czy w redakcji uznano, że za wszelką cenę chcą utrzymać oryginalne dzieło Oza, czy nikomu się nie chciało. Nie polecam jeżeli nie jesteście biegli w sprawach Izraela oraz kultury i historii żydowskiej.

Książka jest kompletnie niezrozumiała dla osób, które nie znają szczegółowo historii Izraela i specyficznych pojęć. Tak jak w serii "Reportaż" ukazują się różne pozycje o różnych miejscach na świecie, które po prostu można czytać, tak tutaj musiałem to robić z Wikipedią. Wystarczyłoby dodanie odpowiednich przypisów, ale nie wiem, czy w redakcji uznano, że za wszelką cenę...

Amos Oz – Na Ziemi Izraela. To autor, do którego mam wyjątkową słabość , za jego szczerość w swoim pisarstwie, realizm, poglądy i sposób patrzenia na świat.
Ta książka to reportaż, gatunek, którego Oz nie praktykował. Książka ta jest ze wstępem Pawła Smoleńskiego, wspaniałego polskiego reportażysty, którego niedawno pożegnaliśmy.
Amos Oz odbył podróż w okolice Jerozolimy w październiku i listopadzie 1982 roku, żadnej z przytoczonych rozmów nie nagrywał dyktafonem i żadnej z nich nie mógł przytoczyć w całości, ze wzdględu na jej długość.
Przeprowadził dziesiątki rozmów z ludźmi z "Ziemi Izraela", z robotnikami, imigrantami, zwykłymi pracownikami, ludźmi, którzy są pełni żalu i gniewu, pełni niepokoju o swoją przyszłość, pisał o nich, że wyrażają się za pomocą wykrzykników. Rozmawiał z ludźmi religijnymi, jak i świeckimi o judaiźmie, o polityce, o państwowości. Judaizm to nie jest religia, to stan umysłu, to obyczaje i tadycje, to również sztuka, kultura i literatura. Czasami zazdroszczę Żydom tej ich kultury i tradycji, tej religijności, która otacza ich ze wszech stron dając oparcie. Próbował dotrzeć również do ludności arabskiej, do których nie dotarł niemal wcale.
Gdy czytam Amoza Osa za każdym razem odkrywam w jego książkach silne emocje, które odczuwam jeszcze długo po przeczytaniu, on jest po prostu mistrzem. Paweł Smoleński w swojej przedmowie pisał : To pisarstwo najwyższych lotów, które Na Ziemi Izraela Amos Oz wypełnił wybornie.

Amos Oz – Na Ziemi Izraela. To autor, do którego mam wyjątkową słabość , za jego szczerość w swoim pisarstwie, realizm, poglądy i sposób patrzenia na świat.
Ta książka to reportaż, gatunek, którego Oz nie praktykował. Książka ta jest ze wstępem Pawła Smoleńskiego, wspaniałego polskiego reportażysty, którego niedawno pożegnaliśmy.
Amos Oz odbył podróż w okolice Jerozolimy w...

Nie polecam tej książki, osobom nie wtajemniczonym w kulturę żydowską. Książka wymaga od czytelnika zrozumienia dynamiki konfliktów Izraelsko Palestyńskich i widać dobitnie, że była pisana przez Izraelczyka dla Izraelczyków.

Za to na plus koniecznie trzeba wziąć piękno i kunszt literacki autora. Wywiady z osobami w tym reportażu, są porywające i pomimo problemu w odnalezienia się w nawiązaniach do polityki Izraela, teksty są wciągające i dynamiczne.

Po tej książce, bardziej oczekiwałem, że będzie opowiadała o kulturze i ekonomii Izraela, a niestety książka, stara się być traktatem politycznym, obrazującym w sposób przekrojowy poglądy w społeczeństwie, poprzez wywiady z różnymi osobami.

Ostatecznie książkę polecam, ale raczej tylko osobom zaznajomiony z polityką i dynamiką konfliktów Izraelsko Palestyńskich.

Nie polecam tej książki, osobom nie wtajemniczonym w kulturę żydowską. Książka wymaga od czytelnika zrozumienia dynamiki konfliktów Izraelsko Palestyńskich i widać dobitnie, że była pisana przez Izraelczyka dla Izraelczyków.

Za to na plus koniecznie trzeba wziąć piękno i kunszt literacki autora. Wywiady z osobami w tym reportażu, są porywające i pomimo problemu w...

To było moje pierwsze spotkanie z tym autorem. Nie miałam wygórowanych oczekiwań, ponieważ słyszałam zazwyczaj tylko pochlebne opinie o tym autorze, ale bez opisu jego stylu. Nie spodziewałam się niczego i podeszłam do książki z "wolną" głową.
Nie rozczarowałam się, ale mam mieszane odczucia po tej lekturze. Z jednej strony przenosi w inny świat. Opisy są plastyczne i skupiają się na detalach. Język całości jest ambitny, chciałoby się powiedzieć wysoki i kunsztowny. To wpływa na to, że nie czyta się tego super łatwo, trzeba poświęcić trochę uwagi na tę lekturę. Minusem i zarazem ogromnym plusem tej książki jest jej zaangażowanie w rzeczywistość. Plusem, ponieważ to reportaż i oddanie głębi konfliktów społeczmych jest tutaj obowiązkiem. Z drugiej strony, książka wymaga dużej orientacji w historii i kulturze Izreale.
Ja czytałam tę książkę jako laik, nie mam za dużo pojęcia o historii i konfliktach palestyńsko-izraelskich, ale reportaże były dla mnie zrozumiałe i niesamowite, bo przestawiały ludzi i ich poglądy. Skupiały się na tu i teraz, na zapisie rzeczywistości. Cieżo mi ocenić tę książkę.

To było moje pierwsze spotkanie z tym autorem. Nie miałam wygórowanych oczekiwań, ponieważ słyszałam zazwyczaj tylko pochlebne opinie o tym autorze, ale bez opisu jego stylu. Nie spodziewałam się niczego i podeszłam do książki z "wolną" głową.
Nie rozczarowałam się, ale mam mieszane odczucia po tej lekturze. Z jednej strony przenosi w inny świat. Opisy są plastyczne i...

Uwielbiam literaturę faktu i reportaże, ale ten mnie szczerze zawiódł. Ta książka to takie przepisane rozmowy, niekiedy wręcz słowo w słowo z lokalną ludnością, gdzie autor nawet nie zadaje sobie trudu, by wytłumaczyć nam, czytelnikom, niektóre rzeczy. Nie mniej było to ciekawe, aczkolwiek nie było to to, czego oczekiwałam.

Uwielbiam literaturę faktu i reportaże, ale ten mnie szczerze zawiódł. Ta książka to takie przepisane rozmowy, niekiedy wręcz słowo w słowo z lokalną ludnością, gdzie autor nawet nie zadaje sobie trudu, by wytłumaczyć nam, czytelnikom, niektóre rzeczy. Nie mniej było to ciekawe, aczkolwiek nie było to to, czego oczekiwałam.