Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"W żargonie bartników istnieje słowo określające rodzinę pszczelą pozbawioną matki : "bezmatek'."

Mira Marcinów " Bezmatek ". Książka, która w pewnym sensie powstała ze straty, autorka pisze na podstawie własnych przeżyć, o wielkiej, szalonej i zachłannej miłości do matki. I o żałobie po jej śmierci.

Dla mnie również bardzo osobista, co zapewne miało duży wpływ na mój odbiór tej opowieści.
Bo jest to opowieść, której się słucha z mieszaniną wielu emocji. Opowieść małej dziewczynki, nastolatki i dorosłej kobiety, która opisuje swoje życie i relacje z matką. Bardzo silną ale skomplikowaną i niejednoznaczną relację.
Uderza w tym ogromna szczerość, prosty ale intrygujący styl, brak patosu i zbytniego sentymentalizmu, ale nie brakuje tu czułości i miłości. Sporo tu też czarnego humoru.
To wszystko opisane jest jak zlepek obrazów, subiektywnych wrażeń i wspomnień.
Bardzo przejmująca jest ta książka, bo opisuje nie tylko życie ale i śmierć, okres bycia razem w obliczu nieuniknionego. I to jest bardzo smutne - to zderzenie życia, tak bardzo barwnego, pełnego marzeń, zachłannego i intensywnego z obrazem z ostatnich wspólnych miesięcy.

Emocje, emocje, mnóstwo emocji kotłuje się we mnie po przeczytaniu tej książki.
Często uciekam od smutnych książek, ale ten smutek bywa różny. Czasem to dobry smutek, potrzebny. Polecam!

Na koniec kilka słów od autorki :

"Stworzyłam tę książkę z przekonaniem, że można konfrontować się z bardzo trudnymi wspomnieniami z czułością, że istnieje sposób na połączenie żalu, złości i pretensji do matki z fascynacją i szaleńczą miłością do niej. W książce starałam się zawrzeć dużo podejrzliwości wobec samej siebie i swoich wspomnień, mieć odwagę, aby szczerze się im przyjrzeć. Wydaje mi się, że nikt nie jest tak krytyczny wobec własnych matek jak właśnie my – córki ".

"W żargonie bartników istnieje słowo określające rodzinę pszczelą pozbawioną matki : "bezmatek'."

Mira Marcinów " Bezmatek ". Książka, która w pewnym sensie powstała ze straty, autorka pisze na podstawie własnych przeżyć, o wielkiej, szalonej i zachłannej miłości do matki. I o żałobie po jej śmierci.

Dla mnie również bardzo osobista, co zapewne miało duży wpływ na mój...

Paulina Jóźwik "Strupki". Przepiękna i taka moja 😊 Moja bo wieś, dużo wspomnień i dużo emocji. Jestem pod wrażeniem tego debiutu. Dla mnie i wielu innych osób które dzieciństwo i młodość spędziły na wsi, choćby tylko na wakacjach, to bardzo realistyczny powrót do przeszłości.To, w jaki sposób autorka opisała wieś, jej charakterystyczne cechy, przyrodę, zapachy i obrazy zapamiętane z dawnych lat jest wyjątkowe. Każdy z nas takie ma. Ja o wielu już nie pamiętałam, ale dzięki tej książce one wróciły. I wrócił obraz babci, która była dla mnie tak samo ważna jak babcia dla głównej bohaterki Poli.
Bardzo ładnym stylem napisana jest ta książka . Autorka potrafi ubrać emocje w słowa tak, żeby wszystko tworzyło spójną całość.
To opowieść o tym czym są dla nas i jaki mają na nas wpływ więzy krwi, dom w którym się wychowaliśmy i relacje rodzinne, w jakich żyliśmy.
Smutna i wesoła, nostalgiczna i refleksyjna, przede wszystkim bardzo prawdziwa . Każdy ból i strach bohaterki przed odsłonięciem swoich prawdziwych uczuć był dla mnie jak ten tytułowy strupek zdzierany z rany. Ale jak mówiła Irka, siostra Poli, po zerwaniu strupka rana goi się szybciej...
Polecam 😊

Paulina Jóźwik "Strupki". Przepiękna i taka moja 😊 Moja bo wieś, dużo wspomnień i dużo emocji. Jestem pod wrażeniem tego debiutu. Dla mnie i wielu innych osób które dzieciństwo i młodość spędziły na wsi, choćby tylko na wakacjach, to bardzo realistyczny powrót do przeszłości.To, w jaki sposób autorka opisała wieś, jej charakterystyczne cechy, przyrodę, zapachy i obrazy...

Dziś rano, z ogromnym żalem, skończyłam czytać najpiękniejszą dla mnie książkę tego roku, pewnie też jedną z najpiękniejszych w ogóle.
"Tango śmierci" Jurija Wynnyczuka, książka której na próżno wypatrywać na półkach z bestsellerami, ale warto czasem poszukać dalej.
"Tango śmierci" to książka, która ma niesamowity, magiczny wręcz klimat. Gdzie przeszłość przeplata się z teraźniejszością a sprawy realne z tymi mniej realnymi.
Mamy tu przede wszystkim wspaniały obraz Lwowa z czasów przedwojennych, dramatyczne losy miasta w czasie okupacji także historie z lat bardziej współczesnych. Akcja przedstawiona jest w dwóch wątkach i kilku przestrzeniach czasowych. Autor opisuje przede wszystkim przyjaźń czterech chłopców - Niemca, Polaka, Ukraińca i Żyda, ich dzieciństwo, perypetie dorastania i szybkie wejście w dorosłość, które spowodował wybuch wojny. Jednocześnie opisuje też losy Jarosza, badacza języka arakumskiego, oraz tajemniczego Tanga śmierci, z którym wiązały się niezwykłe historie.
Te opowieści wzajemnie się przenikają, łączą i dostarczają czytelnikowi całej gamy emocji.Zakonczenie jest taką klamrą spinającą całość i jest to zakończenie, które.... no dobrze, nie chce zdradzać za dużo, jest to bardzo emocjonalne zakończenie i sam pomysł na takie splecenie wątków uważam za cudowny. Autor potrafi niezwykle obrazowo oddać klimat Lwowa, jego barwność i wielokulturowość. Książka, mimo niełatwych często tematów, zawiera mnóstwo humoru, śmiech przeplata się tutaj z płaczem. To bardzo mądra i prawdziwa lektura, pełna niesamowitych obrazów i postaci( moje ulubione to właściciel Zakładu pogrzebowego i babcia paczka, ale też wiele innych). Mnie oczarowała. Daję jej 10/10. Polecam

Dziś rano, z ogromnym żalem, skończyłam czytać najpiękniejszą dla mnie książkę tego roku, pewnie też jedną z najpiękniejszych w ogóle.
"Tango śmierci" Jurija Wynnyczuka, książka której na próżno wypatrywać na półkach z bestsellerami, ale warto czasem poszukać dalej.
"Tango śmierci" to książka, która ma niesamowity, magiczny wręcz klimat. Gdzie przeszłość przeplata się z...