Wiedza współczesnego Polaka na temat kultury, historii oraz polityki Ukrainy zamyka się w kilku stereotypowych powtarzanych przez media sądach. Korupcja, niewykorzystane szansy na prawdziwą demokrację, pomarańczowa rewolucja. Wspólna historia Polski i Ukrainy to nadal temat trudny i drażliwy, mimo że Polacy chcą uchodzić za wielkich przyjaciół „zacofanej” Ukrainy. Pogranicze polsko-ukraińskie to świadek wielu niesnasek, tragedii oraz incydentów, które owocują do dziś niezrozumieniem po obu stronach.
Oksana Zabużko pisząc Muzeum porzuconych sekretów musiała liczyć się z tym, że poruszone przez nią tematy okażą się punktem wyjścia nie tylko do rozmowy o tożsamości współczesnego Ukraińca, o miejscu kobiety w ukraińskim życiu publicznym i prywatnym ale i o stosunkach polsko-ukraińskich które są nabrzmiałe od urazów i wzajemnych lęków.
Przede wszystkich jednak ostatnia powieść Zabużko to skondensowana na 700 stronach opowieść o ukraińskiej duszy, rozdartej pomiędzy przeszłością i przyszłością z pominięciem teraźniejszości, która upomina się o siebie z niemniejszym impetem niż przeszłość, potrzeba rozliczenia się z niepowodzeniami, ukrytymi zbrodnia i tragediami, które nie miały szans na ujrzenie światła dziennego.
Zabużko prowadzi nielinearną narrację wprowadzając chaos w odbiorze swojej powieści, z którego w sposób niezwykle wysublimowany wyłania się paradoksalnie dość jasny, choć nieuporządkowany mikrokosmos współczesnej Ukrainy. Daryna, która łączy całość i prowadzi, choć nie zawsze świadomie, przez historię i narrację, jest uwikłana w każdy możliwy sposób w przeszłość, teraźniejszość i przyszłość Ukrainy. Krąży pomiędzy tragiczną i upolitycznioną historią ojca, a zbyt wcześnie przerwanym życiem przyjaciółki-malarki oraz równolegle niemal toczącymi się żywotami żołnierzy UPA, przodkami Adriana i swoimi wyborami, które doprowadzają ją nie tylko do niezależności. Jest raczej przewodnikiem po warstwach ukraińskiej duszy, niewyjaśnionych nigdy sekretów, które, mimo że porzucone, domagają się ujawnienia.
Zabużko w niezwykły sposób opowiada historię swojego kraju, opisuje jego charakter, braki i piękno. Nie sposób przerwać czytanie Muzeum mimo trudności w odbiorze, potrzeby poszerzenia wiedzy historycznej podczas lektury oraz wytężenia całej uwagi na narracji. Nie jest to książka z puli łatwych miłych i przyjemnych ale fascynujących i inteligentnie poprowadzonych historii, z których wiele czeka na opowiedzenie.

Wiedza współczesnego Polaka na temat kultury, historii oraz polityki Ukrainy zamyka się w kilku stereotypowych powtarzanych przez media sądach. Korupcja, niewykorzystane szansy na prawdziwą demokrację, pomarańczowa rewolucja. Wspólna historia Polski i Ukrainy to nadal temat trudny i drażliwy, mimo że Polacy chcą uchodzić za wielkich przyjaciół „zacofanej” Ukrainy....