Podróż przez zachodnioeuropejskie czas i przestrzeń w pryzmatach indywidualnych doświadczeń. Włochy, Niemcy, Austria, Francja, Wielka Brytania. Stendhal, Casanova, Kafka, plejada znanych i nieznanych z imion Europejczyków, którzy zaludniają karty "Czuję" i wreszcie w tym wszystkim narrator - Sebald? - czasem wręcz gorączkowo, chorobliwie, lękliwie namyślający się nad naturą pamięci w jej zbiorowym i jednostkowym sensie. Mroczna, hipnotyzująca, długotrwała proza.

Podróż przez zachodnioeuropejskie czas i przestrzeń w pryzmatach indywidualnych doświadczeń. Włochy, Niemcy, Austria, Francja, Wielka Brytania. Stendhal, Casanova, Kafka, plejada znanych i nieznanych z imion Europejczyków, którzy zaludniają karty "Czuję" i wreszcie w tym wszystkim narrator - Sebald? - czasem wręcz gorączkowo, chorobliwie, lękliwie namyślający się nad naturą...

Sebald jest odkrywczy, interesujący i znaczący. Zwraca uwagę na drobny mały fragment całości, na bazie której buduje cały świat. Dzięki niemu spojrzałem inaczej na Kafkę i również na miejsca, o których pisze. Niedościgły wzór i ważna pozycja w bibliotece. Chciałbym z nim pójść kiedyś na spacer ale teraz, wiedząc że to niemożliwe, spaceruję poprzez czytane książki, strony, tytuły. Sebald to uczta w doborowym towarzystwie.

Sebald jest odkrywczy, interesujący i znaczący. Zwraca uwagę na drobny mały fragment całości, na bazie której buduje cały świat. Dzięki niemu spojrzałem inaczej na Kafkę i również na miejsca, o których pisze. Niedościgły wzór i ważna pozycja w bibliotece. Chciałbym z nim pójść kiedyś na spacer ale teraz, wiedząc że to niemożliwe, spaceruję poprzez czytane książki, strony,...

Proza Sebalda to niepowtarzalna podróż przez wymiary narracji i czasu. Każdego, kto zdecyduje się zabrać na pokład, czeka bardzo specyficzne doświadczenie eksplorowania zupełnie nowych poziomów wrażliwości. To kontemplacja szczegółów, na które inaczej nigdy nie zwróciłoby się uwagi, to ożywianie historii nad którymi nikt by się nie pochylił, i które w innym wypadku byłyby dawno zapomniane - refleksyjna, introwertyczna, nieco nerwicowa podróż ponad wymiarami, złożona z dygresji, zwrotów, powrotów, skomplikowanych rozgałęzień i niespodziewanych domknięć. Założę się, że wrażenia nie każdemu się spodobają, ryzyko konkluzji "jakież to nudne i o czym to w ogóle jest" jest spore, ale może to być również Wielka Miłość i bicie pokłonów. Ja uwielbiam niezmiennie. Niemniej ze wszystkich Sebaldów (ten jest czwarty) ten podobał mi się najmniej, ale wysoka nota oddaje jakość tej prozy: ona jest albo świetna, albo absolutnie przecudowna, a zawsze wybitna. Jednak jeśli ktoś miałby przeczytać w życiu tylko jedną książkę Sebalda, to myślę, że powinny to być "Pierścienie Saturna". A potem "Austerlitz", a potem "Wyjechali", a "Czuję. Zawrót głowy" na końcu.

Czy polecam? O Wszechświecie, ja to czczę. Swojego trzeciego kota nazwę Sebald (a to jest BARDZO wysokie wyróżnienie w moim mikrokosmosie).

Wzdycham w zachwycie.

Proza Sebalda to niepowtarzalna podróż przez wymiary narracji i czasu. Każdego, kto zdecyduje się zabrać na pokład, czeka bardzo specyficzne doświadczenie eksplorowania zupełnie nowych poziomów wrażliwości. To kontemplacja szczegółów, na które inaczej nigdy nie zwróciłoby się uwagi, to ożywianie historii nad którymi nikt by się nie pochylił, i które w innym wypadku byłyby...

Sebald znowu mnie zachwycił ( i tłumaczenie Małgorzaty Łukasiewicz). Każde słowo, każde zdanie jest tu na miejscu, jeśli czytelnik cokolwiek przeskoczy, połknie pędząc dalej, zawsze straci.

O czym są tak naprawdę te opowieści trudno powiedzieć, być może przede wszystkim o pamięci. Łączą je miejsca, od Wiednia, przez niemieckie wioski w Alpach aż po północne Włochy i Wenecję, czas zapętla się od roku 1800 i kampanii napoleońskiej po lata współczesne narratorowi , czyli osiemdziesiąte XX wieku. Gdyby książkę tę potraktować jako literaturę podróżniczą to zwłaszcza wtedy, gdy wybieramy się do Werony lub nad jezioro Garda. Będzie tu o Stendhalu, Casanovie i Kafce, o Tiepolu i Pisanello.

Podobnie jak w "Opowiadać dalej" Bartha w pewien sposób nie dotarło do mnie, że to są opowiadania, kolejne opowieści przeplatają się tak bardzo, że nie widzę tej granicy między nimi, nie wyobrażam sobie wyciagnięcia którejś z całego kontekstu.

Sebald znowu mnie zachwycił ( i tłumaczenie Małgorzaty Łukasiewicz). Każde słowo, każde zdanie jest tu na miejscu, jeśli czytelnik cokolwiek przeskoczy, połknie pędząc dalej, zawsze straci.

O czym są tak naprawdę te opowieści trudno powiedzieć, być może przede wszystkim o pamięci. Łączą je miejsca, od Wiednia, przez niemieckie wioski w Alpach aż po północne Włochy i...

Mam wrażenie, że w przypadku tej książki, jej treści zostały zaprezentowane w zlepiony bez ładu sposób. Nie wyczułem myśli przewodniej lub tego rodzaju skinienia autora w stronę czytelnika.

Mam wrażenie, że w przypadku tej książki, jej treści zostały zaprezentowane w zlepiony bez ładu sposób. Nie wyczułem myśli przewodniej lub tego rodzaju skinienia autora w stronę czytelnika.

Czytanie Sebalda to nie tylko intelektualna przyjemność. Ona wręcz przenika na wskroś. Oprócz niezwykłej satysfakcji z pięknej frazy, pozostaje bliżej niejasna tęsknota, niepokojące poczucie, że coś istotnego nas ominęło albo raczej: sami to „coś” ominęliśmy.

Ilustracją może być np. wspomniane przez Autora spostrzeżenie Stendhala, że ”nie należy kupować rycin pięknych widoków oglądanych w podróżach. Albowiem rycina niebawem zajmuje całe miejsce wspomnienia, jakie w sobie nosiliśmy, ba, można wręcz powiedzieć, że je niszczy”.

Groteskowo to brzmi w kontekście współczesnego człowieka, który - gdy czymkolwiek się zachwyci, a może tylko zainteresuje lub uzna za warte tego - od razu sięga po smartfona, niczego już nie pozostawiając własnemu spojrzeniu. Patrzeć, patrzeć po to by nasycić się Oglądanym! – jakie to już dziś niemodne i staroświeckie.

Wielka literatura. Ktoś mógłby powiedzieć - o niczym. Ja powiem – o zwyczajnym szczególe, małym wycinku Wielkiej Całości. A esej nie potrzebuje przewodniego tematu, by być mistrzowskim.

Z drugiej strony „Czuję. Zawrót Głowy” jednak nie sięga wyżyn trzech arcydzieł Sebalda: „Pieruścieni Saturna”, „Wyjechali” i „Austerlitza”….

Czytanie Sebalda to nie tylko intelektualna przyjemność. Ona wręcz przenika na wskroś. Oprócz niezwykłej satysfakcji z pięknej frazy, pozostaje bliżej niejasna tęsknota, niepokojące poczucie, że coś istotnego nas ominęło albo raczej: sami to „coś” ominęliśmy.

Ilustracją może być np. wspomniane przez Autora spostrzeżenie Stendhala, że ”nie należy kupować rycin pięknych...

O ile Pierścienie Saturna i Austeritz zachwyciły mnie tym jak autor poetycko meandruje wokół głównej nosi utworu i jak ciekawie łączy różne skojarzenia,wątki i fakty, o tyle zupełnie nie potrafiłam wczuć się w tę książkę. Miałam wrażenie zupełnego twórczego zastoju u autora i wykorzystanie literackich umiejętności by po prostu "coś "napisać - bez wizji i celu. Język oczywiście nadal mistrzowski.

O ile Pierścienie Saturna i Austeritz zachwyciły mnie tym jak autor poetycko meandruje wokół głównej nosi utworu i jak ciekawie łączy różne skojarzenia,wątki i fakty, o tyle zupełnie nie potrafiłam wczuć się w tę książkę. Miałam wrażenie zupełnego twórczego zastoju u autora i wykorzystanie literackich umiejętności by po prostu "coś "napisać - bez wizji i celu. Język...

Książki to powroty i powtórne czytanie. Książki to łańcuszek i splot. Wróciłam do Sebald'a w związku z czytaniem na przemian R. Girarda i Stendalha.

Książki to powroty i powtórne czytanie. Książki to łańcuszek i splot. Wróciłam do Sebald'a w związku z czytaniem na przemian R. Girarda i Stendalha.

Stendhal, Casanova, Kafka, młody Sebald - nadają kierunek podróżom autora po miejscach i czasie - przykuwają uwagę, inspirują i poprawiają samopoczucie

Stendhal, Casanova, Kafka, młody Sebald - nadają kierunek podróżom autora po miejscach i czasie - przykuwają uwagę, inspirują i poprawiają samopoczucie

Sebald jest przereklamowany. Zdecydowanie.

Sebald jest przereklamowany. Zdecydowanie.