W wydaniu z Solarisa jest to zbiór opasły, podzielony tematycznie. Opowiadania te ukazują się we wcześniejszych i późniejszych publikacjach.
„Nowością” jest jedynie „Gdy przebierze się miarka” - opowiadanie z tych abstrakcyjne zabawnych: rodzina Calderonów cieszy się synem Aleksandrem – radosnym bobasem. Radość trwa do czasu aż odwiedzają ich wysłannicy z przyszłości niosąc radosną wiadomość, że Aleksander jest nadczłowiekiem, który stworzy nowe – doskonałe społeczeństwo. Teraz jednak musi przejść przyspieszony kurs dorastania, żeby wszelkie jego moce mogły się odpowiednio szybko ujawnić.
Kolejne szyderczo-zjadliwe, ale i zabawne opowiadanie. Znakomicie poprowadzone dialogi i prawdy oczywiste, które Kuttner przedstawia w szyderczy dość sposób. Dobre opowiadanie i doskonały zbiór.

W wydaniu z Solarisa jest to zbiór opasły, podzielony tematycznie. Opowiadania te ukazują się we wcześniejszych i późniejszych publikacjach.
„Nowością” jest jedynie „Gdy przebierze się miarka” - opowiadanie z tych abstrakcyjne zabawnych: rodzina Calderonów cieszy się synem Aleksandrem – radosnym bobasem. Radość trwa do czasu aż odwiedzają ich wysłannicy z przyszłości...

Dwanaście opowiadań i wszystkie świetne. Aż się wierzyć nie chce, że od ich napisania mija osiemdziesiąt lat.

Dwanaście opowiadań i wszystkie świetne. Aż się wierzyć nie chce, że od ich napisania mija osiemdziesiąt lat.

Świetna antologia pokazująca najlepsze opowiadania autora. Bardzo cenie przewrotny, czarny humor autora. Jego bohaterzy nie są herosami z legend to często dziwaczni ludzie zmagający się albo ze sobą, albo z całym światem. Te opowiadania pokazują że lepiej nie poprawiać dobrego, o czym przekona się geniusz, który próbuje ulepszyć swoje dzieciństwo, albo że często nie ma się kontroli nad tym co obdarza się życiem, o czym dowiaduje się wynalazca Galleger, lub że święty spokój ma wysoka cenę, gdy potrafi się zmieniać prawa natury. Autor miał nowe (i ciągle jeszcze bardzo świeże) podejście do wielu starych i znanych motywów, i to w nim lubię.

Świetna antologia pokazująca najlepsze opowiadania autora. Bardzo cenie przewrotny, czarny humor autora. Jego bohaterzy nie są herosami z legend to często dziwaczni ludzie zmagający się albo ze sobą, albo z całym światem. Te opowiadania pokazują że lepiej nie poprawiać dobrego, o czym przekona się geniusz, który próbuje ulepszyć swoje dzieciństwo, albo że często nie ma się...

Po prawie 30 latach postanowiłem sprawdzić, czy opowiadania Kuttnera nadal będą mi się podobały. Padło na zbiór "Próżny robot".

Space opera to podgatunek fantastyki naukowej. Nauki tam za grosz, natomiast fantazji wiele. W szczególności bohaterowie przemierzają bez trudu ogromne połacie wszechświata, oczywiście z nadświetlnymi prędkościami. Niektóre opowiadania Kuttnera określiłbym terminem "time opera". Rzeczywiście, podróże w czasie są tam prawie oczywistością, autor opisuje je z radosną nonszalancją względem jakichkolwiek podstaw naukowych. "Opera" też jest nie od rzeczy: mamy karykaturalne postacie, groteskowe wydarzenia, slapstickowy humor (a nawet śpiew, czasami, gdyby komuś brakowało).

Opowiadania, ogólnie biorąc, nie są zbyt dobre. Ale jest w nich jakaś odrobina geniuszu. Chyba najlepsze jest to najsłynniejsze: "Tubylerczykom spełły fajle".

Po prawie 30 latach postanowiłem sprawdzić, czy opowiadania Kuttnera nadal będą mi się podobały. Padło na zbiór "Próżny robot".

Space opera to podgatunek fantastyki naukowej. Nauki tam za grosz, natomiast fantazji wiele. W szczególności bohaterowie przemierzają bez trudu ogromne połacie wszechświata, oczywiście z nadświetlnymi prędkościami. Niektóre opowiadania Kuttnera...

Pierwsze dwa opowiadania to taka mini groza/ thriller w konwencji sci-fi - według mnie zdecydowanie najlepsze ze zbioru! Bardzo lubię takie tajemnicze i trochę tragiczne zakończenia. Galloway Gallagher kojarzy mi się z bohaterami Lema - wynalazcami Trurlem i Klapaucjuszem. Wybitny naukowiec, który swe wynalazki konstruuje pod wpływem, a po wytrzeźwieniu - nie ma bladego pojęcia po co je zbudował i jak działają. Pomysł na postać prześwietny! Z kolei opowiadania o Hogbenach - jak dla mnie ciut chaotyczne i absurdalne, ale chyba takie miały być :) W skrócie - potężna dawka humoru w konwencji fantastyki naukowej. Polecam!

Pierwsze dwa opowiadania to taka mini groza/ thriller w konwencji sci-fi - według mnie zdecydowanie najlepsze ze zbioru! Bardzo lubię takie tajemnicze i trochę tragiczne zakończenia. Galloway Gallagher kojarzy mi się z bohaterami Lema - wynalazcami Trurlem i Klapaucjuszem. Wybitny naukowiec, który swe wynalazki konstruuje pod wpływem, a po wytrzeźwieniu - nie ma bladego...

Ludzie często mnie pytają... Co by było gdyby Pilipiuk nauczył się pisać, porzucił poziom humoru na poziomie Kiepskich, a zbliżył bardziej do tego w stylu Douglasa Adamsa czy chociażby naszego pana Staszka Lema? (np.Dzienniki gwiazdowe) Co by było gdyby Wędrowycz zamiast przaśnym, wiejskim egzorcystą, był żyjącym w przyszłości szalonym naukowcem? No dobra nikt mnie, ani nikogo innego o to nigdy nie pytał... :D Ale co jeśli ktoś miałby ochotę na porcję świetnie napisanej, humorystycznej SF... Dla relaksu, czy też by zacząć swoją przygodę z tym gatunkiem. Nic grubaśnego, najlepiej zbiór opowiadań... Cóż... Nie musicie zastanawiać się, męczyć dłużej. Oto odpowiedź, rozwiązanie. Książka, którą mógłby napisać Pilipiuk, gdyby pisał SF i miał talent. ;) Oto książka zbliżona stylem i humorem do Dzienników pana Stanisława, czy bardziej znanej "Autostopem przez galaktykę". (mniej od niej jednak hm... brytyjska) Niezasłużenie mało znana, ale absolutnie fantastyczna moim zdaniem i to nie tylko dlatego, że to fantastyka. ;) Polecam. (wzmianka o Pilipiuku bo podobnie jak Wędrowycz i tu główny bohater... Cóż, nie jest abstynentem)

Ludzie często mnie pytają... Co by było gdyby Pilipiuk nauczył się pisać, porzucił poziom humoru na poziomie Kiepskich, a zbliżył bardziej do tego w stylu Douglasa Adamsa czy chociażby naszego pana Staszka Lema? (np.Dzienniki gwiazdowe) Co by było gdyby Wędrowycz zamiast przaśnym, wiejskim egzorcystą, był żyjącym w przyszłości szalonym naukowcem? No dobra nikt mnie, ani...

W tych opowiadaniach jest wszystko co lubię, czyli trochę S-F, bardzo dużo dobrego humoru i ciekawe historie. Szczególnie opowiadana związane z tytułowym robotem są kwintesencją powyższego. Co prawda mają powtarzalny schemat: naukowiec pijak przytomnieje rano i spotyka się z dwoma problemami, gdzie jednym jest klient, który domaga się produktu za który wpłacił już sporą zaliczkę, a drugim jakiś wynalazek, który nie wiadomo czemu służy i jak działa. A do tego próżny, cyniczny robot, który nic nie ułatwia. Zakończenia są zaskakujące, choć zwykle na początku wydaje się, że wszystko jest tak oczywiste i nic nie może zaskoczyć.

Szkoda, że autor nie umiał odtworzyć tego klimatu i znaleźć podobnego balansu w swoich powieściach.

W tych opowiadaniach jest wszystko co lubię, czyli trochę S-F, bardzo dużo dobrego humoru i ciekawe historie. Szczególnie opowiadana związane z tytułowym robotem są kwintesencją powyższego. Co prawda mają powtarzalny schemat: naukowiec pijak przytomnieje rano i spotyka się z dwoma problemami, gdzie jednym jest klient, który domaga się produktu za który wpłacił już sporą...

Zbiór nierówny. Nierówność polega jednak nie na tym, że standardowo - pojawiają się opowiadania lepsze i gorsze. Tutaj różnica tkwi w cyklach.
Mamy tutaj:
1. Bardzo dobre opowiadania, luźno nazywane 'o robotach'. Wszystkie zaczynają się dość humorystycznie, kończą się za to... zgoła inaczej.
2. Równie dobre, humorystyczne teksty o genialnym wynalazcy, który to jednak tworzyć potrafi jedynie na bardzo mocnym rauszy, z czego wynika oczywiście cała masa kłopotów.
3. Hogbenowie - a więc super-mutanci w realiach głębokiej amerykańskiej prowincji. No i niestety to właśnie one wyraźnie odstają jakościowo od pozostałych. Poza jakąś tam dawką humoru (który niespecjalnie do mnie trafia) nie mają absolutnie niczego ciekawego w sobie.

Książka godna polecenia!
Sporo świetnych tekstów SF.

Zbiór nierówny. Nierówność polega jednak nie na tym, że standardowo - pojawiają się opowiadania lepsze i gorsze. Tutaj różnica tkwi w cyklach.
Mamy tutaj:
1. Bardzo dobre opowiadania, luźno nazywane 'o robotach'. Wszystkie zaczynają się dość humorystycznie, kończą się za to... zgoła inaczej.
2. Równie dobre, humorystyczne teksty o genialnym wynalazcy, który to jednak...

O ile za książkami Kuttnera nie przepadam, to jego opowiadania uwielbiam i chętnie do nich wracam. Są dowcipne, zaskakujące, po prostu mają w sobie to "coś". Mój faworyt to seria o Hogbenach, szkoda, że nie napisał o nich czegoś więcej...

O ile za książkami Kuttnera nie przepadam, to jego opowiadania uwielbiam i chętnie do nich wracam. Są dowcipne, zaskakujące, po prostu mają w sobie to "coś". Mój faworyt to seria o Hogbenach, szkoda, że nie napisał o nich czegoś więcej...

To mój taki powrót do dzieciństwa - i mimo że myszką trąci, to wciąż bawi. W sumie pełna satysfakcja!

To mój taki powrót do dzieciństwa - i mimo że myszką trąci, to wciąż bawi. W sumie pełna satysfakcja!