Ludzie Zachodu nie wiedza co to pokora, nie umiemy godzić się z tym co los niesie ani przystać na wybory, które byłyby dokonywane za nas, dlatego często literatura azjatycka jest dla nas niezrozumiała. Do tego dochodzi poezja opisów, melodyjny rytm w jakim poruszają się bohaterowie, wszystko to niespiesznie, w zgodzie z tradycją.
Tak też jest u Sławińskiej, która wabi malowniczymi opisami natury, z których daje się wyczuć nutę jaśminu, czuje się chłód wieczoru i jakby czas zaczął inaczej płynąć.. A na pewno z tą książką wpadamy w powolny rytm i delektujemy się plastycznymi opisami nie tylko przyrody, ale szczegółowo odmalowanymi dziedzińcami, pomieszczeń, rzeczy użytkowych i różnych drobiazgów. Poznajemy ciekawy fragment z historii Chin sprezentowany czytelnikowi przez Polkę pochodzenia chińskiego, wzrastającą w tamtych rejonach świata i świetnie rozumiejącą ludzi i ich kulturę.

I pomyśleć, że na zaledwie 250 stronach została opisana saga arystokratycznej rodziny rozgrywająca się na początku XX w. w momencie przełomu, który zapoczątkuje wielkie zmiany w tym kraju. Tak niewiele trzeba by oddać autentyczność i ducha Orientu. Opowieść naszpikowana odniesieniami do tradycji, w łagodny sposób miejscami przechodząca od kwestii wypływających z feudalnego pojmowania rzeczywistości do spraw, które zaczynają mieć większe znaczenie w opisywanym momencie historycznym kraju, pokazująca jak stare łączy się z nowoczesnością.
Pomimo iż jest to powieść staje się doskonałym zródłem na temat dawnej historii Chin i wartości jakie były istotą, jak i zdarzeń z przełomu, zerwaniem z feudalizmem i postawieniem muru między tym co przeszłe a przyszłe dla tego narodu.

Ludzie Zachodu nie wiedza co to pokora, nie umiemy godzić się z tym co los niesie ani przystać na wybory, które byłyby dokonywane za nas, dlatego często literatura azjatycka jest dla nas niezrozumiała. Do tego dochodzi poezja opisów, melodyjny rytm w jakim poruszają się bohaterowie, wszystko to niespiesznie, w zgodzie z tradycją.
Tak też jest u Sławińskiej, która wabi...

Cudownie było przenieść się w świat dawnych Chin, obserwując przy okazji losy pewnej arystokratycznej rodziny. Szczególnie ujęła mnie główna bohaterka Słodziutka, która odczuwa najbardziej na sobie powolny, ale nieuchronny koniec pewnej epoki. Wszystko zdąża do upadku. Jeszcze udaje nam się zasmakować ciekawych i barwnych chińskich obyczajów, jeszcze zdążyliśmy poznać stare tradycje, ale tego w rzeczywistości już nie ma w Chinach. Rodzina wyprzedaje ze swoich zbiorów cenne przedmioty liczące 2 -3 tys. lat, których sprzedaż zapewnia przetrwanie domowników na jakiś czas, na określonym według ich pozycji poziomie. Majątek jednak nie guma, kurczy się, a nowych źródeł dochodów nie posiadają. Słodziutka zaczyna edukację w najlepszej w mieście szkole, chociaż ich na nią nie stać. Potem zaczyna się wojna japońsko-chińska. Chronią się w górach, warunki są coraz cięższe...

Wzruszała mnie ta bezradność ludzi, wiatr historii targa nimi w różne strony, a jednocześnie to pogodzenie się z losem. Z tym co nieuchronne. Ta pokora u ludzi, jakby nie patrzeć z wyższych sfer, miała w sobie coś ze szlachetności. Pomimo ogromnych zmian polityczno-społecznych i degradacji starego rodu, członkowie rodziny zachowują w sobie to, co najważniejsze. Przywiązanie do tradycji, prostolinijność, szacunek do siebie i innych.

Jeżeli ktoś nie lubi sztywnych językowo dokumentów, a chce dowiedzieć się czegoś więcej na temat starych Chin i przy okazji mieć lekką do czytania, ale bogatą w wiedzę książkę to "Zaprosić księżyc" jest wręcz idealna :)

Cudownie było przenieść się w świat dawnych Chin, obserwując przy okazji losy pewnej arystokratycznej rodziny. Szczególnie ujęła mnie główna bohaterka Słodziutka, która odczuwa najbardziej na sobie powolny, ale nieuchronny koniec pewnej epoki. Wszystko zdąża do upadku. Jeszcze udaje nam się zasmakować ciekawych i barwnych chińskich obyczajów, jeszcze zdążyliśmy poznać stare...

bardzo zachęcająca okładka!

bardzo zachęcająca okładka!

Książka "Zaprosić Księżyc" jest sagą opowiadającą dzieje rodziny chińskich arystokratów na początku XX wieku. Cudowne w tej książce są dwie rzeczy. Po pierwsze wszystkie informacje dotyczące historii, kultury i obyczajów pochodzą z pierwszej ręki. Napisała to wszystko prawdziwa Chinka, nie specjalista w dziedzinie sinologii. Chiński duch nie został przetworzony przez "szkiełko i oko mędrca", ale pochodzi wprost z ducha, a "czucie i wiara silniej mówią do mnie" niż najlepiej przyswojona wiedza.

Po drugie tekst nie jest tłumaczeniem. Niby to nic istotnego, ale jednak diabeł tkwi w szczegółach. Przez cały czas czytania powieści miałam poczucie, że dokładnie to, co jest napisane, autor miał na myśli, nic innego. I znowu chiński duch nie został skażony piętnem pośredników.

Bardzo polecam tę książkę.

Książka "Zaprosić Księżyc" jest sagą opowiadającą dzieje rodziny chińskich arystokratów na początku XX wieku. Cudowne w tej książce są dwie rzeczy. Po pierwsze wszystkie informacje dotyczące historii, kultury i obyczajów pochodzą z pierwszej ręki. Napisała to wszystko prawdziwa Chinka, nie specjalista w dziedzinie sinologii. Chiński duch nie został przetworzony przez...