O RPA, segregacji rasowej i apartheidzie wiem tylko wzmiankowo z podręczników historii. Na czym polegała segregacja, jak żyli ludzie, jaka była ich mentalność, jak wyglądała rewolucja i co nastąpiło po niej dowiedziałam się z książki Jagielskiego. Niesamowitej książki, powieści, ale opowiadającej o prawdziwym miasteczku i rzeczywistych jego mieszkańcach, reportażu, a pisanego w sposób fabularny, wciągający czytelnika. Niejednokrotnie włos się jeżył na głowie i aż mi się wstyd robiło, że nigdy problemem nie zajmowałam się nawet na tyle by go choć trochę poznać. Niewiarygodne, że tak głębokie podziały miały miejsce tak niedawno, bo czyta się o nich z niedowierzaniem jak o dziewiętnastowiecznych opowieściach. Zadziwiają zupełnie odmienne konotacje, jak choćby ta, że Hitler dla białych w RPA nie był uosobieniem zła, ale wręcz kimś silnym, walczącym o swoje, z kim warto było się porównywać. Może więc podobnie dla nas rasizm kojarzy się tylko z czymś sztucznie wytworzonym, jak dzisiejszy głos europejskich kobiet o nierównym traktowaniu. Tymczasem w książce Jagielskiego odnajdujemy głęboko zakorzenione myślenie traktujące czarnoskórych jak podludzi, którzy z woli Boga wiodą gorszy los od białych. W szkołach nie mogli uczyć się algebry, większość stanowisk była zastrzeżona dla ludzi białych, a jeżeli już na jakieś przyjęto czarnego to z wiele gorszą płacą. Nie są to wcale najbardziej rażące przykłady, można by o nich pisać długo, ale po co, lepiej przeczytać to u Jagielskiego, którego „Wypalanie traw” wciąga jak najlepsza powieść.

O RPA, segregacji rasowej i apartheidzie wiem tylko wzmiankowo z podręczników historii. Na czym polegała segregacja, jak żyli ludzie, jaka była ich mentalność, jak wyglądała rewolucja i co nastąpiło po niej dowiedziałam się z książki Jagielskiego. Niesamowitej książki, powieści, ale opowiadającej o prawdziwym miasteczku i rzeczywistych jego mieszkańcach, reportażu, a...