Peter Godwin

Lata głównie 60-te i 70-te XX wieku w Rodezji Południowej. Dzieciństwo i młodość białego Europejczyka urodzonego w Afryce i relacje biali-czarni. Podobał mi się opis idyllicznego, egzotycznego dzieciństwa, wspólnego życia z murzynami, które niespodziewanie przekształca się w dorosłość i we wspomnienia z wojny domowej. Od wspólnego jedzenia i zabawy przez niewielkie zarzewie tu czy tam gdzieś w buszu, rosnącej nieufności do otwartej wrogości. Wojna w buszu i obserwacje jej skutków. Ten rozdział oraz następny, po upadku białej Rodezji pokazuje kolejny raz, że życie nie jest czarno-białe, wybory zero-jedynkowe, wrogowie stają się przyjaciółmi i odwrotnie albo tylko oportunistami szukającymi spokoju po 15 latach wojny domowej. Interesujące też było przedstawienie stylu życia białych osadników zarówno tego konserwatywnego w poglądach przywiezionych przez przodków z Anglii, Szkocji czy innych europejskich państw, a potem zakonserwowanego w czasie mimo że i miejsce jest zupełnie inne i ten czas to już nie stara, dobra, stabilna Brytania. Równolegle na tym tle jest pokazana ludność tubylcza, ich zachowanie, mentalność, poglądy, wierzenia i animozje plemienne. Zastanawiam się czy opis koegzystencji jest szczery czy jest jednak uładzony i wynika z poprawności politycznej. Pokazuje powolną erozję kolonializmu i skutki nowej komunistycznej władzy. Kolonializm rodezyjski nie jest rajem ale nie ma też nic ze stereotypu białego poganiacza z batem nad pochylonymi murzynami bez butów. Autor sceptycznie oceniał politykę rządów Iana Smitha, a po zmianie władzy został wrogiem publicznym nowego reżimu w Zimbabwe. A mimo to wracał do Afryki swojego dzieciństwa i młodości z sympatią i nostalgią.