Robert M. Wegner stał się w ostatnich latach jednym z najpopularniejszych polskich pisarzy fantastyki w naszym kraju. Jest dwukrotnym laureatem Sfinka i trzykrotnie otrzymał nagrodę im. Janusza A. Zajdla. Jako drugi w historii (po Jarosławie Grzędowiczu,) otrzymał oba Zajdle w jednym roku - za opowiadanie i powieść. Doczekał się nawet osobnej strony o jego świecie, którą można zobaczyć pod adresem: meekhan.com. Nie bez powodu otrzymał te najważniejsze nagrody i wyróżnienia, bo pisze naprawdę rewelacyjnie i wprowadził wiele zamieszania na polskim rynku fantastyki, zyskując sobie dzięki temu, w stosunkowo niewielkim czasie, wielu fanów, którzy ze zniecierpliwieniem oczekują kolejnych jego książek. Sam jestem jednym z tych, którzy zachwycili się piórem Wegnera, a wystarczyło sięgnąć zaledwie po jedną książkę - Opowieści z meekhańskiego pogranicza. Północ - Południe, i opowiadanie - Każdy dostanie swoją kozę. Od kilku ładnych miesięcy chodził za mną tom drugi i kolejne 8 opowieści z meekhańskiego pogranicza, aż w końcu uległem i sięgnąłem, i oto co mnie zastało:

"Wschód" to kraina równin i stepów, gdzie polityka polega na żelazie, krwi i tajemnicy. Tutaj ludzie żyją jak chcą i załatwiają problemy jak chcą. W porównaniu do Północy, którą odgradzają góry, i Południa, które odgradza pustynia, ta część świata jest całkowicie otwarta, co wiąże się ze swobodnym napływem wielu koczowników i wędrowców, a także niestety bandytów i wrogich plemion, które czekają, by w dogodnym momencie najechać tę krainę. Porządku i ładu pilnuje czaardan Pierwszej Armii Konnej generała Genno Laskolnyka. Najważniejszą postacią jest jednak Kailean-an-Alewan, młoda kobieta, będąca jednym z jeźdźców w armii Laskolnyka, która potrafi władać Mocą, polegającą na pętaniu dusz.

"Zachód" to z kolei miejsce, gdzie akcja dzieje się w mieście, porcie, podziemiach lub na przedmieściach, a jego głównym bohaterem jest Altsin Awendeh - honorowy złodziej i oszust, który chwyta się różnych zajęć. Bywa marynarzem, wiejski parobkiem, pomocnikiem kowala, sztukmistrzem, dzwonnikiem świątynnym czy nawet skrybą. Sporo profesji, ale najważniejsze są jego spryt, cięty język, honor i umiejętność zręcznego posługiwania się bronią białą, co powoduje, że niejednokrotnie staje się narzędziem wymierzającym sprawiedliwość i rozstrzygającym zwycięstwo w jakiejś bitwie. "Zachód" to szereg spisków, pół spisków, zawirowań i sieci powiązań. Nie raz trzeba działać szybko i intuicyjnie, bo nie ma czasu na chłodne kalkulacje.

Obie te krainy są całkowicie różne od siebie, inne narody, języki, wierzenia, kultury i charakterystyczne postaci. Mi osobiście bardziej przypadły do gustu opowiadania ze "Wschodu", gdzie akcja toczy się na otwartej przestrzeni, armie są ciągle w ruchu, przemieszczając się konno (często miałem skojarzenia z Rohirrimami Tolkiena) i walcząc z wrogimi plemionami, które często przewyższają liczebnie armię Laskolnyka, toteż musi on często kierować się sprytem i umiejętnościami taktycznymi, które nabył w niezliczonej liczbie wojen i bitew, jakie przeżył. Jednakże oba te regiony zostały świetnie dopracowane i ciężko doszukać się jakichś niedociągnięć, czy uchybień, podobnie jak w poprzednim tomie.

Pisarstwo Wegnera uznawane jest za epickie i ja się z tym zgadzam, bo to widać w wielu momentach na kartach jego książek. Wykreował on świat, który jest złożony i interesujący, postaci są z krwi i kości i bardzo charakterystyczne, sporo jest emocjonujących bitew i potyczek, i pisze w takim stylu, że z przyjemnością zagłębia się w jego opowieści. Ze spokojem już mogę przyznać, że dołącza do grona moich ulubionych pisarzy, o których chętnie będę mówił, a jeszcze chętniej po nich sięgał. I z równym spokojem mogę polecić jego książki każdemu fanowi fantasy, który oczekuje pozycji z tego gatunku na najwyższym poziomie emocjonalnym i rozrywkowym, bo Robert M. Wegner mu to na pewno zapewni. ;)

http://swiat-bibliofila.blogspot.com/2015/06/opowiesci-z-meekhanskiego-pogranicza_21.html

Robert M. Wegner stał się w ostatnich latach jednym z najpopularniejszych polskich pisarzy fantastyki w naszym kraju. Jest dwukrotnym laureatem Sfinka i trzykrotnie otrzymał nagrodę im. Janusza A. Zajdla. Jako drugi w historii (po Jarosławie Grzędowiczu,) otrzymał oba Zajdle w jednym roku - za opowiadanie i powieść. Doczekał się nawet osobnej strony o jego świecie, którą...