Kontynuacja Opowieści z meekhańskiego pogranicza jest wg mnie trochę słabsza od swojej poprzedniczki. Obie opowieści początkowo wciągające, potem zaczynają trochę męczyć, i mimo że kończą się fajerwerkami to raczej nie mogłem się już doczekać by skończyć. Mamy tu podobny szkielet jak w pierwszej części, gdzie pierwsza opowieść tyczy się przygód pewnej grupy wojowników, oczami jednego z nich, a w drugiej trzymamy się jednego bohatera i z nim podróżujemy. Obie na początku rzucają nas w wir wydarzeń, potem mocno zwalniają, by znów przyspieszyć, ale momentami wychodzi to średnio. Miałem duże przestoje z tą książką, ale dotrwałem i uważam za bardzo dobrą pozycję polskiej fantastyki.

Kontynuacja Opowieści z meekhańskiego pogranicza jest wg mnie trochę słabsza od swojej poprzedniczki. Obie opowieści początkowo wciągające, potem zaczynają trochę męczyć, i mimo że kończą się fajerwerkami to raczej nie mogłem się już doczekać by skończyć. Mamy tu podobny szkielet jak w pierwszej części, gdzie pierwsza opowieść tyczy się przygód pewnej grupy wojowników,...

Dwa ostatnie tomy Opowieści uznaję za dorównujące albo nawet nieco przewyższające dwa pierwsze. Opowieści ze Wschodu przypominają charakterem te Północne. Ponownie mamy grupę wojowników, która ratuje siebie i innych przed najeźdźcami. Historie są wzruszające i w ciekawy sposób ocierają się o politykę i etykę.
Historie z Zachodu mają z kolei jednego głównego bohatera - złodzieja Altsina. Ta część książki jest o wiele bardziej brutalna i przerażająca. Jest tam obecna polityka, ale też fanatyzm religijny. Fascynujące połączenie.
Podobnie jak w "Północ - Południe", najsłabszym elementem są postacie kobiece i relacje damsko-męskie. Wegner tworzy do bólu stereotypowe postaci kobiece i trudno jest mi to mu wybaczyć. Jego bohaterki to albo waleczne chłopczyce, albo biuściaste głuptaski. Gdyby nie to, powieść byłaby naprawdę dobra.

Dwa ostatnie tomy Opowieści uznaję za dorównujące albo nawet nieco przewyższające dwa pierwsze. Opowieści ze Wschodu przypominają charakterem te Północne. Ponownie mamy grupę wojowników, która ratuje siebie i innych przed najeźdźcami. Historie są wzruszające i w ciekawy sposób ocierają się o politykę i etykę.
Historie z Zachodu mają z kolei jednego głównego bohatera -...

Kawał dobrej fantastyki. Nie wiem dlaczego tak późno zdecydowałam się po nią sięgnąć. Polecam każdemu kto lubi wyraźne postacie, bogaty świat, i przemyślaną kostrukcje fabuły

Kawał dobrej fantastyki. Nie wiem dlaczego tak późno zdecydowałam się po nią sięgnąć. Polecam każdemu kto lubi wyraźne postacie, bogaty świat, i przemyślaną kostrukcje fabuły

Drugi tom podobnie jak pierwszy przedstawia dwie historie. Mnie osobiście bardziej przekonała ta pierwsza, może dlatego, że poczułem się trochę tak, jakbym czytał o dokonaniach jakiegoś atamana kozackiego i jego podwładnych.
Druga, ze złodziejskiego światka nie przekonała mnie aż tak bardzo, choć w miarę obiektywnie przyznaję, że też była po mistrzowsku opisana.

Drugi tom podobnie jak pierwszy przedstawia dwie historie. Mnie osobiście bardziej przekonała ta pierwsza, może dlatego, że poczułem się trochę tak, jakbym czytał o dokonaniach jakiegoś atamana kozackiego i jego podwładnych.
Druga, ze złodziejskiego światka nie przekonała mnie aż tak bardzo, choć w miarę obiektywnie przyznaję, że też była po mistrzowsku opisana.

Kolejny tom Opowieści z meekhańskiego pogranicza był nawet lepszy niż pierwszy. Głównie dlatego, że obie części – Wschód i Zachód trzymały poziom, a Południe nadal uważam za najsłabszą z nich.
I tym razem książka podzielona jest na dwie części. Na Wschodzie poznajemy historię Kailean oraz pozostałych członków czaardanu Laskolnyka, z których każdy wydaje się intrygującą osobą ze względu na moce, które posiadają. Razem z nimi przemierzamy rozległe stepy Wschodu i dowiadujemy się więcej o ludach zamieszkujących te tereny. Wraz z kolejnymi opowiadaniami akcja staje się niesamowicie wciągająca, pojawiają się kolejne tajemnice i intrygi. Zakończenie tej części sprawiło, że na pewno szybko sięgnę po kolejną część.
Natomiast na Zachodzie głównym bohaterem jest łotrzyk Altsin. Akcja dzieje się w mieście portowym Ponkee-Laa, co nadaje tej części wyjątkowy klimat i wyróżnia ją na tle reszty. Także i ta część pełna jest wszelakich intryg, które nie pozwalają oderwać się od lektury.
Autor ma świetne pióro i wszystkie historie czytało mi się bardzo przyjemnie, a świat oraz bohaterowie wykreowani są wyśmienicie.

Kolejny tom Opowieści z meekhańskiego pogranicza był nawet lepszy niż pierwszy. Głównie dlatego, że obie części – Wschód i Zachód trzymały poziom, a Południe nadal uważam za najsłabszą z nich.
I tym razem książka podzielona jest na dwie części. Na Wschodzie poznajemy historię Kailean oraz pozostałych członków czaardanu Laskolnyka, z których każdy wydaje się intrygującą...

3/2024 (audiobook 2/2024)
Podziwu godna konsekwencja: drugi tom serii, a moje zastrzeżenia są dokładnie takie same, jak w przypadku tomu rozpoczynającego cykl…

Zatem: pierwsza część, czyli “Wschód” - wspaniała! Kawał soczystej opowieści, rewelacyjnie pomyślany świat, świetnie poprowadzone wyraziste postacie, akcja pełna iskier krzesanych spod końskich podków. I znów: chciałoby się, by ta historia trwała, by akcja nie przenosiła się na zachód jak najdłużej :)

Część druga: rozwlekła, niepotrzebnie skomplikowana, fragmentami wręcz nudna. Autor usilnie mnoży wątki i rozmnaża bohaterów, całość gęstnieje niczym grochówka pozostawiona na wolnym ogniu, z której odparowuje woda… Porwana narracyjnie opowieść przechodząca wreszcie w jakiś oniryczny bełkot…
Srogie rozczarowanie mimo kilku mocnych momentów.

A szkoda, bo – jak wspominałem przy okazji tomu pierwszego – Wegner swoją wyobraźnią mógłby obdarzyć sporą część konkurencyjnego rynku wydawniczego. Niestety – ta wyobraźnia Autora jest zarówno darem, jak i przekleństwem, gdyż Autor – mam wrażenie - “wyobraża sobie zbyt wiele na raz” i traci na tym atrakcyjność książki.

Lektor: Filip Kosior

3/2024 (audiobook 2/2024)
Podziwu godna konsekwencja: drugi tom serii, a moje zastrzeżenia są dokładnie takie same, jak w przypadku tomu rozpoczynającego cykl…

Zatem: pierwsza część, czyli “Wschód” - wspaniała! Kawał soczystej opowieści, rewelacyjnie pomyślany świat, świetnie poprowadzone wyraziste postacie, akcja pełna iskier krzesanych spod końskich podków. I znów:...

Tom drugi meekhańskich opowiadań to ponownie dwie niezależne części - wschód i zachód.

Wschód przypomina kresy Rzeczpospolitej. Stepy, zagony, Tatarzy, wozacy będący skrzyżowaniem cyganów z husytami i kozakami. Klimatyczna mieszanka w której głównym daniem są wolni wojownicy Laskolnyka. To na kresach zbierają się wszelkiej maści wolne duchy, czciciele zapomnianych bóstw, ludzie obdarzeni zdolnościami, których w innych rejonach imperium władza nie toleruje. Kwitnie życie, handel i magia, a stepy przemierzają wojownicy wolnych czaardanów. Niestety po drugiej stronie granicy rozpoczyna się walka o wpływy i władzę, a wrogie oddziały zbliżają się do granicy. Na krótką chwilę pojawia się Górska Straż :)

Zachód to opowieść o wielkim porcie w którym nieustannie w kłopoty popada złodziej i kombinator Altsin. Potężne i bogate miasto portowe to wielka polityka, ale również walki gangów. Sporą część historii zajmują wspomnienia z czasu wojny bogów. Niewątpliwie historia ciekawa i zapewne istotna dla dalszych tomów, ale brutalna i ciężka. W końcówce malutkie nawiązanie do Południa.

Ponownie pierwsza część książki zdecydowanie lepsza od drugiej, różnica jednak nie jest tak duża jak w przypadku północ - południe. Przygody czaardanu Laskolnyka i Kailean wciągają dużo bardziej, są mi bliższe, a jednocześnie mają w sobie większą epickość, zew wolności i cień wielkiej polityki. Autor niezmiennie zaskakuje lekkością prezentacji świata. O ile część o Górskiej Straży pozostaje u mnie numerem jeden, o tyle jako całość tom drugi lepszy od pierwszego.

Tom drugi meekhańskich opowiadań to ponownie dwie niezależne części - wschód i zachód.

Wschód przypomina kresy Rzeczpospolitej. Stepy, zagony, Tatarzy, wozacy będący skrzyżowaniem cyganów z husytami i kozakami. Klimatyczna mieszanka w której głównym daniem są wolni wojownicy Laskolnyka. To na kresach zbierają się wszelkiej maści wolne duchy, czciciele zapomnianych bóstw,...

Książka jest kolejną częścią, więc warto przeczytać poprzednią. Jednak ja czytałam ją bardzo dawno i dla mnie osobiście nadal było zrozumiałe. Na pewno dla lubiących opisy bitew, bo autor ma lekkość w tym. Opowieści wciągające. Polecam

Książka jest kolejną częścią, więc warto przeczytać poprzednią. Jednak ja czytałam ją bardzo dawno i dla mnie osobiście nadal było zrozumiałe. Na pewno dla lubiących opisy bitew, bo autor ma lekkość w tym. Opowieści wciągające. Polecam

Druga część opowieści z Meekhańskiego pogranicza. Ani lepsza, ani gorsza od poprzedniczki. Przedstawione dwie kolejne "ćwiartki" świata - Wschód i Zachód. Znowu masa dłużyzny, mało akcji, dużo opisów i historii tworzących świat i całą otoczkę, a nie samą fabułę, choć końcówka daje promyk nadziei, że po tym wszystkim akcja ruszy już na poważnie w kolejnym tomie.
Daję gwiazdkę mniej od poprzedniczki, bo już za dużo mi tego mozolnego czytania.

Druga część opowieści z Meekhańskiego pogranicza. Ani lepsza, ani gorsza od poprzedniczki. Przedstawione dwie kolejne "ćwiartki" świata - Wschód i Zachód. Znowu masa dłużyzny, mało akcji, dużo opisów i historii tworzących świat i całą otoczkę, a nie samą fabułę, choć końcówka daje promyk nadziei, że po tym wszystkim akcja ruszy już na poważnie w kolejnym tomie.
Daję...

Oto moja zasługa❤️

Oto moja zasługa❤️