Bardzo mi pasuje styl Mankella. Snuje on powoli swoją opowieść (dla niektórych może zbyt powoli), ale bardzo mi to tempo odpowiada. Nie nudziłem się ani przez chwilę. Fakt, może trochę Stefan – główny bohater – zbyt za bardzo się nad sobą roztkliwiał, a agitka antyfaszystowska była za bardzo siermiężna, ale rekompensuje to nam sama opowieść; trzymająca w napięciu, zagadkowa i wyśmienicie skonstruowana. U Mankella uwielbiam jeszcze to, jak on opisuje to, co się dzieje dookoła głównego ciągu akcji. Wręcz są to czasami sytuacje nie mające kompletnie żadnego znaczenia, ale się dzieją. Robi się wtedy prawdziwie, wiarygodnie i ciekawie. Trudno się nudzić z taką ksiązką.
I tak na marginesie: Większość akcji dzieje się w szwedzkiej miejscowości Sveg. Wszedłem sobie na mapy google i za pomocą zdjęć google i pomarańczowego ludzika spacerowałem sobie po mieście razem ze Stefanem Lindmanem. Fajna przygoda. ;) Widziałem w jakim hotelu mieszkał, chodziłem razem z nim na stary most kolejowy (fajna sprawa: biegnące obok siebie tory kolejowe i szosa łączą się przed mostem w jedno, a za nim znowu rozdzielają), oglądałem z niego rzekę, do której wyrzucono narzędzie zbrodni, i obejrzałem sobie kościół, w którym odegrały się finałowe sceny. Można też dojechać szosą w lesie prawie do miejsca, z którego biegnie leśna droga do domu zamordowanego Herberta Molina…

Bardzo mi pasuje styl Mankella. Snuje on powoli swoją opowieść (dla niektórych może zbyt powoli), ale bardzo mi to tempo odpowiada. Nie nudziłem się ani przez chwilę. Fakt, może trochę Stefan – główny bohater – zbyt za bardzo się nad sobą roztkliwiał, a agitka antyfaszystowska była za bardzo siermiężna, ale rekompensuje to nam sama opowieść; trzymająca w napięciu, zagadkowa...