Po prawie 60 latach ponownie czytam Grzesiuka zwracając uwagę na zdania wyróżnione tłustym drukiem. Czytam wyjaśnienie w pierwszym przypisie:
„Pogrubieniem wyróżniono niepublikowane fragmenty przywrócone z rękopisu.”
Dobrymi chęciami piekło wybrukowano. Takie działanie byłoby uzasadnione w przypadku interwencji peerelowskiej cenzury, a tu wychodzi, że to profesjonalizm ówczesnych redaktorów, bo przywrócone fragmenty nic ciekawego nie wnoszą, lecz tylko powiększają objętość książki.
Ale ad rem. 60 lat temu Grzesiuk był przede wszystkim powszechnie kochanym bardem Warszawy i wszystko co napisał przyjmowaliśmy bezkrytycznie. Teraz - podziwiam język, umiejętność barwnego opisu i autentyczność ponad połowy książki, natomiast absolutnie nie odpowiada mnie opowieść od wybuchu wojny. Otrucie psów dozorcy to drobiazg, w porównaniu z dewastacją dzieł sztuki w stylu bolszewickiej zarazy; wycinanie obrazów z ram, niszczenie drogocennej porcelany psuje wizerunek „swojaków” z Czerniakowa, a poruszanie się praktycznie ciągłe z parabellum i granatami sprawia wrażenie infantylnych przechwałek.
Warto również przypomnieć, że pochodzenie i życiorys Grzesiuka znacznie odbiega od postaci głównego bohatera. Z Wikipedii:
„.. Franciszek Grzesiuk był z zawodu ślusarzem, pracował w Warszawskiej Spółce Akcyjnej Budowy Parowozów przy ul. Kolejowej (późniejszy Bumar-Waryński), był także działaczem PPS… …(Stanisław) Ukończył szkołę zawodową pracując w fabryce. Tam zetknął się po raz pierwszy z działalnością lewicową. Pogrzeb ojca był dla niego punktem przełomowym. Zaczął uważać, że ówczesny porządek społeczny zawsze będzie deprecjonować osoby chcące wyrwać się z getta biedy…… …Sympatyzował z nowo powstałą PRL. Widział w niej szansę zapobieżenia nędzy, chorobom i istniejącemu w dwudziestoleciu międzywojennym wyzyskowi…”
A więc pochodził z robotniczej elity, skończył AŻ 6 klas plus kursy radiotechniczne, nie poznał skrajnej biedy i tragedii bezrobocia w II RP, a w PRL stał się cennym nabytkiem Partii w głoszeniu opowieści o nędzy życia w sanacyjnej Polsce i jak cytuję z Wikipedii „nędzy, chorobom i istniejącemu w dwudziestoleciu międzywojennym wyzyskowi”. Dodajmy, że (Wikipedia):
„…W 1946 zapisał się do Polskiej Partii Robotniczej. Został instruktorem w komitecie dzielnicowym partii. W 1949 ukończył trzymiesięczny kurs dla wicedyrektorów i pracował na stanowiskach administracyjnych w warszawskich szpitalach na ul. Chocimskiej i Anielewicza oraz w wojewódzkiej poradni zdrowia przy ul. Lwowskiej. W 1961 został radnym Rady m.st. Warszawy z listy Frontu Jedności Narodu z okręgu nr 9 na Ochocie…..”
A więc w momencie pisania, już nie menel czy złodziej, a dyrektor i aktywista PZPR. Tak więc chętnie wydano jego opowieści za wczesnego Gomułki.
Niemniej książka napisana jest ciekawie, profesjonalnie pod względem literackim (czyżby pomoc Janiny Preger??), przedstawia autentyczny klimat ówczesnego Czerniakowa i czyta się ją świetnie, więc zasługuje na 8/10, mimo upływu czasu

Po prawie 60 latach ponownie czytam Grzesiuka zwracając uwagę na zdania wyróżnione tłustym drukiem. Czytam wyjaśnienie w pierwszym przypisie:
„Pogrubieniem wyróżniono niepublikowane fragmenty przywrócone z rękopisu.”
Dobrymi chęciami piekło wybrukowano. Takie działanie byłoby uzasadnione w przypadku interwencji peerelowskiej cenzury, a tu ...