Gdy tylko dostałam egzemplarz książki nie mogłam powstrzymać się i zaraz chciałam zacząć czytać, lecz jeszcze byłam w trakcie czytania innej książki, więc Wiezień Nieba musiał troszeczkę poczekać. Kiedy przyszedł czas z wielką chęcią i nadzieją na przeżycie czegoś wspaniałego co przyniosły mi poprzednie powieści Zafona na to, że pisarz przeniesie mnie w porywający i ekscytujący świat uliczek Barcelony, do księgarni Sempere, do niesamowitych przygód bohaterów zabrałam się do czytania powieści Zafona Więzień Nieba. W tej książce autor również przenosi nas do świata wyobraźni. Książkę czyta się za szybko, a tak poważnie to nie mogłam oderwać się od lektury. Powieść Zafona, jak zresztą poprzednie powieści czyta się jednym tchem. Więzień Nieba porwał mnie ma długie godziny.

Autor w książce wraca do przeszłości, która zaczęła się od historii opowiedzianej w Cieniu Wiatru. W Więzień Nieba poznajemy losy Davida Martina znanego z poprzedniej powieści Gra Anioła, który publicznie zhańbiony i poniżony znalazł się w więzieniu, jest on także tytułowym Więźniem Nieba. W dużej mierze fabułą powieści jest opowieść Fermina Romero de Torres, pracownika księgarni Sempere, o swojej mrocznej przeszłości, latami skrywanej tajemnicy, o czasie jaki spędził w więzieniu, gdzie poznał Davida Martina, za pomocą którego udało mu się uciec. Autor w opowieści wraca do księgarni Sempere, poznajemy dalsze losy Sempere i jego syna Daniela. Zafon wraca na znany z wcześniejszych powieści Cmentarz Zapomnianych Książek, pilnie strzeżone miejsce, znane tylko niektórym wybranym osobom, a które zmieniło życie nie jednej osoby.

"Jego maleńka postać zanurzyła się w wielkim kręgu jasności wpadającej do środka przez szklaną kopułę. Mżawka światła wpływała kaskadami do zakamarków niezmierzonego labiryntu korytarzyków, tuneli, schodów, łuków i sklepień, które zdawały się wyrastać niczym gałęzie z pnia jakiegoś monstrualnego drzewa książek, pnącego się ku niebu w niepojętej geometrii. (...) , witaj na Cmentarzu Zapomnianych Książek".

Nikt tak nie potrafi opisać Barcelonę jak Zafon, jego wizja tajemniczych uliczek i miejsc w Barcelonie jest niesamowita. Jest on chyba zakochany w tym mieście, a to powoduje, że jego opisy sprawiają wrażenie żywego obrazu. Czytelnik pragnie tam być i na własne oczy zobaczyć te miejsca, przechadzać się opisywanymi uliczkami, przynajmniej ja tak miałam.
I w tej powieści, tak jak w poprzednich tj. w Cień Wiatru i Gra Anioła mamy doskonałą intrygę, napisaną pięknym językiem, przedstawioną po mistrzowsku z nutką humoru, książka jest jedyna w swoim rodzaju.
Podsumowując muszę przyznać, że patrząc na tę powieść przez pryzmat poprzednich powieści, ta nie zauroczyła mnie tak mocno jak wcześniejsze i nie wywołała u mnie tak wielkich emocji, jednakże warto ją przeczytać. Na pewno nie żałuje, że ją poznałam i z niecierpliwością czekam na kontynuację powieści, bo z pewnością Zafon pozwoli mam poznać dalsze losy Daniela, jego żony Beatriz i Cmentarza Zapomnianych Książek.

Gdy tylko dostałam egzemplarz książki nie mogłam powstrzymać się i zaraz chciałam zacząć czytać, lecz jeszcze byłam w trakcie czytania innej książki, więc Wiezień Nieba musiał troszeczkę poczekać. Kiedy przyszedł czas z wielką chęcią i nadzieją na przeżycie czegoś wspaniałego co przyniosły mi poprzednie powieści Zafona na to, że pisarz przeniesie mnie w porywający i...