Po przeczytaniu mojej pierwszej książki Abercrombiego z całą pewnością mogę stwierdzić dwie rzeczy. Po pierwsze, nie będzie to ostatnie Dzieło (i używam wielkiej litery nie bez przyczyny) tego autora, po które sięgam. Po drugie, niewiele postaci wie, jak smakuje zemsta równie dobrze, jak generał Monza Murcatto.

Historia zaczyna się bardzo mocno. Po licznych zwycięstwach Monza udaje się do zleceniodawcy. Jest gotowa na pochwały i zaszczyty, natomiast zostaje pobita i zrzucona w przepaść. Niestety jej oprawcy popełnili wielki błąd, nie upewnili się, że zginęła. Paskudnie okaleczona, cudownie ocalona i cholernie zdeterminowana najemniczka postanawia wymierzyć sprawiedliwość. Nie bez przyczyny ktoś kiedyś porównał tą powieść do Kill Billa Tarantino. Sądo siebie zbliżone i tematycznie i konstrukcyjnie. Książka została podzielona na kilka części, z których każda opowiada o innym z oprawców Monzy i bardzo bolesnym końcu, jak sprawiła im wszystkim bohaterka.

Każda z tych opowieści jest warta uwagi i czasu potrzebnego na zapoznanie się z nimi. Okazuje się bowiem, że sposobów na odpłacenie bliźnim za wyrządzone krzywdy jest naprawdę wiele. Mimo że zemsta najlepsza jest na zimo, to jednak przyrządzać ją można na bardzo wiele sposobów. Raz jest to wykwintne i bardzo skomplikowane w wykonaniu danie wzbogacone szczyptą trucizny, innym razem na talerzu leży po prostu kawał surowego mięsa, obity młotkiem i ociekający krwią.

Zemsta, zwłaszcza na możnych i potężnych nie może obyć się bez intryg. Co ciekawe, te stworzone przez Abercrombiego nie są zbyt skomplikowane i nie mogą się równać z tymi tworzonymi np. przez Łukjanienkę. W tym przypadku liczy się jednak nie jakość, lecz ilość. Każdy z bohaterów stara się ugrać coś dla siebie i często nie kryją oni wzajemnej wrogości. Sekrety, kłamstwa i niedopowiedzenia nawarstwiają się tworząc naprawdę gęstą pajęczynę, a czytelnik może jedynie czekać w napięciu na pojawienie się bezwzględnej i wyrachowanej pajęczycy Murcatto.

Generał najemników zebrała wokół siebie niesamowitą drużynę sprzymierzeńców. Każdy z członków jej zespołu ma własną bardzo mroczną historię. Każdy też jest pełnej krwi łotrem. W całej powieści nie ma tak naprawdę nawet jednego pozytywnego bohatera. Czytelnicy mogą wybierać jedynie między tymi złymi i bardzo złymi. Truciciel, który karierę zaczynał od zabójstwa matki, psychopata z zamiłowaniem do liczb czy barbarzyńca, który po prostu za dużo już w życiu widział to tylko cześć wesołej kompanii, której nikt nie chciałby spotkać na swojej drodze.

Na zakończenie mogę jeszcze tylko dodać, że książka liczy sobie ponad 800 stron i naprawdę żadna z nich nie nudzi. Nie jest to też jedyny taki „grubas” w dorobku autora, a w naszym kraju spora jego część już została wydana. Bohaterowie, których poznajemy w Zemście pojawiają się również w innych historiach, a to zapowiada wiele godzin naprawdę dobrej lektury.

Po przeczytaniu mojej pierwszej książki Abercrombiego z całą pewnością mogę stwierdzić dwie rzeczy. Po pierwsze, nie będzie to ostatnie Dzieło (i używam wielkiej litery nie bez przyczyny) tego autora, po które sięgam. Po drugie, niewiele postaci wie, jak smakuje zemsta równie dobrze, jak generał Monza Murcatto.

Historia zaczyna się bardzo mocno. Po licznych zwycięstwach...