Wciąga, trzyma poziom, ale ilość literówek jest ogromna. Z ciekawością sięgam po trzeci tom.

Wciąga, trzyma poziom, ale ilość literówek jest ogromna. Z ciekawością sięgam po trzeci tom.

Postać główna straciła tu rozpęd ale na szczęscie mamy całe mnóstwo innych postaci. Ich historie stają się soczyście kolorowe a sama akcja ciągnie mocno do przodu.

Postać główna straciła tu rozpęd ale na szczęscie mamy całe mnóstwo innych postaci. Ich historie stają się soczyście kolorowe a sama akcja ciągnie mocno do przodu.

Vaelin uzależnia, rewelacja. Polecam!!!!!!

Vaelin uzależnia, rewelacja. Polecam!!!!!!

Mój pech trwa nadal...
Kolejnie świetnie zapowiadająca się w pierwszym tomie seria pikuje ostro w dół w kontynuacji.
Nie jest to zła książka, ale w porównaniu do bardzo dobrej części pierwszej, spadek jakości jest tutaj znaczący.
Narracja została rozbita na 4 postacie, tak więc standardowo jak przy większości tego typu książek, mamy 4 krótsze historie, które łączą się w całość i jak w większości trzeba się tutaj również przebijać przez setki stron wolnego wprowadzania dla tychże postaci, co miejscami jest po prostu potwornie nużące. Ileż można czytać o podróżach przez las, opisach itd.
Co do samej fabuły, to ta również straciła mocno na jakości, a całość wyraźnie zaczyna skręcać w stronę typową dla książek YA, choć nie jest jeszcze tak tragicznie.

Mój pech trwa nadal...
Kolejnie świetnie zapowiadająca się w pierwszym tomie seria pikuje ostro w dół w kontynuacji.
Nie jest to zła książka, ale w porównaniu do bardzo dobrej części pierwszej, spadek jakości jest tutaj znaczący.
Narracja została rozbita na 4 postacie, tak więc standardowo jak przy większości tego typu książek, mamy 4 krótsze historie, które łączą się w...

Cyt.:
„Bogowie są prawdziwi dla tych, którzy w nich pokładają nadzieję.”
Anthony Ryan, „Lord wieży”

„Lord wieży” to drugi tom bestsellerowej trylogii „Kruczy Cień” Anthonego Ryan’a, szkockiego pisarza fantasy i sf. Pierwszy jej tom – „Pieśń krwi” wydawał własnym nakładem, kolejny – „Lord wieży”, już po podpisaniu umowy z wydawnictwem Penguin, otrzymał odpowiednią reklamę i prawa wydawnicze zostały sprzedane do kilkunastu krajów, wzbudzając ogromne zainteresowanie czytelników. Krytycy i miłośnicy fantasy uznali debiut powieściowy Anthonego Ryan’a za spektakularny. Od długiego czasu w epickiej fantasy nie pojawił się pisarz o takim talencie, nieomal na miarę Georga R. R. Martina czy Stevena Eriksona. Trylogia „Kruczy cień” nie jest może kamieniem milowym fantasy, nie wyznacza nowych trendów tego gatunku ale czerpie wzorce od najlepszych.

Vaelin Al Sorna, dawny Miecz Królestwa i brat Szóstego Zakonu stojącego na straży Wiary i Królestwa wraca po pięcioletniej niewoli z Cesarstwa Alpirańskiego po klęsce jaką odniosło Zjednoczone Królestwo w wojnie z Cesarstwem. Po powrocie, by nie przyćmić sławą następcy tronu, króla Malciusa, zostaje mianowany Lordem Wieży i wysłany na rubieże Królestwa do Północnych Dorzeczy. Nad Królestwem zbierają się jednak czarne chmury. Zostaje niespodziewanie zaatakowane przez Imperium Volarii, które do najazdu przygotowywało się od wielu lat, tworząc szczegółowe plany podboju.

W „Lordzie wieży” Ryan odrzucił linearną narrację pierwszego tomu i wprowadził narrację prowadzoną przez kilku bohaterów, niczym w „Pieśni Lodu i Ognia” Georga R. R. Martina, co tylko uatrakcyjniło lekturę.

Epicka fantasy, pełna rozmachu powieść. Historia i polityka wplata się w tło historii. Pełna zaskakujących zwrotów akcja rozgrywająca się w całkiem interesującym uniwersum. Kilka kontynentów, wiele narodów, imperia, państwa, religie. Fanatyzm i dogmaty religijne. Odrzucający wiarę i wątpiący w nieomylność kanonów wiary. Trwająca wojna obnaża ludzkie słabości ale jednocześnie tworzy bohaterów. Pradawna magia i walka Dobra ze Złem.

I choć, jak napisałem na wstępie, nie jest to może kamień milowy gatunku, jest całkiem sprawnie napisana i przede wszystkim znakomicie się ją czyta.

Polecam.

Cyt.:
„Bogowie są prawdziwi dla tych, którzy w nich pokładają nadzieję.”
Anthony Ryan, „Lord wieży”

„Lord wieży” to drugi tom bestsellerowej trylogii „Kruczy Cień” Anthonego Ryan’a, szkockiego pisarza fantasy i sf. Pierwszy jej tom – „Pieśń krwi” wydawał własnym nakładem, kolejny – „Lord wieży”, już po podpisaniu umowy z wydawnictwem Penguin, otrzymał odpowiednią reklamę ...

Trochę trwało ,zanim przeczytałem ebook. Bo to ponad 600 a dodać ,do tego Zajęcia i inne to długo trwało. Zadowolony jestem i to bardzo. Mamy tu bitwy ( uwielbiam (),magię .Nieznane mi rasy .Zadowolony jestem/

Trochę trwało ,zanim przeczytałem ebook. Bo to ponad 600 a dodać ,do tego Zajęcia i inne to długo trwało. Zadowolony jestem i to bardzo. Mamy tu bitwy ( uwielbiam (),magię .Nieznane mi rasy .Zadowolony jestem/

Część pierwsza: „Pieśń krwi”:
poznajemy głównego bohatera, Vaelina Al Sornę. Od 10 roku życia chłopak odbywa musztrę w Szóstym Zakonie, by stać się Bratem, bronić Wiary i Królestwa. Bardzo ciekawa i dobrze napisana część, rozbudowana, spójna fabuła, taki trochę motyw „od zera do bohatera”, bo już od razu wiemy, że Vaelin jest kimś wyjątkowym i ma ważną rolę do odegrania. To najlepsza część trylogii.

Część druga: „Lord Wieży”:
Vaelin staje się jeszcze ważniejszy, wygrał dużą bitwę, zostaje Lordem Wieży. Wszędzie czyha zło. Vaelin staje się kluczem do wszystkiego, szykuje się do jeszcze bardziej spektakularnych rzeczy, które są jego przeznaczeniem. Ta część bardzo kuleje. Zaczynamy także odkrywać, że książka przeszła pobieżną korektę- roi się w niej od błędów.

Zapraszam do mojego posta na instagramie, gdzie pisałam zbiorczo o całej serii:
https://www.instagram.com/p/CaR0X0ksSM_/

Część pierwsza: „Pieśń krwi”:
poznajemy głównego bohatera, Vaelina Al Sornę. Od 10 roku życia chłopak odbywa musztrę w Szóstym Zakonie, by stać się Bratem, bronić Wiary i Królestwa. Bardzo ciekawa i dobrze napisana część, rozbudowana, spójna fabuła, taki trochę motyw „od zera do bohatera”, bo już od razu wiemy, że Vaelin jest kimś wyjątkowym i ma ważną rolę do odegrania. To...

Interesująca, ale bardzo schematycznie podobna do Pieśni Krwi.

Interesująca, ale bardzo schematycznie podobna do Pieśni Krwi.

Lorda Wieży czytałam z zapartym tchem. Tyle postaci i tyle oddalonych od siebie wątków. Nie mogłam się doczekać ich połączenia. I choć losy wielu bohaterów splotły się na ostatnich kartach książki, tak inne wyjaśnią się dopiero w kolejnym tomie. Nie wyobrażam sobie jak ta historia może się zakończyć. Zbyt wiele jest niewiadomych, ale mam nadzieję, że kolejny tom wszystko wyjaśni.

Lorda Wieży czytałam z zapartym tchem. Tyle postaci i tyle oddalonych od siebie wątków. Nie mogłam się doczekać ich połączenia. I choć losy wielu bohaterów splotły się na ostatnich kartach książki, tak inne wyjaśnią się dopiero w kolejnym tomie. Nie wyobrażam sobie jak ta historia może się zakończyć. Zbyt wiele jest niewiadomych, ale mam nadzieję, że kolejny tom wszystko...

Wg logiki fabuły to solidna kontynuacja to co mamy z części 1 mamy tutaj rozwinięte to co mamy nowe to nowe. Fabuła zaczyna się od zamachu na Vaelina Al Sornę..., potem pojawia się rozgałęzienie fabularne - kilka wątków biegnących równomiernie. Czasem są śmieszne sceny aby rozluźnić atmosferę, taki Peszkin-Atmosferić. 6/10 tylko dlatego iż występują literówki, ale to wina wydawcy tj. Papierowy Księżyc tylko w niektórych miejscach, ale może albowiem po prostu zniechęcić.

Wg logiki fabuły to solidna kontynuacja to co mamy z części 1 mamy tutaj rozwinięte to co mamy nowe to nowe. Fabuła zaczyna się od zamachu na Vaelina Al Sornę..., potem pojawia się rozgałęzienie fabularne - kilka wątków biegnących równomiernie. Czasem są śmieszne sceny aby rozluźnić atmosferę, taki Peszkin-Atmosferić. 6/10 tylko dlatego iż występują literówki, ale to wina...