Pędząca kometa uderza w księżyc zalewając tym samym świat falą nieoczekiwanych kataklizmów.. Tsunami, wybuchy wulkanów, trzęsienia ziemi – wszystkie te katastrofy żywiołowe zabijają miliony ludzi. Kometa wybija księżyc z orbity, przez co niebezpiecznie zbliża się on do naszej planety zasłaniając stopniowo słońce, co oznacza tylko jedno – na ziemi panuje ciemność, ciemność w każdym zakamarku świata, ciemność, której towarzyszą strach oraz panika.

Miranda i jej rodzina znaleźli się wśród niewielu szczęśliwców, którzy są stosunkowo bezpieczni i prowadzą odmienione życie w swoim własnym domu w Pensylwanii. W obliczu tej niezwykle dziwnej sytuacji wspaniale sprawdza się mama Mirandy, która nie daje się porwać powszechnie wzbudzonej panice i postanawia zgromadzić zapasy żywności, leków, ciepłych ubrań i innych środków, które mogłyby okazać się użyteczne, gdyby sytuacja pogorszyła się. Bracia Mirandy, Matt i Jonny także biorą udział w przygotowaniach do najgorszego zabierając drew na opał oraz gromadząc wodę.

W międzyczasie świat staję się coraz ciemniejszy, a temperatura nieustannie spada, gdyż słońce zasłonięte jest przez pokrywę popiołu wulkanicznego. Nie można już uprawiać żadnych ról, zwierzęta umierają albo w wyniku zabicia albo z braku wody pitnej. Kończą się zapasy ropy naftowej, a bez ogrzewania, pomocy medycznej i żywności wielu ludziom grozi głodowanie. Dodatkowo choroby zakaźne rozprzestrzeniają się niezwykle szybko i są śmiertelne. Co więcej, uzbrojeni złodzieje krążą po ulicach miasta. Panuje ogólny chaos, a wszystko wskazuje na to, że nieuniknione - koniec świata nastąpi już niedługo.

Miranda prowadzi dziennik, w którym spisuje swoje spostrzeżenia, opisuje dni po katastrofie, tworząc tym samym kronikę życia swojej rodziny. Susan Beth Pfeffer korzystając z formy pamiętnika fantastycznie pokazuje jak Miranda - zwyczajna dziewczyna - stawiając czoła zagrożeniom dorasta. Styl pisania Mirandy zmienia się wraz ze zmianami zachodzącymi w niej samej. To Miranda dostarcza czytelnikowi wszelkich szczegółów związanych z rozwojem sytuacji, to od niej dowiadujemy się jak wygląda życie po katastrofie.

"Życie, które znaliśmy” porwało mnie, wciągnęło w wir wydarzeń, pochłonęło bez reszty i zagwarantowało świetnie spędzony wieczór z przyjemną i absorbującą lekturą. Motyw apokalipsy został w powieści świetnie wykorzystany przez autorkę. Ciemność i strach, a także obawa dotycząca tego co przyniesie kolejny dzień, dzień bez słońca, elektryczności, żywności i w końcu dzień, w którym epidemie szerzą się na ogromną skalę. Pomimo tej przytłaczającej wizji końca świata, Miranda widziała swoją iskierkę w ponurym tunelu. Nadzieja wciąż istniała, ale czy przetrwała? Jak zakończy się ta historia? Odpowiedzi na te pytania poznamy z pewnością już niebawem. „Życie, które znaliśmy” to pierwszy tom trylogii Ocaleni. Osobiście z niecierpliwością wyczekuję na dalsze tomy opisujące losy bohaterów.

Pędząca kometa uderza w księżyc zalewając tym samym świat falą nieoczekiwanych kataklizmów.. Tsunami, wybuchy wulkanów, trzęsienia ziemi – wszystkie te katastrofy żywiołowe zabijają miliony ludzi. Kometa wybija księżyc z orbity, przez co niebezpiecznie zbliża się on do naszej planety zasłaniając stopniowo słońce, co oznacza tylko jedno – na ziemi panuje ciemność, ciemność...