Czy autobiografia, w której pisarz nie stara się opowiedzieć o sobie z własnego punktu widzenia, lecz z punktu widzenia kogoś innego, jest dalej autobiografią? Chciałem napisać - nie chce spojrzeć na siebie swoimi oczami. Ale to przecież właśnie jest niemożliwe! Swojej twarzy zobaczyć nie można, to jeden z największych paradoksów życia. Codziennie mijamy na ulicy setki obcych twarzy, czasem napotykamy wśród nich jakąś znajomą, lecz naszej własnej, tej, z którą jesteśmy codziennie, dwadzieścia cztery godziny na dobę, ujrzeć nie możemy. Jedyne co nam pozostaje to lustro, jednak lustro daje tylko odbicie, zawsze zdeformowane, zawsze niewierne, jak zdjęcie. W pewnym momencie oglądanie swojej twarzy w lustrze zaczyna jednak ciekawić, bawić i ani się nie obejrzymy, a już stroimy miny. I tak ujrzenie samego siebie w lustrze, w tym przysłowiowym krzywym zwierciadle, okazuje się drogą do poznania samego siebie. A czym innym niż lustrem są dla nas inni ludzie, znajomi, przyjaciele, rodzina? Skoro więc im bliżej podstawimy do twarzy lustro, tym więcej dostrzeżemy - pryszcze, zmarszczki, przerzedzające się włosy - to tym bardziej zrozumiemy samych siebie, im więcej powiedzą o nas ci, którzy są przy nas najbliżej. I myślę, że może to dlatego Hrabal pisze swoją (auto)biografię, narratorką czyniąc żonę, ukochaną Eliskę. Pozwolić komuś opowiadać o sobie, w swoim imieniu, innym. Piękny i zobowiązujący podarunek. Eliska zaczyna wymykać się mężowi spod kontroli, zaczyna żyć własnym życiem. Patrzy na tego swojego literata z czułością i wie, że jest jej skarbem, laureatem i czempionem krytych kortów, ale też pijusem i wiecznym dzieckiem. I właśnie dlatego, że jest nam o Hrabalu w stanie powiedzieć więcej niż on sam o sobie, wywiązuje się z zadania znakomicie. 9/10

Czy autobiografia, w której pisarz nie stara się opowiedzieć o sobie z własnego punktu widzenia, lecz z punktu widzenia kogoś innego, jest dalej autobiografią? Chciałem napisać - nie chce spojrzeć na siebie swoimi oczami. Ale to przecież właśnie jest niemożliwe! Swojej twarzy zobaczyć nie można, to jeden z największych paradoksów życia. Codziennie mijamy na ulicy setki...