Magdalena Tulli nie podpisała paktu autobiograficznego P. Lejeune’a, a zbioru jej opowiadań – "Włoskie szpilki" – nie możemy nazwać książką autobiograficzną. Narratorka a zarazem główna bohaterka tego utworu przywodzi nam na myśl autorkę "Snów i kamieni" (dwusylabowe, egzotyczne nazwisko, nieszczęśliwe małżeństwo, rozdarta pomiędzy dwa państwa tożsamość narodowa), ale w literaturoznawstwie – niczym w sądownictwie – wszelkie wątpliwości przemawiają na korzyść oskarżonej.
O co oskarżam Magdalenę Tulli? Domniemany występek, jakiego się dopuściła, nie widnieje w żadnym kodeksie, a sankcjom – inaczej niż w prawie, podlega nie ten, kto się czynu dopuścił, ale ten, kto padł jego ofiarą. Podczas lektury "Włoskich szpilek" ponosi się czytelniczą karę: widzi się zbyt dużo (mimo że obcujemy z książką, nie filmem), słyszy za głośno (chociaż, jak to u Tulli, język jest raczej lapidarny), czuje się zbyt mocno (aczkolwiek to, co dotknąć może najbardziej, litościwie zasłonięte jest kotarą metafory).
"Włoskie szpilki" oskarżać można o nadmierny intymizm – czytelnik ma nieodparte wrażenie współuczestniczenia w czymś, co onieśmiela zawartym w sobie ładunkiem osobistym. Choć język, jakim zostały napisane opowiadania, poetyckością nie ustępuje poprzednim pozycjom autorki, a sama wojna przedstawiona została z perspektywy kinderystycznej, nie podlega wątpliwości, że cały utwór to próba personalnego obrachunku z traumą Holokaustu, który ukazany zostaje jako wielopokoleniowe, destrukcyjne przeżycie.
Językowa i stylistyczna wirtuozeria M. Tulli nie przestaje zachwycać. We "Włoskich szpilkach" nie ma miejsca na przypadkowe metafory, a fabularna choroba Alzhaimera matki głównej bohaterki stanowi przyczynek do kompozycyjnej inwersji. To, o co można zaskarżać autorkę, czyli złamanie zasad paktu Lejeune’a, stanowi jednocześnie największą zaletę jej najnowszej książki – opowiadania, nawet jeśli nie prawdziwe, są uczciwe, a to wyznacznik wartościowej, współczesnej prozy.

Magdalena Tulli nie podpisała paktu autobiograficznego P. Lejeune’a, a zbioru jej opowiadań – "Włoskie szpilki" – nie możemy nazwać książką autobiograficzną. Narratorka a zarazem główna bohaterka tego utworu przywodzi nam na myśl autorkę "Snów i kamieni" (dwusylabowe, egzotyczne nazwisko, nieszczęśliwe małżeństwo, rozdarta pomiędzy dwa państwa tożsamość narodowa), ale w...