Przepadam za opowiadaniami autorstwa Andrzeja Pilipiuka i żywię do nich absolutnie bezkrytyczne uwielbienie, więc jakiekolwiek moje opinie na ich temat są całkowicie subiektywne. A jak występuje w nich mój ulubiony Paweł Skórzewski, to osiągam pełnię czytelniczego szczęścia i mam umysł otumaniony zachwytem. Nie do końca rozumiem, na czym to zjawisko polega, gdyż pisarz ma bardzo charakterystyczny styl, a jego książki są przykładem literatury edukacyjno-propagandowej.

Pilipiuk ma zdecydowany pogląd na wiele spraw i w swoich opowiadaniach przedstawia go w sposób bezkompromisowy. Generalnie nie przepadam za takim nawracaniem na jedyny właściwy sposób myślenia, ale w przypadku tego autora nie przeszkadzam mi ten jego mentorski ton, choć nie zawsze mi po drodze z jego przekonaniami. Za to mało znane ciekawostki historyczne pisarz przedstawia w absolutnie fascynującej formie i bez zadęcia.

„Aparatus” to spójny zbiór opowiadań, których tematyka nie będzie zaskoczeniem dla fanów autora. Najbardziej do gustu przypadły mi oczywiście historie z Pawłem Skórzewskim, ale muszę wspomnieć tu o dwóch tytułach, które wywarły na mnie ogromne wrażenie.
Pierwszym z nich jest „Ośla opowieść” – swojego rodzaju wariacja na temat „Pinokia” Collodiego. Historia drewnianego pajacyka zawsze napełniała mnie strachem, a to co zaproponował Pilipiuk, doskonale wpisuje się w ścieżkę mojego lęku, przy czym jestem pod ogromnym wrażeniem zręczności wykorzystania tego wątku.
Z kolei „Staw” urzekł mnie z racji miejsca akcji. Historia niemieckiego żołnierza, który przybywa do okupowanej Warszawy i zaczyna prowadzić badania nad fauną Łazienek na pierwszy rzut oka jest mocno naciągana. Ale ktokolwiek widział te bydlęta, które radośnie dokarmiane przez turystów, pływają sobie przy Pałacu na Wodzie, doceni potencjał prawdopodobieństwa tej fabuły. Również opis wiewiórek nie jest daleki od prawdy – te rude cholery wyglądają przesłodko, ale nic ich nie powstrzyma przed wyciągnięciem kanapek z torebki, a jeśli to kanapki z szynką, to i z dłoni wyrwać je potrafią. Zabrakło mi tylko pawi. Myślę, że okrzyki wydawane zawsze w najmniej oczekiwanym momencie przez te ptaki, znakomicie podkolorowałyby nastrój grozy – one naprawdę brzmią, jakby ktoś kota młotkiem traktował.

Pozostaje mi już tylko gorąco polecić „Aparatusa”. Jedyne, co mogłabym zarzucić tym opowiadaniom to to, że jest ich zbyt mało i za szybko się kończą.

Przepadam za opowiadaniami autorstwa Andrzeja Pilipiuka i żywię do nich absolutnie bezkrytyczne uwielbienie, więc jakiekolwiek moje opinie na ich temat są całkowicie subiektywne. A jak występuje w nich mój ulubiony Paweł Skórzewski, to osiągam pełnię czytelniczego szczęścia i mam umysł otumaniony zachwytem. Nie do końca rozumiem, na czym to zjawisko polega, gdyż pisarz ma...