Miałam w zamiarze napisać, że chyba już minął stosowny wiek na czytanie książek takich jak ta, ale nie mogę, bo byłoby to sprzeczne z tym co pisałam przy książce ‘Lew, Czarownica i stara szafa’. Wychodzi więc na to, że ta część niezbyt mi podeszła. Na pewno ubolewałam nad tym, że nie ma już całego składu rodzeństwa Pevensie. Liczyłam na to, że jednak wrócą w jakiś cudowny sposób. Albo, że zagości o nich jakaś znacząca wzmianka. Niestety nie. Pojawia się po raz drugi Eustachy, który co prawda został odmieniony i w niczym nie przypomina tamtego dzieciaka z ‘Wędrowca do świtu’, ale dalej nie umiem się do niego przekonać. Towarzyszy mu szkolna koleżanka, którą określiłabym mianem kruchej i strachliwej a także pewien stwór nieznanego pochodzenia.

Niby dalej są to opowieści z Narnii, ale jakby inne. Nie udało mi się też polubić dwójki kompanów Eustachego, włączając w to jego samego. Cały ich plan podróży i misja wydawały mi się mało przyciągające. Niektóre rozdziały mnie wabiły, ale większość ogólnie była taka sobie. Szkoda, że autor wybrał taką a nie inną drogę. Rodzeństwo znane nam z pierwszej części mogłoby nadal spokojnie przemierzać Narnię i wracać do niej na ratunek w momentach zagrożenia. Przez to, że ta część była ‘zwyczajna’ mój zapał nieco mnie opuścił, ale wiem, że pewnie ciekawość przezwycięży i przeczytam do samego końca wszystkie części.

Miałam w zamiarze napisać, że chyba już minął stosowny wiek na czytanie książek takich jak ta, ale nie mogę, bo byłoby to sprzeczne z tym co pisałam przy książce ‘Lew, Czarownica i stara szafa’. Wychodzi więc na to, że ta część niezbyt mi podeszła. Na pewno ubolewałam nad tym, że nie ma już całego składu rodzeństwa Pevensie. Liczyłam na to, że jednak wrócą w jakiś cudowny...