"Dopóki na dnie wiadra znajduje się tylko kilka wżerów, możesz bez większego trudu zebrać przeciekające krople. Jeśli jednak wybijesz spód to wtedy – wszystko diabli wzięli!”


Czytając przeróżne książki, czasem zastanawiam się, czy gdyby tak naprawdę zagłębić się w świat przedstawiony przez autora mogłabym dostrzec coś, czego nie widać na pierwszy rzut oka. Czy lektury to tylko historie wymyślone przez pisarzy dla zabicia nudy i rutyny w życiu codziennym? Czy może każda powieść posiada drugie dno? Czytając „Opus” nie sposób nie zadawać sobie podobnych pytań.


Rok 1499. Rzesza Niemiecka. Wydaje się, jakby lada chwila miał się zawalić cały świat: na stosach płoną kacerze i czarownice, powstania zubożałych chłopów są bezwzględnie tłumione, a wędrowni kaznodzieje podróżują od miasteczka do miasteczka, głosząc bliskie nadejście końca świata.

Gdy piętnastoletniemu Amosowi powierzana jest Księga Duchów, chłopiec nawet nie spodziewa się, że jego życie już nigdy nie będzie takie samo. Bo też w każdym, kto przeczytał tę księgę, budzą się magiczne zdolności. Amos ma do spełnienia misję: musi dostarczyć Księgę Duchów do rąk wybranego adresata. Ale właściwie dla kogo jest ona przeznaczona? Rozpoczyna się szaleńcza pogoń. Życie chłopca jest w niebezpieczeństwie, bo księgą zainteresowała się cenzura. Siepacze inkwizycji i urzędu cenzury uczynią dosłownie wszystko, by znaleźć się w jej posiadaniu.

Autorem tej powieści jest Andreas Goessling, aktualnie mieszkający w Coburgu, pisarz freelancer. Od wielu lat Andreas zajmuje się tematyką związaną z historią mitów i kultury, w szczególności zaś kulturą Majów, mitami o smokach oraz średniowieczną magią i alchemią. Poza powieściami dla dorosłych i młodych czytelników opublikował także liczne poradniki.


Bohaterami powieści są żyjący ówcześnie ludzie. Amos oraz jego siostra, którzy stracili rodziców. Najbliższym towarzyszem Amosa jest Valentin Kronus, autor “Księgi Duchów”, której zdobycie jest celem pewnego bardzo upartego inkwizytora. Postacie są wyraziste i zapadające w pamięć czytelnika. Narrator barwnie ukazuje nam przeżycia bohaterów oraz ich myśli i zamiary. W książce znajdziemy zarówno dobre charaktery, jak i te bardziej mroczne i demoniczne. Pozostaje tylko czytać.



recenzja również na:
http://isztarbooks.blogspot.com/2011/11/opus-zakazana-ksiega-tom-1-andreas.html

http://www.paranormalbooks.pl/2011/11/10/recenzja-opus-zakazana-ksiega/

"Dopóki na dnie wiadra znajduje się tylko kilka wżerów, możesz bez większego trudu zebrać przeciekające krople. Jeśli jednak wybijesz spód to wtedy – wszystko diabli wzięli!”


Czytając przeróżne książki, czasem zastanawiam się, czy gdyby tak naprawdę zagłębić się w świat przedstawiony przez autora mogłabym dostrzec coś, czego nie widać na pierwszy rzut oka. Czy lektury to...