Twórczość autorstwa Pana José María Arguedas do tej pory nie była mi znana.

Zanim rozpoczęłam czytać książkę pt.'' Ludzka miłość'' należącą do gatunku opowiadań zaczerpnęłam najpierw wiedzy na temat autora, która mi się spodobała ze względu na to, że poznawał, on z bliska świat żyjąc w kręgu razem z Indianami.

Wzbudziło to moje zainteresowanie, gdyż obraz z życia Indian znany jest na ogół jedynie programów telewizyjnych i realizowanych na podstawie książek bądź reportażach przedstawiających jak oni żyją, co porabiają każdego dnia, aby móc przetrwać, jakie mają warunki.

Opowiadania te zostały podzielone na 2 części: Woda i Ludzka miłość.

Szczególną uwagę zwróciłam w nich na sposób zapamiętania opisów znajdujących się w tychże opowiadaniach miejsc, w których przebywał autor i to, co zdążył, zapamiętać zachowując wspomnienia.

Obserwowałam w trakcie czytania tychże opowiadań płynący przekaz od autora, co on czuł, kiedy je tworzył, jakie były w nim emocje, czy przebywając, wraz z Indianami był zadowolony ze spędzonego czasu w ich towarzystwie.

Lubię, kiedy czytając, opowiadania mogę dokonać oceny z postępowań występujących w nich bohaterów i jak ja bym odnalazła się w podobnej sytuacji, w której oni byli.

Słowa uznania kieruje również dla Pana Andrzeja Nowaka tłumacza dzięki, któremu poznałam twórczość autora, który to ukazał nam Czytelnikom nie tylko część tego, co przeżył, ale zaprezentował używane słownictwo w życiu codziennym Indian.

Podoba mi się to również, że przedstawione opowiadania nie są tak długie, ale ujęte są w nich wątki emocjonalne, gdzie toczy się walka o przetrwanie, o życie, ale stanowi również odpowiedzi na wiele pytań dotyczących tematów samotności, odrzucenia, cierpienia, problemy społecznościowe ze względu na panujące w nich podziały, co do posiadanych majątków.

Książka ta stanowi doskonały przykład na to, że jeśli coś jest zapomniane w bibliotekach, a są czytelnicy, którzy lubią poznać świat Indian i ich zwyczaje, słownictwo, pieśni to znajdą w niej to, czego szukają.

Czy główny bohater odnajdzie, tam prawdziwe szczęście o tym warto, się przekonać czytając te opowiadania?

Polecam zapoznać się z twórczością autorstwa Pana José María Arguedasa.

Twórczość autorstwa Pana José María Arguedas do tej pory nie była mi znana.

Zanim rozpoczęłam czytać książkę pt.'' Ludzka miłość'' należącą do gatunku opowiadań zaczerpnęłam najpierw wiedzy na temat autora, która mi się spodobała ze względu na to, że poznawał, on z bliska świat żyjąc w kręgu razem z Indianami.

Wzbudziło to moje zainteresowanie, gdyż obraz z życia Indian...

Tym razem peruwiański pisarz Jose Maria Arguedas - pisarz peruwiański.
Bardzo ciekawe doświadczenie literackie. Peru to już egzotyka. Inne warunki naturalne, kultura, obyczajowość, wierzenia. Pewne znaczenie ma też upływ czasu, ponieważ opowiadania były pisane od lat 30-tych do 60-tych XX wieku.
Czasem przez przypadek trafi się taka perełka.
Już sama postać pisarza jest intrygująca. Biały chłopiec, syn białego adwokata, porzucony i wychowany przez Indian, jego pierwszy język to język Andów - keczua.
Później jednak oddany do miasta, uczy się, zostaje prawnikiem i nawet dochodzi do wysokich stanowisk państwowych.

Mimo, że opowiadania pochodzą z różnych lat, to jednak stanowią pewien logiczny ciąg. Łączy je autobiograficzny wątek. Prawie w każdym pojawia się biały chłopiec żyjący w andyjskich wioskach, pośród społeczności bogatych białych i wyzyskiwanych Indian. Odrzucony i wyobcowany, próbujący się zasymilować. Rozumie i czuje krzywdę, jaka dotyka Indian.
Opowiadania bardzo mocno tkwią w ówczesnym peruwiańskim świecie.
Pokazuje rzeczywisty świat płaskowyżu Andów: piękne i trudne warunki naturalne, piękno natury przesłonięte brakiem wody, malownicze andyjskie wioski i miasteczka, niesprawiedliwość społeczną, obyczaje i wierzenia potężnej kiedyś kultury, która została stłamszona.
Wiele można tu wyczytać pomiędzy wierszami, tę drzemiącą siłę, która rodzi się z niesprawiedliwości, krąży gdzieś w żyłach i kiedyś wybuchnie.
Zdecydowanie muszę jeszcze kiedyś przeczytać coś innego tego autora.

Tym razem peruwiański pisarz Jose Maria Arguedas - pisarz peruwiański.
Bardzo ciekawe doświadczenie literackie. Peru to już egzotyka. Inne warunki naturalne, kultura, obyczajowość, wierzenia. Pewne znaczenie ma też upływ czasu, ponieważ opowiadania były pisane od lat 30-tych do 60-tych XX wieku.
Czasem przez przypadek trafi się taka perełka.
Już sama postać pisarza jest...

To, że rytm powieści pisarzy iberoamerykańskich jest inny i absolutnie niepodrabilany, nie wymaga dowodu. Ostatnio, dzięki uprzejmości Jose Mario Arguedasa, zanurzyłam się w świat indian Keczua. Dwa tomy opowiadań ("Ludzka miłość" i "Woda") wydane w 1979 roku przez PIW zostały skonsolidowane w jedną książkę pt. "Ludzka miłość". Dziwny to zabieg, moim skromnym zdaniem, bo te dwa zbiory przesiąknięte są zupełnie innymi emocjami i zamiast harmonizować ze sobą, ukazują potężny zgrzyt narracyjny. Z jednej strony dowodzi on niewątpliwie dużej elastyczności pisarza, z drugiej nieczułości wydawcy - żaden z tych faktów nie powinien zakłócać odbioru historii, a jednak przychodzi na myśl, jak mały chochlik i zakłóca. Nie czepiajmy się jednak szczegółów, w końcu trudno określić co kierowało wydawnictwem w czasach ciężkiej komuny, szczęście, że w ogóle coś dobrego wydali.
Prawda jest taka, że jak w narracji pojawia się obok siebie sierra, puna i pampa to ja już jestem kupiona. Dodajmy do tego kaktusy, palące słońce, comuneros czekających na podział wody i moja dusza w sposób bardzo wyraźny przekazuje mi sygnały, że zdecydowanie zamieszkiwałam kiedyś Peru i byłam rasy czerwonej. Oba tomy poprowadzone są z perspektywy chłopca - białego wychowywanego wśród Indian, który identyfikuje się z nimi, oddaje cześć ich bogom i patrzy na świat z ich perspektywy. Animizm i mitologia są nieodłącznymi elementami życia kultur pierwotnych, choć niestety powoli zamierają w obliczu galopującego konsumpcjonizmu. Dawne zwyczaje popadają w zapomnienie, a magia wycieka z naszego świata. Szkoda. Dobrze, że można ją jeszcze znaleźć w krótkich opowiadaniach, które leżą zapomniane w bibliotece i prawie nikt ich nie wypożycza. Arguedas wychowywał się wśród Indian Keczua, mówił w ich narzeczu, czuł to, co oni. To ważne, bo kłamiąc - mówi prawdę. Zaprasza nas do swoich wspomnień, zmyśleń i przewidzeń, pozwala popatrzeć przez chwilę na inny świat. Dla mnie nie mniej magiczny niż Kraina Czarów, albo Oz. A przecież kiedyś istniał.
Nie jest to jednak dokument, ani nie pretenduje do tej roli. Fakty pozostawmy ludziom bez wyobraźni. (Uwielbiam literaturę faktu, żeby nie było, szczególnie tę polską spod znaku Wydawnictwa Czarnego). Realizm magiczny aż ścieka z przewracanych kartek, choć jednocześnie wcale go tam nie ma. To nie zabieg literacki. Oni po prostu tak myślą i to jest cudowne.
Coś czuję, że sobie go jeszcze poczytam.

To, że rytm powieści pisarzy iberoamerykańskich jest inny i absolutnie niepodrabilany, nie wymaga dowodu. Ostatnio, dzięki uprzejmości Jose Mario Arguedasa, zanurzyłam się w świat indian Keczua. Dwa tomy opowiadań ("Ludzka miłość" i "Woda") wydane w 1979 roku przez PIW zostały skonsolidowane w jedną książkę pt. "Ludzka miłość". Dziwny to zabieg, moim skromnym zdaniem, bo te...