Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Odyseja oby Karaczułłu z turkmeńskiego plemienia Jörüków po obrzeżach cywilizacji, jednakże w przeciwieństwie do pierwowzoru, ich odyseja nie może skończyć się Happy Endem. Błąkający się po niegościnnych bezdrożach Czukurowy, ostatni koczownicy usiłujący znaleźć dla siebie kawałek wolnej przestrzeni do rozbicia swoich namiotów i wypasania owiec w ucywilizowanym świecie pełnym obłudy, zawiści i agresji są skazani na zagładę, nie pomoże opór, walka, przekupstwo, zaklęcia, pomoc bóstw ani magiczny miecz. Śmierć bogów, to drugi aspekt różniący tę epopeję od greckiego eposu. Bogowie i ich symbole są wyśmiewani przez ucywilizowanych miejscowych, co jest tym przykrzejsze, że ci „ucywilizowani” parę lat wcześniej sami należeli do kultury wędrownych namiotów, a bogowie okazują się równie bezsilni co ich wyznawcy. Szokuje nie tyle upadek tej oby, co całkiem nieodległy czas wydarzeń. To lata 90. XX wieku. Zawsze przy opowieściach o zetknięciu cywilizacji stojących na różnym szczeblu rozwoju na stawiane pytanie, kto jest dzikusem, a kto ucywilizowanym, nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Przypadek Yaşara Kemala niejako potwierdza stan wydawniczy w Polsce. Ten kurdyjski pisarz, u nas nie znany, na tyle wybitny, że był nominowany do Nagrody Nobla, doczekał się tłumaczenia tylko tej jednej książki na język polski. I pewno nie doczekamy się niczego więcej, jako że zmarł w 2015 roku, chyba że …cała nadzieja w Al.