W czasach PRL-u epatowano nas filmami o tematyce wojennej, wydawałoby się więc, że moje pokolenie zna te zagadnienia bardzo dobrze. No właśnie… wydawało się. Książka „Dziewczyny wojenne” otwiera oczy na wiele zagadnień i problemów rzadko poruszanych w oficjalnych opracowaniach. Bo większość książek i filmów wojennych pokazuje wielkie bitwy, spektakularne akcje, bohaterskie postawy… A tu mamy wojnę, na obrzeżu której toczy się zwyczajne życie. Do tego jeszcze widzianą oczyma kobiet.

Jedenaście opowieści wybranych z tysięcy życiorysów. Starsze panie, doświadczone i wykształcone, znów stały się dziewczynkami i młodymi kobietami, by opowiedzieć czytelnikom o tamtych dramatycznych wydarzeniach. Historie są różne – tak jak różne są kobiety, które je opowiadają – ale łączy je jedno: każda z nich w młodości przeżyła koszmar, który zaważy na jej dalszym życiu. Mimo to opowiadają prosto i zwyczajnie, jakby wszystko to, co robiły należało do ich codziennych, domowych czy zawodowych obowiązków.

Największe wrażenie zrobiły na mnie opowieści tych kobiet, dla których wojna skończyła się kilka, a nawet kilkanaście lat po 1945 roku. Ale wszystkie warte są przeczytania. I zapamiętania. Gorąco polecam.

W czasach PRL-u epatowano nas filmami o tematyce wojennej, wydawałoby się więc, że moje pokolenie zna te zagadnienia bardzo dobrze. No właśnie… wydawało się. Książka „Dziewczyny wojenne” otwiera oczy na wiele zagadnień i problemów rzadko poruszanych w oficjalnych opracowaniach. Bo większość książek i filmów wojennych pokazuje wielkie bitwy, spektakularne akcje, bohaterskie...