Mam wrażenie, że części książek, o których pisał, autor nie przeczytał.

Mam wrażenie, że części książek, o których pisał, autor nie przeczytał.

Książka dla miłośników literatury i kuchni. Jest to spis audycji (wywiadów) „Droga przez mąkę” z Drugiego Programu Polskiego Radia, które głównie traktują o wątkach żywieniowych w literaturze pięknej (rzadko w filmie).
Osoby niezaznajomione z omawianymi autorami mogą się nudzić lub nie rozumieć zachwytu rozmówców. Ja do nich raczej należałem, jednak przeczytałem tą książkę dość szybko, co świadczy, że dobrze się ją czyta.

Książka dla miłośników literatury i kuchni. Jest to spis audycji (wywiadów) „Droga przez mąkę” z Drugiego Programu Polskiego Radia, które głównie traktują o wątkach żywieniowych w literaturze pięknej (rzadko w filmie).
Osoby niezaznajomione z omawianymi autorami mogą się nudzić lub nie rozumieć zachwytu rozmówców. Ja do nich raczej należałem, jednak przeczytałem tą książkę...

Przeczytałam z zainteresowaniem, ale mam jedno duże ALE do tej książki. „Droga przez mąkę” to na pewno nie jest „literatura dla kucharek”, gdyż rozmawiają tutaj ze sobą krytycy literaccy i kulinarni, a przedmiotem ich rozmowy jest tzw. literatura wysoka oraz klasyka. Mamy więc tu starożytne poematy, średniowieczne eposy, klasykę literatury oraz noblistów. Z rzadka w tym gronie zaplącze się jakiś kryminał, z uwagi na słabość np. do komisarza Maigretta. Może wydawać się, że klasykę znają wszyscy, ale tak dziś nie jest (wystarczy „przejść się” po blogach książkowych). A czytanie o literaturze, której się nie zna (i raczej nie ma zamiaru się poznać),może być nużące. Nawet dla mnie, obeznanej w klasyce czytelniczce, ponad połowa dzieł, o których mowa w „Drodze przez mąkę” było nieznanych. Czemu w tego typu pozycjach zawsze to musi być taka literatura ą ę? Czemu zawsze musi być Proust, Rabelais czy Balzac? Umówmy, się, to nie są książki, które przeciętny czytelnik czytałby do obiadu. Dlatego też ta pozycja jest niestety skierowana raczej do wąskiego grona czytelników, smakoszy i erudytów literackich. A mogłoby być inaczej, gdyby odejść od tego literackiego kanonu, na rzecz literatury może trochę niższych lotów, ale za to przystępniejszej i bardziej popularnej. Na przykład kulinarne tematy przewijają się często w kryminałach Donny Leon (ba, powstała nawet książeczka z przepisami komisarza Brunettiego). Na pewno jest wiele innych takich książek, w których pojawia się temat kuchni. Poza tym ja chciałabym też, czytając podobne kompendium czuć się zachęcona do lektury danych pozycji. Tego oczekiwałam, a tak niestety nie było, kiedy czytałam zamieszczone tutaj literackie wywody o Prouście, czy Perecu. Oczywiście były też ciekawsze rozdziały, co nie zmienia mojej opinii o tej książce: drodzy publicyści i krytycy, zejdźcie z tego Olimpu i napiszcie też coś czasem dla zwykłych ludzi.

Przeczytałam z zainteresowaniem, ale mam jedno duże ALE do tej książki. „Droga przez mąkę” to na pewno nie jest „literatura dla kucharek”, gdyż rozmawiają tutaj ze sobą krytycy literaccy i kulinarni, a przedmiotem ich rozmowy jest tzw. literatura wysoka oraz klasyka. Mamy więc tu starożytne poematy, średniowieczne eposy, klasykę literatury oraz noblistów. Z rzadka w tym...

Poddałam się. Bardzo rzadko to robię lecz po stu stronach nasze drogi się rozeszły. Książka bardzo mnie nużyła. Każda strona była dla mnie jak przez przebrnięcie przez gęstą dżunglę pełną obcojęzycznych zwrotów (najczęściej francuskich),niezrozumiałych nazw potraw czy składników. Brak przypisów wyjaśniających dla laików.
Książka być może przeznaczona dla osób bardzo ale to bardzo! Obeznanych w światowej kuchni i jej zapleczu. Choć bardzo dużo czasu spędzam w kuchni na eksperymentach kulinarnych ta książka była dla mnie drogą przez mękę.
Dużym plusem są przepiękne ilustracje.
Nie zniechęcam, jak po każdą książkę warto sięgnąć osobiście i sprawdzić czy jest odpowiednia.

Poddałam się. Bardzo rzadko to robię lecz po stu stronach nasze drogi się rozeszły. Książka bardzo mnie nużyła. Każda strona była dla mnie jak przez przebrnięcie przez gęstą dżunglę pełną obcojęzycznych zwrotów (najczęściej francuskich),niezrozumiałych nazw potraw czy składników. Brak przypisów wyjaśniających dla laików.
Książka być może przeznaczona dla osób bardzo ale...

Być może jest to wspaniała lektura dla osób, które są mocno zaznajomione z literaturą piękną i ciekawi je wątek kulinarny. Nie mogłam się doczekać przeczytania tej książki, ale niestety nieznajomość większości tytułów sprawiła, że książkę czytało się ciężko i bez zachwytu.

Być może jest to wspaniała lektura dla osób, które są mocno zaznajomione z literaturą piękną i ciekawi je wątek kulinarny. Nie mogłam się doczekać przeczytania tej książki, ale niestety nieznajomość większości tytułów sprawiła, że książkę czytało się ciężko i bez zachwytu.

Oj, smakowita to była lektura! Dosłownie i w przenośni. Książka łącząca moją pasję czytelniczą z innym ulubionym zajęciem czyli gotowaniem - toż to ideał!
Początek nie był łatwy, wydawało się, że lektura będzie zbyt erudycyjna, ale rozsmakowałam się w rozmowach, przepisach umieszczonych na końcu rozdziałów i grafikach ije otwierających. Części dyskutowanych utworów oczywiście nie znam, ale nic nie szkodzi, wszystko przede mną. Na te przeczytane spojrzałam zupełnie inaczej.
Dodatkowo książka jest świetnie wydana, ciekawa graficznie, zawiera różne dodatki - biogramy rozmówców autora, użytych przekładów cytowanych dzieł oraz kilka indeksów. Można ją czytać na różne sposoby, również jako specyficzną książkę kucharską, bo to taka książka do poczytywania.
Szkoda tylko, że nie została wydana w twardej oprawie.
I nie rozumiem jednej rzeczy, dlaczego w opisie książki na LC wymieniono 304 jako liczbę stron? Główny tekst liczy 551!

Oj, smakowita to była lektura! Dosłownie i w przenośni. Książka łącząca moją pasję czytelniczą z innym ulubionym zajęciem czyli gotowaniem - toż to ideał!
Początek nie był łatwy, wydawało się, że lektura będzie zbyt erudycyjna, ale rozsmakowałam się w rozmowach, przepisach umieszczonych na końcu rozdziałów i grafikach ije otwierających. Części dyskutowanych utworów...

Podobały mi się w książce bardzo ładne ilustracje. Niektóre informację były bardzo ciekawe. Niestety część była dla mnie nużąca,mimo że lubię książki z wątkiem kulinarnym. Być może brak znajomości części opisywanej literatury spowodował, że czytanie było dla mnie "drogą przez mękę".

Podobały mi się w książce bardzo ładne ilustracje. Niektóre informację były bardzo ciekawe. Niestety część była dla mnie nużąca,mimo że lubię książki z wątkiem kulinarnym. Być może brak znajomości części opisywanej literatury spowodował, że czytanie było dla mnie "drogą przez mękę".

Lektura tej książki zajęła mi o wiele dłużej, niż zakładałam, ale wcale nie dlatego, że była trudna - wręcz przeciwnie! Rozmowy wokół literackich posiłków i potraw to tylko punkt wyjścia dla fascynujących dyskusji o kulturach i zwyczajach poszczególnych narodowości. To książka tak naszpikowana ciekawostkami, że wręcz żal było mi ją tak szybko pochłaniać. To zbiór delicji, których nie powstydziliby się najwięksi smakosze. A ilustracje Zofii Różyckiej to przepiękna kropka nad i - aż się proszą, by je oprawić!

Lektura tej książki zajęła mi o wiele dłużej, niż zakładałam, ale wcale nie dlatego, że była trudna - wręcz przeciwnie! Rozmowy wokół literackich posiłków i potraw to tylko punkt wyjścia dla fascynujących dyskusji o kulturach i zwyczajach poszczególnych narodowości. To książka tak naszpikowana ciekawostkami, że wręcz żal było mi ją tak szybko pochłaniać. To zbiór delicji,...

Taaak, ogólne obrazy panoramy lot ptaka obejmującego analizą całość holistycznym okiem są świetne, ale czy próbowaliście kiedyś śledztw literackich, które skupiają się na jednym motywie z całej powieści? Jeżeli nie, to zacznijcie od „Drogi przez mąkę”, bo jednak jedzenie to coś, nad czymś większość z nas się chętnie pochyla.

To starannie wyselekcjonowany, a i tak napęczniony zbiór rozmów, które autor odbył na antenie Dwójki. Te tutaj dotyczą ściśle tego, jakie jedzenie pojawia się (albo i nie i to też wiele nam mówi) w książkach. Szwedzki stół, proszę wybierać: jest Bond delektujący się najgorszym wydaniem awokado, Wokulski rzucający się z nożem i widelcem na mieszczańską rybę, rozśpiewana piwniczka win, Proust wahający się między magdalenką a grzanką, męczący się Miron nad ananasem, stalowo-szklany brzuch Paryża knujący w oparach sera… Biblioteka z bogatym menu, kuchnią francuską, węgierską, czeską, austriacką, rosyjską, no coś każdemu posmakuje.

Mimo zmieniających się gości poziom rozmów jest bardzo zbliżony, choć zdarza się, że dialog zamienia się w monologi: bywa, że każdy ma przygotowany swój wątek lub fragment tekstu, którym chce się koniecznie podzielić, więc po prostu bez komentarza przechodzi do sypnięcia swojej porcji przypraw zamiast zareagować na to, co druga osoba mówi. Nie licząc jednak tych momentów jest przyjemnie i ze smakiem, czasem siłą rzeczy o kuchni dla wybranych, ale bez snobstwa. Najlepiej wypadają bodajże rozmowy z Wandą Klenczon, która pojawia się często i słychać, że dobrze jej się z gospodarzem rozmawia. Każdy rozdzialik kończy tematyczny przepis, mniej lub bardziej przydatny czy wydumany, ale w interesujący sposób zamykający wątek.

Jedzenie zdaje się mało wdzięcznym tematem dla literatury – często pomijane czy traktowane jako zbędny zapychacz. Cóż, a często to właśnie takie okruszki w powieści nierzadko odhaczone przez autora dla świętego spokoju więcej mówi o bohaterze, niż można byłoby się spodziewać. „Droga przez mąkę” uwrażliwia na takie smaczki, i dlatego chociażby warto ją przeczytać.

Taaak, ogólne obrazy panoramy lot ptaka obejmującego analizą całość holistycznym okiem są świetne, ale czy próbowaliście kiedyś śledztw literackich, które skupiają się na jednym motywie z całej powieści? Jeżeli nie, to zacznijcie od „Drogi przez mąkę”, bo jednak jedzenie to coś, nad czymś większość z nas się chętnie pochyla.

To starannie wyselekcjonowany, a i tak...

Uczta literacka i kulinarna.
Czyli to co lubię najbardziej.
W jednym.

Uczta literacka i kulinarna.
Czyli to co lubię najbardziej.
W jednym.