Fantastyczna pozycja, jeśli w ogóle wypada użyć takiego słowa w stosunku do książki o wojnie. Składa się z kilku historii opowiadanych przez uczestniczki powstania, język sprzyja czytaniu - czyta się to tak, jakby ktoś opowiadał (czyli chyba zgodnie z zamysłem autorki). Przedstawione historie wydają się nieprawdopodobne - poziom strachu, cierpienia i odwagi jaki towarzyszył uczestnikom powstania jest dla osób w naszych czasach nie do pojęcia. Niektóre fragmenty musiałam czytać dwa razy, bo nie mogłam uwierzyć w to co jeden człowiek był w stanie wyrządzić drugiemu. Polecam każdemu, na pewno sięgnę po inne pozycje autorki z tej serii.

Fantastyczna pozycja, jeśli w ogóle wypada użyć takiego słowa w stosunku do książki o wojnie. Składa się z kilku historii opowiadanych przez uczestniczki powstania, język sprzyja czytaniu - czyta się to tak, jakby ktoś opowiadał (czyli chyba zgodnie z zamysłem autorki). Przedstawione historie wydają się nieprawdopodobne - poziom strachu, cierpienia i odwagi jaki towarzyszył...

Powieść biograficzna , dokument, historyczna, wojenna, powstańcza, na faktach, z bohaterkami - kobietami w roli głównej.

Treść dotyczy Powstania Warszawskiego. Rok 1944.
Dawne dziewczyny wyrastające na kobiety, dzisiaj są bohaterkami.
Anna Herbich opisuje powstanie oczami właśnie tych kobiet.

Opisano 11 historii, każda poświęcona innej bohaterce. Przedstawiono nam Sławkę, Halinkę, Renę,
Zosię , Annę, Marzenkę, Jadwigę starszą , Jadwigę młodszą, Teresę, Dorę, Irenę. Są one narratorkami powieści.
Każda miała inny status społeczny , ale walczyły jednakowo równo i to w powstaniu nie miało znaczenia.

Były młode, miały swoje marzenia i pasje. Podczas wojny straciły domy, rodziny, pierwsze wielkie miłości. Teraz liczyła się tylko Warszawa. To nic ,że mogły zginąć. Nawet się nie zastanawiały. Miały wyższy cel. były gotowe na wszystko. Dla nich to było coś normalnego Bóg, honor i ojczyzna. Deklarują , że jeżeli stanęłyby przed tym dylematem raz jeszcze , decyzja byłaby ta sama jednoznaczna.

Walczyły dzielnie jako łączniczki, sanitariuszki, chwytały za broń i biły się ramię w ramię z mężczyznami na barykadach. A wszystko to działo się w warunkach ekstremalnych, gdzie rozgrywały się ludzkie tragedie, o głodzie, nieludzkiej przemocy, w cuchnących gruzach, piwnicach, brudzie i zwalonych stosach śmiertelnych ludzkich ciał, w potokach krwi. Potrafiły nawet kochać w tej zawierusze, brać śluby, rodzić i wychowywać dzieci. Często jednego dnia brały ślub, a drugiego ich ukochany już ginął podczas strzelaniny na ulicach. Ale było warto dla chwili radości i szczęścia. Potem rozpacz i ból. Niestety te uczucia ze sobą wzajemnie się przeplatały. Przechodziły przez piekło, przetrwały niejedną rzeź i koszmar kanałów. Ustne relacje ich nie są pogrążone całkowicie w dramacie, potrafią też z uśmiechem na ustach opowiedzieć anegdoty z tamtych czasów. To były przecież młode nastoletnie dziewczyny, a najmłodsza Jadwiga to zupełne dziecko – osiem lat.

Każda historia jest udokumentowana zdjęciem bohaterki i fotografiami z lat młodości. Liczne zdjęcia archiwalne , ilustrujące życie ówczesnej stolicy. Każda z kobiet opowiedziała również o swoim życiu po powstaniu , o represjach w komunistycznej Polsce.
Na końcu książki znajduje się indeks nazwisk oraz źródła ilustracji.

Anna Herbich dołączyła też wspomnienia swojej babci Ireny , jakby chciała przypieczętować i jeszcze bardziej uwiarygodnić co się wtedy działo.
Książka wydana w 2014 roku, wtedy najstarsza z rozmówczyń autorki liczyła 93 lata, najmłodsza 78 lat. Dzięki tym paniom i autorce , która spisała rozmowy możemy spojrzeć na sytuację pod innym kątem światła.

,, Dziewczyny z powstania’’ to jeszcze jedna cenna publikacja, będąca uzupełnieniem naszej wiedzy o powstaniu. Pozwalająca spojrzeć z innej perspektywy, rzetelna. Pokazuje też punkt widzenia ludności cywilnej do bohaterskiego zrywu.
Bohaterki odznaczyły się heroiczną postawą, odwagą, patriotyzmem.

Chwała wszystkim powstańcom!

Piękna książka, polecam szczerze!

Ps Książkę przeczytałam specjalnie w Dniu Kobiet.
Trochę dziwię się tylko jednemu, że na okładce zamiast zdjęcia bohaterek powstania , odnajdujemy kolorowy wizerunek aktorki na fotografii. Myślę, że tak jednak nie powinno być. Jeżeli powieść jest prawdziwa , to zdjęcie powinno być też.
Budzi to niedosyt a nawet niesmak.

Powieść biograficzna , dokument, historyczna, wojenna, powstańcza, na faktach, z bohaterkami - kobietami w roli głównej.

Treść dotyczy Powstania Warszawskiego. Rok 1944.
Dawne dziewczyny wyrastające na kobiety, dzisiaj są bohaterkami.
Anna Herbich opisuje powstanie oczami właśnie tych kobiet.

Opisano 11 historii, każda poświęcona innej bohaterce. Przedstawiono nam...

Książka przedstawiająca historię pań, które walczyły lub musiały uciekać przez powstanie warszawskie.

Książka przedstawiająca historię pań, które walczyły lub musiały uciekać przez powstanie warszawskie.

Moje pierwsze spotkanie z autorką.

"Dziewczyny z Powstania" to historie kobiet walczących o wolność naszego kraju, o chęć bycia niepodległym krajem, ze swoimi zasadami, o chęci wydostania się z rąk władzy niemieckiej, o przywrócenie normalnego życia jakie prowadziły przed wojną...

II Wojna Światowa, była dla Polski ciężkim ciosem. Niemcy nas napadli a z pomocą przyszedł im Związek Radziecki. I tak Polska - kraj potężny i liczący się na arenie międzynarodowej - został zrujnowany i zniszczony, który nie będzie łatwo odbudować.

Powstanie Warszawskie trwało 63 dni. Nikt nie zadawał sobie pytania czy Powstanie ma sens. Wszyscy Polacy, postanowili walczyć o niepodległość swojego kraju w myśl, że gorzej już nie może być, a my musimy walczyć.

Historie kobiet, które miały rodziny, dzieci, ułożone życie, które zniszczyła im wojna. Będąc pod okupacją Niemców w swoim własnym kraju, obowiązywały zasady Niemców. Jednak Polacy nie zamierzali się poddać - zamierzali walczyć do końca. Powstanie sprawiło, że rodziny się rozdzieliły, zostały przewiezione do innych obozów, niektórzy zginęli ku chwale Ojczyzny. Te jedenaście kobiet, opisuje nam co doprowadziło do Powstania, jak one przebiegało i jak się zakończyło. Co było po Powstaniu i kiedy naprawdę Polska została wolność.

Mnie jako młodej osobie, żyjącej długo po wojnie, ciężko jest wyobrazić sobie to co się naprawdę wydarzyło. Żyje w wolnym kraju, mogę mieć swoje zdanie i układać swoje życie jak chce. Teraz nie mogę wyobrazić sobie, że mogłabym żyć tak jak Ci ludzie w czasie wojny. To jest dla mnie nie do pomyślenia.

Teraz mamy walkę na Wschodzie. Ukraina walczy z Rosją oto, żeby być wolnym krajem. Historia zatacza koło, chciałoby się rzec. I to właśnie my Polacy, rozumiemy i wspieramy ich w tej walce. Wiemy co to jest wojna i zabranie wolności - rozbiory, I i II Wojna Światowa - sprawiły, że walczyliśmy do końca o nasz kraj. Oto, żeby inni mogli żyć w wolnej Polsce. W wolnej i niepodległej.

Jeszcze nieraz wybuchnie wojna. Zawsze znajdą się ludzie, którzy będą chcieli mieć więcej władzy, więcej terytorium i zawsze znajdą powód, żeby tę wojnę wywołać. W obecnym świecie i klimacie, który jest jaki jest ciśnie się na usta pytanie "Czy naprawdę wojna jest potrzebna, skoro żywioł niszczy wszystko i pozbawia ich życia? Czy naprawdę jest sens, żeby wystawiać ludzi na pewną śmierć, tracić pieniądze, grabić majątki i zabijać niewinnych ludzi, aby spełnić pragnienie jednego człowieka? Na to pytanie odpowiedzcie sobie sami.

Książkę warto przeczytać, bo są tam prawdziwe historie kobiet, które przeżyły Powstanie. To właśnie one opowiadają nam jak było naprawdę. I warto zaznaczyć, że są bohaterkami, walczyły nie tylko oto, żebyśmy żyli w wolnej Polsce, ale o swoje przeżycie i o swoich bliskich.

Moje pierwsze spotkanie z autorką.

"Dziewczyny z Powstania" to historie kobiet walczących o wolność naszego kraju, o chęć bycia niepodległym krajem, ze swoimi zasadami, o chęci wydostania się z rąk władzy niemieckiej, o przywrócenie normalnego życia jakie prowadziły przed wojną...

II Wojna Światowa, była dla Polski ciężkim ciosem. Niemcy nas napadli a z pomocą przyszedł...

„Dziewczyny z powstania” to skrótowe historie jedenastu kobiet, które przeszły przez piekło II Wojny Światowej, w taki czy inny sposób mając do czynienia z Powstaniem Warszawskim.
Oczywiście ich losy są wstrząsające i gdy czyta się opisy bestialstwa i bezmyślnej masakry, jakie miały wówczas miejsce, trudno uwierzyć, że mogły wydarzyć się naprawdę, zwłaszcza, że przeszłość, o której mowa, nie jest aż tak odległa. Niektóre historie czyta się jednakże lepiej niż pozostałe z uwagi na większą spójność i klarowność chronologiczną. Kilka z nich bowiem wygląda zupełnie tak, jakby Herbich podczas wywiadu z daną bohaterką uzyskała od niej tak wiele informacji, że potem, próbując zmieścić je w przewidzianej ilości znaków ze spacjami, każdemu wydarzeniu mogła poświęcić jedno zdanie, więc zamiast zrezygnować z części, upchnęła wszystko razem. Powoduje to, że niektóre rozdziały mają bardzo chaotyczną treść, męczącą natłokiem zdarzeń i nieprzemawiającą do wyobraźni.
Na szczęście inne, w których historia opisana jest przejrzyście, czyta się bardzo dobrze, a losy bohaterek wydają się zajmujące.
Jak każda książka dotycząca tematyki wojennej, tak i „Dziewczyny z powstania” ukazują bezsens ludzkiej egzystencji jako gatunku zdolnego do najgorszych potworności, dokonywanych bez logicznego powodu. Nie jest przecież tak, że II Wojna Światowa wydarzyła się akurat w momencie jakiejś dziwnej kulminacji psychopatów w tym samym miejscu i czasie – ludzie tacy po prostu są, przez cały czas, od zarania dziejów, i wystarczą tylko odpowiednie okoliczności, aby zdecydowana większość z nich ukazała swe prawdziwe, pełne dzikiego zła i okrucieństwa oblicza.
Dla mnie lektury wojenne to najlepszy sposób na przypomnienie sobie, w otoczeniu jakich potworów się znajduję, ale i jakim potworem pewnie sama mogłabym się stać – a także tego, jak dobrze mieć po prostu coś do zjedzenia na co dzień.
Szkoda, że nie wszystkie historie „Dziewczyn z powstania” napisano odpowiednio klarownie, wówczas moja ocena byłaby wyższa.

„Dziewczyny z powstania” to skrótowe historie jedenastu kobiet, które przeszły przez piekło II Wojny Światowej, w taki czy inny sposób mając do czynienia z Powstaniem Warszawskim.
Oczywiście ich losy są wstrząsające i gdy czyta się opisy bestialstwa i bezmyślnej masakry, jakie miały wówczas miejsce, trudno uwierzyć, że mogły wydarzyć się naprawdę, zwłaszcza, że przeszłość,...

Powstanie ma twarz kobiety. Dziękuję bardzo autorce i wszystkim opowiadającym. Wasze historie i poświęcenie są ważne i nie będą zapomniane.

Powstanie ma twarz kobiety. Dziękuję bardzo autorce i wszystkim opowiadającym. Wasze historie i poświęcenie są ważne i nie będą zapomniane.

Jak ocenić tak bezcenny zbiór traumatycznych wspomnień z czasów powstania warszawskiego… Ciężko mi wyobrazić sobie, jakim cudem bohaterki przetrwały to, o czym opowiadają i oby nigdy już nie nadeszły czasy opisywane w wypowiedziach.

Jak ocenić tak bezcenny zbiór traumatycznych wspomnień z czasów powstania warszawskiego… Ciężko mi wyobrazić sobie, jakim cudem bohaterki przetrwały to, o czym opowiadają i oby nigdy już nie nadeszły czasy opisywane w wypowiedziach.

Wciągające historie kobiet które walczyły w Powstaniu Warszawskim. Ich relacja z tych trudnych dni i ocena z perspektywy czasu. Polecam.

Wciągające historie kobiet które walczyły w Powstaniu Warszawskim. Ich relacja z tych trudnych dni i ocena z perspektywy czasu. Polecam.

Ze wszech miar książka CUDOWNA. Czytałam te historie z zaparty tchem. Każda z kobiet przeżyła coś, co wydawałoby się, ze jest ponad jej siły. I każda opowiada o tym z niesamowita pokorą. To zetknięcie ze starszym pokoleniem w ich nastoletnim wcieleniu jest fascynujące i poruszające. Jakie prawo mamy my, aby narzekać i użalać się nad sobą. One broniły swoich dzieci i rodziny przed wojną. Przeżywały i traciły swoje pierwsze miłości. Każdy dzień naznaczony był strachem i rozstaniem. W każdej chwili chcę o nich pamiętać i dziękować, że były takie dzielne, bo to na ich odwadze zbudowałyśmy własna tożsamość.

Ze wszech miar książka CUDOWNA. Czytałam te historie z zaparty tchem. Każda z kobiet przeżyła coś, co wydawałoby się, ze jest ponad jej siły. I każda opowiada o tym z niesamowita pokorą. To zetknięcie ze starszym pokoleniem w ich nastoletnim wcieleniu jest fascynujące i poruszające. Jakie prawo mamy my, aby narzekać i użalać się nad sobą. One broniły swoich dzieci i rodziny...