7/10

7/10

Byłam przekonana, że biorę do ręki fantasty dla młodzieży, a okazało się, że otrzymałam baśń dla dużych dziewczynek. Takich około trzydziestki i dla wszystkich tych powyżej, które nie utraciły wiary w świat ukrytej magii pulsującej pod powierzchnią oglądanego na co dzień życia, które zdążyło zszarzeć, spowszednieć, zbrzydnąć i zracjonalizować się do bólu egzystencjalnego istnienia.
Margaret, dla najbliższych Garet, była właśnie taką dwudziestosześcioletnią kobietą, skupioną na problemach rodzinnych, przejęta swoim starym ojcem i powodzeniem ekonomicznym prowadzonej przez siebie galerii w Nowym Jorku. Mieście, którego jak się okazało później, zupełnie nie znała. Widziała w nim tylko wieżowce, kanty cegieł i granitu, przecinające się w nieskończoność, zatłoczone przecznice pełne żebraków i bezdomnych oraz chmury zapowiadające deszcz. Właśnie w takie deszczowe popołudnie, przytłoczona problemami i widmem długów, zabłądziła! W mieście, o którym myślała, że dobrze zna! Mało tego. Trafiła do zakątka, który w niczym nie przypominał współczesnych jej czasów. Widok brukowanej ulicy, przy której stały sklepiki, bardziej przypominał czasy dziewiętnastowiecznego Londynu niż jakąkolwiek nowojorską dzielnicę. Witryna jubilerska kusiła antykami, a herbaciarnia zapachem świeżutkich rogalików. Aromat stopionego masła i cukru był tak sugestywny, a rogaliki wszędobylskie na początkowych stronach tej opowieści, jedzone przez bohaterów, podarowywane przez właścicielkę herbaciarni, przynoszone do domu dla przyjaciół i przesyłane kurierem pod drzwi, że nie miałam wyjścia. Też sobie przyniosłam do domu kopiasty talerz tych pyszności z nadzieniem serowym i dżemem i też pachnące stopionym masłem i cukrem. Bez tego załącznika, koniecznego do rozpoczęcia czekającej mnie przygody, dalsze czytanie nabrałoby cech masochizmu.

I kiedy tak zaopatrzona mogłam czytać dalej, okazało się, że Garet otworzyła puszkę Pandory, której zawartość i skutki jej działania kazały zapomnieć nie tylko o rogalikach, szarym Nowym Jorku, ale w ogóle o otaczającym mnie realnym świecie. Garet, z duszą naiwnej dziewczynki, chroniąc się przed deszczem, weszła do sklepiku z antykami, a jej właściciel, stary jubiler, poprosił ją o otworzenie zalutowanej, srebrnej szkatułki. Nie winię jej za to, że to zrobiła. Sama postąpiłabym dokładnie tak samo!
To, co wydarzyło się później, porwało mnie w wir niebezpiecznej przygody, w sam środek świata ukrytego za fasadami budynków, pod ulicami miasta, nad dachami wieżowców, w nocnym życiu parków pełnych dybuków, goblinów, sylfów, ognistych wróżek, żywiołaków, gnomów i wampirów (tu mi trochę zazgrzytało, ale niech tam!),w którym Garet nie była zwykłą, przeciętną kobietą, ale Strażnicą. Jej pełne imię nie tylko oznaczało perłę, ale w formie skróconej właśnie strażnicę. Kolejną z rodu jej matki strzegącą przejścia pomiędzy światem realnym i tym pełnym magii i alchemii, stojącą "na granicy widzialnego i niewidzialnego, pomiędzy światem naturalnym a nadnaturalnym, pomiędzy złem a dobrem". Otwierając szkatułkę, zaburzyła istniejącą do tej pory równowagę między nimi i odkryła sekret, przed którym chroniła ją matka, pragnąc dla córki innego losu. Musiała więc na własne życzenie stoczyć walkę ze złem, w której stawką był spokój, dobro i dotychczasowe życie Nowego Jorku.
Autorzy (pod pseudonimem literackim kryje się małżeństwo – Carol Goodman piszącej dotychczas kryminały i poety Lee Slonimsky’ego) przypomnieli mi, że gdzieś tam we mnie nie umarła dziewczynka o ogromnej chęci czynienia dobra dla świata, że magia i rzeczywistość nakładają się na siebie, a przekroczenie tej granicy zależy tylko od mojej wyobraźni, że magię mogę zobaczyć wszędzie, jeśli tylko tego zapragnę i nie pozwolę życiu przykurzyć je racjonalizmem. Namawiają wręcz – Zajrzyj głębiej, a świat ożyje, stanie się inny, niż go widzisz na co dzień. Pod kurzem wszędobylskiego, szarego, przytłaczającego zła tętni dobro, o które warto powalczyć, by uczynić świat piękniejszym, a siebie lepszym i szczęśliwszym w czerpaniu z radości życia. Zdziwisz się jak wiele pięknych istot, które nie chcą się wyróżniać, przybiera maskę przeciętności i ubiera się w szarość, przemykając niepostrzeżenie po świecie…
Skoro mężczyźni mają swojego Piotrusia Pana, to ja mogę mieć swoją Margaret.
nostrzuksiazki.pl

Byłam przekonana, że biorę do ręki fantasty dla młodzieży, a okazało się, że otrzymałam baśń dla dużych dziewczynek. Takich około trzydziestki i dla wszystkich tych powyżej, które nie utraciły wiary w świat ukrytej magii pulsującej pod powierzchnią oglądanego na co dzień życia, które zdążyło zszarzeć, spowszednieć, zbrzydnąć i zracjonalizować się do bólu egzystencjalnego...

Nie dałam rady. Po przemęczeniu 1/4 książki w sumie nie wiedziałam o co tam biega. Resztę przewertowałam na szybkości co mi się nie zdarza.
Nudne, tragiczny styl, za dużo tego wszystkiego. Dawno się tak nie umęczyłam nad książką.

Nie dałam rady. Po przemęczeniu 1/4 książki w sumie nie wiedziałam o co tam biega. Resztę przewertowałam na szybkości co mi się nie zdarza.
Nudne, tragiczny styl, za dużo tego wszystkiego. Dawno się tak nie umęczyłam nad książką.

Nie dałam rady doczytać do końca.

Nie dałam rady doczytać do końca.

Chwyciłam książkę z nudów i miłe się zaskoczyłam. Wciąga od pierwszych stron i jest coraz lepiej. Świat pełen magii jest ciekawy i można się w nim zatopić w deszczowe popołudnie.Sięgam po dalsze losy bohaterki.

Chwyciłam książkę z nudów i miłe się zaskoczyłam. Wciąga od pierwszych stron i jest coraz lepiej. Świat pełen magii jest ciekawy i można się w nim zatopić w deszczowe popołudnie.Sięgam po dalsze losy bohaterki.

Okładka
piękna
skąd
biblioteka
fabuła
mroczne oblicza Nowego Jorku

moja opinia
Dla ,mnie ładna.
Taka cicha i spokojna,ale nie wybitna.

Okładka
piękna
skąd
biblioteka
fabuła
mroczne oblicza Nowego Jorku

moja opinia
Dla ,mnie ładna.
Taka cicha i spokojna,ale nie wybitna.

Moim zdaniem bardzo dobra książka. Czytałam z zapartym tchem i od razu po zakończeniu przeszłam do drugiej części. Podoba mi się sposób w jaki są wykreowane postacie, większość jest sympatyczna i dająca się lubić. Mimo oklepanego motywu bohatera żyjącego w nieświadomości, który nagle musi zacząć walczyć ze złem historia jest dość ciekawa. Opisy niezwykłych stworzeń i romans z ponad 400-letnim wampirem nie pozwalają czytelnikowi się nudzić (przynajmniej w pierwszej części).

Więcej tutaj: https://czytampolecam.blogspot.com/2018/02/krolestwo-czarnego-abedzia-lee-carroll.html

Moim zdaniem bardzo dobra książka. Czytałam z zapartym tchem i od razu po zakończeniu przeszłam do drugiej części. Podoba mi się sposób w jaki są wykreowane postacie, większość jest sympatyczna i dająca się lubić. Mimo oklepanego motywu bohatera żyjącego w nieświadomości, który nagle musi zacząć walczyć ze złem historia jest dość ciekawa. Opisy niezwykłych stworzeń i romans...

Przeczytanie książki, której bohaterką jest 26-letnia kobieta, a nie o 10 lat młodsza smarkula, było bardzo przyjemną odmianą.

Książka spodobała mi się praktycznie od pierwszych linijek, a że lubię historie, w których mieszają się czasy i występuje magia, powieść ta w całej swej otoczce przypadła mi do gustu.
Było parę momentów, kiedy pomyślałam, że autorów za bardzo poniosła wyobraźnia, jak np. podróż nowojorskimi kanałami w bezcielesnej postaci, niemniej jednak książka ta dołącza do grona 'Jak fajnie, że jest kontynuacja'.

Przeczytanie książki, której bohaterką jest 26-letnia kobieta, a nie o 10 lat młodsza smarkula, było bardzo przyjemną odmianą.

Książka spodobała mi się praktycznie od pierwszych linijek, a że lubię historie, w których mieszają się czasy i występuje magia, powieść ta w całej swej otoczce przypadła mi do gustu.
Było parę momentów, kiedy pomyślałam, że autorów za bardzo...

Opowieść o 26- letniej kobiecie imieniem Garet, która za namową uprzejmego staruszka otwiera Puszkę Pandory. Wkrótce dowiaduje się że posiada moce magiczne i pochodzi w prostej linii od kobiet które nazywane są Strażnicami. Jedynie zakonczenie nie spelnia moich oczekiwan, poza tym Książka jest fajna

Opowieść o 26- letniej kobiecie imieniem Garet, która za namową uprzejmego staruszka otwiera Puszkę Pandory. Wkrótce dowiaduje się że posiada moce magiczne i pochodzi w prostej linii od kobiet które nazywane są Strażnicami. Jedynie zakonczenie nie spelnia moich oczekiwan, poza tym Książka jest fajna

Przez pierwsze sto stron zastanawiałam się, po co w ogóle czytam tą książkę. Nie mogłam sobie wyobrazić demona z ipodem, a tym bardziej tego, że jakaś wróżka o imieniu Lol mogła rozpocząć modę na internetowy "lol".. Irytował ten misz-masz. Ale z czasem, gdy akcja nieco się rozwinęła, miejscami nawet było interesująco, ale raczej nie sięgnę po kolejny tom...

Przez pierwsze sto stron zastanawiałam się, po co w ogóle czytam tą książkę. Nie mogłam sobie wyobrazić demona z ipodem, a tym bardziej tego, że jakaś wróżka o imieniu Lol mogła rozpocząć modę na internetowy "lol".. Irytował ten misz-masz. Ale z czasem, gdy akcja nieco się rozwinęła, miejscami nawet było interesująco, ale raczej nie sięgnę po kolejny tom...