Nie potrafię pisząc tą opinię, skleić całą treść w jedno, jest to chyba po prostu niemożliwe. Każdy odbierze ,,Dziecko piątku'' na swój sposób bazując na doświadczeniu i samym sobie, ja jedynie mogę powiedzieć, że zaparło mi dech.

Z początku akcja, jak i sama Aurelia, lekko przygnębiająca oraz skłaniająca do melancholii. Aurelia (pseudonim obiadowy - Genia) jest smutna i porzucona z powodu śmierci swojej mamy. Pozostawiona na pastwę losu sama będzie musiała zmierzyć się z próbami, które jak się okaże w przyszłości, nadadzą jej życiu sens.
Sama przez dłuższą część książki nie będzie wiedziała, gdzie dokładnie jest jej miejsce, ale kto wie, co się może póżniej wydarzyć...?

Aurelia pomimo, że jest w żałobie i nie chce się pogodzić z sytuacjami wokół, stara się jak może, by dać z siebie wszystko. Są chwilę zwątpienia w siebie, jak i te pełne nadziei i wiary w lepszą przyszłość. Jest ona przykładem, że jak się tylko chce można osiągnąć wiele, nawet wyjść z rozpaczy po śmierci bliskiej nam osoby.

Zakończenie natchnęło mnie nadzieją, że nawet gdy nie potrafimy uwierzyć w lepsze jutro musimy spróbować, ponieważ jeśli zrobimy jeden krok na przód, już nic nas nie ogranicza do celu.

Nie potrafię pisząc tą opinię, skleić całą treść w jedno, jest to chyba po prostu niemożliwe. Każdy odbierze ,,Dziecko piątku'' na swój sposób bazując na doświadczeniu i samym sobie, ja jedynie mogę powiedzieć, że zaparło mi dech.

Z początku akcja, jak i sama Aurelia, lekko przygnębiająca oraz skłaniająca do melancholii. Aurelia (pseudonim obiadowy - Genia) jest smutna i...