Dla mnie bardzo dobra. Teraz ludzie może inaczej odbierają taką książkę, kiedy wszystko można przeczytać i zobaczyć w internecie ale w czasie wydania na początku lat 90-tych, kiedy nie było jeszcze netu, a historię zespołu znało się jedynie z takich gazet jak Bravo i Popcorn, ta książka dosłownie miażdżyła ;) Język jakim posługiwali się bohaterzy, brak cenzury, w tamtych czasach to było coś. Dla mnie wtedy była to rewelacja, do dzisiaj mam do niej sentyment i lubię do niej wracać.
Wspaniały był czas powstania tej książki, wywiady rzeki w latach, jak dobrze pamiętam 1988-90? Był to czas kiedy zespół był dokładnie u progu sławy, przed wydaniem Use Your Illusion, przed zostaniem megagwiazdami kiedy to sława i muzyczny biznes wszystko zniszczył.
Byli wtedy jeszcze w miarę normalnymi i naiwnymi ludźmi, chociaż już wtedy zaczynała im ciążyć sława. Wywiady były bardzo szczere i otarte. Wiecznie pijani, naćpani, skacowani zabierają nas w podróż po barach, mieszkaniach, opowiadają swoje historie, rozczarowania, żale. Już wtedy, przed wielkim sukcesem, czują że stracili coś bezpowrotnie, że to początek końca, że wraz ze sławą kończy się przyjaźń, że sytuacja w zespole jest coraz trudniejsza, że coraz bardziej się oddalają, coraz bardziej spadają w przepaść, w nałogi.
Książkę czyta się jednym tchem, chociaż jest sporo błędów, ale myślę że jest to wina polskiego wydania i tłumaczenia, chociażby to, że Vicky Hamilton, pierwsza menagerka zespołu występuje tutaj jako mężczyzna a nie kobieta :)
Ps) Do postu Pauli: Axl nie zawsze nienawidził autora, gdyby tak było to nie wpuścił by go do domu i nie udzielił obszernego wywiadu. Nienawiść przyszła potem przez artykuł, który Mick Wall napisał w gazecie.

Dla mnie bardzo dobra. Teraz ludzie może inaczej odbierają taką książkę, kiedy wszystko można przeczytać i zobaczyć w internecie ale w czasie wydania na początku lat 90-tych, kiedy nie było jeszcze netu, a historię zespołu znało się jedynie z takich gazet jak Bravo i Popcorn, ta książka dosłownie miażdżyła ;) Język jakim posługiwali się bohaterzy, brak cenzury, w tamtych...

Przeczytałam wiele biografii,starszych i najnowszych,o rożnych zespołach rockowych.Ta jest NAJGORSZA ze wszystkich.
Teraz raczej trudno ją dostać,ja wygrzebałam w bibliotece,tam tez doradzam poszukać.
Jednak czy jest sens sie za nią oglądać? Moim zdaniem zdecydowanie nie.
Po przeczytaniu "Patrząc jak krwawisz" i autobiografii Slasha nic mnie w niej nie zdziwilo.Nie doszukałam się żadnych ciekawostek.Co więcej!Cała ksiązka to jeden wielki wywiad,który mogę znaleźć w internecie,bądz gdziekolwiek indziej.Lubie gdy tego typu lektury,są pisane jak zwykła powieść,gdy czujesz się jakbyś przyglądał się tym wydarzeniom.A tu? Nic takiego.Ciągle widzimy "Duff powiedział..." 'Slash w wywiadzie dla czegośtam...".Poza tym zaskoczyła mnie ilość blędów.Vicky jako mężczyzna?NIE NIE NIE.Vicky była kobietą z krwi i kości.Naprawdę zdziwiło mnie,że Mick popełnił taką gafe.
Poza tym zawsze śmieszy mnie fakt,że Wall pisze biografie Gn'R i Axla.Przecież Rose go nienawidził!Szanuje go i lubie jego książki,ale w tym przypadku jestem zniesmaczona.

Przeczytałam wiele biografii,starszych i najnowszych,o rożnych zespołach rockowych.Ta jest NAJGORSZA ze wszystkich.
Teraz raczej trudno ją dostać,ja wygrzebałam w bibliotece,tam tez doradzam poszukać.
Jednak czy jest sens sie za nią oglądać? Moim zdaniem zdecydowanie nie.
Po przeczytaniu "Patrząc jak krwawisz" i autobiografii Slasha nic mnie w niej nie zdziwilo.Nie...

Książka składa się z 9 rozdziałów.
Pierwszy to przedmowa autora.
Drugi to ogólny zarys historii zespołu oraz ich koncerty przed wydaniem płyty oraz kilka wypowiedzi członków zespołu na ten temat.
Następne trzy rozdziały to trzy wywiady ze Slashem.
Kolejny to wywiad z Duffem.
Siódmy to wywiad z Axlem.
Przedostatni rozdział zawiera króciutki wywiad telefoniczny, który jest zarazem ostatnim wywiadem autora z Gunnsami. Następnie opisuje dalsze losy Gunsów. Autor jeszcze nie wie, kończąc książkę, że Izzy odejdzie z zespołu.
Ostatni rozdział jest pisany już przez Jerzy Rzewuski. Opisuje on wydarzenia związane z Guns N Roses od 1990 do 1992. Napisał on dopełnienie do książki, ponieważ ukazała się ona w Polsce 1993, czyli 2 lata po amerykańskiej premierze.

Książka jest bardzo dobrze napisana, chociaż zdarzają się straszne literówki. Straszne. Napisanie "Ossy" zamiast "Ozzy" jest dla mnie rażącym błędem, ale czytałam dalej.

Autor odwalił kawał dobrej roboty i naprawdę nie żałuje kasy jaką wydałam na tą książkę, chociaż nie jest w wyśmienitym stanie. Przeczytanie tych 5 i pół wywiadu dowiedziałam się paru rzeczy.

Naprawdę polecam ją przeczytać.

Książka składa się z 9 rozdziałów.
Pierwszy to przedmowa autora.
Drugi to ogólny zarys historii zespołu oraz ich koncerty przed wydaniem płyty oraz kilka wypowiedzi członków zespołu na ten temat.
Następne trzy rozdziały to trzy wywiady ze Slashem.
Kolejny to wywiad z Duffem.
Siódmy to wywiad z Axlem.
Przedostatni rozdział zawiera króciutki wywiad telefoniczny, który jest...

Jest to książka, którą warto przeczytać. "Pożarłam" ją w niecały tydzień. Jedyny minus to duża ilość błędów w polskim przekładzie.

Jest to książka, którą warto przeczytać. "Pożarłam" ją w niecały tydzień. Jedyny minus to duża ilość błędów w polskim przekładzie.

Może kiedyś ją skończę, ale na pewno nie w najbliższym czasie. Straszna ilość błędów mnie dobiła. Jak można pisać na przykład Vicky Hamilton w rodzaju męskim? Co strona jest jakieś niedopatrzenie które skutecznie odtrąciło mnie od lektury.
Sam Axl Rose podczas piosenki " Get in the ring " przeklina jej autora. Jak najbardziej słusznie.

Może kiedyś ją skończę, ale na pewno nie w najbliższym czasie. Straszna ilość błędów mnie dobiła. Jak można pisać na przykład Vicky Hamilton w rodzaju męskim? Co strona jest jakieś niedopatrzenie które skutecznie odtrąciło mnie od lektury.
Sam Axl Rose podczas piosenki " Get in the ring " przeklina jej autora. Jak najbardziej słusznie.

Ano właśnie, był taki zespół, Guns n Roses, swego czasu tworzący muzykę rockową na przyzwoitym poziomie. Artystycznie Ameryki nie odkryli, zespół eksploatował raczej znane już motywy, jednak zasługą muzyków było reanimowanie na kilka lat prawdziwego, krwistego rock and rolla, który podówczas dogorywał sobie w najlepsze za sprawą takich zespołów jak Poison czy Bon Jovi. Płyta "Apetite for destruction", jeden z równiejszych artystycznie albumów rockowych, jakie znam, przynosi solidną dawkę zbuntowanego, obrazoburczego rocka, pełnego soczystych riffów i wulgarnych, lecz równocześnie autentycznych tekstów.

Książka Mick'a Wall'a to zbiór wywiadów z członkami zespołu, przeprowadzonych w momencie kiedy muzycy znajdowali się u szczytu sławy - już po ogromnym sukcesie "Apetite..." a w przededniu wydania podwójnego albumu "Use your illussion". Z książki wyłania się obraz muzyków jako pięciu bardzo niegrzecznych chłopców, którzy rzetelnie wprowadzają w życie maksymę „seks drugs and rock roll”, jakby chcieli zaświadczyć własnym przykładem, że istotnie apetyt na zniszczenie (przede wszystkim siebie samych) mają wielki. Są więc narkotyki, seks skandaliki z gwiazdami porno, bijatyki i pijatyki. Rzecz ewidentnie dla fanów zespołu, najlepiej czytać w wieku lat nastu, kiedy jeszcze na ścianach wiszą postery ze zdjęciem muzycznego idola a w serce ma się przepełnione naiwnym nad nim zachwytem. Czytelnik dojrzalszy będzie raczej rozczarowany plotkarsko – skandalizującą wymową książki; w końcu jest to rzecz o 586 artyście borykającym się ze swoimi autodestrukcyjnymi skłonnościami.

Zapadła mi wszakże w pamięć jedna wypowiedź Axla Rose. Komentując tarcia, jakie pojawiły się w gronie muzyków a dotyczące kierunku artystycznego, jaki obrać powinien zespół, forsując swoją wizję, wokalista i lider zespołu powiedział autorowi: „Zawsze miałem dobre wyczucie, w jakim kierunku powinien podążać zespół”. Co wyszło z tych deklaracji, wie, niestety, każdy fan grupy. Kto nie wie, niech posłucha pierwszej i ostatniej płyty grupy. I porówna.

Ano właśnie, był taki zespół, Guns n Roses, swego czasu tworzący muzykę rockową na przyzwoitym poziomie. Artystycznie Ameryki nie odkryli, zespół eksploatował raczej znane już motywy, jednak zasługą muzyków było reanimowanie na kilka lat prawdziwego, krwistego rock and rolla, który podówczas dogorywał sobie w najlepsze za sprawą takich zespołów jak Poison czy Bon Jovi....

Pożyteczna. Prosty język, przytoczone śmieszne historie zespołu. No i to przede wszystkim historia o narkotykach i dziewczynach.

Pożyteczna. Prosty język, przytoczone śmieszne historie zespołu. No i to przede wszystkim historia o narkotykach i dziewczynach.

Jeeeeej, dlaczego nigdzie nie można obecnie jej dostać?! Wie ktoś może, gdzie mogłabym taką kupić?!

Jeeeeej, dlaczego nigdzie nie można obecnie jej dostać?! Wie ktoś może, gdzie mogłabym taką kupić?!

930912 papier G9

930912 papier G9

Strasznie zazdroszczę autorowi,że mógł poznać osobiście chłopaków!
Trochę błędów psuje opinie,ale jeśli chodzi o całość to mi się podobała.

Jeżeli umrą emocje,Ty umrzesz razem z nimi.-Duff McKagan

Strasznie zazdroszczę autorowi,że mógł poznać osobiście chłopaków!
Trochę błędów psuje opinie,ale jeśli chodzi o całość to mi się podobała.

Jeżeli umrą emocje,Ty umrzesz razem z nimi.-Duff McKagan