Książka o Metallice, co tu więcej powiedzieć?
Historia od początku powstania zespołu do roku 2010. W książce Mick zebrał fragmenty wypowiedzi i wywiadów wszystkich najważnejszych osób związanych z zespołem, w tym oczywiście wszystkich jego członków, a także wypowiedzi muzyków z innych zespołów, którzy zaczęli swoje kariery wraz z Metallicą, albo później i byli jakoś związani z tym zespołem.
Książka napisana bardzo przystępnie. Gdzie trzeba, autor wprost wyciąga na światło dzienne niewygodne fakty. Tak samo jest z oceną poszczególnych wydawnictw zespołu, które nie zawsze są pochlebne. Nie jest to hymn pochwalny dla Metallici. Jest to książka opowiadająca losy muzyków bez upiększania.
Bardzo fajnie się ją czyta. Mimo wielu informacji, Mick zachował płynność pisania i przechodzenia od wątku do wątku.

Książka o Metallice, co tu więcej powiedzieć?
Historia od początku powstania zespołu do roku 2010. W książce Mick zebrał fragmenty wypowiedzi i wywiadów wszystkich najważnejszych osób związanych z zespołem, w tym oczywiście wszystkich jego członków, a także wypowiedzi muzyków z innych zespołów, którzy zaczęli swoje kariery wraz z Metallicą, albo później i byli jakoś...

Książka w porządku, ale tłumaczenie woła o pomstę do nieba.

Książka w porządku, ale tłumaczenie woła o pomstę do nieba.

Za sprawą zadziornych riffów „Enter Sandman” nazwa Metallica stała się powszechnie znana i mimowolnie weszła w grono zespołów z mainstreamu. Jedni nazywają to zdradą ideałów, drudzy otwarciem na szersze grono odbiorców. Dla mnie takie szufladkowanie jest całkowicie obojętne, bo na tym polega swoboda artystyczna, prawo do poszukiwania nowych muzycznych stylów, zaskakiwania słuchaczy nowym brzmieniem. Choć subiektywnie rzecz ujmując, wcześniejsze płyty wydają się bardziej zwarte i spójne.
Książka, jak przystało na Wydawnictwo Kagra bardzo elegancko wydana, a zawartość dorównuje urodzie okładki. Mick Wall nie skupia się wyłącznie na monotonnym wyliczaniu i ocenie płyt. Nie ucieka od tematów trudnych czy bolesnych: Dave Mustaine i okoliczności jego odejścia, śmierć Cliffa Burtona, brak akceptacji dla Jasona Newsteda, problemy alkoholowe Jamesa, batalia sądowa z Napsterem… Krótko mówiąc, jest o czym czytać :-)
Jeżeli miałbym jakieś zastrzeżenia, to im bliżej końca książki wyraźnie spada tempo, a narracja staje się zbyt pobieżna. Ale jest to mankament większości książek traktujących o muzyce; najbardziej rozbudowane są rozdziały dotyczące genezy zespołu, zaś o czasach współczesnych pisze się relatywnie mniej. Rzecz zaprawdę godna polecenia.

Za sprawą zadziornych riffów „Enter Sandman” nazwa Metallica stała się powszechnie znana i mimowolnie weszła w grono zespołów z mainstreamu. Jedni nazywają to zdradą ideałów, drudzy otwarciem na szersze grono odbiorców. Dla mnie takie szufladkowanie jest całkowicie obojętne, bo na tym polega swoboda artystyczna, prawo do poszukiwania nowych muzycznych stylów, zaskakiwania...

Biografia LEGENDY. Obowiązkowa pozycja, nie tylko dla fana grupy, ale również dla każdego miłośnika muzyki w ogóle. Nikt dotąd, nie wyniósł tak trudnego gatunku, jakim jest thrash metal, na ten poziom co Metallica. Bez względu na to, czy się ich lubi za wcześniejsze płyty, czy nie lubi za późniejsze (czy nie lubi w ogóle 😉),to zasługują na uwagę. Jako jedyny dotąd zespół zagrał na wszystkich kontynentach świata i jako jedyny zespół ściągnął na swój koncert 1% ludności kraju w którym występował (Finlandia 2019). Są ikoną czy się to komuś podoba czy nie 😊.
Jedyna wada tej biografii jest taka, że kończy się na albumie „Lulu” nagranym z Lou Reedem.

Biografia LEGENDY. Obowiązkowa pozycja, nie tylko dla fana grupy, ale również dla każdego miłośnika muzyki w ogóle. Nikt dotąd, nie wyniósł tak trudnego gatunku, jakim jest thrash metal, na ten poziom co Metallica. Bez względu na to, czy się ich lubi za wcześniejsze płyty, czy nie lubi za późniejsze (czy nie lubi w ogóle 😉),to zasługują na uwagę. Jako jedyny dotąd zespół...

Metallica.

Zespół obrośnięty legendą, od lat pod ostrzałem piór i obiektywów. A oni dalej potrafią skopać tyłki i to jest MOC.

Nie jestem pod wielkim wrażeniem książki Wall'a. Nie do końca podzielam jego opinię na temat zespołu, płyt czy konkretnych utworów. Oczywiście doceniam pracę, którą włożył w napisanie tej biografii, dlatego ocenia jest tak wysoka, ale pewne rzeczy są dla mnie niewybaczalne. To dlatego "Enter Night" długo była pierwszą i jedyną biografią Metalliki, z którą się zapoznałam. Dlaczego jedyną? Przecież uwielbiam Metallikę. Przyczyna jest prosta - mam uczulenie na... gadanie głupot. Biografia była dla mnie znośna do momentu, w którym dotrzemy do "Load", a później zaczyna się standardowo: jak oni mogli ściąć włosy, pomalować oczy, nagrać takie płyty, S&M to gówno, sprzedali się.

Pieprzyć to! Zrobili co chcieli i tyle. Jakby każdy artysta oglądał się wyłącznie na oczekiwania fanów, to nie byłby artystą tylko rzemieślnikiem. Wielcy panowie dziennikarze muzyczni dowalają się do wszystkiego siedząc przed swoimi komputerami, a ja chodzę na koncerty, na których nadal czuję to, co mnie do Metalliki przyciągnęło. A na S&M2 mam już bilety. I będę się dobrze bawić.

Metallica to nie tylko marka i wcale nie trzeba było "Some Kind of Monster", żeby zobaczyć tam zwykłych, może momentami zagubionych, ludzi.

"To zabawne - mówi David Ellefson - bo przy Some Kind of Monster ludzie mówią 'O, a oni mieli terapeutę'. A ja na to: a dajcie wy im, kurwa, spokój! [W Megadeth] mieliśmy ze czterech terapeutów! - śmieje się. Ja tam, kurwa, byłem, przechodziłem przez to, żyłem jak w tym filmie. Właściwie w tej jednej rzeczy dojebaliśmy Metallice. Dojebaliśmy im w terapiach grupowych!
Mówi Alexander Milas: Pamiętam, że gdy pierwszy raz go zobaczyłem, zrobiło się naprawdę emocjonalnie. Metallica w tym czasie stała się pinatą, dla mnie jako dziennikarza, ale też dla fanów, to zawsze była kwestia: ach, wszystko było dużo lepiej przed Black Album, wtedy się skończyło - wraz z Cliffem".

Z wiekiem coraz mniej mnie obchodzi takie pierdolenie, a zdanie tych malkontentów konsekwentnie mam w dupie. Płaczą jak Mustaine, że go wypieprzyli z Metalliki. Co by było gdyby. A kogo to, kurwa, obchodzi?

[WYBACZCIE nagromadzenie wulgaryzmów, ale to wina czytania tych wszystkich wywiadów]

\m/\m/

Metallica.

Zespół obrośnięty legendą, od lat pod ostrzałem piór i obiektywów. A oni dalej potrafią skopać tyłki i to jest MOC.

Nie jestem pod wielkim wrażeniem książki Wall'a. Nie do końca podzielam jego opinię na temat zespołu, płyt czy konkretnych utworów. Oczywiście doceniam pracę, którą włożył w napisanie tej biografii, dlatego ocenia jest tak wysoka, ale pewne...

Ogólnie dobra, choć czasami przeładowana szczegółami co trochę wpływa na płynność czytania. Oprócz typowej historii zespołu jest też dużo subiektywnych opinii (autora książki) o ich albumach i konkretnych utworach. Generalnie po przeczytaniu można wczuć się i zrozumieć cały ten klimat wokół zespołu. Polecam!

Ogólnie dobra, choć czasami przeładowana szczegółami co trochę wpływa na płynność czytania. Oprócz typowej historii zespołu jest też dużo subiektywnych opinii (autora książki) o ich albumach i konkretnych utworach. Generalnie po przeczytaniu można wczuć się i zrozumieć cały ten klimat wokół zespołu. Polecam!

Bardzo dobra biografia, dobrze się czyta, ale niestety jak każdy fan po prostu chce się więcej:)

Bardzo dobra biografia, dobrze się czyta, ale niestety jak każdy fan po prostu chce się więcej:)

Jedna z lepszych książek o Metallice, jaką czytałem. Kilka anegdot naprawdę zabawnych- szczególnie ta z domem Larsa na wzgórzu. \m/

Jedna z lepszych książek o Metallice, jaką czytałem. Kilka anegdot naprawdę zabawnych- szczególnie ta z domem Larsa na wzgórzu. \m/

Kompendium dla fana. Albo - po ominięciu recenzji płyt i utworów - studium psychologiczne zespołu, założonego przez dwóch, skrajnie różniących się od siebie nastolatków, których połączyła miłość do ostrej muzyki. Bardzo dużo wspomnień gwiazd sceny rocka lat 80. i 90., nie za dużo - niestety - zdjęć. I do tego książka bardzo ładnie wydana. Polecam.

Kompendium dla fana. Albo - po ominięciu recenzji płyt i utworów - studium psychologiczne zespołu, założonego przez dwóch, skrajnie różniących się od siebie nastolatków, których połączyła miłość do ostrej muzyki. Bardzo dużo wspomnień gwiazd sceny rocka lat 80. i 90., nie za dużo - niestety - zdjęć. I do tego książka bardzo ładnie wydana. Polecam.

Bez dwóch zdań najlepsza książka dotycząca zespołu na polskim rynku. Po jej przeczytaniu można zrozumieć fenomen tej kapeli oraz zobaczyć, że od początku mieli wizję jak ma wyglądać ich kariera.

Bez dwóch zdań najlepsza książka dotycząca zespołu na polskim rynku. Po jej przeczytaniu można zrozumieć fenomen tej kapeli oraz zobaczyć, że od początku mieli wizję jak ma wyglądać ich kariera.