Angielski powieściopisarz, nowelista, eseista, poeta. Jego ojcem był Leonard Huxley, pisarz i wydawca, a dziadkiem, Thomas Huxley, znany biolog i eseista. Matka zmarła w 1908 roku, kiedy Huxley był w wieku 13 lat. Wstępną edukację odbył w domu rodzinnym, a następnie w ekskluzywnej szkole średniej Eton College. Studiował medycynę i filozofię w Oksfordzie. W roku 1911 przerwał naukę, z powodu zagrożenia ślepotą, a nawet nauczył się alfabetu Braille'a. Po dwóch latach mógł kontynuować studia w Oksfordzie, lecz dopiero w roku 1935 odzyskał pełnię wzroku. Także z powodu postępującej ślepoty nie uczestniczył w I wojnie światowej, lecz pracował w administracji państwowej. Po zakończeniu wojny poświęcił się pisarstwu.
W roku 1919 związał się z pismem Athenaeum, a następnie został krytykiem teatralnym w Westminster Gazzette. W latach 20. XX wieku wiele podróżował, przez 7 lat mieszkał we Włoszech (1923-1930),potem na południu Francji, w Ameryce Środkowej, w końcu w roku 1937 osiadł w Kalifornii.
Początkowo zajmował się poezją wydając większą ilość tomików poetyckich, z czasem jednak jego zainteresowania skierowały się w kierunku prozy. Jego pierwsza powieść wydana w roku 1921 Crome Yellow, została dobrze przyjęta przez krytykę. Kreśli karykaturalny obraz obyczajowy postaci z angielskiej inteligencji ówczesnych czasów, zgromadzonych na letni wypoczynek w wiejskiej posiadłości. Huxley w błyskotliwy i ironiczny sposób uwiecznił swoich gospodarzy z Garsington Manor, gdzie przebywał w czasie wojny.
Był propagatorem użytkowania środków psychoaktywnych, z których dwóm: meskalinie i LSD-25, poświęcił wiele czasu bezpośrednich badań. Tuż przed śmiercią, na jego własne życzenie żona podała mu domięśniowo 200 mikrogramów LSD-25 w dwóch dawkach po 100 µg.
Powieść, która przysporzyła Huxleyowi największej sławy to antyutopia Nowy, wspaniały świat. Pod koniec życia napisał, jakby w opozycji do niej, powieść Wyspa, prezentującą świat idealny.
Największą popularność w filozofii, zwłaszcza wśród naśladowców z nurtu New Age, zdobyło pojęcie filozofii wieczystej opracowane w książce pod tym samym tytułem.
Mieszane opinie czytelników szczerze wywarły na mnie zdziwienie. Nie spodziewałem się, jak książka będąca podstawą kultury hipisowskiej, może nie spodobać się osobie sięgającej konkretnie po nią. Wybór dzieła Aldousa Huxleya zaznajamia czytelnika z meskaliną i psychocybiliną, czyli środkami psychoaktywnymi. Pisarz, podróżnik po plamieniach z bogatą kulturą wobec dóbr natury i tradycją szamańską, sprawozdaje swoje wyprawy i opisuje je bardzo dokładnie, prostym do zrozumienia językiem. Podczas sesji z szamanką, która najbardziej zapadł mi w pamięć z powodu zażycia innowacyjnej metody środka psychodelicznego w postaci tabletek z psychocybiliną, a nie jak szamanka była do tego przyzwyczajona, owocnikami grzybów. Poczułem się, jakbym był tam z nimi. Książka ma na celu przede wszystkim przedstawić genezę i działanie obu substancji oraz przybliża sposób, w jakich ilościach się je spożywa, relacjonując efekty i doświadczenia po ich zażyciu.
Jedna z najciekawszych książek jakie ostatnio przeczytałem. Patrząc na opinie wcześniejsze ( przynajmniej jedną) - ciężko o większe aberracje interpretacyjne. Nic to nie ma wspólnego z New Age ( ruch powstał po śmierci autora) ani ( o zgrozo) z masonerią. :) Utopia Huxley'a to antyteza Nowego Wspaniałego Świata nawet jeśli ta klasyczna pozycja była w sumie ironiczną odpowiedzią na utopię HG Wells'a. Dysydenci Nowego.... to jednostki dostrzegające brutalność systemu, dysydenci wyspy to ludzie powodowani megalomanią , chciwością i otumanieniem religią instytucjonalną. Wypowiedzi bohaterów Nowego... to ściek hipnopedycznych komunałów, wypowiedzi mieszkańców wyspy to zborne logicznie odpowiedzi na kluczowe problemy społeczne. Dysydenci Nowego.... skazani są na porażkę, dysydenci Wyspy mają wolny wybór.
Książka to fabularyzowany szereg krótkich esejów pisarza-filozofa.