Fabuła w tej książce stanowi tylko tło dla filozoficznych postulatów. Z początku było to nawet interesujące, ale potem zaczęło mi się dłużyć, szczególnie ostatnie kilkadziesiąt stron.

Fabuła w tej książce stanowi tylko tło dla filozoficznych postulatów. Z początku było to nawet interesujące, ale potem zaczęło mi się dłużyć, szczególnie ostatnie kilkadziesiąt stron.

Jedna z najciekawszych książek jakie ostatnio przeczytałem. Patrząc na opinie wcześniejsze ( przynajmniej jedną) - ciężko o większe aberracje interpretacyjne. Nic to nie ma wspólnego z New Age ( ruch powstał po śmierci autora) ani ( o zgrozo) z masonerią. :) Utopia Huxley'a to antyteza Nowego Wspaniałego Świata nawet jeśli ta klasyczna pozycja była w sumie ironiczną odpowiedzią na utopię HG Wells'a. Dysydenci Nowego.... to jednostki dostrzegające brutalność systemu, dysydenci wyspy to ludzie powodowani megalomanią , chciwością i otumanieniem religią instytucjonalną. Wypowiedzi bohaterów Nowego... to ściek hipnopedycznych komunałów, wypowiedzi mieszkańców wyspy to zborne logicznie odpowiedzi na kluczowe problemy społeczne. Dysydenci Nowego.... skazani są na porażkę, dysydenci Wyspy mają wolny wybór.
Książka to fabularyzowany szereg krótkich esejów pisarza-filozofa.

Jedna z najciekawszych książek jakie ostatnio przeczytałem. Patrząc na opinie wcześniejsze ( przynajmniej jedną) - ciężko o większe aberracje interpretacyjne. Nic to nie ma wspólnego z New Age ( ruch powstał po śmierci autora) ani ( o zgrozo) z masonerią. :) Utopia Huxley'a to antyteza Nowego Wspaniałego Świata nawet jeśli ta klasyczna pozycja była w sumie ironiczną...

UWAGA TU NIE MA FABULY. TO JEST FABULARYZOWANY ESEJ STYLIZOWANY NA POWIESC.

Po drugiej ksiazce juz wiem, ze Huxley mi nie pasuje ideologicznie. Jego Masonska ideologia i nowy porzadek swiata z programowaniem obywatela od niemowlaka poprzez pranie glowy calej rodziny to ciezka przeprawa dla kogos kto ma poglady w inna strone zupelnie.

Sama ksiazka to taki fastfood. Duze litery, wszystko latwo podane nawet fonetycznie zapisane nazwy buddyjskich pojec zeby czytelnik sie nie wysilal i pierwsze 100 stron peka na pstrykniecie palca. Glowny bochater spotyka na wyspie osoby ktore mu walkuja lewa ideologie New Age wymieszana z buddyzmem. Nie ma tu wlasciwie zadnej fabuly ani ciekawego swiata tylko co chwila wyklad na 10 stron przeplatany od czasu do czasu jakas mikro akcja, zmiana lokacji itp. Wiekszosc ksiazki to taki lightowy usypiajacy trans zeby w finale przejsc do ostatecznej akcji kluczowej ktora mozna sobie wyobrazic juz jakby sie skonczyla dla glownego bochatera jesli ktos mial okazje kiedys probowac naszych łysiczek lancetowatych.

Ksiazka moze byc szkodliwa dla kogos kto nie ma konkretnie okreslonej wiary i obranego kierunku ideologicznego i politycznego. Mnie po po prostu te bzdury miejscami irytowaly bo spotkalem ludzi ktorzy probowali ten belkot NEW AGE zderzyc z rzeczywistoscia mieszkania w Polsce i usilowali z marnym skutkiem przekonywac innych do slusznosci swoich wierzen ale zwyczajnie zderzali sie ze sciana i szybko sie wypalali.

Irytuje mnie tez "zmiekczanie" i usprawiedliwianie zwyczajnego cpania narkotykow. Huxley usiluje nam wmowic ze cpanie grzybow halucynogennych gdzie odlatujemy w inny wymiar to nie jest cpanie tylko jakies duchowe doskonalenie sie i inne takie bzdety. Takie bzdury 10 lat temu moze bym lykanl jak palilem trawe ale jako osoba trzezwa juz od lat nie jestem w stanie zniesc takiego przepieprzenia.

Podusmowujac. Nie byl to calkiem bezwartosciowy gniot bo po Brave New World to dobre uzupelnienie i mozna znalezc ciekawe odniesienia do sztuki sredniowiecznych filozofow. No i moglem wyrobic sobie opinie juz o Huxleju gdzie bardziej pasuje mi koncepcja filmowa z Czlowieka Demolki z bardziej realnym zakonczeniem bo swiat Huxleya moze dzialac tak na prawde glownie na papierze.

UWAGA TU NIE MA FABULY. TO JEST FABULARYZOWANY ESEJ STYLIZOWANY NA POWIESC.

Po drugiej ksiazce juz wiem, ze Huxley mi nie pasuje ideologicznie. Jego Masonska ideologia i nowy porzadek swiata z programowaniem obywatela od niemowlaka poprzez pranie glowy calej rodziny to ciezka przeprawa dla kogos kto ma poglady w inna strone zupelnie.

Sama ksiazka to taki fastfood. Duze...

"Wyspa" Aldousa Huxleya to książka, która niestety nie przypadła mi do gustu. Pomimo interesującej koncepcji i filozoficznych wątków, fabuła nie wciągnęła mnie, a narracja wydawała się nudna i powolna. Brakowało mi dynamizmu i głębszego zainteresowania postaciami.

"Wyspa" Aldousa Huxleya to książka, która niestety nie przypadła mi do gustu. Pomimo interesującej koncepcji i filozoficznych wątków, fabuła nie wciągnęła mnie, a narracja wydawała się nudna i powolna. Brakowało mi dynamizmu i głębszego zainteresowania postaciami.

Zapraszam na krótką recenzję wideo:
https://youtube.com/shorts/rgQnywhuW_8?si=DlS31gUWxzpaib-q

Zapraszam na krótką recenzję wideo:
https://youtube.com/shorts/rgQnywhuW_8?si=DlS31gUWxzpaib-q

Moje pierwsze wrażenie było takie, że to new age'owy, sekciarski gniot, w stylu lat '60.

Po lekturze mogę powiedzieć szczerze, że bardzo się myliłam. Książka wciągnęła mnie niesamowicie. Jeśli ktoś jednak liczy na powieść akcji w klimacie political/social fiction to porządnie się rozczaruje. Sama fabuła jest tu szczątkowa. Lektura jest raczej wycieczką po fikcyjnym państwie Pala, ciekawie i zaskakująco zbudowanym. Od strony psychologiczno duchowej fundamentem jest tu buddyzm mahajany z elementami tantry (niekoniecznie w znaczeniu seksualnym, jak zwykliśmy rozumieć to pojęcie). Od strony, nazwijmy to, technicznej, Pala bazuje na podejściu bardzo racjonalnym i naukowym. Edukacja, badania i rozwój są ważnym elementem rozwoju tego kraju. Przy czym rozwój nie polega nadprodukcji dóbr, lecz na zaspokajaniu potrzeb bez nadmiernej eksploatacji środowiska.

Społeczeństwo Pali tworzą ludzie zrównoważeni, otwarci i pokojowo nastawieni do świata. Są oni pracowici i chętni do współpracy. Nie są to jednak jednostki oświecone i doskonale szczęsliwe. Raczej świadome i bezustannie pracujące nad sobą.

Pala nie jest tworem fukncjonującym w izolacji od świata. Kraj prowadzi zwyczajną politykę zagraniczną, a jej mieszkańcy odwiedzają inne kraje. Chętnie współpracują z naukowcami z innych państw.

Podoba mi się, że Pala, będąc w zasadzie utopią, nie jest cukierkową krainą wiecznej szczęśliwości. Owszem, ludzie są zadwoleni z życia, ale nie oznacza to, że stąpają w różowych chmurkach, są oświeceni i od rana do nocy wyśpiewują mantry. Choroby, śmierć, wypadki i żałoba - to wszystko jest elementem zwykłej codzienności na wyspie. Cierpienie występuje - różnica polega na tym, że Palańczycy umieją się z nim konfrontować. Nie uciekają przed nim, aby koniec końców i tak pozwolić się mu dopaść. Raczej - wychodzą mu naprzeciw i starają się je świadomie przeżyć. Tak bym to określiła w ogromnym uproszczeniu.

Wiele rozwiązań z "Wyspy" naprawdę daje do myślenia. Do moich ulubionych należy koncepcja Klubów Adopcyjnych. Spodobał mi się też duży nacisk na decentralizację i możliwe rozproszenie władzy. Trochę się obawiałam buddyzmu w wydaniu Huxleya, ale muszę przyznać, że porządnie zgłębił temat i ciekawie przedstawił te koncepcje człowiekowi Zachodu. Spodobała mi się też koncepcja pedagogiki. Palańskie dzieci socjalizowane były na sposób kompletnie przeciwny do koncepcji "bezstresowego wychowania". Miały swoje obowiązki, w ramach nauki wykonywały też lekkie prace. Nie trzymano ich pod kloszem. Dzieci miały od małego być świadome blasków i cieni zwykłego życia: były obecne przy narodzinach i śmierci bliskich.

Oczywiście nie jest tak, że idealny świat Huxleya naprawde jest idealny. Parę jego pomysłów zupełnie do mnie nie przemówiło. Weźmy na przykład spółdzielnie rolnicze - mamy aż nadto dowodów w historii, że taka koncepcja to niewypał. Koncepcja ze sztucznym zapłodnieniem wybranego dawcy też jest zbyt wyidealizowana. Fakt, że materiał genetyczny przekaże silny, inteligentny i zrównoważony człowiek nie daje wszak żadnej gwarancji, że te cechy zostaną przekazane dziecku. Podobnie bardzo naiwna wydaje mi się teoria o wczesnym diagnozowaniu i leczeniu farmakologicznym jednostek potencjalnie destrukcyjnych, jak i parę innych koncepcji ocierających się o fantastykę. Jeśli Pala miała być psychologicznym eksperymentem myślowym, to szkoda, że nie pozostała zbudowana na typowo realistycznych fundamentach.

Od początku wiadomo jednak, że na dłuższą metę Pala nie ma większych szans przetrwania. Utopia nie ma racji bytu wśród ludzi. Ewolucja ukształtowała nas jako istoty agresywne i dążące do rywalizacji. Dlatego czytając "Wyspę" często wspominałam "Z milczącej planety" Lewisa. Tam utopię wprowadziły w życie istoty zamieszkujące inną planetę. Dlatego, paradoksalnie, bardziej byłabym w stanie uwierzyć w realność ich świata. Niemniej obie te książki dużo łączy i jeśli komuś podobała się utopia Huxleya, bardzo polecam mu wspomnianą książkę Lewisa.

Na wyspie Pala do upadku pokojowego społeczeństwa doprowadza młody przywódca. I to nie dlatego, że jest krwiożerczą bestią, tylko właśnie dlatego, że jest zwykłym człowiekiem. A dokładniej - młodym chłopakiem, który chce mieć modny skuter, nowoczesne auto i być bogaty.
Murugan, bo o nim mowa, nie jest typowym "złym", który chce wszystko zniszczyć i na koniec wybuchnąć demonicznym śmiechem. Ma on w pewnym sensie dobre intencje - chce unowocześnić i zmilitaryzować państwo, aby było silne i budziło respekt. Podoba mi się fragment, kiedy dyskutuje z włodarzami wyspy o zastosowaniu "leku" moksza. Muszę przyznać - uważam, że Murugan miał sporo racji, uważając medytację pod wpływem psychodeliku za nieautentyczną i stanowiącą niejako drogę na skróty. W tym przypadku kontrargumenty jego rozmówców w ogóle mnie nie przekonały.

Co do kwestii czysto literackich to zawsze uważałam, że Huxley jest wybitnym intelektualistą i myślicielem, ale nie jest dobrym pisarzem. Jego percepcja świata i ludzi, zdolność ich analizy jest po prostu genialna. Ale technika pisarska mocno średnia. Widać to szczególnie w przypadku "Wyspy". Bohaterowie zachowują się często jak w szkolnej akademii - stoją w rzędzie, jeden z nich wychodzi do przodu, wygłasza swoją kwestię i wraca do szeregu. Po nim następny, i tak dalej. To jest trochę tak: postać wchodzi do pokoju, wypowiada się na jakiś temat po czym mówi, że musi już lecieć i wychodzi. Strasznie to toporne.

Tak czy inaczej - książka naprawdę daje do myślenia. Pomimo jej mankamentów, stanowi świetną lekturę i materiał do ciekawych przemyśleń.

Moje pierwsze wrażenie było takie, że to new age'owy, sekciarski gniot, w stylu lat '60.

Po lekturze mogę powiedzieć szczerze, że bardzo się myliłam. Książka wciągnęła mnie niesamowicie. Jeśli ktoś jednak liczy na powieść akcji w klimacie political/social fiction to porządnie się rozczaruje. Sama fabuła jest tu szczątkowa. Lektura jest raczej wycieczką po fikcyjnym...

Mija 60 lat od napisania tej książki, gdzie autor w swój sposób wplata problemy świata zachodniego i nie tylko - a co się zmieniło? Problemy, które tam wyłuszczł tylko się pogłębiły, nie 3 miliardy osób a 8, konsumpcjonizm stał się zasadą " zdrowego obywatela", wyścig zbrojeń porównywalny z tym co było podczas zimnej wojny, kontrola, manipulacja, propaganda itd. Trafnie już wtedy uchwycił, że główny problem leży w kierunku, w którym podążamy, a podążamy ślepą drogą. Główną zasadą we wszystkich aspektach życia powinien być prawidłowy rozwój człowieka i zrozumienie jakie temu towarzyszy. Krytyka sytemu w jakim żyjemy przez autora mimo tylu lat w pełni oddaje realia w jakich się znaleźliśmy.

Mija 60 lat od napisania tej książki, gdzie autor w swój sposób wplata problemy świata zachodniego i nie tylko - a co się zmieniło? Problemy, które tam wyłuszczł tylko się pogłębiły, nie 3 miliardy osób a 8, konsumpcjonizm stał się zasadą " zdrowego obywatela", wyścig zbrojeń porównywalny z tym co było podczas zimnej wojny, kontrola, manipulacja, propaganda itd. Trafnie już...

Jadąc samochodem, odbierając dzieci z żłobka, pijąc poranną kawę w mojej głowie cały czas brzęczy "uwaga, uwaga"! Ta książka zostawia coś w człowieku.

Jadąc samochodem, odbierając dzieci z żłobka, pijąc poranną kawę w mojej głowie cały czas brzęczy "uwaga, uwaga"! Ta książka zostawia coś w człowieku.

Każdy rozdział książki jest kolejnym etapem oczyszczającej terapii, która prowadzi czytelnika przez wszelkie aspekty życia.

Dla mnie bardzo istotna pozycja. Czysta przyjemność.

Każdy rozdział książki jest kolejnym etapem oczyszczającej terapii, która prowadzi czytelnika przez wszelkie aspekty życia.

Dla mnie bardzo istotna pozycja. Czysta przyjemność.

Książka o nikłej fabule, za to pełna głębokich przemyśleń na temat natury człowieka. Opisuje utopię - wyspę Pala, której mieszkańcy żyją z daleka od konsumpcjonistycznego i kapitalistycznego świata kierując się ideałami religii i filozofii buddyzmu. Jest napisana piękną prozą, czasem ciężkim językiem. Warto jednak skusić sie i przeczytać by otworzyć oczy na nowe możliwości, tryb życia i organizację społeczeństwa, związków partnerskich i rodzinnych, system edukacji. Książka dla tych, którzy szukają bodźców do głębszych refleksji na temat tego, co dzieje się dookoła.

Książka o nikłej fabule, za to pełna głębokich przemyśleń na temat natury człowieka. Opisuje utopię - wyspę Pala, której mieszkańcy żyją z daleka od konsumpcjonistycznego i kapitalistycznego świata kierując się ideałami religii i filozofii buddyzmu. Jest napisana piękną prozą, czasem ciężkim językiem. Warto jednak skusić sie i przeczytać by otworzyć oczy na nowe możliwości,...