"Po wielu latach" jest książką subiektywnie nierówną, ale ma parę naprawdę dobrych elementów. Mocne są postaci, niektóre monologi pana Proptera, i zwłaszcza zakończenie: ostatni akapit to majstersztyk złośliwej satyry. Dobry jest motyw przewodni i jego metaforyczne ilustracje (patrz: wprowadzony w pierwszym rozdziale cmentarz). Kuleje natomiast struktura fabularna: powieść składa się w co najmniej 3/4 z monologów, które przyjmują postać esejów filozoficznych. Pan Propter jest bez wątpienia awatarem Huxleya, i tym samym moralnym sercem powieści; inne osoby pełnią więc często rolę fikcyjnych rozmówców, od których Huxley może odbijać swoje spostrzeżenia, i których filozofię może krytykować. Ponieważ podoba mi się autorski cynizm, jedyne na co mam ochotę narzekać, to właśnie dysproporcja między akcją a gadaniem. Spierałbym się, że zaletą powieści jako formy literackiej jest możliwość dowolnego ilustrowania omawianego problemu wydarzeniami fabularnymi, scenami i postaciami. Huxley tego potencjału nie wykorzystuje. Mieszanie formy eseju i powieści nie jest błędem sztuki, ale mnie osobiście nie podchodzi.

"Po wielu latach" jest książką subiektywnie nierówną, ale ma parę naprawdę dobrych elementów. Mocne są postaci, niektóre monologi pana Proptera, i zwłaszcza zakończenie: ostatni akapit to majstersztyk złośliwej satyry. Dobry jest motyw przewodni i jego metaforyczne ilustracje (patrz: wprowadzony w pierwszym rozdziale cmentarz). Kuleje natomiast struktura fabularna: powieść...

Autor lubi wpływać w meandry filozofii - trzeba mieć tego świadomość sięgając po tę satyrę. Jest tu obecna swego rodzaju analiza społeczeństwa i przegląd jego kondycji moralnej.

I ja sobie tak żeglowałam niespiesznie przez fale literek i powiem Wam, że ta powieść mi się podoba. Jest się nad czym zastanowić, nad czym zatrzymać. Jak macie ochotę na mały overthinking to polecam.

Autor lubi wpływać w meandry filozofii - trzeba mieć tego świadomość sięgając po tę satyrę. Jest tu obecna swego rodzaju analiza społeczeństwa i przegląd jego kondycji moralnej.

I ja sobie tak żeglowałam niespiesznie przez fale literek i powiem Wam, że ta powieść mi się podoba. Jest się nad czym zastanowić, nad czym zatrzymać. Jak macie ochotę na mały overthinking to polecam.

To było moje pierwsze spotkanie z Huxley’em i cóż, muszę przyznać, że niezbyt udane.

„Po wielu latach” to satyra amerykańskiego społeczeństwa. Autor porusza kwestie dążenia do bogacenia się, obsesji na punkcie młodości ale także nie pomija problemów społecznych jak bieda i problemów etycznych.

Ten tytuł był chwilami wciągający, czyli wtedy kiedy śledziliśmy losy bohaterów, kiedy była akcja. Pojawiało się wiele rozważań filozoficznych, przy których co jakiś czas odkładałam lekturę. Było ich po prostu za dużo, łatwo było zgubić wątek. Niekiedy były ciekawe, innych razem nudne i chaotyczne. Co nie zmienia faktu, że książka daje do myślenia.

Te rozważania trochę mnie męczyły i z tego powodu topornie szło mi czytanie. Filozofia to nie moja dziedzina, nie nie lubimy się, jednak mimo wszystko nasze stosunki określiłabym jako chłodne.

Książka była niekiedy dziwna i niepokojąca. Szczególnie na koniec, który pokazywał, że niektórzy zrobią wszystko aby uciec od konsekwencji swoich czynów, a także że niektórzy potrafią zatracić się w człowieczeństwie, upaść, byle tylko uniknąć śmierci.

Tytuł, choć chwilami trudny, jest warty uwagi.

To było moje pierwsze spotkanie z Huxley’em i cóż, muszę przyznać, że niezbyt udane.

„Po wielu latach” to satyra amerykańskiego społeczeństwa. Autor porusza kwestie dążenia do bogacenia się, obsesji na punkcie młodości ale także nie pomija problemów społecznych jak bieda i problemów etycznych.

Ten tytuł był chwilami wciągający, czyli wtedy kiedy śledziliśmy losy...

"Po wielu latach"..
Już sam tytuł sugerował, że będzie refleksyjnie, może nawet trochę filozoficznie.
I zdecydowanie tak jest. Jesteśmy momentami wręcz zarzucani przemyśleniami, teoriami i dysputami bohaterów.

Lubię satyrę. To przerysowanie, wyolbrzymienie do granic możliwości wad społeczeństwa po to, by samemu móc wysnuć wnioski. Lubię jej dosłowność, a tak naprawdę ogromną metaforyczność.
Stąd książkę zaliczam do udanych historii. Jest się do czego przyczepić. Momentami jest za dużo wszystkiego, ale ja rozumiem, że na tym właśnie to ma polegać.
Ukazanie różnych grup społecznych, postaw, różnych poglądów i wartości - wrzucenie tego wszystkiego do jednego wora, wymieszanie, a następnie "walka na argumenty".

Dla jednego będzie to ciekawa przygoda, innego wynudzą wywody bohaterów.
Mnie ta forma przekonuje i chętnie poznam inne dzieła autora, gdyż czytałam o nich wiele dobrego!

"Po wielu latach"..
Już sam tytuł sugerował, że będzie refleksyjnie, może nawet trochę filozoficznie.
I zdecydowanie tak jest. Jesteśmy momentami wręcz zarzucani przemyśleniami, teoriami i dysputami bohaterów.

Lubię satyrę. To przerysowanie, wyolbrzymienie do granic możliwości wad społeczeństwa po to, by samemu móc wysnuć wnioski. Lubię jej dosłowność, a tak naprawdę...

Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością tego autora i byłam bardzo ciekawa jak mi się ta książka spodoba. Przyznam szczerze, że z początku byłam lekko rozczarowana, bo mniej więcej do połowy nie wiedziałam do końca co myśleć.
Później jednak zaczęłam coraz bardziej doceniać tę powieść, ze względu na przedstawienie pewnych problemów społecznych za pomocą bohaterów oraz ogromną ilość ciekawych filozoficznych przemyśleń.
Jeśli chodzi o fabułę, to jej najmocniejszą stroną było zakończenie powieści, w którym pojawiły się zdarzenia i motywy, których kompletnie się nie spodziewałam, ale bardzo mile mnie zaskoczyły i zaintrygowały.
Na uznanie zasługuje również "Słowo od tłumacza", które pozwoliło mi lepiej zrozumieć tę pozycję i pomogło rozjaśnić pewne kwestie.

Podsumowując, jest to ciekawa i warta przeczytania książka, skłaniająca do refleksji i pozostająca w pamięci. Myślę, że z wielką chęcią przeczytam jeszcze inne powieści autora, szczególnie "Nowy wspaniały świat", który mam w planach od dłuższego czasu 😄.

Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością tego autora i byłam bardzo ciekawa jak mi się ta książka spodoba. Przyznam szczerze, że z początku byłam lekko rozczarowana, bo mniej więcej do połowy nie wiedziałam do końca co myśleć.
Później jednak zaczęłam coraz bardziej doceniać tę powieść, ze względu na przedstawienie pewnych problemów społecznych za pomocą bohaterów oraz...

Powieść jest moim zdaniem trochę zbyt przesycona filozoficznymi rozważaniami pana Proptera. Wiele z nich jest odkrywczych i dających do myślenia, jednakże musiałem się bardzo mocno pilnować, aby nie stracić wątku.

Powieść jest moim zdaniem trochę zbyt przesycona filozoficznymi rozważaniami pana Proptera. Wiele z nich jest odkrywczych i dających do myślenia, jednakże musiałem się bardzo mocno pilnować, aby nie stracić wątku.

Długo można pisać, ale serdecznie męczyłem się czytając to. Ani śmieszne, ani pouczające, ani straszne, ani zgrabnie napisane. Huxley potrafił dużo więcej.

Długo można pisać, ale serdecznie męczyłem się czytając to. Ani śmieszne, ani pouczające, ani straszne, ani zgrabnie napisane. Huxley potrafił dużo więcej.

"Po wielu latach" jest jedną z tych książek, w której Aldous Huxley osadza bohaterów i całą fabułę w rzeczywistości, realnym świecie. Tak samo jak w książce "Niewidomy w Gazie" autor przedstawia nam postacie żyjące w latach po I Wojnie Światowej. We wspomnianej przez mnie pozycji, czyli "Po wielu latach" pojawia się wątek miłosny, dramatyczny oraz dyskusje różnych osób, co stanowi o głównym atucie w tym utworze. Jest to bardzo ciekawe rozwiązanie - przedstawić osoby o różnych poglądach, w różnych etapach życiowych, o zupełnie odmiennej mentalności, a później zaprezentować ich dyskusje na temat spraw egzystencjalnych. Przyznam, że było to dla mnie niezwykle interesujące, kiedy jeden uczony rozmawia z drugim ,również wielce wyedukowanym osobnikiem i udowadnia mu w sensowny sposób swoje racje na tematy dosyć abstrakcyjne. Według mnie niektóre wywody były nużące w zbyt naukowej ekspertyzie pewnych zagadnień, ale ogółem czytałem wszystkie dysputy z zainteresowaniem. Podsumowując, książka podobała mi się, ale to nie jest to samo, co dzieła Huxley'a, w których puszcza on swoją wodzę fantazji i przedstawia rzeczywistość w "realnej-fikcji" (np. "Nowy Wspaniały Świat" lub "Małpa i Duch").

"Po wielu latach" jest jedną z tych książek, w której Aldous Huxley osadza bohaterów i całą fabułę w rzeczywistości, realnym świecie. Tak samo jak w książce "Niewidomy w Gazie" autor przedstawia nam postacie żyjące w latach po I Wojnie Światowej. We wspomnianej przez mnie pozycji, czyli "Po wielu latach" pojawia się wątek miłosny, dramatyczny oraz dyskusje różnych osób, co...