Drzwi percepcji. Niebo i piekło

Bardzo spodobało mi przedstawienie religii i porównanie ich z psychodeliczną podróżą. Odczucia autora po zażyciu meskaliny oraz jego przemyślenia związane ze sztuką. Polecam gorąco!

Bardzo spodobało mi przedstawienie religii i porównanie ich z psychodeliczną podróżą. Odczucia autora po zażyciu meskaliny oraz jego przemyślenia związane ze sztuką. Polecam gorąco!

ciężka lektura, ale zdecydowanie warto się jej podjąć

ciężka lektura, ale zdecydowanie warto się jej podjąć

pisane pod wezwaniem świętego krzesełka ogrodowego.

pisane pod wezwaniem świętego krzesełka ogrodowego.

Spodziewałam się czegoś więcej, szczególnie liczyłam na dokładniejszy opis przeżyć autora. Podobał mi się fragment analizujący podobieństwa pomiędzy działaniem narkotyku, a przeżyciami religijnymi.

Spodziewałam się czegoś więcej, szczególnie liczyłam na dokładniejszy opis przeżyć autora. Podobał mi się fragment analizujący podobieństwa pomiędzy działaniem narkotyku, a przeżyciami religijnymi.

Męczący styl, ale solidna lektura dla początkujących w temacie doświadczeń psychodelicznych. Sporo ciekawych spostrzeżeń politycznych i socjologicznych, można nawet powiedzieć, że Huxley wyprzedził swój czas.

Męczący styl, ale solidna lektura dla początkujących w temacie doświadczeń psychodelicznych. Sporo ciekawych spostrzeżeń politycznych i socjologicznych, można nawet powiedzieć, że Huxley wyprzedził swój czas.

Ciekawa rzecz, właściwie poprzednicy opisali zawartość więc nie ma co...
Mnie zafrapowały wtórne interpretacje eksperymentu rozwijane przez Huxleya nader obszernie. Pomijając niebywałą erudycję autora zwraca uwagę to, że pola interpretacyjne Huxley'a to przedmiot współczesnych badań przy pomocy czynnościowego MRI. Spekulacje na temat schizofrenii znajdujemy także w innych publikacjach ( "paranoia positiva"). Szczególnie utkwiły mi w pamięci wywody na temat zmian w percepcji obrazów i muzyki ( Suita Liryczna Albana Berga !!!)

Ciekawa rzecz, właściwie poprzednicy opisali zawartość więc nie ma co...
Mnie zafrapowały wtórne interpretacje eksperymentu rozwijane przez Huxleya nader obszernie. Pomijając niebywałą erudycję autora zwraca uwagę to, że pola interpretacyjne Huxley'a to przedmiot współczesnych badań przy pomocy czynnościowego MRI. Spekulacje na temat schizofrenii znajdujemy także w innych...

Mieszane opinie czytelników szczerze wywarły na mnie zdziwienie. Nie spodziewałem się, jak książka będąca podstawą kultury hipisowskiej, może nie spodobać się osobie sięgającej konkretnie po nią. Wybór dzieła Aldousa Huxleya zaznajamia czytelnika z meskaliną i psychocybiliną, czyli środkami psychoaktywnymi. Pisarz, podróżnik po plamieniach z bogatą kulturą wobec dóbr natury i tradycją szamańską, sprawozdaje swoje wyprawy i opisuje je bardzo dokładnie, prostym do zrozumienia językiem. Podczas sesji z szamanką, która najbardziej zapadł mi w pamięć z powodu zażycia innowacyjnej metody środka psychodelicznego w postaci tabletek z psychocybiliną, a nie jak szamanka była do tego przyzwyczajona, owocnikami grzybów. Poczułem się, jakbym był tam z nimi. Książka ma na celu przede wszystkim przedstawić genezę i działanie obu substancji oraz przybliża sposób, w jakich ilościach się je spożywa, relacjonując efekty i doświadczenia po ich zażyciu.

Mieszane opinie czytelników szczerze wywarły na mnie zdziwienie. Nie spodziewałem się, jak książka będąca podstawą kultury hipisowskiej, może nie spodobać się osobie sięgającej konkretnie po nią. Wybór dzieła Aldousa Huxleya zaznajamia czytelnika z meskaliną i psychocybiliną, czyli środkami psychoaktywnymi. Pisarz, podróżnik po plamieniach z bogatą kulturą wobec dóbr natury...

Treść "Drzwi percepcji" to opis kontrolowanego eksperymentu, który przeprowadził na sobie Huxley zażywając meskalinę.
Muszę powiedzieć, że zaskoczyła mnie i wręcz wzruszyła szczerość autora. Nie bał się on przyznać, że pewne doznania go roczarowały. Śmiało przyznawał się w niektórych momentach do ograniczoności swojego umysłu. Nie robił z siebie wielkiego guru, który zażył halucynogem i z tej racji uznaje się za oświeconego.
Huxley ciekawie opisał swoje doświadczenia, łącząc je z filozofiami Wschodu oraz sztuką. Jednak nic w jego wrażeniach mnie jakoś specjalnie nie oczarowało, niewiele jest tu też materiałów do jakichś większych przemyśleń. Znajdzie się kilka ciekawych cytatów i spostrzeżeń - i w sumie tyle.
Co do eseju "Niebo i piekło", który znalazł się w moim wydaniu to powiem tyle, że źle się zestarzał. Jak już zauważył ktoś z komentujących na tym portalu - wiele teorii Huxleya przedstawionych w tym tekście jest już zwyczajnie nieaktualnych.

Treść "Drzwi percepcji" to opis kontrolowanego eksperymentu, który przeprowadził na sobie Huxley zażywając meskalinę.
Muszę powiedzieć, że zaskoczyła mnie i wręcz wzruszyła szczerość autora. Nie bał się on przyznać, że pewne doznania go roczarowały. Śmiało przyznawał się w niektórych momentach do ograniczoności swojego umysłu. Nie robił z siebie wielkiego guru, który zażył...

Okropne wydanie z zielonym tekstem i pełne literówek. Jednocześnie jedna z tych książek, o których człowiek słyszał, że są jakoś nie wiadomo jak przejebane, a okazują się no cóż normalne - ot kwestia czasów. Ale bardzo mi w sumie pomogła w zrozumieniu, że od meskaliny człowiek nie robi się magicznie mądrzejszy, a może i robi ale niespecjalnie mu się chce. No i spoko, czilera i utopia.

Okropne wydanie z zielonym tekstem i pełne literówek. Jednocześnie jedna z tych książek, o których człowiek słyszał, że są jakoś nie wiadomo jak przejebane, a okazują się no cóż normalne - ot kwestia czasów. Ale bardzo mi w sumie pomogła w zrozumieniu, że od meskaliny człowiek nie robi się magicznie mądrzejszy, a może i robi ale niespecjalnie mu się chce. No i spoko,...

Dwa eseje, tak naprawdę o niczym, meskalina jest jedynie tłem w rozważaniach autora. Więcej dowiedziecie się z dokumentu na Netflixie niż z tej książki. Autor mam wrażenie popłynął w swych rozważaniach trochę za mocno. Ale dzięki dodatkom na końcu książki poznałam nazwiska kilku malarzy, o których nigdy nie słyszałam a ich prace mnie zachwyciły. To jedyny plus tej pozycji. Ogólnie szkoda na nią czasu.

Dwa eseje, tak naprawdę o niczym, meskalina jest jedynie tłem w rozważaniach autora. Więcej dowiedziecie się z dokumentu na Netflixie niż z tej książki. Autor mam wrażenie popłynął w swych rozważaniach trochę za mocno. Ale dzięki dodatkom na końcu książki poznałam nazwiska kilku malarzy, o których nigdy nie słyszałam a ich prace mnie zachwyciły. To jedyny plus tej pozycji....