Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z "Safari mrocznej gwiazdy" mam pewien kłopot. Otóż denerwuje mnie Theroux, który choć sam jest dogmatyczny to zarzuca dogmatyczność innym. Zwłaszcza gdy na swojej drodze spotyka ludzi wierzących. Owszem, świetnie się rozprawił z Susanną, ale przecież nie różni się od niej. Ona wierzy, że Bóg jest, a Theroux wierzy, że go nie ma. Oboje są wierzący. Tak samo czułem niesmak, gdy Theroux krytykował turystów jeżdżących na safari. Niby taki erudyta, ale nie przyjdzie mu do głowy, że nie każdy ma wolny zawód jak on i nie każdy może sobie pozwolić na pół roku wałęsania się po bezdrożach. Niektórzy mają na urlop tydzień, inni są wątłej kondycji fizycznej i po prostu muszą korzystać z udogodnień, a jeszcze inni w przeciwieństwie do Theroux nie czerpią radości z zarażenia się pasożytami w afrykańskim interiorze. Na dodatek najpierw się pastwi nad turystami jeżdżącymi na safari, a w końcu sam na nie jedzie. To się chyba nazywa hipokryzja? Nawet podwójna bo przecież ta wyprawa to nic innego jak "safari wśród ludzi". Theroux ogląda sobie tubylców z bliska i komentuje dokładnie tak samo jak ktoś inny ogląda nosorożca albo piramidę. Fajnie, że Theroux próbuje być zabawny w swoich spostrzeżeniach, ale mimo, że się stara to nie jest nawet w połowie tak zabawny jak Bryson. Mimo to uważam, że warto przeczytać "Safari mrocznej gwiazdy" ponieważ prawie nikt z nas nie będzie miał lepszej szansy na spotkanie z "prawdziwą" Afryką. Smutne jest to, że nie tylko Theroux ale sami Afrykanie uważają, że po likwidacji kolonii i uzyskaniu niepodległości ich kraje zaliczyły spektakularne upadki. Wygląda na to, że mieszkańcy Afryki nie potrafią i chyba nie chcą sami zarządzać swoim domem. To niepoprawna politycznie teza, i Theroux nie mówi tego wprost, ale Afrykanom lepiej było gdy rządzili nimi biali. Mocno to czuć podczas lektury. Największą zaletą z lektury Theroux jest fakt, że on tam był i to widział. Za to mogę mu wybaczyć przerośnięte ego.