Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lokator to wydawnictwo z misją. A jest nią zniechęcić czytelnika do fenomenalnej prozy poprzez nafaszerowanie jej kolczastym drutem koszmarnych błędów. Czegóż to tym razem nie było: „powstanietylko” i „zwy miotować”, „wywarza drzwi”, „bierze się łosia, kiedy jedzie do teściów”, „zrobiła się z tego jasnoróżowa mieszkanka”, „jeśli często myśli się o śmieci”... Plus to, co zawsze: pomylone przypadki, skopana gramatyka, brakujące przyimki, literówki, a wszystko to w ofercie all you can eat. Tak to testuje mnie już po raz trzeci ów Lokator, o ile baboli dam radę potknąć się i nie wywrócić. Zaciskam zęby i mrużę powieki, i czytam, bo Linde snuje swoje opowieści w sposób tak nieoczywisty, a jednocześnie tak wciągający, że żaden Lokator mnie nie przekona, że nie warto. Tym razem stworzyła powieść domino, którą zaczęła od morderczego minitournée (tu filmowe skojarzenie z „Dochodzeniem” Jennifer Lynch),skondensowanego do jednego kamienia, a potem dokładała kolejne, dopasowane oczkami zbliżeń, podwiewów i półcieni, łącznikami sąsiednich egzystencji, pokruszonych dramatów, w dokonanych i niedokonanych czasach; doskonale wiedząc, czego dopowiadać nie trzeba i kiedy można zdjąć buty. Ta północ nie jest radosna, o nie. To świat przesycony nieodwracalnością i utratą, i właściwie nie ma tu nic, czego by się chciało doświadczyć poza lekturą. Raz tylko, w króciutkim akapicie, kilka linijek pod „odziedziczoną pogardą” z poprzedniego i kilka nad „milczącym szaleństwem” w następnym, przydarzyło się coś demonstracyjnie ładnego. Coś, co wygląda jak inwentaryzowany śnieg. Dobrze, że choć tego Lokator nie spieprzył jakimś poważniejszym uchybieniem niż brak kółeczka nad „a” w „Kungsträdgården”.