"Na Północ jedzie się, by umrzeć"
Ida Linde
"Co robią umarli w oczekiwaniu na śmierć?".
Coz.. coś innego niż zawsze. Książka jest swoistą podróżną; ukazuje nam obraz , w którym śmierć nie zabiera tylko osoby, której serce przestaje bić...
Niezwykła podróż do miejsc, w których nie czeka naszych bohaterów nic prócz śmierci... (Zarówno fizycznej jak i metaforycznej). Polecamy 😊
#idalinde #napółnocjedziesiębyumrzeć #lubimyczytaćpl #niejestemstatystycznympolakiemlubięczytaćksiążki #mojepsyczytajazemna #zcacusiemwserduszku

"Na Północ jedzie się, by umrzeć"
Ida Linde
"Co robią umarli w oczekiwaniu na śmierć?".
Coz.. coś innego niż zawsze. Książka jest swoistą podróżną; ukazuje nam obraz , w którym śmierć nie zabiera tylko osoby, której serce przestaje bić...
Niezwykła podróż do miejsc, w których nie czeka naszych bohaterów nic prócz śmierci... (Zarówno fizycznej jak i metaforycznej)....

Lokator to wydawnictwo z misją. A jest nią zniechęcić czytelnika do fenomenalnej prozy poprzez nafaszerowanie jej kolczastym drutem koszmarnych błędów. Czegóż to tym razem nie było: „powstanietylko” i „zwy miotować”, „wywarza drzwi”, „bierze się łosia, kiedy jedzie do teściów”, „zrobiła się z tego jasnoróżowa mieszkanka”, „jeśli często myśli się o śmieci”... Plus to, co zawsze: pomylone przypadki, skopana gramatyka, brakujące przyimki, literówki, a wszystko to w ofercie all you can eat. Tak to testuje mnie już po raz trzeci ów Lokator, o ile baboli dam radę potknąć się i nie wywrócić.

Zaciskam zęby i mrużę powieki, i czytam, bo Linde snuje swoje opowieści w sposób tak nieoczywisty, a jednocześnie tak wciągający, że żaden Lokator mnie nie przekona, że nie warto. Tym razem stworzyła powieść domino, którą zaczęła od morderczego minitournée (tu filmowe skojarzenie z „Dochodzeniem” Jennifer Lynch),skondensowanego do jednego kamienia, a potem dokładała kolejne, dopasowane oczkami zbliżeń, podwiewów i półcieni, łącznikami sąsiednich egzystencji, pokruszonych dramatów, w dokonanych i niedokonanych czasach; doskonale wiedząc, czego dopowiadać nie trzeba i kiedy można zdjąć buty.

Ta północ nie jest radosna, o nie. To świat przesycony nieodwracalnością i utratą, i właściwie nie ma tu nic, czego by się chciało doświadczyć poza lekturą. Raz tylko, w króciutkim akapicie, kilka linijek pod „odziedziczoną pogardą” z poprzedniego i kilka nad „milczącym szaleństwem” w następnym, przydarzyło się coś demonstracyjnie ładnego. Coś, co wygląda jak inwentaryzowany śnieg. Dobrze, że choć tego Lokator nie spieprzył jakimś poważniejszym uchybieniem niż brak kółeczka nad „a” w „Kungsträdgården”.

Lokator to wydawnictwo z misją. A jest nią zniechęcić czytelnika do fenomenalnej prozy poprzez nafaszerowanie jej kolczastym drutem koszmarnych błędów. Czegóż to tym razem nie było: „powstanietylko” i „zwy miotować”, „wywarza drzwi”, „bierze się łosia, kiedy jedzie do teściów”, „zrobiła się z tego jasnoróżowa mieszkanka”, „jeśli często myśli się o śmieci”... Plus to, co...

“Na północ jedzie się by umrzeć” Idy Linde to powieść bardzo analogowa. Otoczą was dźwięki lasów [głównie], skrzypienie śniegu, podmuchy wiatru, chrapy koni, hałas kół pociagów. Wśród tej [prawie] ciszy i pustki Bejamin, na oczach swojej współtowarzyszki, Sary, dokonuje przypadkowych i krwawych morderstw. Nie poznajemy motywów, wpadamy w trybiki świata, do którego zawitało zło, do bębna zdarzeń-przemysleń. Mikey i Mallory, choć nieprzepisani z filmu Stone'a, dalecy od pompowanych fejmem bohaterów medialnych, także ruszają w szaleńczą pogoń. Ich droga usłana trupami, intensywana, wiedzie, niczym w powieści Gaddy z jednego poziomu na kolejne. Morderstwa nie są tu elementem centralnym, są przyczynkiem. Każda przecież historia zazębia się z inną, z innej pączkuje, na inną wpływa, napędza ją i podkręca. Chłopak przy kasie, hokeista, matka, hotelarze; opowieści rozfragmnetyzowane, nie tworzące spójnej, ani linearnej całości, oglądane z bardzo wielu perspektyw [można się pogubić, co spina całokształt].

CAŁOŚĆ: https://ksiazkisaniebezpieczne.blogspot.com/2019/03/na-ponoc-jedzie-sie-by-umrzec-ida-linde.html

“Na północ jedzie się by umrzeć” Idy Linde to powieść bardzo analogowa. Otoczą was dźwięki lasów [głównie], skrzypienie śniegu, podmuchy wiatru, chrapy koni, hałas kół pociagów. Wśród tej [prawie] ciszy i pustki Bejamin, na oczach swojej współtowarzyszki, Sary, dokonuje przypadkowych i krwawych morderstw. Nie poznajemy motywów, wpadamy w trybiki świata, do którego zawitało...

Zdarza się, że po poszczególne książki sięgam tylko ze względu na ich intrygujące mnie tytuły. Dlatego nie mogłam przejść obojętnie wobec zamieszczonych na tej okładce wyrazów, zwłaszcza jako człowiek z Północy, nawet jeśli tylko Polski.

Mamy tu enigmatyczną krzyżówkę współczesnego poematu, zbiorku opowiadań i powieści wielowątkowej, w której głównym bohaterem jest miejsce, tj. północna Szwecja, kreślona przez autorkę ekonomicznym językiem jako wrota do innego świata, mitologiczne przejście do krainy bez powrotu, gdzie rządzi śmierć, a korytami rzek płynie smutek. Pojawia się też cień sensacji oraz w roli siły sprawczej — paradoksalnie rozgorączkowana desperacja. Również kontekst społeczny przykryty warstwami poetyckich prób.

Niewykluczone, że jeszcze lepiej zamieszkuje się tę rzeczywistość, jeśli zgodnie z zamieszczonym na obwolucie zaleceniem włączy się Bruce'ową „Nebraskę”. Żałuję, że towarzyszące czytaniu warunki uniemożliwiły mi pełniejsze przeżycie książki.

Odchodzę z zaczerpniętą od Idy Linde propozycją hasła do naniesienia folkowo-szwedzkim haftem na ścierę jaką: „Zima ucieka z naszych cipek!”. Wrócę.

Zdarza się, że po poszczególne książki sięgam tylko ze względu na ich intrygujące mnie tytuły. Dlatego nie mogłam przejść obojętnie wobec zamieszczonych na tej okładce wyrazów, zwłaszcza jako człowiek z Północy, nawet jeśli tylko Polski.

Mamy tu enigmatyczną krzyżówkę współczesnego poematu, zbiorku opowiadań i powieści wielowątkowej, w której głównym bohaterem jest...

Zupełnie mi nie podeszła - chaotyczna. Nie byłem pewien czy czytam zbiór opowiadań czy powieść.

Zupełnie mi nie podeszła - chaotyczna. Nie byłem pewien czy czytam zbiór opowiadań czy powieść.