Jesteśmy społecznością, która kocha książki

PRL i płeć piękna niewątpliwie stanowią dla Jarosława Kamińskiego ogromną inspirację. Ma to odzwierciedlenie właściwie we wszystkich książkach. Tu akcja dzieje się w 1987 roku, a więc u schyłku PRL. Czytelnik ma możliwość zobaczyć miłość między dwiema kobietami. Jedna z nich studiuje filozofię, druga zaś trudni się zawodem dziennikarki. Kamiński opowiada o osobach LGBT+ które zostały pominięte w procesie przemian ustrojowych. Pisze o „Solidarności”, jej kobiecym wymiarze oraz istocie wolności. O zderzeniu spojrzenia Zachodu i Polski na zmieniającą się, przepoczwarzająca rzeczywistość. Bohaterki buduje na zasadzie kontrastu. Ich opowieść jednak zostaje przedstawiona oczami mężczyzny wywodzącego się z patriarchatu.Posiadającego irytujący zestaw cech. Jednak ciekawie punktującego przywary konserwatywnych rodaków. Kamiński zwraca uwagę na istotne problemy, ale lubi się powtarzać, wracać do znanych wiernym czytelnikom tematów. Dla jednych będzie to wadą, dla drugich zaletą. Ja, nie jestem targetem. Trudno było mi się tu odnaleźć. Brakowało świeżego spojrzenia, ale doceniam niuanse. Fabuła wielopłaszczyznowa, ale odrobinę przegadana, w której największy nacisk położono na meandry miłości i warstwę językową. „Złodziej bólu" wymaga skupienia i czasu. Kamiński sporą uwagę zwraca na pomijane w debacie publicznej mniejszości seksualne i ich niezaspokojone potrzeby. Diagnozuje zgnilizny ówczesnego społeczeństwa. Pisze o wykluczeniu, niechęci do konfrontacji z faktami na swój temat. Nie brakuje wymiaru socjologicznego, sensualnych opisów i rozczarowań systemem. Oprósza zdarzenia filozoficznym sznytem oraz walką o godne samostanowienie. Po lekturze łatwo zostać z konstatacją, że życie jest ciągłym ruchem a człowiek nawet sam dla siebie jest nieodkrytą wyspą.

PRL i płeć piękna niewątpliwie stanowią dla Jarosława Kamińskiego ogromną inspirację. Ma to odzwierciedlenie właściwie we wszystkich książkach. Tu akcja dzieje się w 1987 roku, a więc u schyłku PRL. Czytelnik ma możliwość zobaczyć miłość między dwiema kobietami. Jedna z nich studiuje filoz...

Rozwiń

Zwiń

Anna Dziewit- Meller w kompilacji opowiada o losach dwóch sióstr szukających porozumienia i ich osobistych wyborach. Bohaterki diametralnie różnią się od siebie mimo wzrastania do życia w jednym systemie rodzinnym, w którym nie brakowało tajemnic i traum zapisanych w trzewiach każdego elementu tego mikrokosmosu. Aleksandra jest w wieku balzakowskim. Posiada 3 latorośle. Marzy o spełnieniu,jako pisarka. Marianna, jej młodsza siostra zna się na działaniach social mediów, jak mało kto. Zmaga się z demonami sprzed lat. Pragnie zapełnić swe serce nowymi uczuciami, jakie oferuje macierzyństwo. Przed kobietami kamienista droga do zmiany zastanej rzeczywistości i naprawy niszczejącej relacji, która przyniesie zaskakujące i często gorzkawe owoce. Autorka z niezwykłą wrażliwością kreśli zdania o miejscu człowieka we wszechświecie i kobiecości oraz nadanych im rolach społecznych. Wielokrotnie nawiązuje do tekstów kultury, braku harmonii. Peroruje o istocie przebaczenia, życiu zdeterminowanym przez przeszłość, meandrach miłości, chorobie toczącej całą parantelę. O atawistycznej sile przetrwania, poczuciu winy, pokorze,walce o zmianę, nieodżałowanych stratach, ludzkiej zawiści, konszachtach na które nie sposób się przygotować. Gra kontrastami. Dużo dzieje się na płaszczyźnie fabularnej, co pozwala na mnogość refleksji o wpływie socjalizacji pierwotnej na dorosłość. Język żywy. Dialogi niemalże namacalne.Łatwo współodczuwać, odnaleźć we fragmentach kawałki szkła, które pieką nadal na dnie oka. Powieść pełna emocji. Obrazuje kondycję człowieka. Oprószona apoteozą natury. Ze sporym wymiarem socjologicznym/politycznym. Prowokuje do rozważań o zawoalowanych związkach międzyludzkich i zadrach w rodzinach, które nie wygładza czas. Mam za sobą wszystkie dzieła autorki. „Juno” najbardziej ze mną rezonuje. Może dlatego, że mam siostrę bliźniaczkę. Że jesteśmy jak ogień i woda, które starają się przy sobie godnie egzystować, choć czasem nie jest to łatwe tj. bohaterkom utkanym przez A. Dziewit- Meller.

Premiera 15 maja

Anna Dziewit- Meller w kompilacji opowiada o losach dwóch sióstr szukających porozumienia i ich osobistych wyborach. Bohaterki diametralnie różnią się od siebie mimo wzrastania do życia w jednym systemie rodzinnym, w którym nie brakowało tajemnic i traum zapisanych w trzewiach każdego elem...

Rozwiń

Zwiń

„Siedząc samotnie w obcym domu pełnym obcych, czułam, jakbym znalazła się na niebezpiecznych wodach, kiepska pływaczka rzucona na głębię. Byłam planktonem w oceanie wielorybów.”
Wielką przyjemność sprawia mi czytanie konfesyjnej autobiografii M. Angelou. Z utęsknieniem wypatrywałam trzeciego tomu, który bezpośrednio łączy się z pozostałymi i obrazuje awans społeczny postaci oraz podróże, które kształtowały charakter. To widok na to, jak zmieniało się percypowanie rzeczywistości za sprawą arbitralnych wyborów i relacji międzyludzkich. Opowiada o muzyce wypełniającej dni i operze „Porgy and Bess”, dzięki której wiele miejsc na świecie stanęło dla niej otworem. Wraca pamięcią do trudnej przeszłości i nieudanego małżeństwa, po którym zostały blizny, pulsujące poczucie winy
i brak bezpieczeństwa ekonomicznego, przez który po wielokroć zmieniała wykonywany zawód. Rozprawia o systemowej niesprawiedliwości, egzystencjalnej samotności, podziałach klasowych, kwestii rasy. Pięknie wspomina o synu i wyrzutach sumienia wciąż wyświetlających się pod powiekami w związku z decyzją o opuszczeniu go, aby zadbać o finanse, jego przyszłość. Zajmująco oddaje mowę czarnoskórych. Proza ma rytm. Nie brakuje humoru sytuacyjnego, kobiecości,odniesień do literatury oraz autorefleksji. Język Angelou (tak jak i ona) ewoluuje, przepoczwarza się. Nie zabraknie Wam scenicznych wzruszeń i poruszeń, miejsc,które zapragniecie odwiedzić, dławiącej tęsknoty tej aktywistki oraz walki o godny byt, istnienie według własnych reguł. W trzecim tomie, w porównaniu z poprzednimi, znaczący nacisk położono na muzykę, istotę miłości, remanent całego jestestwa oraz życie, które jest wciąż w ruchu. Polecam, ku refleksji o tym, jak nieszablonową, wielowymiarową oraz nietuzinkową postacią była Marqueriete Ann Johnson, którą znamy jako M. Angelou.Nie mogę doczekać się kontynuacji, bo jak zawsze autorka wiele spraw wzięła w nawias.

Tłum. Elżbieta Janota

„Siedząc samotnie w obcym domu pełnym obcych, czułam, jakbym znalazła się na niebezpiecznych wodach, kiepska pływaczka rzucona na głębię. Byłam planktonem w oceanie wielorybów.”
Wielką przyjemność sprawia mi czytanie konfesyjnej autobiografii M. Angelou. Z utęsknieniem wypatrywałam trzeci...

Rozwiń

Zwiń

Chodźcie na słowacko-węgierskie pogranicze. Rozsiądźcie się wygodnie w tej kameralnej przestrzeni osnutej naturą. Przyglądajcie się powojniu i jednemu systemowi rodzinnemu, w którym imię Kornélia niesione jest echem przez pokolenia i zbiera owoce. Zobaczcie rytm życia i meandry wsi. A przede wszystkim jej żeński wymiar, w którym zapachy i smaki jeszcze długo po przeczytaniu będą meandrować po arteriach ciała. To pełna krasa człowieczego losu i jego barw. Uwrażliwiającą na ogrom kwestii. Dzięki niej łatwo dojrzeć ilość ról, jakim musi sprostać kobieca część globu.

Autorka z niezwykłą wrażliwością i czułością na detale opowiada o atawistycznej mocy przetrwania, miłości wymagającej poświęceń. O nieuchronności pożegnań, ekopoetyce, cierpieniu, nieodżałowanych stratach, pokorze, gusłach, przemijaniu, egzystencjalnej samotności mimo obecności bliskich i arbitralnym losie, który często decyduje za pokiereszowane bohaterki. Za nas... Składa w narracji zanurzonej po brzegi w metaforze dojmujące zdarzenia- tworząc jedną poruszającą panoramę o związkach międzyludzkich, przekazie transgeneracyjnym i sile kobiet. Wplata jak warkocz we włosy ziołolecznictwo (co prowokuje do wielu rozważań i korzystania z dobrodziejstw przyrody).Urzeka liryczna parabola doznań, folklor, niespieszny sznyt, emocjonalny wymiar i alegorie stosowane w opowieści. Autorka sprawia, że zwalniamy. Inaczej patrzymy na parantelę, korzenie rodowe. Doceniamy nasz mały mikrokosmos, dane szanse. Przystajemy. Słuchamy tego, co niewysłowione. Bierzemy garściami z lekcji, jakie niesie w podarunku życie oraz doznań ludzi, którzy mimo kłód zdecydowali o naszym istnieniu. Trudno uwierzyć, że mowa o debiucie. Tak wiele tu warstw, które poruszają pierwotną wrażliwość.

Przekł. Izabela Zając

Chodźcie na słowacko-węgierskie pogranicze. Rozsiądźcie się wygodnie w tej kameralnej przestrzeni osnutej naturą. Przyglądajcie się powojniu i jednemu systemowi rodzinnemu, w którym imię Kornélia niesione jest echem przez pokolenia i zbiera owoce. Zobaczcie rytm życia i meandry wsi. A prz...

Rozwiń

Zwiń

Mahsa Motebali zaprasza czytelników do Teheranu. Miejsce zaprzątnięte chaosem, czego zdaje się nie dostrzegać główna antypatyczna bohaterka, której umysł zaabsorbowany jest poszukiwaniem przez dobę związków psychoaktywnych, by zabić toczący ją głód. W tej kompilacji sporo miejsca poświęcono „rozpadowi". Przybiera wiele form (także związków międzyludzkich), co uwypukla radykalny język. Autorka dotyka problemów w zdestabilizowanych systemach rodzinnych. Wrzuca nas w samo jądro zdarzeń, które zamieniają znaną rzeczywistość w stupor. Podlewa to niewybrednym humorem. Obrazuje degrengoladę i podział zwaśnionego społeczeństwa, zmiany w przestrzeni jednego miasteczka będącego tu fundamentalną postacią i reżim stosowany przez władzę. Spory nacisk kładzie na wymiar socjologiczny. Akcja wartka. Napięcie budowane jak trzeba. Z pietyzmem oddane kulturowe realia, co ma odniesienie m. in. w przypisach. Zajmująco ukazane zostało funkcjonowanie w Iranie w trakcie „trzęsienia ziemi", dzięki czemu uwypuklone bizarne sceny bez trudu wyświetlają się na siatkówce oka. Widok na to, że ludziom przemoc spowszedniała. Są również feministyczne akcenty. Ujmuje również działalność i odwaga Mahsy Mohebali( googlowałam po lekturze). Zwracanie uwagi na zgnilizny własnego kraju, pomimo ostracyzmu, na jaki z pewnością w wielu kręgach jest skazywana. Historia łotrzykowska. Bogata w konteksty, co pozwala na mnogość interpretacji i rozmów na jej temat. Bardzo ciekawa formalnie. Nieodkładalna. Gorzka jak piołun, wielowymiarowa, angażująca w pełni także dzięki wspaniałej pracy tłumaczki- Aleksandry Szymczyk.
„Nie ma co” zostało nominowane do National Translation Award 2022 (USA) oraz New Yorker Best Book of 2022, a także uhonorowane w 2010 roku najbardziej prestiżową nagrodą literacką w Iranie – Literacką Nagrodą Houszanga Golsziriego.
To jedna z najpiękniejszych okładek, jakie kiedykolwiek widziałam.

Mahsa Motebali zaprasza czytelników do Teheranu. Miejsce zaprzątnięte chaosem, czego zdaje się nie dostrzegać główna antypatyczna bohaterka, której umysł zaabsorbowany jest poszukiwaniem przez dobę związków psychoaktywnych, by zabić toczący ją głód. W tej kompilacji sporo miejsca poświęcon...

Rozwiń

Zwiń

Doskonale pamiętam, ile czasu spędzałam w osiedlowej bibliotece za pacholęcych lat. Do dziś wspominam moją robinsonadę do miejsca wypełnionego różnorodnymi książkami i ciekawymi rozmowami. Do przestrzeni o zapachu orzechowej kawy wracam z wielkim rozrzewnieniem, dlatego tak chętnie zanurzyłam się po krańce palców w tej otulającej, polifonicznej historii rozszytej na pięć narracji, eksploatującej przede wszystkim siłę płynącą z literatury i wpływ empatii jednostki na wszystko, co otacza. Mówiącej o ludziach, którzy pracują w bibliotekach i mają serce na dłoni. Porusza mnie wykreowana postać Komachi- bibliotekarki. Jej takt, uwielbienie do rzeczy wykonanych z filcu, erudycja, dobór książek i szacunek dla każdego bez względu na jego osobiste i często dojmujące przeżycia sprawiały, że od razu po lekturze zapragnęłam wybrać się do magicznego miejsca, jakim niewątpliwie jest biblioteka- co finalnie wczoraj uczyniłam. Nie znajdziecie w prostej fabule wielu zaskoczeń, ale ogrom ciepła i nadziei na lepsze dni z pewnością ogrzeją serce. W historii przedstawiono, jak ważne jest kto wykonuje ten specyficzny zawód. Autorka peroruje o szerokim otwarciu oczu na niewykorzystane możliwości, walkę o lepsze jutro. O tym, że życie jest zmianą, na którą warto otworzyć szeroko okiennice oczu. Zwraca uwagę na straty, problemy i błędy rodzicielskie, marzenia z przeszłości i jesień życia, która może przynieść zaskakujące owoce. Cieszyło nagromadzenie metafor, które miałam ochotę zapisać w kajeciku.Nie bez znaczenia są refleksje i różnorodne postawy moralne bohaterów otrzymujących osobliwe podarunki. Przede wszystkim wiwisekcja działań głównej protagonistki robi wrażenie. Żałuję jedynie, że tak bardzo eksploruje się tutaj rolę „pracy”. Jeśli szukacie komfortowej lektury, która pozwala odpocząć od trosk, dodatkowo obrazującej jak ważny, wartościowy i niedoceniony niestety! Jest zawód bibliotekarza, o czym wielokrotnie można się przekonać- sięgnijcie.

Doskonale pamiętam, ile czasu spędzałam w osiedlowej bibliotece za pacholęcych lat. Do dziś wspominam moją robinsonadę do miejsca wypełnionego różnorodnymi książkami i ciekawymi rozmowami. Do przestrzeni o zapachu orzechowej kawy wracam z wielkim rozrzewnieniem, dlatego tak chętnie zanurzy...

Rozwiń

Zwiń

Nie jest łatwo dorastać w niepełnej rodzinie. Wiadomo, że socjalizacja pierwotna ma ogromny wpływ na dalsze koleje żywota. Łukasz- główny bohater tego kameralnego dramatu sporą część swojego jestestwa próbuje zapełnić wyrwę po ojcu, pozbierać kawałki własnej tożsamości w całość i pozbyć się wstydu, co petryfikuje nie dając zapomnieć o tym, że wzrastał do życia bez fundamentu, jakim jest posiadanie blisko serca obojga rodziców. Uważa, że fortuna daje mu możliwość rozmowy z tym, kogo utracił. Tylko jak poskładać się z odłamków, gdy Alhaimer zdetronizował na swojego "pana" ojca głównego bohatera? Uderza mnie wymiar socjologiczny i uniwersalność słów kierowanych do czytelnika obrazujących deficyt miłości, demony siedzące w umyśle zaburzające percypowanie rzeczywistości a także kryzys egzystencji, męskości i ojcostwa, które mają wiele form. Nie bez znaczenia w narracji jest pewien rodzaj vendetty za doznane krzywdy i odniesienia do Pisma mające poszerzyć widok na skowyt postaci przypominający obrazy Beksińskiego. Nie zgadzam się konkluzją autora wetkaną pomiędzy wierszami, że cierpienie uszlachetnia. Nie przeszkadza to jednak w zachwytach nad erudycją Grzegorza Górnego. Bliski mi w tym względzie jest ksiądz Tischner i jego widok na ból; między innymi rozłąki (…) Niemniej nie cierpienie jest tutaj ważne. Nie ono dźwiga. Wręcz przeciwnie, cierpienie zawsze niszczy. Tym, co dźwiga, podnosi i wznosi ku górze, jest miłość”.Gęsto tu od emocji i niepamięci, które pęcznieją do krzyku -wbijały się we mnie jak drzazgi po cichu, cichutku. Wspaniała jest subiektywizacja wrażeń, zintensywikowanie wrażeń poprzez umiejętne budowanie napięcia, taplanie się w metaforycznym sosie oraz wielowymiarowa konstrukcja. Litania wzajemnych oskarżeń niemalże namacalna. Nie stanowi problemu przejrzeć się w oczach Łukasza płonących z wściekłości i rozczarowania. Jestem zdumiona, że na niespełna 70 stronach z pietyzmem oddano kanonadę emocji między postaciami i pęknięcia w psychice, które mogą podsuwać obrazy, które większość z nas spychało przez długi czas w odmęty podświadomości...W końcu musi dojść do erupcji a prawda ma to do siebie, że przychodzi sama. Dramat trafił do mojej pierwotnej wrażliwości. Jest duża szansa, że nigdy go nie zapomnę.

Nie jest łatwo dorastać w niepełnej rodzinie. Wiadomo, że socjalizacja pierwotna ma ogromny wpływ na dalsze koleje żywota. Łukasz- główny bohater tego kameralnego dramatu sporą część swojego jestestwa próbuje zapełnić wyrwę po ojcu, pozbierać kawałki własnej tożsamości w całość i pozbyć si...

Rozwiń

Zwiń

Dom dla wielu ludzi stanowi oazę bezpieczeństwa. Dla części z nich jednak jest ucieczką przed traumami i toksycznymi relacjami, czego przykładem jest główna protagonistka w tym przejmującym utworze literackim. Meredith jest w średnim wieku. Pozornie widzie spokojne życie u boku kota i oddanej przyjaciółki. Jednak wydarzenia z przeszłości kładą się cieniem na doczesności. Tylko walka z demonami i otwarcie domostwa po 1214 dniach może wpuścić na nowo nadzieję na zmiany. Najciężej jest zacząć, zmienić wektor dróg... W tej kompilacji utkanej z mozaiki emocji i miłości do puzzli, gdzie akcja dzieje się dwutorowo, autorka opowiada o granicznych zdarzeniach mających determinujący wpływ na dalsze losy jednostki. Kreśli zdania o problemach natury psychicznej, nieodżałowanej stracie, nieutulonej samotności i niebie, które może być drugi człowiek, skłonny rozłożyć parasol ochronny nad tymi, u których wciąż sztorm. Urzeka mnie uniwersalizm tego wielowymiarowego i wzruszającego debiutu wypełnionego scenicznymi poruszeniami, w którym wcześniejsze lata plamią współczesność. Claire Alexander peroruje o wartościach, którymi warto się kierować w ziemskiej drodze. Nie bez znaczenia (jak w tytule) jest wskazanie jak ważne są właściwe relacje/związki międzyludzkie. Ujmuje kreacja postaci, którym nie sposób nie kibicować. Dość dodać, że łatwo empatyzować z Meredith i wielokrotnie uśmiechnąć, zanurzając się w niemalże namacalnych dialogach. Dobrze jest zobaczyć, że da się wyrwać z matni zdarzeń złych i mimo burz trzymać się nadziei na zmianę- jak tratwy. Z pewnością warto ekstrapolować tego typu historie pozwalające oderwać się od codzienności. Już szczególnie wtedy, gdy u nas mżawka w oczodołach. By dzięki nim uwierzyć, że przepracowanie traum jest możliwe. „Nie jesteś sama, Meredith” jest niczym plaster z lidokainą. Nie dziwi więc, że została tak ciepło przyjęta przez czytelników.
Przekł. Agata Ostrowska

Dom dla wielu ludzi stanowi oazę bezpieczeństwa. Dla części z nich jednak jest ucieczką przed traumami i toksycznymi relacjami, czego przykładem jest główna protagonistka w tym przejmującym utworze literackim. Meredith jest w średnim wieku. Pozornie widzie spokojne życie u boku kota i odda...

Rozwiń

Zwiń

Główny, bezimienny narrator tej kameralnej, nielinearnej, wielopłaszczyznowej, nostalgicznej noweli, zawiera w sobie struktury jestestwa większości z nas. Życie go doświadczyło, zostawiło blizny na duszy i sercu. Zdrada na zawsze zapisała się na siatkówce oka. Muzyka, która wypełnia jego trzewia, nadaje rytm istnieniu każdemu darowanemu porankowi. Przypomina o purpurowym zegarmistrze światła, nieuchronności pożegnań, marzeniach umierających na rękach. Jest motorem napędowym do grzebania w okruchach wyjątkowych- choć efemerycznych chwil, które należy docenić tj. jak rozmowy z wdowcem- chociaż na powiekach wyściela się subtelnie deszcz za tym, co bezpowrotnie utracone.Tajwański autor wyciska esencję ze słów, cyzeluje je. Uderza mnie fragmentaryczna konstrukcja, poetyka zdań, ilość scenicznych poruszeń; w tym miłość do dźwięków, nieoczywista przyjaźń oraz atmosfera stworzona za sprawą wplecionych z pietyzmem klasycznych utworów (Gould, Rachmaninow, Richter, Schubert). Bawi się niedopowiedzeniami, przez co zintensyfikował moje uczucia. Grał na nich- doskonale wybierał akordy. Mam jednak świadomość, że brak fabularnej klamry i ilość rzeczy upchanych pomiędzy wierszami części z was może przeszkadzać. Osobiście doceniam puszczanie oka do czytelnika, subiektywizację wrażeń. Finalnie pozostawił z poczuciem niedosytu, które pobudziło synapsy do działania. Wielbiciele klasyki z pewnością znajdą tu wiele elementów, które zachwycą, wyświetlą wspomnienia. Rezyliencja bohatera sporo ma w sobie ze stoicyzmu. Nuty egzystencjalnej samotności prowokują do refleksji nad zastaną rzeczywistością i przeznaczeniem materializującym się bez względu na to, co człowiek uczyni na tym padole łez.

Przekł. Katarzyna Sarek

Główny, bezimienny narrator tej kameralnej, nielinearnej, wielopłaszczyznowej, nostalgicznej noweli, zawiera w sobie struktury jestestwa większości z nas. Życie go doświadczyło, zostawiło blizny na duszy i sercu. Zdrada na zawsze zapisała się na siatkówce oka. Muzyka, która wypełnia jego t...

Rozwiń

Zwiń

Nie dajcie się zwieść enigmatycznej i niepokojącej okładce „Mowy chleba” Elżbiety Łapczyńskiej. To naturalistyczna i dojmująca historia obrazuje niezwykle przygniatającą i trudną rzeczywistość dzieci umieszczonych w rumuńskim sierocińcu na chwałę Ceausescu, który robił wszystko, by państwo rosło w siłę bez względu na poniesione koszty, co tubalnie odzwierciedlone zostało w niehumanitarnych warunkach bytowania latorośli i faktach historycznych. One, walcząc o przetrwanie i odrobinę matczynego ciepła, decydują się brać udział w transowych rytuałach,by na moment zapełnić umysły. To pozwala oderwać się od zastanej, wrogiej rzeczywistości, w której króluje głód i brak zaspokojenia elementarnych potrzeb- w tym dotyku. Posiłki osieroconych mroziły mi krew. Autorka pomiędzy wierszami pisze o Dekrecie 770 powstałym w 1966 roku w Rumunii i konsekwencjach aborcji. O systemowej niesprawiedliwości, potrzebie bliskości wyrażanej oczami w „rodzinach”, niemożności właściwej komunikacji w ich obrębie oraz nierównościach wynikających z płci. O ekopoetyce. Widać, że Łapczyńską zajmuje ornitologia; w tym metody komunikacji między różnymi gatunkami ptaków. Powieść nieszablonowa, przesiąknięta bólem. Zawłaszczająca uwagę przez wyciskanie esencji z ojczystego języka. Zaserwowane widoki bardzo przygniatające. Plastycznie wyświetlają się pod powiekami szczególnie te, które dotyczą egzystencjalnej samotności i cierpienia niewinnych. To turpizm w pełnej krasie jest. Rzecz dla osób uwielbiających sięgać po eksperymenty literackie, zanurzone po brzegi w surrealizmie. Dodatkowo balansująca na granicy jawy i koszmaru, do jakiego zdolny jest człowiek w imię płytkich pobudek. Jeśli „Bestiariusz nowohucki” uznaliście za jazdę bez trzymanki, to teraz Łapczyńska tubalnie wam pokaże, że ma wyobraźnię niczym plazma i się dopiero rozkręca. Nosem czuję, że za „Mowę chleba” otrzyma w przyszłości jedną z nagród literackich. Tak bawić się emocjami czytelnika przez nagromadzenie granicznych wydarzeń i pisać o kondycji ludzkiej natury potrafi niewielu.

Nie dajcie się zwieść enigmatycznej i niepokojącej okładce „Mowy chleba” Elżbiety Łapczyńskiej. To naturalistyczna i dojmująca historia obrazuje niezwykle przygniatającą i trudną rzeczywistość dzieci umieszczonych w rumuńskim sierocińcu na chwałę Ceausescu, który robił wszystko, by państwo...

Rozwiń

Zwiń