każde słowo absolutnie konieczne, większość kartek zagięta

każde słowo absolutnie konieczne, większość kartek zagięta

Jakie to dobre. Jakie to soczyste. Mocne. Dosadne. Oszczędne. Zmieniają się atrybuty, łódź zostaje zastąpiona przez metro, ale sedno pozostaje to samo. Ludzie umierają i ktoś musi przewieźć ich na drugą stronę. I jak od wieków robi to Charon, a właściwie Charona, bo Charon jest u Idy Linde kobietą. Charon jest zmęczona, momentami przytłoczona, współczuje ludziom, chodzi do swojej pracy codziennie jak do biura. Oddaje głos „pasażerkom” i „pasażerom” tej ostatniej ich podróży, a my, czytelnicy, stoimy razem z nimi, już po drugiej stronie. I ta perspektywa jest wyzwalająca. Ale też głęboko przejmująca. Idzie Lindzie i tłumaczce, Justynie Czechowskiej, udaje się dotknąć sedna naszej egzystencji. Poruszyć najgłębsze struny. Bo choć tematem tego tomu jest śmierć i jej nieuchronność, to paradoksalnie opowiada o życiu, w jego rozmaitych aspektach. A jego przesłanie odczytuję (z pewnością upraszczając na swoje potrzeby),: żyjmy z całej mocy póki czas. Bo choć nic nie możemy poradzić na śmierć to bardzo dużo możemy poradzić na życie. Piękna i mądra poezja. Oszczędna i precyzyjna, taka, gdzie każde słowo trzyma się długo na języku, by nasycić się jego smakiem. Na pewno ta niewielka książeczka zostanie ze mną na dłużej.

Jakie to dobre. Jakie to soczyste. Mocne. Dosadne. Oszczędne. Zmieniają się atrybuty, łódź zostaje zastąpiona przez metro, ale sedno pozostaje to samo. Ludzie umierają i ktoś musi przewieźć ich na drugą stronę. I jak od wieków robi to Charon, a właściwie Charona, bo Charon jest u Idy Linde kobietą. Charon jest zmęczona, momentami przytłoczona, współczuje ludziom, chodzi do...

Charon, bóg umierających, przewożący ich przez Styks, przesiadł się do metra i rozpoczyna swoją pieśń w Sztokholmie.
Ida Linde, szwedzka poetka, po „Testamencie maszynowej dziewczynki” (wyd. Lokator) powróciła do poezji. Motyw mitologicznych bogów jest motywem, wydaje się, bezpiecznym. Jak jednak do niego podejść, by nie ugrzęznąć w oczywistościach, patosie lub nudzie? Linde znalazła na to odpowiedź. Miłość i śmierć to kolejne niebezpieczne, choć pociągające tematy – tutaj również poetka nie zawiodła. W rozważania o umierających i kochających wtrącają się zwierzęta i puszki topoli, pożegnania, tęsknoty, żałości i przestrogi. Pisarstwo Idy Linde ma to do siebie, że jest niesłychanie płynne i miękkie – tak to sobie sensorycznie wyobrażam. W jej poezji jest podobnie.
„Metro Charona” po pierwszym odczytaniu przypomniało mi o „Szczelinach istnienia” Brach-Czainy, z tym, że u Linde to również szczeliny między życiem a śmiercią. Sekundy, które decydują o tym, czy wysiądziemy na kolejnej stacji bezpieczni, czy czeka nas stacja końcowa, ostateczna. To także pamięć o innych, o zakupach i rękawiczkach i moment zrozumienia, że nie ma odwrotu. Poetka nie tyle stara się oswoić śmierć, co raczej zwrócić na nią uwagę. Pokazuje codzienność śmierci, modlitwy, zmartwienia, ale też ulgę i dorastanie do niej.
Ida Linde przeplata śmierć nagłą i niespodziewaną z planowaną i wyczekiwaną. W tej makabrycznej pieśni wiele miejsca zajmuje miłość. Miłość to obecność, i choć jej brak oznacza żałobę: „To żałoba jest cieniem miłości / Cień jest tym co się uwalnia / w chwili śmierci / i zostaje wśród żywych”.
Pieśni pasażerów przepełnia samotność i tęsknota – w tej ostatniej chwili każdy z nich zerka przez ramię: „to wrażenie że ktoś jest za plecami / ale już nikt za nimi nie pójdzie”.

Piękna poezja – ukłony dla autorki, tłumaczki i całego wydawnictwa.

Charon, bóg umierających, przewożący ich przez Styks, przesiadł się do metra i rozpoczyna swoją pieśń w Sztokholmie.
Ida Linde, szwedzka poetka, po „Testamencie maszynowej dziewczynki” (wyd. Lokator) powróciła do poezji. Motyw mitologicznych bogów jest motywem, wydaje się, bezpiecznym. Jak jednak do niego podejść, by nie ugrzęznąć w oczywistościach, patosie lub nudzie?...