Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Właściwie to zadziwiająca książka. Sądząc z tytułu i opisu spodziewać się należało romansu, historycznego i w pełni literackiego, ale romansu, a mamy...
No właśnie, co to za powieść?
To jest powieść o miłości, w jakiejś części jest. Może niedokładnie tam, gdzie byśmy się spodziewali, ale tak.
To jest też powieść o ojczyźnie autorki i jej losie popychadła pomiatanego przez wszystkich większych, bo dopiero dziś Korea cieszy się uznaniem i prestiżem na świecie, ale przecież nadal nie cała, skoro nadal duża część narodu żyje w więzieniu zarządzanym przez bandytę.
To jest powieść o poznawaniu Korei na zachodzie i o poznawaniu Europy w Korei.
A przede wszystkim to powieść o kobiecie całe życie szukającej utraconego ciepła i utraconego miejsca, i całe życie próbującej wierzyć, że jej wybory pozwolą jej znaleźć to, co utracone, i...
Dobra i ważna powieść.

Właściwie to zadziwiająca książka. Sądząc z tytułu i opisu spodziewać się należało romansu, historycznego i w pełni literackiego, ale romansu, a mamy...
No właśnie, co to za powieść?
To jest powieść o miłości, w jakiejś części jest. Może niedokładnie tam, gdzie byśmy się spodziewali, ale ...

Rozwiń

Zwiń

Tom wspomnień, w których mniej ważne są przypadki z życia autora, za to wiele tam o wydarzeniach historycznych ważnych dla dziejów naszego kraju, i w widoczny sposób ważnych dla autora.
Wspomnień napisano i wydano drukiem tony, dlaczego ta książka miałaby być wyjątkowa? A dlatego, że poza podziwu godną wiedzą autora i jego talentem do prowadzenia "akcji" wartko i ciekawie, znajdujemy w tej prozie wspaniały, bez wątpienia doskonały język literacki. Brandys pisze tak dźwięcznie, tak soczyście, poprawnie, ale ani na jotę nie nudno, tak wirtuozersko, że to przeżycie samo w sobie, jak koncert wielkiej muzyki grany przez wielkich artystów. Ma się wrażenie, że Brandys umiałby opisać kopanie kartofli w deszczowy dzień tak, żeby czytelnika wprawić w zachwyt. Wielu jest świetnych pisarzy, ale takie mistrzostwo osiągają nieliczni.

Tom wspomnień, w których mniej ważne są przypadki z życia autora, za to wiele tam o wydarzeniach historycznych ważnych dla dziejów naszego kraju, i w widoczny sposób ważnych dla autora.
Wspomnień napisano i wydano drukiem tony, dlaczego ta książka miałaby być wyjątkowa? A dlatego, że poza ...

Rozwiń

Zwiń

Zbiór opowiadań pisarza powoli zapominanego, a, oczywiście, szkoda. Saroyan nie był gigantem literatury amerykańskiej, nie był też wyraźnie oryginalny (jego technika pisarska, sposób obrazowania podobne są do tego, co znajdujemy u innych autorów z tamtych lat, Salingera, Steinbecka, w jakimś stopniu Hemingwaya), miał jednak tę przewagę nad innymi, że wprowadzał do swojej prozy ciepłe uczucia wobec ludzi i wobec świata, nawet w historiach o ciężkich kolejach losu. Ta książka na pewno nie jest ani najważniejsza, ani najlepsza w jego dorobku, ale może być wstępem do jego twórczości, wstępem niedługim, łatwostrawnym, acz wyrazistym, prezentującym prócz talentu autora także pozytywne nastawienie do człowieka. Niby banał, a jakie to rzadkie w literaturze (nie tylko) amerykańskiej.

Zbiór opowiadań pisarza powoli zapominanego, a, oczywiście, szkoda. Saroyan nie był gigantem literatury amerykańskiej, nie był też wyraźnie oryginalny (jego technika pisarska, sposób obrazowania podobne są do tego, co znajdujemy u innych autorów z tamtych lat, Salingera, Steinbecka, w jaki...

Rozwiń

Zwiń

Jak ja się cieszę, że wydaje się w Polsce literaturę orientalną, i nie tylko japońskie i koreańskie (od niedawna) powieści, ale i poezję, ale i autorów z innych obszarów orientu.
A do tego jeszcze wydanie dwujęzyczne - i niczego więcej do szczęścia nie potrzeba. Co prawda nie znam hindi, ale umiem czytać w tym piśmie, dzięki temu wiem, jak brzmią niektóre wersy, jaka jest melodia wiersza, a to też ważne. A kto nie zna pisma, może zobaczyć, jak prezentuje się wiersz graficznie, a to też ma znaczenie. To jest kontakt z kulturą północnych Indii nie tylko poprzez słowa, ich rozumienie i przeżywanie, ale przez zmysły.
Przetłumaczyła tę poezję największa znawczyni języka hindi w Polsce, Danuta Stasik, przetłumaczyła z wrażliwością i wyczuciem zarówno wobec oryginału, jak i języka przekładu, który zdaje się nie gubić indyjskiej melodii, a jednocześnie brzmi naturalnie i pozwala się w pełni przeżywać.
Poezję tę czyta się z przejęciem, z ciekawością wobec egzotycznego, i ze świadomością, że owo egzotyczne jest bliskie naszemu. Że co boli ich, boli też nas. Że dzielimy wspólny świat i wspólne człowieczeństwo.
Z drugiej strony to poezja dość różna od tej, którą znamy na co dzień z Europy i z Ameryki, mniej wyrafinowana formalnie, za to odważniejsza w stawianiu podstawowych pytań i odpowiadaniu na nie wprost, bez owijania w setki słów.
"Nie zgadzam się
na wyprzedaż samego siebie
po obniżonej cenie" (Postscriptum)
"będę myślał o dobru innych
powrócę doskonalszy" (Jeśli powrócę tym razem)

Są w tym wyborze wiersze zaangażowane społecznie, co w Indiach jest, rzekłbym, oczekiwane i modne, ale i nam nie zaszkodzi, mimo naszej wybujałej nowoczesności literackiej. Są także pełne uroku erotyki (Noc skąpana w rosie), są spotkania z poetami (dziś może zapomnianymi), jest i Polska, jest nieco moralizowania i są wglądy we własne wnętrze:
"po powrocie do domu zastałem
po prostu samego siebie" (Dziwny dzień).

I są przepiękne impresje o przeżywaniu uczuć i przeżywaniu świata:
"W tę noc
idziemy nad brzeg morza
z nadzieją,
że ujrzymy tam syreny
bawiące się beztrosko
w świetle księżyca" (Na brzegu morza).

Jak ja się cieszę, że wydaje się w Polsce literaturę orientalną, i nie tylko japońskie i koreańskie (od niedawna) powieści, ale i poezję, ale i autorów z innych obszarów orientu.
A do tego jeszcze wydanie dwujęzyczne - i niczego więcej do szczęścia nie potrzeba. Co prawda nie znam hindi, a...

Rozwiń

Zwiń

Hemingway jest w literaturze, nie tylko amerykańskiej, postacią szczególną, chyba z nikim innym nieporównywalną (chyba że Remarque...). Po pierwsze - nie pisał za biurkiem, nosiło go po świecie, ciągnęło go tam, gdzie energia rozsadzała rzeczywistość. I taka jest jego proza, naładowana napięciem po kokardę, wstrząsana wewnętrznym ciśnieniem nieustannie.
Po drugie - to nie autor powieści sensacyjnych, ta energia i napięcie umieszczone jest pod spodem, nie wyrażane explicite, buzuje pod powierzchnią pozornie lekkich i pozbawionych głębszego znaczenia dialogów, i tym większa jest siła rażenia hemingwayowskiej prozy.
Po trzecie - ta siła nie ma służyć rozrywce czytelników, jest użyta po to, żebyśmy przeżywali, najmocniej jak się da, wszystkie nasze odsunięte na bok uczucia, rany, zaniechania, winy, czyny "niezamierzone" i "przypadkowe". Hemingway nie bierze jeńców, detonuje bombę i nie patrzy, kogo rozerwało, a kto tylko stracił rękę.
Po czwarte - to pisarz świadomy swego zawodu i używający środków przyciągających czytelników świadomie, niewolny od literackich mód i zwracania uwagi na wyniki sprzedaży. W jakimś sensie pisał romanse, męskie i skomplikowane, o wielu dnach, ale romanse (mam na myśli pewien typ konstrukcji tekstu w jego prozie). Sądzę, że to go czyni bardziej ludzkim, o ile nie stanowi (a u niego nie stanowiło) głównego motoru twórczości.
Po piąte - (pewnie odstraszy to większość czytelniczek, a dziś to czytelniczki czytają, czytelników niedobitki stanowią światową mniejszość) Hemingway, tak jak Remarque, jest autorem męskiej prozy. Pisze o mężczyznach, o męskim rozumieniu i przeżywaniu świata, o męskich emocjach i męskim przyjmowaniu zwycięstw i klęsk. Nie jak Remarque, który pokazuje niedoścignione ideały męskiego ducha, Hemingway pozwala nam spotkać tych, którzy zmagają się z życiem i często przegrywają. Każdy trochę przegrywa, a ci, którzy sądzą, że tylko wygrywają, i tak niczego nie czytają.
Kto się nie boi, niech czyta. Nie wyjdzie z tej lektury taki sam, jak przed nią.

Hemingway jest w literaturze, nie tylko amerykańskiej, postacią szczególną, chyba z nikim innym nieporównywalną (chyba że Remarque...). Po pierwsze - nie pisał za biurkiem, nosiło go po świecie, ciągnęło go tam, gdzie energia rozsadzała rzeczywistość. I taka jest jego proza, naładowana nap...

Rozwiń

Zwiń

Kto by się spodziewał od tego autora właśnie tak wspaniałej książki literaturoznawczej? Od autora znanego raczej z zainteresowania historią i polityką przecież. Mówię to z pełną odpowiedzialnością - to praca zupełnie nieprzystająca do akademickiego wzorca, to książka brawurowa, eksplodująca energią, nie pozostawiająca wątpliwości, że dla Cata proza Dostojewskiego jest intelektualnie i duchowo niezbędna, kluczowa, że została nie tylko przeczytana i zanalizowana, ale i przeżyta, przetrawiona, a nawet przepita i i przespana, jeśli wiecie, o co mi chodzi.
Cat nie należy o autorów skromnie ukrywających się za tematem książki, przeciwnie, słychać go i widać wciąż, on przekonuje, krzyczy, zasypuje argumentami, buduje plastyczny obraz świata wokół Dostojewskiego, wnikliwie rozpracowuje mnóstwo osób z otoczenia pisarza, a wszystko to z nieporównywalną pasją!
Przy tym autor zna Rosję od środka, zna Petersburg, rozumie tamtejszą mentalność, czym także różni się od bardzo nawet wyrafinowanych znawców teorii literaturoznawczych.
Skoro piszę to ja, osobnik Dostojewskiego ceniący w bardzo, powiedzmy, ograniczonej skali, to tym większa to pochwała dla książki. Chciałbym przeczytać podobne cuda o innych pisarzach i ich dziełach, ech!

Kto by się spodziewał od tego autora właśnie tak wspaniałej książki literaturoznawczej? Od autora znanego raczej z zainteresowania historią i polityką przecież. Mówię to z pełną odpowiedzialnością - to praca zupełnie nieprzystająca do akademickiego wzorca, to książka brawurowa, eksplodując...

Rozwiń

Zwiń