Gwiezdny pył

Kocham Neila, ale ta książka po prostu nie była mi pisana. Niby nosi wszelkie cechy dobrej książki Gaimana, niby raczy nas humorem, ale tak jak sam autor przyznał, wszystkie jego książki są odmienne od siebie nawzajem - i ta zdecydowanie jest tego potwierdzeniem. Mimo to nadal jest wspaniałym świadectwem wizjonerskiej wyobraźni i wielkiego poczucia humoru autora :33

Kocham Neila, ale ta książka po prostu nie była mi pisana. Niby nosi wszelkie cechy dobrej książki Gaimana, niby raczy nas humorem, ale tak jak sam autor przyznał, wszystkie jego książki są odmienne od siebie nawzajem - i ta zdecydowanie jest tego potwierdzeniem. Mimo to nadal jest wspaniałym świadectwem wizjonerskiej wyobraźni i wielkiego poczucia humoru autora :33

Gdyby ktoś kazał Wam wyruszyć w podróż w poszukiwaniu Pragnienia Waszego serca, to co by nim było? 🤔❤️

Pewnie niewielu zapragnęłoby być w posiadaniu spadającej gwiazdy, tak jak zapragnął tego Tristan Thorn, bohater powieści Neila Gaimana "Gwiezdny pył".

🌟🌟🌟
Owa gwiazda miała doprowadzić młodzieńca do pięknej Victorii, o której pocałunku marzył.
Nie przypuszczał, że dziewczyna w ten sposób chciała jedynie pozbyć się nachalnego subiekta.
Ale sama nie wzięła pod uwagę, że młodzieniec może wykazać się taką odwagą, by rzeczywiście opuścić miasteczko Mur i mimo stróżów strzegących granicy między światem, gdzie wszystko jest takie jak się wydaje a Krainą Czarów przedrzeć się na drugą stronę i wyruszyć w pełną przygód podróż...
Podróż pełną magicznych postaci i niewyobrażalnych zdarzeń, często niebezpiecznych.

"Gwiezdny pył" to moje pierwsze od bardzo dawna wyjście z literackiej strefy komfortu. Kto mnie zna, ten wie, że po fantastykę sięgam bardzo rzadko, ale jednak czasami mi się to zdarza.
Ta, licząca około 200 stron książka stała u mnie na półce od dwóch lat, aż wreszcie "odstała swoje" i naszła mnie na nią ochota.
Nie żałuję, że w końcu ją przeczytałam, ale jeśli mam być szczera, to film bardziej mi się podobał i szczerze Wam go polecam.
Na pewno bardziej szczegółowo przedstawił historię Tristana i całej społeczności Miasteczka Mur, przez co mocniej zżyłam się z bohaterami. A przede wszystkim w filmie bardziej ujął mnie cały ten owiany magią światek, aniżeli w powieści.
Dodatkowym argumentem przemawiającym za filmem jest również gra aktorska Roberta de Niro, za którym przepadam 🤭😅
Ale mimo wszystko książce również warto poświęcić uwagę, zwłaszcza gdy chcecie się dowiedzieć czy Tristanowi udało się odnaleźć gwiazdę i zaspokoić pragnienie swego serca 🥰

Gdyby ktoś kazał Wam wyruszyć w podróż w poszukiwaniu Pragnienia Waszego serca, to co by nim było? 🤔❤️

Pewnie niewielu zapragnęłoby być w posiadaniu spadającej gwiazdy, tak jak zapragnął tego Tristan Thorn, bohater powieści Neila Gaimana "Gwiezdny pył".

🌟🌟🌟
Owa gwiazda miała doprowadzić młodzieńca do pięknej Victorii, o której pocałunku marzył.
Nie przypuszczał, że...

Magiczna, baśniowa opowieść - chyba to najlepiej opisuje "Gwiezdny Pył" Neila Gaimana. Nie sposób pomylić styl tego autora z żadnym innym. Lekko oniryczny, łączący świat doczesny z nadnaturalnym, bardzo mocno inspirujący się określonymi wierzeniami lub legendami. W tym przypadku, tak jak wspomniałem na wstępie, mamy tutaj do czynienia z przedwiktoriańską Anglią, małą wioską i światem wziętym żywcem z baśni. Gaiman niemal bezszelestnie prześlizguje się pomiędzy tymi rzeczywistościami, co niektórym się podoba, a niektórym nie, gdyż jest w tym pewien chaos i zaburzenie chronologii.

Technicznie i fabularnie jest to powieść dość "standardowa" - zamysł na historię jest prosty, wiadomo, kto jest dobry i zły i że zakończenie będzie pewnie nieco skomplikowane i ckliwe, ale nie wiemy, w którym kierunku pójdzie. Gdyby nie parę scen, to powiedziałbym nawet, że to faktycznie baśń dla trochę starszych dzieci, którą można czytać im w łóżku. Jednak z uwagi na parę "momentów" i brutalne rozprawianie się z wrogami, to może nie będzie najlepszym pomysłem czytać to dziecku do snu.

Zakończenie jest dość ckliwe - nie popłaczecie się i w sumie jest w tym radość oraz szczęście, ale czuć w tym pewien smutek i żal. Można z tego wyciągnąć parę morałów, jak np. to, że odmieńcy mają naprawdę trudno w świecie, a przeznaczenie może dopaść każdego. No i że przyjaciele czasem giną. Tak czy inaczej - polecam, bo to krótkie, miłe i nawet pouczające.

Magiczna, baśniowa opowieść - chyba to najlepiej opisuje "Gwiezdny Pył" Neila Gaimana. Nie sposób pomylić styl tego autora z żadnym innym. Lekko oniryczny, łączący świat doczesny z nadnaturalnym, bardzo mocno inspirujący się określonymi wierzeniami lub legendami. W tym przypadku, tak jak wspomniałem na wstępie, mamy tutaj do czynienia z przedwiktoriańską Anglią, małą wioską...

Mam niedosyt po przeczytaniu tej książki. Z jednej strony było w niej wszystko - bogaty świat magiczny, z drugiej nie było w niej nic - poszedł, wrócił, żyli długo i szczęśliwie. Po cichu liczyłam na to, że Yvaine przekroczy mur i stanie się kamieniem, który Tristran rozkruszy i to będzie tytułowy gwiezdny pył. Ani raz się nie wzruszyłam podczas lektury. Nie poruszyła mnie ona też w żaden inny sposób. A potencjał miała duży.

Mam niedosyt po przeczytaniu tej książki. Z jednej strony było w niej wszystko - bogaty świat magiczny, z drugiej nie było w niej nic - poszedł, wrócił, żyli długo i szczęśliwie. Po cichu liczyłam na to, że Yvaine przekroczy mur i stanie się kamieniem, który Tristran rozkruszy i to będzie tytułowy gwiezdny pył. Ani raz się nie wzruszyłam podczas lektury. Nie poruszyła mnie...

Wow, co to była za ksiazka! Bardzo, bardzo mi się podobała. To moje pierwsze spotkanie z tym autorem, ale napewno nie ostatnie!

Wow, co to była za ksiazka! Bardzo, bardzo mi się podobała. To moje pierwsze spotkanie z tym autorem, ale napewno nie ostatnie!

Tristan żyje w miasteczku Mur, w którym znajduje się przejście do innego świata. Jest zauroczony w Victorii, która jednak nie jest nim zainteresowana. Jednak pod naciskiem chłopaka obiecuje, że zrobi dla niego wszystko, jeśli ten przyniesie mu spadającą gwiazdę. Tristan wyrusza więc w podróż do świata magii.

„Gwiezdny pył” Naila Gaimana to moje drugie spotkanie z powieścią tegoż twórcy. Poprzednie („Amerykańscy bogowie”) nie skończyło się najlepiej, ale w tym przypadku właściwie nie mam na co narzekać. Ta niedługa powieść to przede wszystkim urokliwa baśń, którą po prostu szybko się pochłania.
Mamy tu do czynienia z klasyczną powieścią drogi. Tristan podróżuje, uczy się i w trakcie przeżywa przygody i poznaje różnorodne postacie. Często takie powieści nieco mnie nudzą, ale nie w tym przypadku. Gaiman wie, ile powiedzieć, aby nie napisać za dużo, ale jednocześnie dać poczucie przeżytej przygody. Ponadto protagonista faktycznie jest innym człowiekiem na początku i na końcu powieści, a trochę o to w tego typu historiach przecież chodzi.
Mamy tu też nieco przerysowanych antagonistów, może w zbyt dużej liczbie jak na tak krótką powieść, jednak to wszystko po prostu pasuje do przyjętej przez Gaimana konwencji.
W porównaniu do filmowego „Gwiezdnego pyłu” oryginał dość mocno różni się w pewnych kwestiach. Ogólny klimat jest w moim odczuciu dobrze oddany w ekranizacji, jednak np. wątek związany z kapitanem Szekspirem w książce jest zdecydowanie krótszy. Wynika to trochę z obecności innego bohatera, który nie występuje w adaptacji, a którego rolę po prostu przejmują po trochu inne postacie (co jest jak najbardziej OK). Ponadto książkowe zakończenie jest dużo bardziej gorzkie, ale przyznam, że obydwa dobrze pasują do danego środka przekazu. W końcu oryginalne, spisane baśnie zwykle mają niezbyt szczęśliwe zakończenia, w przeciwieństwie do ich adaptacji właśnie.
Cała powieść kręci się wokół tematyki miłości do drugiej osoby. Jednak nie jest to typowy, współczesny romans. Oczywiście, taki wątek się tu pojawia, ale jest rozgrywany raczej na płaszczyźnie relacji bohaterów, a nie ich dotykania się, co mi jak najbardziej odpowiada. No i właściwie to po prostu pretekst, by trochę o miłości i tym jak może, czy powinna wyglądać, opowiedzieć.
Nie jest to być może powieść będąca przełomem w literaturze. Jednak przy okazji jest książką urokliwą, komfortową, a przy okazji sprawnie napisaną. Na dodatek jako jednotomówka doskonale nadaje się na krótką odskocznię i wydaje mi się, że naprawdę większość czytelników powinna być z lektury zadowolona.

Tristan żyje w miasteczku Mur, w którym znajduje się przejście do innego świata. Jest zauroczony w Victorii, która jednak nie jest nim zainteresowana. Jednak pod naciskiem chłopaka obiecuje, że zrobi dla niego wszystko, jeśli ten przyniesie mu spadającą gwiazdę. Tristan wyrusza więc w podróż do świata magii.

„Gwiezdny pył” Naila Gaimana to moje drugie spotkanie z powieścią...

Niektóre wątki były dla mnie zbyt powierzchownie potraktowane, co lepiej było to zrobione w filmie. Na pewno na plus zakończenie i elementy światotwórcze. Łatwo się czyta

Niektóre wątki były dla mnie zbyt powierzchownie potraktowane, co lepiej było to zrobione w filmie. Na pewno na plus zakończenie i elementy światotwórcze. Łatwo się czyta

Dość osobliwa, ze światem prosperującym na niecodziennych zasadach.
Zakończenie trafione.

Dość osobliwa, ze światem prosperującym na niecodziennych zasadach.
Zakończenie trafione.

Książka bardzo zakręcona. Czasami ciężko się było połapać, i właśnie ten styl tak bardzo charakterystyczny dla Gaimana skradł moje serce i dodawał tej książce uroku. Gorąco polecam każdemu <3

Książka bardzo zakręcona. Czasami ciężko się było połapać, i właśnie ten styl tak bardzo charakterystyczny dla Gaimana skradł moje serce i dodawał tej książce uroku. Gorąco polecam każdemu <3

Nie przypadła mi ona do gustu. Historia nie była zła, ale coś mi nie grało w tej historii. Może to nie był dobry czas na nią po prostu, bo inne książki Gaimana mi się podobają.

Nie przypadła mi ona do gustu. Historia nie była zła, ale coś mi nie grało w tej historii. Może to nie był dobry czas na nią po prostu, bo inne książki Gaimana mi się podobają.