Miłość w czasach zarazy

Często wracam do tej książki. Za każdym razem podoba mi się tak samo!

Często wracam do tej książki. Za każdym razem podoba mi się tak samo!

Jestem zachwycona – nawet nie samą fabułą, ale językiem, sposobem opowiadania Márqueza, plastycznością, kwiecistością jego zdań.

Historia miłości Florentino Arizy do Ferminy Dazy to barwna powieść o latach czekania, o wzlotach i licznych upadkach, wreszcie o nagrodzie za cierpliwość.

„Miłość w czasach zarazy” to przykład klasyki, która się nie starzeje i porusza nawet dzisiaj, a zapewne poruszać będzie i w przyszłych dekadach.

Jestem zachwycona – nawet nie samą fabułą, ale językiem, sposobem opowiadania Márqueza, plastycznością, kwiecistością jego zdań.

Historia miłości Florentino Arizy do Ferminy Dazy to barwna powieść o latach czekania, o wzlotach i licznych upadkach, wreszcie o nagrodzie za cierpliwość.

„Miłość w czasach zarazy” to przykład klasyki, która się nie starzeje i porusza nawet...

Trochę nie mój typ książki (bo Marqueza generalnie lubię) ale jaokś tutaj wyszło inaczej niż zwykle. Jednak wstyd dać mniej niż 7. Wielu innym się w końcu podoba, może też coś w niej znajdziesz dla siebie.

Trochę nie mój typ książki (bo Marqueza generalnie lubię) ale jaokś tutaj wyszło inaczej niż zwykle. Jednak wstyd dać mniej niż 7. Wielu innym się w końcu podoba, może też coś w niej znajdziesz dla siebie.

Przeczytałam. I pojęcia nie mam, jak ją ocenić. Z jednej strony mi się podobała ze względu na język i fabułę. Ukazanie miłości ponad wszystko, miłości, która w końcu doczeka się happy endu. Z drugiej strony ten sam język wzbudzał we mnie momentami obrzydzenie, bo był dosadny i wulgarny. A ta wulgarność pojawiała się nagle, ni stąd ni zowąd. Na ogół było jednak ok. Cały czas w głowie miałam świadomość też tego, że akcja dzieje się w XIX wieku, więc czytelnik dostanie trochę inne realia językowe czy społeczne. No ale ci bohaterowie, zwłaszcza Florentino - okropny człowiek, choć też mogę go zrozumieć. No ale czy ja za każdym razem muszę tłumaczyć sobie zachowanie bohaterów? No nie chce mi się. Trochę mnie też ta książka zmęczyła. Myślę, że gdyby była krótsza, to jej odbiór mógłby być lepszy. I o ile na początku bardzo mi się podobała, to gdzieś potem to siadło. Chyba jednak wolałabym, żeby w książce było coś więcej niż tylko erotyka, sceny łóżkowe i bzykanie. No bez rewelacji.

Przeczytałam. I pojęcia nie mam, jak ją ocenić. Z jednej strony mi się podobała ze względu na język i fabułę. Ukazanie miłości ponad wszystko, miłości, która w końcu doczeka się happy endu. Z drugiej strony ten sam język wzbudzał we mnie momentami obrzydzenie, bo był dosadny i wulgarny. A ta wulgarność pojawiała się nagle, ni stąd ni zowąd. Na ogół było jednak ok. Cały czas...

Książka niełatwa w odbiorze, nie czyta się jednym tchem; momentami śmieszy, czasem wkurza, ale często zmusza do refleksji. Egzotyczne dla nas tło akcji (Karaiby) i odległy czas, nie pomaga w odbiorze. Ale historia miłości trwającej, pomimo wielu różnych niesamowitych zdarzeń, nieprzerwanie 50 lat opisana wspaniałym językiem noblisty warta jest poświęcenia kilkunastu wieczorów.

Książka niełatwa w odbiorze, nie czyta się jednym tchem; momentami śmieszy, czasem wkurza, ale często zmusza do refleksji. Egzotyczne dla nas tło akcji (Karaiby) i odległy czas, nie pomaga w odbiorze. Ale historia miłości trwającej, pomimo wielu różnych niesamowitych zdarzeń, nieprzerwanie 50 lat opisana wspaniałym językiem noblisty warta jest poświęcenia kilkunastu wieczorów.

Piękna opowieść o miłości. Zadziwiająca wytrwałość Florentino Arizy, który całe życie czekał na Ferminę Dazę.

Piękna opowieść o miłości. Zadziwiająca wytrwałość Florentino Arizy, który całe życie czekał na Ferminę Dazę.

Moja ulubiona pozycja. Wracam do niej co kilka lat. Język urzeka, w końcu to noblista.

Moja ulubiona pozycja. Wracam do niej co kilka lat. Język urzeka, w końcu to noblista.

Sympatycznie ironiczna opowiastka o pokrętnych zakrętach miłości, czy też tego, co za nią jest powszechnie uznawane.

Przykro, ale na tle arcydzieł Mistrza to jednak tylko niedzielne czytadełko, na leżak w piękny dzionek przeznaczone.

O takich książkach niektórzy mówią „lekko się czyta”. Dla mnie nie jest to niestety rekomendacją.

Sympatycznie ironiczna opowiastka o pokrętnych zakrętach miłości, czy też tego, co za nią jest powszechnie uznawane.

Przykro, ale na tle arcydzieł Mistrza to jednak tylko niedzielne czytadełko, na leżak w piękny dzionek przeznaczone.

O takich książkach niektórzy mówią „lekko się czyta”. Dla mnie nie jest to niestety rekomendacją.

Już dawno nie męczyłam książki tak długo. Tłumaczyłam to małym drukiem, brakiem dialogów. Ale tak naprawdę, to jedna z tych książek, w których autor chce bardzo wiele powiedzieć. Wszystko jest bardzo plastycznie opisane, do każdego wydarzenia nawiązane jest jakieś inne wydarzenie, co sprawia, że człowiek nie gubi się w natłoku postaci i sytuacji, tylko bardzo dobrze wie, co z czego wynika. Czytałam prawie miesiąc, ale w pamięci pozostanie pewnie całe życie. No i jeszcze jedno - nie lubiłam Ferminy Dazy, za to gorąco kibicowałam Florentino. Chciałabym w życiu spotkać tak rycerskiego mężczyznę. Wzięłabym go jedynie na warsztat, zrzuciłabym z nigo te wszystkie ponure surduty i ubrała w coś stosownego.

Już dawno nie męczyłam książki tak długo. Tłumaczyłam to małym drukiem, brakiem dialogów. Ale tak naprawdę, to jedna z tych książek, w których autor chce bardzo wiele powiedzieć. Wszystko jest bardzo plastycznie opisane, do każdego wydarzenia nawiązane jest jakieś inne wydarzenie, co sprawia, że człowiek nie gubi się w natłoku postaci i sytuacji, tylko bardzo dobrze wie, co...

Ledwie zmogłam to arcydzieło

Ledwie zmogłam to arcydzieło