Jesteśmy społecznością, która kocha książki

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

‘’Black Ice’’ wyjątkowo udało mi się zdobyć zaraz po premierze. Zwykle czekam trochę aż cena spadnie i dopiero wtedy decyduję się na kupno. Jednakże tej książki byłam tak bardzo ciekawa, że nie dałabym radę wytrzymać choćby miesiąca czekania. Dlaczego więc recenzja ukazuje się tak późno? Mianowicie moje pierwsze podejście do ‘’Black Ice’’ zakończyło się fiaskiem i postanowieniem, że wrócę do niej kiedy już trochę ochłonę. Dopiero niedawno zacisnęłam zęby i przemogłam się do czytania.

''Mówią, że kiedy umierasz, całe życie przebiega ci przed oczami. Nikt nie mówi jednak o tym, że kiedy patrzysz, jak umiera osoba, którą kiedyś kochałeś, doświadczenie to jest podwójnie bolesne, ponieważ przeżywasz na nowo dwa życia, które niegdyś podążały tą samą drogą.''

Zacznę może od naszej kochanej głównej bohaterki. Britt byłaby całkiem znośna gdyby nie jej jedna ‘’drobna’’ cecha. Co rusz, w niemal każdym możliwym momencie wspominała o swoim byłym chłopaku, Calvinie. Chyba nie było strony bez komentarza typu: ‘’Co by zrobił na tym miejscu Calvin’’ lub ‘’Calvin jest moją pierwszą miłością, tak go kocham!’’ No bez jaj. Była taka ślepa i naiwna w tym swoim przekonaniu, że aż ledwie się trzymałam by nie rzucić książką o ścianę. I to był pierwszy powód, dla którego przerwałam czytanie w czwartym rozdziale. Drugim powodem była koleżanka Britt, która jak można się domyśleć też nie zdobyła mojej sympatii. Korbie, bo tak się ona zwie, była tak niewyobrażalnie głupią i wredną osobą, jakich mało. Aż nie do przyjęcia, że główna bohaterka potrafiła nazwać ją ‘’najlepszą przyjaciółką’’ To jak obie się do siebie zwracały (zwłaszcza Korbie do Britt) wyglądało raczej na relację rywal-rywal. Jeśli tak wygląda prawdziwa przyjaźń to ja chyba podziękuję.

Pierwsza połowa książki to była dla mnie istna katorga. Britt z tą swoją manią na punkcie Calvina plus duża dawna zdzirowatości Korbie sprawiały, że już drugi raz myślałam o przełożeniu ‘’Black Ice’’ na potem. Ostatkiem sił dobrnęłam do połowy książki i dopiero wtedy zaczęłam naprawdę się wczuwać. Akcja nabrała tępa, została zminimalizowana wkurzająca obecność Korbie, a Britt może nie zupełnie przestała myśleć o Calvinie, ale przynajmniej potrafiłam wskazać, choć jedną kartkę bez wydrukowanego imienia jej byłego. Ogólnie rzecz biorąc gdybym miała ocenić książkę po przeczytaniu jakiś 200 stron, to nie wiem czy dałabym nawet 4/10, teraz jednak po przeczytaniu całości moja ocena poszybowała w górę. Co prawda epilog był z deka kiczowaty, ale kto by się czepiał (no ja oczywiście!).

Sama fabuła była bardzo ciekawa (nie będę się rozpisywać, bo po prostu nie potrafię więcej napisać), a książkę łatwo i szybko się czyta. Opisy mimo swojej dokładności nie są długie czy nudne, a momenty akcji czyta się na jednym tchu. Stylowi pisania pani Fitzpatrick też nie mam nic do zarzucenia, przyjemny i najzwyczajniej niezobowiązujący, chociaż niewyróżniający się specjalnie na tle innych autorów książek dla młodzieży.

Podsumowując: jeśli przeboleje się pierwszą połowę książki to dalej leci się z górki. Książka ma tyle zalet co minusów, dlatego to, czy warto ją przeczytać czy nie zostawiam już Wam. Sama czuję się ‘’Black Ice’’ nieco zawiedziona, spodziewałam się czegoś o wiele lepszego, ale jeśli nadal macie chęć ją przeczytać to nie krępujcie się i sięgnijcie, jeżeli jednak zdecydujecie, że to książka nie dla Was to nie będę zmuszała do przeczytania.

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

‘’Black Ice’’ wyjątkowo udało mi się zdobyć zaraz po premierze. Zwykle czekam trochę aż cena spadnie i dopiero wtedy decyduję się na kupno. Jednakże tej książki byłam tak bardzo ciekawa, że nie dałabym radę wytrzymać choćby miesiąca czekania. Dlaczego więc recenzja ukazuje się tak późno? Mianowicie moje pierwsze podejście do ‘’Black...

Długo zastanawiałam się nad rozpoczęciem tej książki. Moją główną obawą było to, że po przeczytaniu ‘’Kronik Krwi’’ zniszczę sobie opinię o ‘’Akademii Wampirów’’ – serii, którą szczerze polubiłam i na której podstawie powstały Kroniki. Jednak jak to w moim przypadku często bywa ciekawość zwyciężyła i gdy nadarzyła się pierwsza okazja do jej przeczytania nie zmarnowałam jej i od razu się za nią zabrałam. I teraz po przeczytanych już kilku częściach tej serii mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że ‘’Kroniki Krwi’’ to jedna z moich ukochanych.

Już podczas czytania pierwszego rozdziału wyczułam, że ‘’Kroniki Krwi’’ to książka o której łatwo nie zapomnę, bo mimo, iż głównym tematem były już ‘’nieco’’ przejedzone wampiry to pani Mead przedstawiła je w zupełnie innym świetle tak jak w wspomnianej wyżej ‘’Akademii Wampirów’’. Akcja płynie szybko i nie zanudza jak to się dzieje w wielu książkach. Język nie jest zbyt wymagający co było miłą odmianą od przeczytanej niedawno przeze mnie ‘’Dumy i uprzedzeniu’’.

Jeśli chodzi o Sydney to nie mam za dużo do powiedzenia, poza tym, że jest niezwykle inteligenta i ślepo oddana misji alchemików. Dodam może to, że na początku lubiłam ją umiarkowanie, co zmieniało się wraz z rozwojem akcji (czyt. jak powoli zaczynała myśleć sama). Adrian to już zupełnie inna bajka. Każdy kto czytał wcześniej ‘’Akademię Wampirów’’ wie jaki on jest. Nałogowy palacz i alkoholik o przystojnej twarzy, do którego kobiety lecą jak pszczoły do miodu. Sama zaliczam się do takich ;).

Entuzjastów wątku miłosnego niestety muszę nieco rozczarować, ponieważ nie działo się za wiele w relacji Adrian-Sydney. Szczerze mówiąc dopiero pod koniec książki zaczyna się rozkręcać. Pani Mead buduje fundamenty, jeśli chodzi o takowy wątek. Więc, cierpliwości!

‘’Kroniki Krwi’’ niezwykle mnie zaskoczyły. Pozytywnie, oczywiście. Nie spodziewałam się, że polubię je nawet bardziej od ‘’Akademii Wampirów’’, a tak się stało. Polecam dla każdego, kto chce spędzić choć jeden dzień wakacji w słonecznym Palm Springs :).

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

Długo zastanawiałam się nad rozpoczęciem tej książki. Moją główną obawą było to, że po przeczytaniu ‘’Kronik Krwi’’ zniszczę sobie opinię o ‘’Akademii Wampirów’’ – serii, którą szczerze polubiłam i na której podstawie powstały Kroniki. Jednak jak to w moim przypadku często bywa ciekawość zwyciężyła i gdy nadarzyła się pierwsza okazja do jej przeczytania nie zmarnowałam jej...

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

‘’Ale wszystko, co można zbudować, można również zniszczyć.’’

Do przeczytania trzeciej części ‘’Wybranych’’ zbierałam się już od dłuższego czasu. Książka leżała na mojej półce mniej więcej od daty premiery, a jak widać powyżej jest to ponad pół roku. W końcu za namową ( czyt. szantażem) kuzynki w końcu zaczęłam czytać ‘’Zagrożonych’’. I prawdę mówiąc ta książka zaskoczyła mnie jak żadna dotąd. Oczywiście w pozytywnym sensie. Spodziewałam się po prostu przeciągania do finału, jednak nie to otrzymałam.

‘’Ludzie widzą to, co chcą widzieć.’’

Książka rozpoczyna się w momencie, kiedy to Allie ucieka. Znowu. To chyba już tradycja. W ‘’Wybranych’’ uciekała przed policją, w ‘’Dziedzictwie’’ przed pomagierami Nathaniela, a w ‘’Zagrożonych’’ przed wszystkimi i wszystkim w Cimmerii. Ale jak można się spodziewać i tak do niej wraca. Ta odrobina przewidywalności wcale nie jest zła. Przynajmniej choć raz mogłam się domyśleć co będzie dalej. Takie miłe pochłeptanie mojego ego.

‘’Osuwając się na ziemię, czuła, jak obejmują ją silne i ciepłe ramiona.
- Sylvain... - Wciąż nie potrafiła złapać tchu.
- Trzymam cię - odparł, unosząc ją nad podłogą.’’

Pierwsze dziesięć stron napawało mnie nadzieją, że może Allie przestała być płaczliwą, uzależnioną od pomocy innych dziewczynką, że może nareszcie zmieniła się w silną, niezależną i stanowczą buntowniczkę. Ale wiecie, co? To złudzenie minęło zdecydowanie za szybko. Okazało się, że nadal nie da radę zrobić nic sama, że wciąż tylko wstrzymuje łzy i jest jak zwykle niezdecydowana. Po prostu ręce opadają. Jak będąc tak utalentowaną autorką, pani Daugherty potrafiła stworzyć tak irytującą główną bohaterkę? Jak? Allie to chyba jeden jedyny minus tej serii, jaki zdążyłam się dopatrzeć. Gdyby nie ona ‘’Zagrożeni’’ jak i inne tomy wypadłyby o wiele lepiej. Natomiast (to muszę przyznać) Carter zmienił się na lepsze. W ‘’Dziedzictwie’’ strasznie mnie denerwował, a teraz nawet go polubiłam. Widać Allie potrafi z każdego wyciągnąć jego największe wady. No, prawie każdego, bo Sylvain jest na to stuprocentowo uodporniony. Przeciwnie, staje coraz to bardziej czarujący, słodki (nie przesłodzony) i tak cudownie idealny (nie wyidealizowany), że to wprost… ech, nawet w takim uniesieniu nie potrafię znaleźć odpowiednich słów ;D .

‘’Nie jestem superbohaterem. Odrzucenie boli mnie tak samo jak każdego.’’ - Sylvain do Allie/ widzicie? Aż serce się kraja.

Akcja książki skupia się niemal tylko na odnalezieniu szpiega. Wszyscy wprost szaleją na tym punkcie. Każdy jest podejrzany. To jak autorka potrafiła opisać całą tą sytuację, całe to napięcie jest niesamowite i godne uznania. Idealnie odważała uczucia i zachowania poszczególnych osób tak, że koniec końców i tak nie potrafiłam wskazać nikogo, kto byłby w stanie być aż tak sprytny by ukrywać się przed sprawiedliwością przez cały ten czas. Nic tylko podziwiać panią Daugherty. Jeśli chodzi o wątek miłosny, to schodzi on zdecydowanie na drugi plan. Na szczęście, bo coś tak czuję, że mimo tych wszystkich cudownych momentów z Sylvainem, Allie i tak skończy z Carterem. A to mi się bardzo, ale to bardzo nie podoba. Niestety moje przeczucie, co do tego typu rzeczy zwykle się spełnia, choć nie przeczę, że byłabym wniebowzięta gdyby stało się inaczej. A szkoda, bo tylko Sylvain miał śmiałość wyznać Allie, że nie może wybierać w nieskończoność, że w końcu musi się zdecydować, którego z nich wybierze, bo nie mogą cały czas czekać. To wyznanie było tak prawdziwe, że to po prostu smutne. Tyle nadziei i miłości a Allie pewnie i tak wybierze Cartera. Jestem straszną fatalistką.

‘’- Czyli wszystko chcesz zrobić sama, a ja jestem tylko przeszkodą, tak? - Zgromił ją wzrokiem odgarniając włosy z czoła - Wiesz co? Wciąż nie przestałaś uciekać. Tylko nie zdajesz sobie z tego nawet sprawy.’’

Nareszcie otrzymujemy od autorki odpowiedzi na kilka nurtujących od samego początku pytań. Niektóre są zaskakujące, niektóre nieco mniej, ale każda coś dodaje i pomaga poukładać sobie wszystko głowie. Jednak nie wszystkie na pytania odnajdują się odpowiedzi. Pani Daugherty trzyma jeszcze asy w rękawie. I dla tych asów mam coraz to większą ochotę przeczytać następne części, a na moje szczęście ‘’Zbuntowani’’ mają swoją premierę już jutro. Co prawda kupię ich dopiero na Targach w sobotę no, ale wytrzymam jeszcze te trzy dni. Jednak wracając. ‘’Zagrożeni’’ to przykład tego, że istnieją jeszcze książki, które z każdą częścią stają się coraz lepsze. Więc, jeśli macie taką okazję to wykorzystajcie ją i dajcie szansę Nocnej Szkole.

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

‘’Ale wszystko, co można zbudować, można również zniszczyć.’’

Do przeczytania trzeciej części ‘’Wybranych’’ zbierałam się już od dłuższego czasu. Książka leżała na mojej półce mniej więcej od daty premiery, a jak widać powyżej jest to ponad pół roku. W końcu za namową ( czyt. szantażem) kuzynki w końcu zaczęłam czytać ‘’Zagrożonych’’....

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

Uwaga! W recenzji znajdują się spoilery z poprzednich części. Czytasz na własną odpowiedzialność!

‘’W tej grze nie powinniście nikomu ufać. Bo każdy ma coś do stracenia lub zyskania.’’

Zacznę może od tego, że powrót do tej serii był jak wsunięcie się pod mięciutki, cieplutki koc po zimnym i pełnym zmęczenia dniu. Wiem, trochę dziwne porównanie, ale tak właśnie się czułam zaczynając czytać Opal. Ta seria ma w sobie coś, co sprawia, że człowiek zapomina o Bożym świecie, odpręża się i poprzez lekkość pisania pani Armentrout czuje się niczym na wakacjach.

‘’Trzymał mnie, jakby nawet we śnie nawiedzał go strach, że mógłby mnie stracić.’’

Akcja brnie w przód, ale jednocześnie całe te niemal pięćset stron opiera się na jednym głównym wątku, mianowicie na uratowaniu Beth i Chrisa. Przyznam szczerze, że ten wątek mógłby być trochę lepiej dopracowany, bo niektóre momenty były nieco naiwne i z lekka naciągane. Niby wszystko świetnie, ale dlaczego w właśnie grupa nastolatków jest w stanie włamać się do pilnie szczerzonego ośrodka i jeszcze do tego uwolnić z niego dwie osoby? Że niby nikt starszy, potężniejszy i bardziej doświadczony nigdy na to nie wpadł? Taa… coś mi w tym nie pasuje. No, ale biorąc pod uwagę wydarzenia z ostatniego rozdziału trochę to się wyjaśnia i mam nadzieję, że już w całości wyjaśni się to w kolejnej części, bo naprawdę nie sądzę, by Daedalus nie maczało w całym tym przedsięwzięciu palców.

‘’Wypuść swoją wewnętrzną ździrę i zabaw się.’’

Przechodząc do bohaterów, a konkretnie głównej bohaterki Katy. Tutaj chylę czoło. W Obsydianie bardzo ją polubiłam i się z nią utożsamiałam, w Onyksie trochę mnie irytowała naiwnością i zaprzeczaniem, co do swoich prawdziwych uczuć, a teraz w Opalu zamieniła się w bohaterkę idealną. I to bez sarkazmu. Stała się uparta, odważna, silna i niezwykle zdeterminowana, by naprawić błędy, które według siebie popełniła. Nie jest tą niewinną Katy z pierwszej części. Jej zmiana niby gwałtowna po dokładnym przyjrzeniu się wcale już taka nie jest. Wydarzenia z poprzednich tomów zahartowały ją, sprawiły, że zaczęła patrzeć inaczej na pewne sprawy, pojęła, że dla ochrony swoich najbliższych jest w stanie zrobić dosłownie wszystko. No, ale nie jest osobą bez kodeksy moralnego. Dalej odczuwa poczucie winy związane ze śmiercią Adama, a Dee, która w tym tomie zmieniła się nie do poznanie wcale tej sprawy nie ułatwia. No właśnie Dee… Co się z nią stało? No, co? W poprzednich częściach była jak dobra wróżka, może nieco nadpobudliwa, kochająca się w każdym odcieniu różu, ale nadal była to jedna z najmilszych postaci. A teraz po śmierci swojego chłopaka (którą winę obarcza Katy) zmieniła się w… no, cóż… nieco sukowatą i opryskliwą dziewczynę. Wiedziałam, że na pewno nie będzie taka jak wcześniej, ale aż takiej zmiany to się nie spodziewałam.

‘’Zabijanie nie jest trudne. Trudne jest to, co nadchodzi potem – poczucie winy.’’

Bohaterów ciąg dalszy. Przyznam szczerze, że pomimo tego, co zrobił Blake to ja jakoś go nie nie lubię. Dobra owszem z początku trochę go nienawidziłam, ale potem w pełni zrozumiałam, jakie pobudki nim działały i tak jak Katy pojęłam, że wcale się od siebie tak bardzo nie różnią. Oboje dla swoich przyjaciół nie zawahają się popełnić nawet najgorszego czynu. Albo po prostu zadziałała tu moja sympatia do ‘’tych złych’’, to też całkiem możliwe. Ale prawda jest taka, że Blake jako postać, która miała we mnie wzbudzić obrzydzenie i nienawiść ostatecznie wzbudziła jedynie litość i pewną dozę sympatii oraz zrozumienia. A teraz przechodząc do drugiej połówki Katy, Daemona. On to w ogóle się nie zmienił, za co dziękuję bogom. Daemon jak to już wcześniej wspominałam jest idealny taki, jaki jest i raczej żadna zmiana nie byłaby w nim mile widziana. Chociaż… To, co mi się rzuciło w jego zachowaniu to, to jaki wpływ na niego miała Katy. Jak to on sam określił chciał być dzięki niej lepszy. I kiedy tak pisząc tą recenzję przekartkowałam Obsydian to faktycznie trochę, ale tak niemal niezauważalnie coś w nim uległo zmianie. Ale ta, że tak powiem ewolucja jest tak subtelna, że jest niemalże nie do zauważenia. Jednakże to, co w nim najlepsze, czyli jego ego i samouwielbienie (tak, wiem jak to może być najlepsze? Wierzcie mi, w nim wszystko się zarąbiste) nie doznało żadnego uszczerbku.

‘’- Nie przyprowadziłam cię, tu żeby poddać się dzikiemu, małpiemu pożądaniu.
- Niech to szlag.’’

Tyle się rozpisałam o postaciach, ale mimo wszystko nie o wszystkich dałam radę napisać (np. o Dawsonie), ponieważ nie chcę zrobić z tej opinii jakiegoś wypracowania. Z jakiegoś powodu, jeśli chodzi o serię Lux to o ich bohaterach mogłabym pisać w nieskończoność. Ich różnorodność i dobrze wykreowane charaktery sprawiają, że moje palce jakby same tańczyły po klawiaturze wymyślając kolejne zdania na ich temat. Ale teraz chciałabym napisać trochę o drugim (albo raczej tym najbardziej rzucającym się w oczy) wątku, mianowicie o wątku miłosnym. Katy i Daemon to para. Teraz już tak na serio, bez udowadniania sobie nawzajem uczuć. Pani Armentrout nie szczędzi ‘’ciekawszych’’ scenek pomiędzy nimi, ale wszystko to zachowane jest w dobrym guście. Także ich przekomarzaniom nie nastał kres – dalej można nieźle się ubawić przy niektórych ich rozmowach, a ich związek nie sprawił, że nagle we wszystkim się zgadzali. Były kłótnie, ale po każdej z nich nadchodziło pogodzenie i kompromis.

‘’Piekło zamarzło, a świnie zaczęły latać. […] A ziemia jest płaska.’’

Opal to książka świetna. Wciąga, ciekawi i nie zanudza czytelnika. Pomimo tego początkowego minusa w postaci niedopracowanego wątka głównego, nie znalazłam żadnych innych. No może jeden. Chętnie bym przeczytała jakiś rozdział z perspektywy Daemona, ale na to raczej nie mam co liczyć. Pozostaje mi jedynie czekać na premierę następnego tomu (oby to stało się jak najszybciej, bo po takiej końcówce kompletnie nie wiem, co mam ze sobą zrobić) i polecić Wam, moi drodzy czytelnicy byście zapoznali się z tą bardzo dobrą, zabawną i oryginalną serią.

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

Uwaga! W recenzji znajdują się spoilery z poprzednich części. Czytasz na własną odpowiedzialność!

‘’W tej grze nie powinniście nikomu ufać. Bo każdy ma coś do stracenia lub zyskania.’’

Zacznę może od tego, że powrót do tej serii był jak wsunięcie się pod mięciutki, cieplutki koc po zimnym i pełnym zmęczenia dniu. Wiem, trochę dziwne...

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

Do ‘’Onyksu’’ wzięłam się zaraz po przeczytaniu ‘’Obsydianu’’, jednak w mniej więcej połowie musiałam przerwać i wziąć się za czytanie mojej ‘’ulubionej’’ lektury (‘’Romeo i Julia’’ brrr…) . Z powyższą lekturą męczyłam się co najmniej pięć dni, które to zapisuję w dziejach mojego życia pod tytułem ‘’Stracone cenne chwile’’, kiedy to mogłabym sobie w spokoju przeczytać cały ‘’Onyks’’ i jeszcze by mi zostało ze dwa wole dni. No, ale dość o moim biadoleniu, przejdźmy do sedna.

‘’Po chorobie taty nauczyłam się, że pewnych rzeczy nie da się zmienić. Ale mogłam zmienić to, jak sobie z nimi radzę.’’

Niemiłym zaskoczeniem dla mnie okazała się sama Katy. W pierwszej części naprawdę ją polubiłam. Ba, nawet się z nią utożsamiałam, co nie często mi się zdarza. W ‘’Onyksie’’ jednak zaczęła mnie z lekka irytować. Może nie ona sama, ale całe to jej zaprzeczanie co do uczuć swoich i Daemona oraz jej coraz to bardziej głupie i lekkomyślne zachowanie. Naprawdę nie wiem co się jej stało. Chociaż pewnie gdyby nie ta jej nagła zmiana to książka nie liczyłaby pewnie tych ponad pięciuset stron (pewnie gdzieś koło trzysta), a większość wydarzeń nigdy nie miałaby miejsca. Dlatego też mimo kilku zgrzytów mogę wybaczyć kreację Katy w tej części. Mam tylko nadzieję, że ulegnie to zmianie w ‘’Opalu’’. Bogu niech będą dzięki, Daemon pozostał taki sam jak w ‘’Obsydianie’’. Tak się martwiłam, że pani Armentout sprawi, że straci swój charakterek, a nie wiem co bym zrobiła gdyby faktycznie tak się stało. On sam jest jak dla mnie facetem idealnym, którego jak choć trochę go zmienisz to bezpowrotnie traci swój blask.

‘’Słowa to najpotężniejsze narzędzie. Proste i zazwyczaj niedoceniane. Potrafią leczyć. Potrafią niszczyć.’’

O stylu pisania pani Armentrout nie ma co wiele pisać. Lekki, jak przystało na paranormal, a mimo wszystko różniący się nieco na tle innych autorów. Książkę czyta się w zastraszającym tempie, a kolejne kartki mijają jakby w ogóle ich nie było. Trzeba to przyznać pani Armentrout, że potrafi naprawdę zaciekawić czytelnika, nie zanudzając na przykład za długimi opisami, czy nieistotnymi szczegółami, byle by tylko dodać coś innego do głównego wątku. Akcja książki zdecydowanie zaczęła brnąć do przodu. Prawie cały czas coś się dzieje, więc nie można narzekać na nudę mimo tych ponad pięciuset stron. Ukazuje się coraz to więcej faktów o Dawsonie i Bethanie, o DOD i innych. Nie przeczę, niektóre rzeczy były z lekka przewidywalne, ale niemniej ciekawe. Duży plus jest też za samo zakończenie – idealnie pasuje, sprawiając jednocześnie, że wprost nie możesz doczekać się momentu, w którym będziesz mógł rozpocząć następną cześć. Nie wiem jak ja wytrzymam do premiery ‘’Opalu’’… po prostu, nie wiem…

‘’Czasami niektóre rzeczy… powinny zostać dla nas tajemnicą, wiesz? Ludzie szukają odpowiedzi i nie zawsze dostają takie, które im się podobają. Czasami prawda jest gorsza niż kłamstwo.’’

Co do wątku miłosnego to dużo zdradzić nie mogę, wiecie spoilery i te sprawy... mogę jednak szepnąć na ucho, że będzie się działo! Chociaż nie... będzie napięcie itp., jednak przez większą część nic specjalnego się nie dzieje. Mimo, że niekiedy miałam straszną ochotę przewracać oczami lub uśmiechać się pobłażliwie (to drugie to chyba na pewno raz czy dwa zrobiłam ;p) to i tak jest to jeden z lepszych wątków miłosnych (czyt. JUPIII!!! Nie ma trójkącika!!!). Te droczenie i potyczki słowne Daemona i Katy to po prostu coś niesamowitego! Powinno być tego więcej w innych książkach. Chociaż nie... (taa... jestem dziś wyjątkowo niezdecydowana). Ech, lepiej już dam sobie spokój z tą częścią recenzji.

''Skromność jest dla świętych i nieudaczników. Ja nie jestem ani jednym, ani drugim.''

Na koniec dodam jeszcze, że strasznie trudno pisało mi się tą recenzję, nie zrozumcie mnie źle... ''Onyks'' bardzo mi się spodobał i tak dalej, jednak z jakiegoś powodu miałam nie małe kłopoty z adekwatnym opisaniem, co mi w duszy gra. To książka w której podoba mi się całokształt i dość opornie idzie mi napisanie chociaż ogólnie co mi się w niej pasowało, a co nie.A czy polecam? Jeśli nie widać tego z powyższych wypocin to, zdecydowanie tak! Książka mimo, że nie dorównuje świetności pierwszej części, to nadal jest godna uwagi i poświęconego na nią czasu.

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

Do ‘’Onyksu’’ wzięłam się zaraz po przeczytaniu ‘’Obsydianu’’, jednak w mniej więcej połowie musiałam przerwać i wziąć się za czytanie mojej ‘’ulubionej’’ lektury (‘’Romeo i Julia’’ brrr…) . Z powyższą lekturą męczyłam się co najmniej pięć dni, które to zapisuję w dziejach mojego życia pod tytułem ‘’Stracone cenne chwile’’, kiedy to...

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

''Książki były konieczną ucieczką, którą zawsze podejmowałam z radością.''

Zacznę od tego, że nienawidzę porównań książek do innych bardziej popularnych. Wprost krew mi się w żyłach gotuje, kiedy widzę na okładce lub w recenzji jakiś komentarz typu: ‘’Dla fanów Igrzysk Śmierci’’ albo ‘’Nowy Zmierzch’’. Ale dlaczego o tym wspominam? Mianowicie, niemal w co drugiej recenzji i opinii ‘’Obsydianu’’ natykałam się na porównanie tej książki do książki pani Meyer. Wiem, że dla niektórych (większości) obie powieści mogą wydawać się podobne, ale ja sama w ogóle tak nie uważam. Dlatego też moja recenzja będzie się nieco różnić od takowych.

''Piękna twarz. Piękne ciało. Koszmarny charakter. Święta trójca przystojnych chłopców.''

Obiecałam sobie, że nie napiszę o czym jest ta książka, jednak kiedy usiadłam przed laptopem zrozumiałam, że jest to niemożliwe. Nie potrafię napisać nic, co miałoby choć trochę sensu nie zdradzając głównego wątka (nie miłosnego). Więc jak pewnie wszyscy wiedzą ‘’Obsydian’’ jest o kosmitach. Ale nie o takich małych zielonych z ogromnymi oczami rodem z komiksów czy bajek, ale o kosmitach, którzy wyglądają jak każdy z nas. Przyznaję, że jest to pierwsza książka o tymże temacie jaką miałam przyjemność przeczytać. Ogólnie sądzę, że w świecie paranormal romans jest to całkiem świeży pomysł. Dlatego też, ‘’Obsydian’’ dużo zarobił już na wstępie.

''Można być wyjątkowym na wiele sposobów.''

Wiecie co jest w tej książce najfajniejsze? Nie Daemon (on należy do innej kategorii zajebistości ;D), nie całkiem (dla mnie) oryginalny wątek główny, ale to że Katy, nasza główna bohaterka, jest blogerką! I to książkową! Dacie wiarę? Tyle książek się już naczytałam a po raz pierwszy się z czymś takim spotykam, po prostu niesamowite. To i jeszcze kilka jej innych cech sprawiło, że to chyba pierwsza główna bohaterka, w którą tak mocno się wczułam. Wcale mnie nie irytowała, nie denerwowała (co za miła odskocznia od Allie z ‘’Wybranych’’!) i była jak najbardziej prawdziwa w swoim zachowaniu i uczuciach. Nie raz nie dwa wkurzam się na główną bohaterkę jak robi coś co ja uważam albo za głupie albo za jeszcze głupsze. Tutaj natomiast to uczucie nie pojawiło się ani jeden raz. To naprawdę przyjemne nie myśleć przez całą książkę, że główna bohaterka zachowuje się idiotycznie lub bez jakiegokolwiek sensu.

''Zawsze uważałem, ze najpiękniejsi ludzie, naprawdę piękni w środku i na zewnątrz, to tacy, którzy nie się świadomi swojego wpływu (..) Ci, którzy, chwalą się swoim pięknem, co z tego mają? Ich piękno jest ulotne. To tylko skorupa, skrywająca ciemność i pustkę.''

Co się tyczy Daemona… O pip (zamieńcie sobie to ‘’pip’’ na dowolne przekleństwo), po prostu nie wiem co napisać. Na samą wzmiankę o nim rozpływam się w myślach. Daemon to dupek. Dupek jakiego chce 99% populacji dziewczyn i kobiet na świecie. Ale za co go kocham najbardziej? Za to, że w porównaniu z innymi dupkowatymi głównymi bohaterami w ogóle się nie zmienił przez całą książkę. Większość z nich po poznaniu i ‘’pokochaniu’’ jakiejś dziewczyny zmienia się nie do poznania. Oczywiście na minus, bo tracą swój charakterek i zaczynają zachowywać się jak dzieci. Jednak Daemon nie i mam szczerą nadzieję, że pozostanie taki już do końca. Te jego potyczki słowne z Katy to jedne z moich ulubionych fragmentów ‘’Obsydianu’’.

''- Daemon, to nie był zwykły szaleniec.
- O to teraz jesteś ekspertem od szurniętych ludzi?
- Miesiąc z tobą i odnoszę wrażenie, że mam już doktorat w tej dziedzinie.''

Jak można się domyślić głównym wątkiem ''Obsydianu'' jest ten miłosny. Ale nie dajcie się zwieść! Nie jest on aż tak bardzo banalny jak na to wskazuje opis i nie wszystko autorka przypisuje wyłącznie miłości. Katy nie jest też głupiutką dziewczynką, która da się zwieść kilku czułym słówkom. Ma swoją godność, co idealnie pokazuje pod koniec książki. Daemon też nie jest jedynie dupkiem, po głębszym poznaniu można zobaczyć, że naprawdę troszczy się o siostrę (Dee) i dla ochrony tych, których kocha jest w stanie poświęcić wszystko i wszystkich. Dobrze to widać w dodatku do książki, czyli wybranych rozdziałach z jego punktu widzenia. Przyznam, że te fragmenty spodobały mi się nawet bardziej niż te z punktu widzenia Katy. Dodatkowo w ''Obsydianie'' znajdziemy jeszcze dwa rozdziały ''Onyksu'' - drugiej części serii, dla mnie nie było to tak ważne, bo ''Onyks'' jest już na mojej półce, ale dla tych co przeczytali ''Obsydian'' zaraz po premierze musiała być o nie lada gratka.

''Normalność jest czasami nudna.''

Podsumowując: pani Armentrout kompletnie zauroczyła mnie swoją twórczością. ''Obsydian'' mimo, że nie należy do najkrótszych książek przeczytałam w jeden dzień, a historia w nim zawarta jest naprawdę wciągająca. Wiem, że niej jest to książka dla wszystkich, raczej dla fanów gatunku, do którego należy ''Obsydian'', jednak mi się bardzo spodobał i mam nadzieję, że niektórzy z Was podzielają lub będą w przyszłości podzielać moje zdanie.

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

''Książki były konieczną ucieczką, którą zawsze podejmowałam z radością.''

Zacznę od tego, że nienawidzę porównań książek do innych bardziej popularnych. Wprost krew mi się w żyłach gotuje, kiedy widzę na okładce lub w recenzji jakiś komentarz typu: ‘’Dla fanów Igrzysk Śmierci’’ albo ‘’Nowy Zmierzch’’. Ale dlaczego o tym wspominam?...

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

‘’W śnieżną noc’’ miałam okazję przeczytać we święta oraz w okresie poświątecznym. Klimat bożonarodzeniowy może i był, ale po śniegu ani widu ani słychu. Jakby na złość zaczęło sypać, kiedy to już skończyłam czytać. No tak nie ma to jak moje szczęście. Wracając, ‘’W śnieżną noc’’ to trzy powiązane ze sobą opowiadania, których akcja dzieje się właśnie w okresie bożonarodzeniowym i mimo, że nie znajdzie się tutaj rodzinnego zasiadania do wigilijnego stołu, czy wspólnego otwierania prezentów – typowych czynności wykonywanych w tym czasie – to i tak z łatwością można wyczuć tą niepowtarzalną aurę świąteczną. Czy to przez największą śnieżycą ostatnich pięćdziesięciu lat, czy może przez samo nastawienia bohaterów, nie wiem, jednakże nie da się temu zaprzeczyć.

‘’To, co dla jednych jest obłędem, dla innych stanowi gwarancję zdrowia psychicznego.’’

Nie będę dzielić recenzji na trzy części i opisywać w szczegółach, co mi się podobało, a co nie w każdym z opowiadań (trochę za długa wyszłaby ta recenzja). Postaram się ogólnie podejść do tego zbioru opowieści (co pewnie i tak mi się nie uda, no cóż). Jeśli mam powiedzieć, która to historia najbardziej mi się podobała, to nie mogę tego stwierdzić jednoznacznie. Zarówno ‘’Podróż wigilijna’’ pani Johnson jak i ‘’Bożonarodzeniowy Cud Pomponowy’’ pana Greena zaczarowały mnie na równym stopniu, jednakże, jeśli mam zdradzić, która opowieść najmniej mi się podobała to tutaj nie mam najmniejszego problemu. ‘’ Święta patronka świnek’’ Lauren Myracle była według mnie najsłabsza spośród wszystkich. Ale dlaczego? To w następnym akapicie.

‘’Kiedy masz szesnaście lat, musisz być geniuszem w sztuce niedopowiedzeń.’’

W pierwszym opowiadaniu poznajemy Jubilatkę (która NIE jest striptizerką) oraz Stuarta, głównych bohaterów ‘’Podróży wigilijnej’’. W ‘’Bożonarodzeniowym Cudzie Pomponowym’’ Tobina i Diuk ( z początku, ja głupia myślałam, że to chłopak! To chyba przez to imię, a raczej przezwisko…), a w historii pani Myracle Jeba i Addie. W wszystkich trzech opowiadaniach postacie są dobrze wykreowane i różnorodne, więc nie można narzekać na nudę. Natomiast, jeśli uwzględnię moją sympatię, co do nich to szala przechyla się na niekorzyść ‘’Świętej patronki świnek’’. O ile w pierwszych dwóch opowieściach polubiłam bohaterów, ba z chęcią sama bym się z nimi zaprzyjaźniła, to w trzecim Addie tak strasznie irytowała mnie tym swoim użalaniem się nad sobą i ogólnie rzecz biorąc myśleniu o sobie, że nie raz musiałam na chwilę odłożyć książkę, by przypadkiem jej nie zniszczyć. A już na wstępie miała bonusowe punkty (za taki jeden incydent z pewną ‘’okrutną suką’’) jednak szybko je przez swoje zachowanie straciła.

''Święta to stan umysłu''

Dużą rolę we wszystkich opowiadaniach pełnią zbiegi wydarzeń. O ile w dwóch pierwszych mi nie przeszkadzały, to w trzecim już dały po sobie znać. Ogólnie rzecz biorąc ta część wydawała mi się nieco ‘’zbyt magiczna’’, jeśli rozumiecie, o co mi chodzi. Natomiast dużym plusem dla całej książki jest duża lekkość czytania, dzięki, której ‘’W śnieżną noc’’ można przeczytać w bardzo krótkim okresie czasu. Sama pewnie gdybym miała trochę więcej czasu to przeczytałabym ją w jeden dzień.

‘’Nie ma znaczenia, co daje nam wszechświat. Ważne jest to, co my mu oferujemy.’’

‘’W śnieżną noc’’ to książka naprawdę godna uwagi. Mimo pewnych niedociągnięć w trzecim opowiadaniu i tak mogę szczerze ją polecić. Żałuję tylko, że ‘’Wigilijna podróż’’ i ‘’Bożonarodzeniowy Cud Pomponowy’’ nie były dłuższe – z chęcią poznałabym ich rozszerzone wersje :).

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

‘’W śnieżną noc’’ miałam okazję przeczytać we święta oraz w okresie poświątecznym. Klimat bożonarodzeniowy może i był, ale po śniegu ani widu ani słychu. Jakby na złość zaczęło sypać, kiedy to już skończyłam czytać. No tak nie ma to jak moje szczęście. Wracając, ‘’W śnieżną noc’’ to trzy powiązane ze sobą opowiadania, których akcja...

Uwielbiam książki na podstawie baśni. Mają w sobie coś co mnie przyciąga, taki klimat, który nie znajdziecie w zwykłej książce. To jak przeniesienie dzieciństwa do teraźniejszości. Móc znowu poczuć się dzieckiem z marzeniami o miłości, która wszystko pokona, jednocześnie nie przestając być trzeźwo myślącym sobą. Trochę to pokrętne, nieprawdaż? To da się zrozumieć dopiero po przeczytaniu „Bestii”

„Bestia” to książka, którą zaczęłam czytać dopiero po oglądnięciu filmu, ponieważ nie miałam zielonego pojęcia, że takowa książka istnieje. Jednak nie żałuję. Mimo, że film nie trzymał się specjalnie oryginału, to uważam, że był wręcz idealny. No ale to recenzja książki a nie filmu.

Poznajcie Kyla jest to facet idealny… z zewnątrz. Bogaty, przystojny i popularny, jednak w środku arogancki, zarozumiały i zbyt pewny siebie. Brzydzi się ludźmi, którzy nie są tak „piękni” jak on. Aż w końcu miarka się przebrała. Stał się bestią, w dosłownym znaczeniu tego słowa. I jedyną jego szansą na powrót do prawdziwej postaci jest szczera miłość, a ma na to zaledwie 2 lata.

Książka była w narracji pierwszoosobowej, co moim skromnym zdaniem pasowało. Dzięki temu dość łatwo dało się wczuć w beznadzieje Kyla, bo mimo, że próbował wszystkiego nadal pozostawał potworem. Dopiero gdy spotkał pewną zwyczajną dziewczynę... zaczęło się coś dziać.

A teraz ochy i achy, czyli to co mi się najbardziej w książce spodobało. Sam baśń „Piękna i Bestia” pokazuje jak wygląda prawdziwa miłość, jak się ją buduje, cierpi przez nią… Nie tak jak np. w Kopciuszku czy Śpiącej Królewnie, gdzie wielka miłość bierze się z niczego. Pani Filnn pisze, że w miłości liczy się tylko wnętrze człowieka, a nie jak takowy człowiek wygląda, że mimo brzydoty każdy może znaleźć swoją drugą połówkę.

Podsumowując: „Bestia” to książka, w której nie ma banalnego wątku miłosnego. Uczy, że każdego może spotkać kara za swoje zuchwalstwo, i że wystarczy trochę miłości by zmienić człowieka.

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

Uwielbiam książki na podstawie baśni. Mają w sobie coś co mnie przyciąga, taki klimat, który nie znajdziecie w zwykłej książce. To jak przeniesienie dzieciństwa do teraźniejszości. Móc znowu poczuć się dzieckiem z marzeniami o miłości, która wszystko pokona, jednocześnie nie przestając być trzeźwo myślącym sobą. Trochę to pokrętne, nieprawdaż? To da się zrozumieć dopiero...

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

Dobra, Ann uspokój się, po prostu się uspokój. Weź głęboki oddech, zamknij na chwilę oczy i staraj się nie wrzeszczeć ani tym bardziej płakać. Widzicie te powyższe dwa zdania? To one towarzyszyły mi przez niemal połowę tej książki. Dlaczego? Tego niestety nie mogę zdradzić, jeśli chcecie się przekonać, dlaczego to sami musicie sięgnąć po tą książkę. ‘’Hopeless’’ tak mnie rozwaliło psychicznie, że doszło nawet do tego, że w trakcie czytania prowadziłam sama z sobą taki dialog:
Ja nr1: Dasz radę, wytrzymasz, nie rozpłaczesz się!
Ja nr2: Nie, nie dam rady! Nie wytrzymam!
Ja nr1: No dalej, to nic trudnego, po prostu wytrzymaj!
Ja nr2: A zamknij się piiiip! (I w tym momencie do oczu napływają mi łzy rozmazując całkowicie widok)
Widzicie, co ta książka ze mną zrobiła? Po prostu masakra. A wiecie, co jest najgorsze? To, to, że nawet nie potrafię stwierdzić, co dokładnie mnie tak poruszyło. Niecodzienny temat ‘’Hopeless’’, czy może ten mega realistyczny sposób, w jaki pani Hoover to wszystko przedstawiła? Nie wiem, co dokładnie sprawiło, że dosłownie nie mogłam odkleić się od tej książki. Wiem tylko, że ta mieszanka spędzała mi sen z powiek i kusiła w czasie trwania lekcji.

Chcę, żebyś ich [oczu] nie zamykał… bo chcę, żebyś patrzył, jak oddaję ci ostatni kawałek serca.

Z teraz spróbuję się nieco ogarnąć i przejść do właściwej części tej opinii. Początkowo ‘’Hopeless’’ zaczyna się zwyczajnie (czyt. schematycznie): chłopak poznaje dziewczynę, przypadkowe spotkania, następnie już nie tak przypadkowe spotkania i bam! Stają się parą. Potem kłótnia i godzenie się. Tak w skrócie przedstawia się jedna trzecia książki i nie, nie są to spoilery. Dopiero teraz muszę się powściągnąć i nie napisać nic więcej, by nie zepsuć przyjemności czytania osobom, które tej książki jeszcze nie poznały. Ponieważ zaczyna się coś dziać. I to nie byle co!

Niesamowite co może zrobić Twojemu sercu brzmienie głosu, za którym tak się tęskniło.

Temat jakiego podjęła się autorka nie był wcale łatwy, ani bezbolesny. Dlatego tym bardziej podziwiam ją, że potrafiła tak zgrabnie i niesamowicie realistycznie opisać całą sytuację, w jaką była wplątana główna bohaterka. Sama Sky (przepiękne imię!) także była godna podziwu. Mimo problemów i trudności nie bała się podejmować często na pozór szalonych, ale po głębszym przyjrzeniu rozsądnych i mających swoje uzasadnienie decyzji. Zazdroszczę jej tego, że potrafiła ‘’walić prosto z mostu’’, nie bacząc na możliwe konsekwencje, ja sama nigdy bym się na coś takiego nie odważyła. Holder choć z początku może wydawać się zwyczajnie nudnym chłopakiem, okazuje się, że i on ma w zanadrzu kilka tajemnic. Żaden z bohaterów nie jest ‘’papierowy’’ czy bezbarwny. Ich kreacja jest różnorodna, a każde ich zachowanie jest dobrze uzasadnione.

Jedną z rzeczy, za które kocham książki, jest to, że dzieli się w nich ludzkie losy na rozdziały. To niesamowite, ponieważ nie można tego zrobić w prawdziwym życiu. [..] Niezależnie od tego, co się dzieje, życie toczy się dalej, czy ci się to podoba, czy nie, i nigdy nie możesz pozwolić sobie na to, żeby się zatrzymać i po prostu złapać oddech.

‘’Hopeless’’ czytała się lekko i szybko, po prostu dawno nie czytałam tak wciągającej książki. Mimo swojego trudnego tematu, okazała się przyjemnie napisana i ta swoboda nie przeszkadzała mi zupełnie inaczej niż w ‘’Zostań, jeśli kochasz’’. Jednakże mimo wszystko czasami przeszkadzał mi język autorki. Ale to tylko w bardzo nielicznych urywkach. Dosłownie dwa, trzy razy, tak, że ginęło to w armii pozytywów ‘’Hopeless’’.

Nie będę życzyć sobie idealnego życia. Rzeczy, które przewracają cię w życiu są testami, zmuszają cię do wybrania pomiędzy poddaniem się i leżeniem na ziemi, a otarciem kurzu i powstaniem jeszcze wyżej niż stałeś zanim zostałeś przewrócony. Wybieram stanie wyżej.

Przez tą książkę dosłownie oszalałam, jak to zresztą dobrze widać po początku recenzji. Nie jest to jednak wada, wręcz przeciwnie, to że ‘’Hopeless’’ wzbudziło we mnie tyle emocji to naprawdę pozytyw. Ta książka jest niezwykła, mimo, że opowiada o czymś możliwym (nawet nie wiem czy to zdanie ma jakikolwiek sens). Polecam z całego serca, dawno już nie czytałam książki, która byłaby aż tak rewelacyjna!

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

Dobra, Ann uspokój się, po prostu się uspokój. Weź głęboki oddech, zamknij na chwilę oczy i staraj się nie wrzeszczeć ani tym bardziej płakać. Widzicie te powyższe dwa zdania? To one towarzyszyły mi przez niemal połowę tej książki. Dlaczego? Tego niestety nie mogę zdradzić, jeśli chcecie się przekonać, dlaczego to sami musicie sięgnąć...

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

‘’Wszechświaty’’ kupiłam na ostatnich Targach Książek w Krakowie, po promocyjnej cenie 35zł (dla porównania cena z okładki wynosi 44,90zł). I mało tego zaraz po kupnie miałam okazję zdobyć autograf samego autora! Pierwszy autograf, pierwsze spotkanie z zagranicznym i sławnym autorem to coś. Przynajmniej dla mnie i jak mniemam dla wielu innych osób również. Nic, więc dziwnego, że do tej książki będę miała chyba już na zawsze jakiś sentyment.

Ale przechodząc do sedna. ‘’Wszechświaty’’ miałam w planie tak dawno, że niemal zupełnie o tej książce zapomniałam, jednak, kiedy pojawiły się wieści o przejeździe pana Patrignani do Polski moja chęć odżyła. Postanowiłam jednak poczekać jeszcze trochę i kupić sobie tą książkę dopiero na Targach (oczywiście mając nadzieję na jakąś zniżkę). Jednakże kiedy już miałam tą książkę w łapkach i zaczęłam ją czytać… no cóż, nie zachwyciła mnie zbytnio. Jeśli dobrze pamiętam przeczytałam pierwsze pięćdziesiąt stron i przerwałam, ponieważ aż tak mnie to zanudziło. Tak, początek jest jak dla mnie mało ciekawy. Prolog jeszcze całkiem całkiem, ale następne strony dłużyły mi się niemiłosiernie. Dlatego postanowiłam odłożyć ‘’Wszechświaty’’ na później. Owo ‘’później’’ nastąpiło dwa dni temu i… przepadłam.

Kiedy już przeboleje się te pierwsze siedemdziesiąt stron, akcja nagle zaczyna szybko przeć do przodu i nie zatrzymuje się ani na chwilę aż do końca książki. Następne kartki mijają jak z bicza strzelił i to nie jest wina tego, że ‘’Wszechświaty’’ mają mało stron, czy papier jest grubszy niż u zwykłej książki. Nie. To akcja tak wciąga, że nie da się wysiedzieć spokojnie nie dowiadując się uprzednio jak zakończył się ostatni rozdział. Sama teoria nieskończonej ilości Wszechświatów, jest niezwykle ciekawa i co tu dużo mówić, po prostu oryginalna. Podziwiam pana Patrignani, że potrafił to tak umiejętnie przedstawić, i że nie pomieszało mu się to wszystko w głowie, jak mi w niektórych momentach.

''– Alex dlaczego nie przyszedłeś? Proszę cię, nie mów mi, że nie istniejesz.
– Jenny, jestem na molo. Jestem tutaj!
– Ja także, dokładnie tam, gdzie ty mówisz, że jesteś.''

Następnym plusem jest to, że wątkiem głównym nie jest ten miłosny. Owszem, jest on widoczny, ale nie znajduje się na pierwszym planie jak się tego spodziewałam. Nie zasłania on prawdziwie ciekawego wątku jakim są Wszechświaty oraz nie jest naciągany. Autor przedstawił również z szczegółami jak wygląda Mediolan i ogólnie zwracał szczególną uwagę na kreowany przez siebie świat. Chyba po raz pierwszy w życiu nie przeszkadzało mi dużo opisów w książce, wręcz przeciwnie dzięki temu z łatwością mogłam wyobrazić sobie wszystkie rzeczywistości jakie pan Patrignani stworzył. No i nabrałam chęci na odwiedzenie Włoch ;D.

Niestety, coś jednak mi nie grało. I to byli bohaterzy. Miałam wrażenie, że autor skupił się tak bardzo ma kreowanym przez siebie świecie, że mało poświęcił czasu się dla samych postaci. Co prawda nie byli najgorsi, ale mogli być zdecydowanie bardziej dopracowani. Za bardzo jak na mój gust zlewali się ze sobą, nie byli, że tak powiem wyraziści. Ale jest to jedyny minus (poza mało ciekawym początkiem) jaki dopatrzyłam się w całej powieści, więc jest zdecydowanie lepiej niż w innych książkach.

Podsumowując: pomimo początkowego zawiedzenia, książka okazała się naprawdę świetna i jeśli tylko będę miała okazję to sięgnę po kolejną część. Kreacja świata, cały ten pomysł równoległych rzeczywistości tak mnie wciągną, że nawet nie mogłam się skupić na nauce, myśląc cały czas, co będzie się dalej działo. Och i jeszcze ta magiczna okładka! Jedna z najpiękniejszych, jakie widziałam i najpiękniejsza z całej mojej biblioteczki. Mam nadzieję, że Wam również spodobały się ‘’Wszechświaty’’, albo spodobają się w przyszłości (lub w równoległym świecie ;)).

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

‘’Wszechświaty’’ kupiłam na ostatnich Targach Książek w Krakowie, po promocyjnej cenie 35zł (dla porównania cena z okładki wynosi 44,90zł). I mało tego zaraz po kupnie miałam okazję zdobyć autograf samego autora! Pierwszy autograf, pierwsze spotkanie z zagranicznym i sławnym autorem to coś. Przynajmniej dla mnie i jak mniemam dla wielu...

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

‘’Więźnia Labiryntu’’ znałam już od dawna, jednak pech chciał, że jakoś nigdy nie mogłam na niego nigdzie natrafić (typowe fatum czytelników mieszkających na wsi). Więc jakaż była moja euforia kiedy to przeglądając nieco znudzona książki na półce w księgarni natrafiłam na ‘’Więźnia…’’. Tym bardziej, że wybieram się niedługo do kina na jego ekranizację, a ostatnio staram się nie oglądać filmów przed pierwowzorem. Zatem, jeszcze tego samego dnia zaczęłam czytać książkę pana Dashnera. I jakie są moja odczucia? Czy książka przypadła mi do gustu, a może nie?

‘’Jednak szczęście wyrwano im z serc. Miłość z ich życia.’’

Początkowo miałam trochę problemów z wciągnięciem się w akcję. Pewnie wynikało to z tego, że już dawno nie czytałam książek o takiej tematyce. Nie mniej jednak im dalej brnęłam to coraz to częściej przyłapywałam się na tym, że nie mogę się oderwać od czytania. Aż w końcu mniej więcej po połowie książki doszło nawet do tego, że nie wiedząc kiedy minęły ponad trzy godziny a ja jeśli chciałabym się choć trochę wyspać to powinnam położyć się spać już dawno temu. Zdumiewające, nie? To mogę spokojnie powiedzieć o panu Dashneru: idealnie umie budować napięcie. Nie raz nie dwa z podekscytowania i nerwów dosłownie obgryzałam paznokcie (a obiecałam sobie, że już więcej tego nie zrobię) oraz mimo dziesiątek ‘’ważniejszych’’ rzeczy do zrobienia nie potrafiłam się na niczym innym skupić jak o myślach co będzie się dalej działo i jak potoczą się dalsze losy Thomasa.

‘’Znowu odzywa się w tobie pragnienie śmierci? Chcesz się powłóczyć z Bóldożercami, a może wyskoczyć razem na piwo?’’

A na co zwróciłam uwagę po raz pierwszy? Na różne wymyślone przez autora słowa. Początkowo było trochę dezorientujące, kiedy wyskakuje ci z takim ‘’klumpem’’ czy… no nie wiem ‘’smrodasem’’. Zastanawiałam się wtedy czy aby nie poknocili czegoś w druku lub korekcie, jednak, kiedy główny bohater zaczął też zwracać na to uwagę nie mogłam już zwalać na to winę. Potem z deka mnie to irytowało, bo przeszkadzało to w czytaniu, ale koniec końców i tak polubiłam wszystkie te stworzone przez autora słówka. Doszło nawet do tego, że zaczęłam używać ich w realu, a ludzie tylko patrzyli na mnie dziwnie kiedy to zdenerwowana mówiłam do kogoś ‘’zawrzyj twarzostan’’ lub ‘’co za klump’’. Taa… umocniłam tym swoją pozycję dziwaczki ;)

‘’Pamiętam, że pamiętałam.[...] Uczucia. Emocje. Zupełnie jakbym miała w głowie półki opatrzone etykietą dla wspomnień i twarzy, które są teraz puste.’’

Co do bohaterów tejże książki to byli oni według mnie wprost nierealni w swej realności. Nie było tu prawie żadnych schematów (piszę prawie, bo chyba nie istnieje ani jedna książka bez nuty ‘’to już było’’) a to jak zachowywali się i reagowali nie było w żadnym stopniu nielogiczne czy przesadzone. Nie zlewali się też w jedno każdy czymś się różnił, nie ważne czy to poczuciem humoru (lub jego brakiem) czy charakterem. Nie było tu bezbarwnych i płytkich postaci, co uważam, za jeden z największych plusów, bo to bohaterzy tworzą akcję, a jeśli ich choć trochę nie polubię książka dużo traci w moich oczach.

‘’Chciałabym ci w ten sposób powiedzieć, że gdybyś umarł, to bym cię zabiła.’’

Nie przestaję podziwiać wyobraźni pana Dashnera. To jak wyobraził sobie Labirynt, Bóldożerców i Strefę było niesamowite, a to, że jeszcze potrafił to umiejętnie przedstawić nie zanudzając czy nie przesadzając… to już inny poziom niesamowitości. Świat był opisany w najdrobniejszych szczegółach, ale to nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie. Fascynowało i intrygowało z każdą przeczytaną stroną. Wszystko było dopięte na ostatni guzik i nie pojawiła się tu ani jedna niezgodność. Taką książkę nie da się nie polecić. Więc jeśli o niej jeszcze nie słyszeliście lub nadal zastanawiacie się nad przeczytaniem to mogę wam śmiało napisać, żebyście nie marnowali więcej czasu i jak najprędzej sięgnęli po ‘’Więźnia Labiryntu’’.

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

‘’Więźnia Labiryntu’’ znałam już od dawna, jednak pech chciał, że jakoś nigdy nie mogłam na niego nigdzie natrafić (typowe fatum czytelników mieszkających na wsi). Więc jakaż była moja euforia kiedy to przeglądając nieco znudzona książki na półce w księgarni natrafiłam na ‘’Więźnia…’’. Tym bardziej, że wybieram się niedługo do kina na...

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

Z racji niedalekich Targów w Krakowie i odwiedzin pani Daugherty na nich postanowiłam, że odświeżę sobie pamięć co do całej serii o Nocnej szkole. Niemałym motywatorem była też zbliżająca się premiera przedostatniej części pt. ‘’Zbuntowani’’. ‘’Wybranych’’ już przeczytałam, więc nadszedł czas na ‘’Dziedzictwo”, drugi z kolei tom. Jak wypadł w stosunku do ‘’Wybranych’’? Gorzej… a może jednak lepiej?

Czy Allie pozna wreszcie największą tajemnicę swojego życia i rozwiąże zagatkę Nocnej Szkoły? Kim jest tajemniczy szpieg działający w Akademii Cimmeria? Czy szkoła jest gotowa na kolejny atak Nathaniela?

‘’Najbliższa osoba może wyrządzić ci największą krzywdę.’’

Książka zaczęła się w środku akcji, kiedy to Allie ucieka przed… no właśnie przed kim? Ludźmi to na pewno, mężczyznami w garniturach, z tym też się zgodzę, ale co dokładniej o nich wiemy? I tu pojawia się to za co kocham autorkę najbardziej. Tajemnice. To one są największym atutem tej serii, to one sprawiają, że odróżnia się ona na tle innych. Pani Daugherty tak umiejętnie prowadzi akcję, że dosłownie nie możemy dowiedzieć się co się zdarzy, nawet za kilka stron, a co dopiero w następnych tomach. Tylko można ją za to podziwiać, a inni mniej utalentowani autorzy powinni brać z niej przykład.

‘’Teraz ja się przebiorę - poinformował zupełnie spokojnie. - Ale nie musisz się odwracać. Jestem Francuzem, nie wiem, co to wstyd.’’

Allie raczej nic się nie zmieniła. Nadal nieco irytująca nastolatka, która myśli, że nie obejdzie się w życiu bez chłopaka. No sorry, ale jak widać jestem zbyt wielką feministką, by muc zapałać do niej sympatią. Może inni mniej krytyczni ludzie ją polubią, ale ja zdecydowanie do nich nie należę. Wiem, że teraz jej życie nie jest najłatwiejsze, ale to nie wyjaśnia tego jak czasami się zachowuje. Było kilka momentów, w których poczułam do niej coś na kształt szacunku (zwłaszcza pod koniec książki), ale nie zmieniło to dużo w mojej opinii co do niej.

‘’Nie można mówić, że coś nie istnieje tylko dlatego, że się tego nie rozumie.’’

Przez niemal całą książkę Carter mnie denerwował. No rozumiem martwił się o Allie, nie chciał by stała się jej krzywda, ale nawet moja wyrozumiałość gdzieś się kończy. Nienawidzę nadopiekuńczych chłopaków niemal tak samo jak wyidealizowanych, a ten tutaj pobił skalę. Nie miał za grosz zaufania do Allie jeśli chodzi o jej stosunki do Sylviana, nie mówię, że nie miał żadnej racji, w końcu w tej serii króluje trójkąt miłosny, ale nie do przesady! O ile przez całe ‘’Dziedzictwo’’ mnie tym ‘’trochę’’ irytował to w ostatnim rozdziale znowu pozyskał moją względną sympatię. Nie napiszę dlaczego, bo to za dużo by zdradzało, ale jeśli jesteście ciekawi to przeczytajcie książkę ;). W tej części oficjalnie zakochałam się w Sylvainie. Jeśli wcześniej myślałam, że go kocham to sromotnie się pomyliłam. Był taki jaki powinien być Carter, to znaczy: opiekuńczy (ale bez przesady), wierzył w Allie mimo wszystko i pomagał jej jak tylko potrafił (oczywiście nie mówię, że C. tego nie robił – robił, ale z nieco innym skutkiem). I do tego cała ta francuska otoczka wokół niego sprawiła, że przepadłam bezpowrotnie, i jak mam nadzieję, Allie również.

‘’Najgorsze jest to, że kompletnie sobie nie uświadamiasz, jak bardzo masz to wypisane na twarzy. Zamierasz, kiedy tylko pojawia się w pobliżu, i nie odrywasz od niego wzroku. (…) Wiesz, co jest w tym wszystkim najsmutniejsze? Tylko ty nie widzisz tego, jak bardzo jesteś w nim zakochana.’’ (jeden z moich najukochańszych cytatów <3)

Niemal cała akcja książki skupia się na odkryciu szpiega Nathaniela. Nikt nie wie komu może zaufać a komu nie. Jednak nie jest to wszystko. Pojawia się trochę pobocznych wątków (nie mam na myśli tego romantycznego :P) i poznajemy z lekka kilka następnych tajemniczych postaci. Muszę to przyznać autorce, że choćby nie wiem co nie spodziewałam się tego jak zakończy się ‘’Dziedzictwo’’. Kompletnie mnie tym zaskoczyła i to pozytywnie. Moje szczęście, bo mam już na półce ‘’Zagrożonych’’, ponieważ z ciekawości długo bym nie wytrzymała. Po prostu… wow.

‘’No cóż, kiedy twoje życie rozpada się na kawałki, czasem rozpadasz się razem z nim.”

Jakie jest ogólne wrażenie? Zdecydowanie lepsze od ‘’Wybranych’’. Nie wiem na czym dokładnie polega magia tej książki, ale sprawia ona, że chyba jako jedyna druga część jest lepsza od pierwszej. Gorąco polecam do zapoznania się z ‘’Wybranymi’’ i ‘’Dziedzictwem’’, to może nie arcydzieła, ale kawał dobrej lektury. No i zawsze można się pocieszyć, że w takiej Cimmerii mają jeszcze więcej do nauki ;D

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

Z racji niedalekich Targów w Krakowie i odwiedzin pani Daugherty na nich postanowiłam, że odświeżę sobie pamięć co do całej serii o Nocnej szkole. Niemałym motywatorem była też zbliżająca się premiera przedostatniej części pt. ‘’Zbuntowani’’. ‘’Wybranych’’ już przeczytałam, więc nadszedł czas na ‘’Dziedzictwo”, drugi z kolei tom. Jak...

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

Ostatnio jak nie da się nie zauważyć istnieje niemal mania na punkcie ‘’Zostań, jeśli kochasz’’. Książka zawdzięcza to przede wszystkim niedawnej premierze filmu. Sama przyznaję się, że tylko z tego powodu poznałam tą książkę, a czytając coraz to różniejsze recenzje jedne pozytywne jedne negatywne, a inne zupełnie neutralne postanowiłam się przekonać, co i ja pomyślałabym o tej pozycji.

‘’Uświadamiam sobie nagle, że umieranie jest proste. To życie jest trudne.’’


Moim pierwszym zdawałoby się banalnym problemem był wybór wydania. W pierwszym bardzo spodobał mi się tytuł, a okładka nieco mniej. W drugim wydaniu było na odwrót. Okładka obłędna, ale tytuł zdawał mi się nieco zbyt kiczowaty, adekwatny, ale mimo wszystko trochę tandetny. ‘’Jeśli zostanę’’ sprawiał wrażenie bardziej osobistego, dawał do myślenia, a ‘’Zostań, jeśli kochasz’’ to jakby zamknięty temat. W końcu wygrała moja próżna część natury i kupiłam wydanie filmowe.

‘’Czasem człowiek dokonuje w życiu wyboru, a czasem to wybór stwarza człowieka.’’

Zacznę może od tego jak to wszystko się rozpoczęło. Sam wypadek wydawał mi się nieco niedociągnięty. Czegoś w nim brakowało, czegoś co sprawiło by ścisnęło mnie w gardle ze wzruszenia, a nie lekkiego szoku, że pani Forman tak szybko i nagle bierze się do rzeczy. Zdecydowanie było w tym za mało uczuć, chociaż chyba wiem co chciała przez to powiedzieć autorka. Że wystarczy sekunda nieuwagi i nagle może już być za późno, że nie trzeba dużo czasu by twoje życie obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni. Rozumiem to, jednak i tak coś mi tu nie gra. A to ‘’coś’’ to chyba Mia. Ona sama (przynajmniej z początku) wydawała się mało uczuciowa. Nie chodzi mi tu o jej wspomnienia – w nich dawała sobie radę – jednak wtedy, kiedy wspominała. Zero żalu, czy melancholii. Zero złości i bezsilności, które to czułabym pewnie na jej miejscu. Po prostu nie wieżę, że nie czuła ani grama rozpaczy, kiedy to zobaczyła swoich martwych rodziców. Beznamiętnie przyglądała się swoim bliskim jak to próbują dać sobie radę w tak trudnej sytuacji. No może niezupełnie beznamiętnie i tylko z początku. Im dłużej czytałam tym więcej autorka ukazywała emocji Mii. Nie zawsze jednak tych pozytywnych. Najlepszym przykładem jest jej tchórzostwo. Bała się podjąć jakąkolwiek decyzję czy ryzyko. Jedyne co przemawia na jej korzyść po tym względem to to, że sama się do tego przyznaje.

‘’ Pozwolę ci odejść. Jeśli zostaniesz.’’

Jeśli chodzi o bohaterów to mogę z czystym sumieniem napisać, że byli dobrze wykreowani. Rodzice Mii zachowywali się jak na byłych rockmanów przystało i wcale nie wyglądało to nienaturalnie. Adam pomimo mojej początkowej niechęci związanej z jego imieniem okazał się prawdziwie zabawnym i troskliwym chłopakiem, który bardzo kochał swoją dziewczynę i był zrozpaczony kiedy dowiedział co się z nią stało. Kim robiła wszystko co była w stanie by pomóc swojej najlepszej przyjaciółce, wiedziała co chciałaby Mia i próbowała to spełnić. Oni i inni pokazywali na czym polega miłość, przyjaźń i cała gama uczuć. To było naprawdę piękne, że nie poddawali się i dalej wierzyli w Mię, chociaż ona sama miała coraz więcej wątpliwości.

‘’ To nie zależy od doktorów. Nie zależny od nieobecnych aniołów. Nie zależy nawet od Boga, który jeśli istnieje, nie przebywa akurat w okolicy. To zależny ode mnie.’’

A teraz a innej beczki. Nie potrafiłam całkowicie wczuć się w akcję. Nie mówię tu o tym, że nie ciekawiło mnie co będzie się dalej działo, czy że się nudziłam. Raczej o to, iż nie czułam nawet cienia potrzeby siedzenia całą noc nad książką tylko z tego powodu, że inaczej bym nie zasnęła. To mówi, że naprawdę mocno się wciągnęłam, a tu tego mi brakowało. Czytało się miło i najzupełniej niezobowiązująco, co w tym przypadku jest na minus (przynajmniej według mnie). Pani Forman narzuciła sobie niezwykle drastyczny i bolesny temat, a napisała to tak lekko, że nie wywoływało to głębszych uczuć. Tylko dwa momenty poruszyły moje serce z kamienia. Pierwszy to chwila w której Mia dowiedziała się co stało się z Tobby’m. Noszę w sobie przeświadczenie, że dzieciom nic złego nie powinno się dziać, więc zawsze gdy słyszę w wiadomościach, oglądam w filmach, lub czytam w książkach i gazetach o maltretowaniu, biciu dzieci to po prostu nie mogą wytrzymać. I choć tutaj nie stało się nic podobnego to i tak wzięło mnie to za serce. Drugim momentem było to jak w końcu Mia zdecydowała się co w końcu wybiera. Odejście, czy pozostanie? Od początku miałam przeczucie, że wybierze to co wybrała, ale nie brakowało w tym emocji. To była chyba najbardziej uczuciowy moment w całej książce, nie przesadzam. Ta scena podniosła nieco moją ocenę i poprawiła ogólną opinię.

‘’Nucę piosenkę, jakby jej tekst skrywał instrukcje, muzyczną mapę z zaznaczonym miejscem i trasą, jak tam dotrzeć.’’

Ważną rolę w książce i w życiu Mii pełniła muzyka. Co rusz, na niemal każdej kartce jest wspomniane o wiolonczeli, zespole Adama, wymarzonej szkole Mii, czy punkach. Początkowo nieco to mnie irytowało, dużo było określeń związanych z muzyką, których to nie rozumiałam i nawet przypisy od tłumacza dużo nie pomagały. Potem jednak było tego mniej aż w końcu prawie tego nie zauważałam. Ogólnie rzecz biorąc im dalej brnęłam w akcję tym bardziej podobało mi się to co czytałam.

‘’ Po prostu myślę, że z pogrzebami jest podobnie jak z samą śmiercią. Można mieć własne życzenia, własne plany, ale ostatecznie nie masz na nic wpływu.’’

Wiem, że ta recenzja jest nieco chaotyczna, jednak starałam się zmieścić w niej wszystkie moje odczucia dotyczące ‘’Zostań, jeśli kochasz’’. A było ich nie mało. Ta książka wzbudziła we mnie tyle sprzecznych emocji, że ledwie dałam radę ułożyć to w miarę przyzwoitą opinię. Nie wiem jak Wy, ale prędko tej książki nie zapomnę.

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

Ostatnio jak nie da się nie zauważyć istnieje niemal mania na punkcie ‘’Zostań, jeśli kochasz’’. Książka zawdzięcza to przede wszystkim niedawnej premierze filmu. Sama przyznaję się, że tylko z tego powodu poznałam tą książkę, a czytając coraz to różniejsze recenzje jedne pozytywne jedne negatywne, a inne zupełnie neutralne postanowiłam...

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

Na ‘’Wiecznie żywego’’ natrafiłam poprzez film. Miałam wtedy w życiu pewien niechlubny okres, w którym oglądałam ekranizacje przed pierwowzorem. Teraz próbuję to zmienić, ale nie zawsze mi się udaje. Wracając. Po oglądnięciu niesamowitego filmu jakim był ‘’Wiecznie żywy’’ postanowiłam zabrać się jak najszybciej za książkę. Zaczynając ją czytać spodziewałam się, że będzie ona taka sama jak film, czyli lekka, pełna sarkastycznego poczucia humoru oraz troszeczkę ckliwa. I prawdę mówiąc dostałam to, ale w nieco innym wydaniu.

‘’Przeszłość składa się z faktów… przyszłość chyba tylko z nadziei.’’

Bardzo trudno mi cokolwiek napisać. Głowię się i głowię, ale nic sensownego nie przychodzi mi na myśl. Powinnam zacząć pisać o R – głównym bohaterze – ale nic mądrego nie potrafię wymyślić. Może spróbuję tak: R jako zombie wyszedł naprawdę przekonywująco jak zresztą cała reszta książki. Fabuła jak i cała akcja jest niezwykle oryginalna, przyznajmy się szczerze, jak dużo przeczytaliśmy książek o zombie? Dla mnie ‘’Wiecznie żywy’’ to pierwsza i jak na razie jedyna książka o tejże tematyce jaką przeczytałam. No, ale sam temat zombie niebyły taki świeży, gdyby nie samo przedstawienie ich nie jako coś do (dosłownie) odstrzału, lecz jako coś nad czym trzeba się zatrzymać i pomyśleć.

‘’Istnieje przepaść między mną, a światem na zewnątrz mnie. Dziura tak, wielka, że moje uczucia nie mogą jej pokonać.’’

‘’Wiecznie żywy’’ jest podzielony na trzy części: Brak, Decyzja i Życie. Każda z nich to jakby etapy przemiany R. Przed każdym rozdziałem mamy też rysunki (szkice? ryciny?) różnych części ludzkiego ciała. Nie wiem jak mam się to tego odnosić, widać autor lubi mieszać czytelnikowi w głowie. Choć pewnie gdyby nie ta niecodzienność książka nie wypadłaby aż tak dobrze.

‘’Stop!
Kim jesteś? Niech wspomnienia się rozpłyną.
Oczy cię pieką - zamrugaj. Odetchnij chrapliwie.
Znów jesteś sobą. Jesteś nikim.
Witaj z powrotem.’’

Do plusów mogę śmiało zaliczyć język pana Mariona znacznie różniący się na tle innych autorów. Często używane wulgaryzmy (uwielbiam brak cenzury!) i odniesienia do popkultury są rzadko spotykane w tym gatunku literackim. A szkoda, bo taka książka zawsze wydaje się bardziej rzeczywista i bliższa sercu czytelnika. ‘’Wiecznie żywego’’ czyta się szybko i nie ma to nic wspólnego z tymi trzystoma stronami i dużymi literami, po prostu książka wciąga i zaciekawia już od pierwszych stron. Pewnie gdyby nie szkoła przeczytałabym ją w ciągu jednego dnia, co po ‘’Przebudzeniu Arkadii’’ było niezłą ulgą dla mojego zszarganego umysłu, a należy też dodać, że ‘’Wiecznie żywego’’ czytam już drugi raz.

‘’Chcę życia w całej jego głupocie i kłopotach.’’

Ta książka wbrew pozorom nie jest ani głupia ani naiwna. Opowiada o tym co może się stać z ludzkością i światem jeśli nie będziemy o niego dbali i szanowali. Wątek zombie jest metaforą, przenośnią do ludzi którzy ‘’żyją’’ nie korzystając w pełni wszystkiego czym zostali obdarowani. Do tego przedstawionego w książce świata ludzie sami doprowadzili, przez swoją nienawiść i samolubstwo. Ale nie wszystko jest stracone. R i Julie próbują razem pokazać, że jeśli tego chcemy możemy naprawić świat, który już poszedł w oczach innych na stracenie. Że nadziei na lepsze jutro nie powinniśmy nigdy tracić i należy trzymać się jej ze wszystkich sił.

‘’To my będziemy lekarstwem. Ponieważ tego chcemy.’’

‘’Wiecznie żywy’’ nie każdemu może przypaść do gustu. Nie wszyscy mogą polubić bezpośredniość pana Mariona oraz niektóre nieco obrzydliwe scenki. Cieszę się jednak, że trafiłam do grona tych szczęśliwców, którzy lubią tą książkę. Może nie tego się spodziewałam, albo przynajmniej w takim wydaniu, lecz ‘’Wiecznie żywy’’ zawsze będzie książką, do której z chęcią powrócę w wolnym czasie.

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

Na ‘’Wiecznie żywego’’ natrafiłam poprzez film. Miałam wtedy w życiu pewien niechlubny okres, w którym oglądałam ekranizacje przed pierwowzorem. Teraz próbuję to zmienić, ale nie zawsze mi się udaje. Wracając. Po oglądnięciu niesamowitego filmu jakim był ‘’Wiecznie żywy’’ postanowiłam zabrać się jak najszybciej za książkę. Zaczynając ją...