Jesteśmy społecznością, która kocha książki

http://namalowac-swiat-slowami.blogspot.com/2015/09/utrata-rachel-van-dyken.html

O matko, dopiero teraz dotarło do mnie w pełni, dlaczego wszyscy ludzie zachwalają tę książkę! No, bo ja sama aktualnie nie mogę powiedzieć niczego, co nie byłoby serią ochów, achów i pisków szczęścia. Na dodatek pomimo jutrzejszego pierwszego dnia w szkole (piszę tę recenzję trzydziestego pierwszego sierpnia) z twarzy nie może mi zejść uśmiech. Aż zaczynam się o siebie bać. Dobra, Ann ogarnij się, nic z tej opinii nie wyjdzie, jeśli się zaraz nie uspokoisz.

''- Wiem, że masz dobre serce... bo z chwilą, gdy cie poznałem, zapragnąłem o nie walczyć.
- Dzięki temu człowiek wie, że ktoś ma dobre serce.
- Kiedy chcesz rozpocząć wojnę?
- To nie tak. [...] Kiedy ty zechcesz być tą, która sprawi, że zacznie bić.''

Siedem godzin później...
Dobra teraz w miarę się uspokoiłam (albo przynajmniej ogarnęłam na tyle, by napisać coś w miarę sensownego). Widzicie, bo pomimo tuzina pozytywnych opinii i recenzji na temat Utraty, ja sama podchodziłam do tej książki z dystansem. Zawsze tak mam, jeśli w grę wchodzi dobrze oceniana książka. Kupiłam ją jeszcze nie tak dawno (jakieś trzy tygodnie temu), ale musiała mnie najść faza na czytanie YA/NY, żebym mogła po nią sięgnąć. I wiecie, co? Żałuję każdego dnia, każdej chwili i godziny, w której to Utrata przeleżała na półce nieprzeczytana. I żałuję, każdego dnia, każdego tygodnia, w którym to nie sięgnę po kolejne części serii Zatraceni. Bo tę książkę po prostu pożarłam. Wystarczyło kilka krótkich godzin, bym kończyła czytać ostatnią stronę. Ta historia tak mnie wciągnęła, że nie zwracałam najmniejszej uwagi na czas, na pogodę, na zmęczenie, na niezbyt ciekawie rysujące się jutro (w przenośni, oczywiście). Dałam radę tylko i wyłącznie czytać i zachwycać się.


''Nie poddawaj się. Czasami myślimy, że Bóg napisał koniec, a tak naprawdę to dopiero początek.''

Trudno cokolwiek powiedzieć o bohaterach, nie wyjawiając żadnej z ich licznych tajemnic. Początkowa część książki aż obfituje w niedomówienia i uogólnienia. Żadnych szczegółów. Możemy tylko domyślać się, jakie demony kryją się w przeszłości bohaterów. Jedno mogę powiedzieć, problemy Kiersten wyjaśniają się wcześniej i o wiele szybciej niż te Wesa. Sam Wes był słodki. Już dawno nie spotkałam takiego głównego bohatera. To jak pomagał Kiersten uporać się z jej przeszłością, wywołało we mnie ogromne wrażenie i sprawiło, że z emocji trudno mi nawet o tym pisać. Jego słowa, tak dorosłe i pełne mądrości życiowej, sprawiały, że moje serce się wciąż się łamało, topniało i przywracało do swoich normalnych rozmiarów w ciągu zaledwie jednego dialogu. Naprawdę, ale to naprawdę nie dziwię się i nie mam za złe Kiersten, że tak szybko się w nim zakochała, ja na jej miejscu też bym tak miała.

To, że potrzebujesz pomocy, żeby poradzić sobie z problemami, nie czyni cię słabszą. Naprawdę słabi są ci, którzy nie potrafią przyznać, że potrzebują pomocy. Ludzie, którzy nie potrafią przyznać, że nie poradzą sobie sami. To oni są słabi. Prosząc o pomoc i przyjmując ją, przyznałaś się do swojej słabości, a przez to pokazałaś, jak jesteś silna. Ludzie słabi myślą, że pozjadali wszystkie rozumy, i afiszują się ze swoją mądrością.

A teraz trochę od strony technicznej. Nie wiem, czy to sprawa mojego zmęczenia, czy stylu autorki, ale początkowo wszystko wydawało mi się nieco chaotyczne. Chyba rozumiecie, o co mi chodzi. W jednej chwili bohaterka/bohater robią to, a w drugiej tamto. Ale może po prostu mi się zdawało (jak już wspomniałam czytając, byłam bardzo zmęczona, w końcu trzecia nad ranem robi swoje). A i jeszcze te krótkie rozdziały. Kocham, uwielbiam i ubóstwiam krótkie rozdziały! I dodatkowo były napisane w mojej ulubionej formie, mianowicie na przemian z perspektywy Kiersten i Wasa, głównej bohaterki i głównego bohatera. Nie wiem, czy wcześniej o tym wspominałam, ale uwielbiam jak autorki to stosują i o wiele bardziej mi to się podoba niż pisanie kolejnej książki o tym samym, ale z innej perspektywy (przykład: Piękna katastrofa i Chodząca katastrofa)

''Czasami musisz przejść przez piekło, aby znaleźć swoje niebo.''

Podsumowując: jeśli nie przeczytaliście jeszcze Utraty to marsz mi tu do księgarni lub biblioteki! Ale to już! Bo taka książka spodoba się każdemu (lubiącemu YA/NA lub wątki miłosne)! Ja sama nie wiem czy wytrzymam w postanowieniu niekupowania książek, bo teraz jestem tak bardzo ciekawa kolejnych części tej serii, że niemal tracę zdolności logicznego myślenia...

http://namalowac-swiat-slowami.blogspot.com/2015/09/utrata-rachel-van-dyken.html

O matko, dopiero teraz dotarło do mnie w pełni, dlaczego wszyscy ludzie zachwalają tę książkę! No, bo ja sama aktualnie nie mogę powiedzieć niczego, co nie byłoby serią ochów, achów i pisków szczęścia. Na dodatek pomimo jutrzejszego pierwszego dnia w szkole (piszę tę recenzję trzydziestego...