Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Charlie i Silas nie wiedzą kim tak naprawdę są. Nie wiedzą, gdzie mieszkają, czy mają jakąś rodzinę i co do siebie czują. Wiedzą tylko to, że są w tym razem i razem muszą znaleźć odpowiedź na pytanie, co im się przydarzyło. Mają wokół siebie tylko pomięte kartki, fotografie i naprędce spisane wspomnienia, ale czy uda im się dotrzeć do wszystkiego, co się wydarzyło? Czy powinni w ogóle pamiętać to, co się stało w ich życiu?

Do Colleen Hoover mam dosyć mieszane uczucia - część jej książek mi się bardzo podobała, a inne nie były aż tak świetne, natomiast jeśli chodzi o Tarryn Fisher to miałam okazję czytać jedną jej powieść i nie była ona najlepsza. Mimo wszystko postanowiłam dać szansę temu duetowi pisarskiemu i okazało się, że była to naprawdę dobra decyzja! Never Never to historia, która wciągnęła mnie od samego początku i jak na razie muszę powiedzieć, że to książka w dorobku Hoover i Fisher, która najbardziej mi się spodobała.

Już od kilku pierwszych zdań pokochałam to, co miało się wydarzyć w tej powieści. Czytelnik podczas czytania początkowych rozdziałów jest bardzo zdziwiony i zaciekawiony, gdyż autorki niczego nie podają mu od razu na tacy - w momencie rozpoczęcia książki wiemy dokładnie tyle, ile główni bohaterowie, czyli tak naprawdę... nic. To naprawdę świetny zabieg, gdyż dowiadujemy się o wszystkich rzeczach razem z głównymi bohaterami i dopiero przez to poznajemy całą fabułę, a nikt nie przekazuje nam z góry wszystkich informacji. W pewnym sensie tworzymy razem z bohaterami tę książkę i naprawdę bardzo mocno inwestujemy w nią emocjonalnie. Ja byłam naprawdę niesamowicie pogrążona w historię Charlie i Silasa - przez cały czas nie mogłam doczekać się tego, co wydarzy się dalej i jaka będzie ta wielka tajemnica. Przyznam, że rozwiązaniem troszeczkę się zawiodłam, jednak i tak byłam bardzo zadowolona z tego, co pokazały nam tutaj autorki.

Cała historia naprawdę wciąga i jest ukazana w taki sposób, że jednocześnie czytelnik jest zdziwiony, zszokowany, ale również bardzo zaciekawiony tym, co ma się wydarzyć. Nasi bohaterowie muszą poznać samych siebie, dotrzeć dlaczego są tacy, jacy są i co właściwie wydarzyło się w ich życiu, że stracili pamięć. Wydaje mi się, że był to naprawdę dobry duet pisarski, gdyż nie odnosiłam wrażenia, że jakąś część tekstu napisała Hoover, a inną Fisher - ich style dobrze się ze sobą połączyły i stworzyły coś naprawdę świetnego i wciągającego od pierwszej strony. To jedna z tych powieści, których nie mogłam odłożyć na bok, gdyż za bardzo ciekawiło mnie wszystko to, co mogłoby się tutaj wydarzyć. Bardzo cieszę się też, że w naszym wydaniu książka nie została podzielona na trzy osobne części, ale że zostały one zgrabnie zebrane w całość - przez to historię czyta się o wiele lepiej i jestem przekonana, że gdyby zostało to wydane w trzech częściach to nie miałabym tak dobrej opinii o całej książce, bo bohaterki naprawdę kończyły konkretne tomy w dziwnych momentach. Wydaje mi się, że pierwsza część była najciekawsza, ale w kolejnych również działo się sporo rzeczy, które bardzo zaważyły na losach głównych bohaterów, więc całościowo - jestem pod wrażeniem tego, co tutaj otrzymałam.

Cudownie zagadkowa i wciskająca w fotel. Ta książka potrafi wciągnąć czytelnika na wiele godzin i wypuścić dopiero po przeczytaniu całości. Może nie jest najlepszą historią na świecie, jednak zdecydowanie warto ją przeczytać, bo może umilić jeden lub dwa dni. Hoover i Fisher to naprawdę dobry duet pisarski i mam nadzieję, że uda nam się otrzymać jeszcze jakieś historie spod ich pióra, bo Never Never było książką, którą najbardziej podziwiam w dorobku obu autorek. Jeżeli szukacie czegoś tajemniczego, trzymającego w napięciu, a dodatkowo wciągającego i ukazującego ciekawy romans to Never Never będzie dla Was wprost idealne!

Charlie i Silas nie wiedzą kim tak naprawdę są. Nie wiedzą, gdzie mieszkają, czy mają jakąś rodzinę i co do siebie czują. Wiedzą tylko to, że są w tym razem i razem muszą znaleźć odpowiedź na pytanie, co im się przydarzyło. Mają wokół siebie tylko pomięte kartki, fotografie i naprędce spisane wspomnienia, ale czy uda im się dotrzeć do wszystkiego, co się wydarzyło? Czy...

Osiemnastoletnia Kasia Laska czuje, że jej nazwisko jest czystą ironią losu. Dziewczyna nie widzi w sobie nic z "laski", a jedynie zbędne kilogramy, których nie znosi. Kasia ma bardzo zaniżoną samoocenę ze względu na swój wygląd i wagę. Nie ułatwiają jej tego również koleżanki w szkole, które ją prześladują, nazywają grubą i na każdym kroku poniżają. Dziewczyna postanawia jednak wreszcie wziąć życie we własne ręce i zaczyna ciężką podróż w stronę lepszego stylu życia.

Niesamowicie szanuję autorów, którzy tworzą niewyidealizowane postacie w książkach. Nikt z nas nie jest idealny, więc zawsze jestem bardzo zadowolona z tego, gdy w powieści pojawia się postać, z którą można się bardziej utożsamić, gdyż jest niesamowicie realistyczna. Właśnie takie są postacie z książki Szkoła latania. Nasza główna bohaterka nie jest perfekcyjna pod każdym względem i przekonuje się również o tym, że nie ma osób idealnych i czasami niektórzy mają większe problemy niż ona sama. Bardzo cieszę się, że autorka w tej książce nie bała się żadnego tematu.

Możecie pomyśleć, że to kolejna książka o walce dziewczyny ze zbędnymi kilogramami i przecież nie może być tutaj nic ciekawego - otóż wcale tak nie jest. Kasia stara się zmienić swój styl życia i obserwujemy jej zmagania nie tylko z kolejnymi kilogramami, ale również z własnym obrazem, który wytworzyła w głowie. Dziewczyna stara się dostrzec swoje piękno, zrozumieć, że jest czegoś warta i że waga wcale nie definiuje jej szczęścia. Autorka przedstawia nam fakt, że zmienienie nawyków żywieniowych i stylu życia wcale nie jest łatwe, ale nie skupia się tylko na postaci Kasi. Poruszony jest tutaj również problem przemocy w rodzinie, która dotyka przyjaciółkę Kasi. Czytelnik od razu może się zakochać w głównych postaciach i chcieć, by ich losy potoczyły się najlepiej jak tylko mogą. Ja czuję się niesamowicie emocjonalnie związana z postaciami i po skończeniu tej części naprawdę bardzo mi ich brakuje.

Przez całą książkę możemy obserwować to, jak bardzo zmienia się nasza bohaterka. Nie tylko pod względem fizycznym, czyli zrzucania zbędnych kilogramów, ale przede wszystkim pod względem psychicznym. Kasia zaczyna zdawać sobie sprawę z własnej wartości, przeciwstawia się temu, co ją dołuje, a nawet doświadcza najpiękniejszego możliwego uczucia - miłości. Oczywiście jej życie nie jest usłane różami i przez to czytelnik tak bardzo może się z nią utożsamić, gdyż jej problemy wydają się bardzo prawdziwe i zbliżone do naszych. Może wątek miłosny w tej powieści rozwija się nieco zbyt szybko, jednak autorka potrafiła znaleźć w tym złoty środek w dalszej części ich historii.

Takie zakończenia książek powinny być zabronione. Szkoła latania kończy się niesamowitym cliffhangerem, który sprawia, że od razu chcemy sięgnąć po kolejny tom, by dowiedzieć się, jak zakończy się historia naszych bohaterów. Ja czułam się naprawdę zdruzgotana po tym zakończeniu, ale z drugiej strony nie mogę się doczekać kolejnych części, gdyż losy Kasi, Zosi i Maksa niesamowicie utkwiły mi w pamięci i bardzo chciałabym, żeby wszystko zakończyło się dla nich jak najlepiej.

Szkoła latania to przede wszystkim niesamowicie pozytywna powieść, która sprawia, że czytelnik pragnie coś zmienić w swoim życiu. Właśnie takie książki popychają do działania, do zrobienia czegoś z rzeczami, które nas przytłaczają bądź dołują. Szkoła latania dosłownie uskrzydla i napawa nas ogromną ilością energii do aktywnego przeżywania swojego życia. Jestem naprawdę ogromnie szczęśliwa, że mogłam ją przeczytać i nie mogę się doczekać kolejnych tomów! Gorąco Wam polecam.


Recenzja pochodzi z bloga: alone-with-books.blogspot.com

Osiemnastoletnia Kasia Laska czuje, że jej nazwisko jest czystą ironią losu. Dziewczyna nie widzi w sobie nic z "laski", a jedynie zbędne kilogramy, których nie znosi. Kasia ma bardzo zaniżoną samoocenę ze względu na swój wygląd i wagę. Nie ułatwiają jej tego również koleżanki w szkole, które ją prześladują, nazywają grubą i na każdym kroku poniżają. Dziewczyna postanawia...

Jake od dłuższego czasu nie ma dobrego kontaktu ze swoim synem Ryanem. A przecież to właśnie ojca z synem powinna łączyć ta niesamowita więź. Jake robi dosłownie wszystko, by móc z powrotem "odzyskać" swojego syna i czuć się dobrze w jego towarzystwie. Kiedy przyjeżdża po Ryana i odbiera go z kina, ten prosi ojca by pozwolił mu pokierować nieco samochodem na małej ulicy. Niedługo odbierze swoje prawo jazdy, a przecież przyda mu się trochę doświadczenia. Ojciec się zgadza, jednak Ryan niestety powoduje wypadek. Jake musi podjąć natychmiastową decyzję i od tego czasu tę dwójkę zaczyna łączyć wspólny sekret.

Do książek Scottoline potrzebowałam naprawdę wiele czasu, żeby móc się zabrać. Słyszałam o nich niestety w większości niepochlebne opinie i okazało się, że faktycznie wiele ludzi miało rację. To taki rodzaj książki, która mimo tego, że wpisuje się w gatunek, który mi odpowiada to chyba nigdy nie będzie w stanie mi się spodobać. Niestety po tej pierwszej książce Lisa Scottoline jest dla mnie skończona i raczej nie będę chciała sięgnąć po jej kolejne powieści.

W większości powieści obyczajowych, które pojawiają się w klubie Kobiety to czytają akcja książki zaczyna się od pewnego momentu w przyszłości, gdy widzimy konsekwencje decyzji podjętych przez bohaterów w przeszłości. Wiemy, że coś zaważyło na ich losie, że gdzieś popełnili błąd kilka lat wcześniej i teraz obserwujemy to, jak potoczyło się ich żyje i jak sobie z tym radzą. Przez to odkrywamy tajemnicę stopniowo, a napięcie stale się utrzymuje. Jeśli chodzi o Cicho sza to napięcie już po kilku pierwszych rozdziałach opada ze względu na to, że autorka pokazuje nam całą sytuację, która zmieniła życie naszych bohaterów już na początku książki. Niestety nie ma w tym nic ciekawego i Scottoline ograbiła czytelnika z tej nutki tajemniczości i ciekawości, którą mógłby odczuwać podczas czytania książki. Autorka podaje wszystko na tacy, a my wcale nie jesteśmy zadowoleni z tego, co widzimy.

Cała ta sytuacja wydaje mi się niestety mało realna. Ojciec, który stara się być tak bardzo "luzacki" pozwala swojemu niepełnoletniemu synowi kierować samochodem mimo tego, że ten nie ma prawa jazdy. To na pewno jest dobre posunięcie i nie wyjdzie z tego nic złego. Naprawdę denerwowało mnie to, że Jake starał się na siłę przypodobać Ryanowi (który jest jego synem!) i w rezultacie spowodowali tragiczny wypadek. Niestety książka jest przez większość czasu naprawdę bardzo nieciekawa i zwyczajnie nudna. Przez kilkaset stron widzimy ciągle to samo: wyrzuty sumienia, i zapewnianie drugiej osoby, że to nie jest jej wina. Ojciec i syn ciągle rzucają tymi samymi pustymi frazesami, które po kilku kartkach naprawdę zaczynają się nudzić i sprawiają, że chce się odłożyć tę powieść.

Oczywiście widać tutaj jak wiele rodzice mogliby zrobić dla swoich dzieci. Nawet nagiąć prawo czy ukrywać to, co się naprawdę stało, jednak mimo wszystko Scottoline potraktowała ten wątek po macoszemu. Zbyt dużą uwagę skupiła na pustych wyrzutach sumienia głównych bohaterów, które po kilkudziesięciu stronach zrobiły się nudne. Ciekawe rzeczy zaczynają się dziać dopiero pod sam koniec książki i to naprawdę przykre, że trzeba było znosić kilkaset nudnych stron, by doczekać się kilku naprawdę dobrych.

Cicho sza to niestety książka, na której bardzo się zawiodłam. Liczyłam, że będzie czymś naprawdę wzruszającym, tak jak większość powieści z klubu Kobiety to czytają, ale okazało się, że ciężko znaleźć w niej pozytywne aspekty. Jeśli chcecie przeczytać jakąś dobrą powieść obyczajową to polecam sięgnięcie po Chamberlain lub Webb. Niestety Scottoline nie potrafi pisać tak jak te dwie przedstawione pisarki i naprawdę wiele jej brakuje.


Recenzja pochodzi z bloga: alone-with-books.blogspot.com

Jake od dłuższego czasu nie ma dobrego kontaktu ze swoim synem Ryanem. A przecież to właśnie ojca z synem powinna łączyć ta niesamowita więź. Jake robi dosłownie wszystko, by móc z powrotem "odzyskać" swojego syna i czuć się dobrze w jego towarzystwie. Kiedy przyjeżdża po Ryana i odbiera go z kina, ten prosi ojca by pozwolił mu pokierować nieco samochodem na małej ulicy....

Cady należy do Sinclairów. To rodzina, która wiecznie żyje w dostatku. Wszyscy są wysocy, piękni i ambitni. Nic nie jest w stanie popsuć ich dobrej reputacji. Cady co roku spędza wakacje na prywatnej wyspie Beechwood, która należy do jej rodziny. To tam spotyka się ze swoim najlepszymi przyjaciółmi: Gatem, Johnnym i Mirren. Nazywają siebie Łgarzami i jedyne czego pragną to ciągle ze sobą żyć. Jednak pewnego lata dzieje się coś strasznego, co sprawia, że Łgarze przestają być tymi samymi osobami.

O tej książce było naprawdę bardzo głośno. Słyszałam o niej dosłownie wszędzie i od dawna miałam ogromną ochotę, żeby ją przeczytać, gdyż zapowiadała się na naprawdę świetną i tajemniczą książkę, która będzie trzymać czytelnika w napięciu od początku do końca. Okazało się jednak, że było wręcz przeciwnie. Niestety niesamowicie zawiodłam się na Byliśmy łgarzami i wiem, że już nigdy więcej nie chciałabym wrócić do tej historii.

Zacznę od tego, że sam styl pisania E. Lockhart od samego początku mi się nie spodobał. Pisała zbyt krótkimi i mało rozbudowanymi zdaniami, które często urywały się w dziwnym miejscu. Może taki sposób pisania miał coś wprowadzić do książki, jednak kończyło się na tym, że jedynie denerwowałam się faktem, że autorka posługuje się tak kiepskim językiem. Lockhart stworzyła w swojej książce jakąś wizję, którą chciała przekazać czytelnikowi. Osobiście bardzo podobały mi się jej wstawki z opowiadaniem historii niczym z bajek, które zaczynały się od "Dawno, dawno temu...", ale to były jedyne momenty w powieści, które mi się spodobały. Pomysł na historię nie jest zły, jednak niestety został źle potraktowany, a Lockhart nie potrafiła wprowadzić napięcia nawet na chwilę.

Bohaterowie również nie są zbyt ciekawi ani dobrze wykreowani. To po prostu grupka czterech osób, która się przyjaźni i dobrze spędza ze sobą czas, jednak mimo wszystko nie da się wyczuć między nimi głębszych relacji. Trzymają się razem, jednak jest tak, jakby każde z nich robiło coś innego. Spodziewałam się, że otrzymam tutaj wzór przyjaźni, o której każdy marzy, ale generalnie nasi bohaterowie nie mają w sobie niczego specjalnego. Jeśli chodzi o samą Cady to ona również jest postacią papierową. Już dawno nie czytało mi się tak źle książki przez narrację głównej bohaterki. Poza tym, gdy usłyszałam prawie na samym początku, że Cady jest po wypadku to miałam ochotę zamknąć książkę i dalej jej nie czytać. Niestety wiele namnożyło się książek, które traktują o osobach po wypadku, a mnie każda z tych powieści naprawdę nudzi i niestety tak samo było z Byliśmy łgarzami.

Jednak największym minusem tej książki jest to, że jest do bólu przewidywalna. Niektóre powieści mogą być przewidywalne, ale mimo wszystko naprawdę dobrze się je czyta. Natomiast jeśli chodzi o Byliśmy łgarzami to czytelnik wprost nie może się doczekać tego, żeby wreszcie skończyć tę książkę. Całe szczęście, że jest ona krótka i można przez nią szybko przebrnąć. Autorka przedstawia niektóre aspekty książki zbyt łatwo Rozwiązanie całej "zagadki" mamy podane na tacy i każda osoba, która potrafi coś wydedukować będzie wiedziała jak zakończy się ta książka. Niestety przewidywalność i nieudolność wykreowania napięcia to rzeczy, których nie mogę tej powieści odpuścić. Wydaje mi się, że gdyby zabrał się za jej napisanie ktoś inny to wyszłoby z tego coś naprawdę ciekawego, tajemniczego i wciągającego. A niestety otrzymaliśmy całkowite zaprzeczenie tych słów.

Byliśmy łgarzami to historia, do której nigdy nie chciałabym już powrócić. Naprawdę cieszę się, że przeczytałam ją tak szybko i nie musiałam się z nią męczyć, ale przeczytanie jej to i tak był spory wyczyn. Niestety jest niewiele rzeczy, które w tej powieści mi się podobają, a przeważają zdecydowanie jej mankamenty. Dla mnie to taka historia, która od początku była zbyt przewidywalna i wprost nie dało się przy niej dobrze bawić. Nie polecam jej i mam nadzieję, że nie stracicie na nią czasu tak jak ja.


Recenzja pochodzi z bloga: alone-with-books.blogspot.com

Cady należy do Sinclairów. To rodzina, która wiecznie żyje w dostatku. Wszyscy są wysocy, piękni i ambitni. Nic nie jest w stanie popsuć ich dobrej reputacji. Cady co roku spędza wakacje na prywatnej wyspie Beechwood, która należy do jej rodziny. To tam spotyka się ze swoim najlepszymi przyjaciółmi: Gatem, Johnnym i Mirren. Nazywają siebie Łgarzami i jedyne czego pragną to...

Meg Corbyn ucieka od Kontrolera, który stara się zapanować nad zdolnościami dziewczyny. Ona jednak chce zobaczyć świat poza budynkiem, w którym do tej pory była przetrzymywana z innymi casandra sangue, czyli wieszczkami krwi. Trafia do miejsca, które nie jest dla niej bezpieczne, jednak Meg właśnie tam postanawia się zaszyć, by uciec przed Kontrolerem. Pojawia się na Dziedzińcu w Lakeside, gdzie trafia na Simona Wilczą Straż, zmiennokształtnego, który wyczuwa, iż powinien trzymać ją z daleka od tego miejsca. Jednak kiedy Meg chce zostać łącznikiem Innych z ludźmi, instynkt Simona podpowiada mu, by przyjąć ją na to stanowisko. Jak wiele tajemnic kryje w sobie Meg? Czy będzie bezpieczna na Dziedzińcu?

O serii Inni nie słyszałam zbyt wiele, ale i tak postanowiłam sięgnąć po nią ze względu na fakt, iż słyszałam, że Anne Bishop potrafi dobrze pisać. Okazało się, że lepiej nie mogłam trafić. Pisane szkarłatem rozkochało mnie w sobie od pierwszych stron i całkowicie wciągnęłam się w świat wykreowany przez Anne Bishop. Już dawno nie czytałam tak interesującej, świetnie napisanej i świeżej powieści. Bo mimo tego, iż zainteresowanie wampirami, wilkołakami czy zmiennokształtnymi już mnie nie dotyczy, to jednak książka Anne Bishop okazała się niesamowitą przygodą!

Przede wszystkim jestem zachwycona historią i światem, który wykreowała autorka. Mamy tu rdzennych mieszkańców ziemi, czyli terra indigena, którzy okazują się być zmiennokształtnymi i zostają nazwani przez ludzi Innymi. To dzięki pewnego rodzaju interesom z nimi ludzie mogą osiedlić się na ich terytorium i żyć obok Innych. W większych miastach w całym kraju zostały wydzielone specjalne Dziedzińce, na których mieszkają terra indigena i stamtąd obserwują ludzi, sprawdzając czy nie łamią żadnych przepisów. Niesamowicie spodobał mi się pomysł, że to właśnie Inni są rasą panującą. Ludzie wcale nie są na szczycie łańcucha pokarmowego, ale bardziej krwiożercze istoty interesują się nimi. I to dosłownie, gdyż często dzieje się tak, że ludzie zostają pożarci przez jednego z terra indigena. Pokazuje to, że człowiek wcale nie zawsze jest najważniejszy i najlepszy. Istnieje coś straszniejszego, co tylko tymczasowo zawarło układ z ludźmi, jednak ciągle istnieje obok nich i przez to muszą żyć ciągle w strachu. Z resztą sama forma przedstawienia Innych, ich zwyczajów i wartości moralnych jest wprost niesamowita. Wcale nie czuje się tego, iż czytamy o zmiennokształtnych. Czujemy się, jakby to był prawdziwy kraj, w którym można żyć.

To jedna z niewielu książek, która rozkochała mnie w sobie od samego początku. Chyba jeszcze żadna z powieści tak bardzo mnie nie pochłonęła. Gdy czytałam Pisane szkarłatem, świat się zatrzymywał, nie obchodziło mnie to, co dzieje się wokół, gdyż liczyło się to, że mieszkam na Dziedzińcu w Lakeside. Bo świat, który wykreowała Anne Bishop uwielbiam tak bardzo, iż pragnęłabym w nim żyć. Jeszcze chyba żadna książka nie podziałała na mnie w ten sposób, a jednak Pisane szkarłatem ma w sobie nieodparty urok, który sprawia, że musi się spodobać dosłownie każdemu. To taka powieść, którą można rozpatrywać pod różnymi kątami i zawsze okaże się, że jest fantastyczna. Wiele książek, w których występują zmiennokształtni bądź wampiry jest prostych i schematycznych. Tutaj natomiast czujemy, że Inni są niesamowicie zżytą społecznością.

O bohaterach nawet nie potrafię się wypowiedzieć, gdyż jestem w nich absolutnie zakochana. Przynajmniej w większości. Anne Bishop ma to do siebie, że potrafi jednocześnie wykreować postacie, które kocha się od samego początku i takie, których nienawidzimy przez całą książkę. Szczególnie utkwiły mi w głowie więzi, które widać wśród wszystkich Innych na terenie Dziedzińca w Lakeside. Wszyscy mają do siebie szacunek i jeśli sytuacja tego wymaga, to potrafią zorganizować się i sprzeciwić wrogowi. Dodatkowo niesamowitym jest to, jak wszyscy chronią Meg. Po pewnym czasie staje się częścią ich paczki, a tam nikogo nie pozostawia się w tyle. Wszyscy potrafią o nią zadbać i sprawić, by czuła się bezpiecznie. Cudownie widzieć, iż bohaterowie potrafią być sobie tak bezgranicznie oddani, że mogliby wskoczyć za sobą w ogień.

Jedyne, co nie spodobało mi się w tej książce to fakt, że tak szybko się skończyła. Co prawda przez całe 500 stron akcja nie zwalnia nawet na chwilę, ale Pisane szkarłatem to jedna z takich książek, w których chce się zaczytywać cały czas. Niemal chciałoby się, by ta książka się nie skończyła. Niesamowicie cieszę się z tego, że odkryłam tę serię i będę mogła zagłębić się w dalszych losach Innych z Dziedzińca na Lakeside.

Pisane szkarłatem to książka, której nie możecie przegapić. To powieść, którą musicie przeczytać, gdyż jestem przekonana, że wciągnie do swojego świata każdego, kto po nią sięgnie. Ja jestem zakochana w tej serii i czuję, że kolejne części będą utrzymywały poziom bądź okażą się jeszcze lepsze. Naprawdę gorąco polecam Wam tę książkę i mam nadzieję, że po nią sięgniecie, bo inaczej ominie Was kawał naprawdę dobrej fantastyki.


Recenzja pochodzi z bloga: alone-with-books.blogspot.com

Meg Corbyn ucieka od Kontrolera, który stara się zapanować nad zdolnościami dziewczyny. Ona jednak chce zobaczyć świat poza budynkiem, w którym do tej pory była przetrzymywana z innymi casandra sangue, czyli wieszczkami krwi. Trafia do miejsca, które nie jest dla niej bezpieczne, jednak Meg właśnie tam postanawia się zaszyć, by uciec przed Kontrolerem. Pojawia się na...

Sześćdziesięcioletnia Marianne postanawia umrzeć. Po nieudanej próbie samobójczej ląduje w szpitalu, gdzie uświadamia sobie, że nigdy nie jest za późno, by móc rozpocząć nowe życie. To właśnie tam znajduje malowidło na rustykalnym kafelku, który zmienia jej sposób patrzenia na świat. Widzi na nim port w Kerdruc z łodzią o nazwie Mariann i przekonuje się, że to znak, by wreszcie zaczęła sama podejmować decyzje. Ucieka ze szpitala, ucieka od swojego władczego męża i postanawia wreszcie żyć własnym życiem.

Już po przeczytaniu Lawendowego pokoju Nina George upewniła mnie w tym, że nikt nie potrafi pisać tak jak ona. Niewielu jest współczesnych pisarzy, którzy potrafią sprawić, że zakocham się w powieści od pierwszych stron i będę nią żyła. Kolejna książka tej autorki utwierdziła mnie w tym, że Nina George jest właśnie jedną z takich pisarek. Potrafi wciągnąć czytelnika do wykreowanego świata od samego początku i pozostawić w nim smutek po zakończeniu tak fascynującej przygody. Bo książki tej autorki są wprost fenomenalne.

Tym razem główną bohaterką jest Marianne, która postanawia zmienić coś w swoim życiu. Można powiedzieć, że to zbiór przypadkowych wydarzeń sprawia, iż kobieta chce porzucić swojego męża, wyrwać się z jego władczych rąk i wziąć życie w swoje ręce. Pierwszy raz od dawna podejmuje samodzielną decyzję, która okazuje się być jedną z najlepszych. Czytelnik towarzyszy jej przez wszystkie jej stany emocjonalne: od załamania i chęci samobójstwa poprzez niedowierzanie we własne zdolności aż wreszcie do samodzielnego życia pełnego szczęścia. Księżyc nad Bretanią pokazuje, że nieważne ile ma się lat, nigdy nie jest za późno na to, żeby zmienić coś we własnym życiu. To splot decyzji, które podejmujemy, sprawia, że znajdujemy się w konkretnym miejscu na świecie i jeśli nie czujemy się w nim jak w domu to jedyne czego potrzebujemy to znaleźć w sobie siłę i odpowiednie buty, które zabiorą nas tam, gdzie powinniśmy się znaleźć!

Marianne miała wiele niespełnionych marzeń. Żyła nimi z dnia na dzień, a czytelnik jest wzruszony, kiedy wreszcie udaje się jej spełnić coś tak trywialnego, jak założenie czerwonej sukienki. Nina George ma niesamowity warsztat pisarski i potrafi wykreować dosłownie coś z niczego. Potrafi opisać najbardziej błahe zjawisko jako niesamowitą rzecz, którą każdy z nas chciałby przeżyć we własnym życiu. Bohaterowie, których tutaj przedstawia, są niesamowicie wyraziści i pełni życia mimo tego, że znaczna większość z nich jest w podeszłym wieku. Wszystko zaczyna się od historii Marianne, która postanawia odnaleźć siebie, a na kolejnych kartkach możemy poznać losy innych ludzi zamieszkujących Kerdruc, którzy mają swoje problemy: jedni są nieszczęśliwie zakochani, inni pragną, by znów udało im się kogoś pokochać. Nina George przedstawia nam całą gamę ludzkich charakterów, sposób w jaki się zachowują i cele, które przyświecają im w życiu. Zakochujemy się w Kerdruc i w mieszkających tam osobach tak samo jak Marianne, gdy pierwszy raz się tam znalazła.

Najpiękniejszą rzeczą w tej książce jest przemiana głównej bohaterki. Możemy zauważyć jak bardzo różni się Marianne z początku książki od tej, którą widzimy na samym końcu. Poznajemy ją jako kobietę, która nigdy nie żyła własnym życiem i zawsze była uległa. Marianne chciała zakończyć swoje życie, a czytelnik towarzyszy jej w wędrówce, w której musi odnaleźć samą siebie. Widzimy, że kobieta pragnęła śmierci, jednak po drodze wtrąciło się życie, aż w końcu zaczęła narastać w niej obawa, że będzie musiała pożegnać się z tym światem. Marianne musiała długo błądzić zanim dotarła do siebie, jednak kiedy już to uczyniła, zdała sobie sprawę jak wielu rzeczy nie widziała na tym świecie i jak bardzo kocha swoje życie.

Z każdą kolejną stroną czytelnik zakochuje się w tej powieści jeszcze głębiej. Marianne podbija serce od samego początku, a my czujemy, że wraz z jej przemianą pewna część nas samych ulega zmianie i przekształceniu. Księżyc nad Bretanią to taka książka, po której przeczytaniu nie jest się już tą samą osobą. Po tym właśnie poznaje się naprawdę dobrą powieść: potrafi poruszyć czytelnika, właściwie go nastroić i zagrać najpiękniejszą melodię życia. Nina George ma to do siebie, że za każdym razem po przeczytaniu jej książek czuje się niedosyt. Chciałoby się zamieszkać w świecie, który wykreowała i nigdy nie rozstawać się z tymi postaciami, z którymi tak bardzo się zżyło. Czuję, że jeszcze wiele razy będę powracać do tej historii.

Księżyc nad Bretanią to wzruszająca historia o nadawaniu sensu życiu. O tym, że trzeba długo błądzić, by móc odnaleźć siebie; że potrzeba przemierzyć wiele miast, żeby znaleźć to jedno, w którym od zawsze było nasze miejsce. O tym, że trzeba kochać, kiedy jest się gotowym, a nie gdy jest się samotnym i nigdy nie można tracić okazji, by wyznać drugiej osobie miłość. O tym, że tylko od nas zależy w jaki sposób ukształtujemy swoje życie. Nino George, dziękuję Ci za te lekcje, których mi udzieliłaś i że otworzyłaś oczy na to, co w życiu najważniejsze.


Recenzja pochodzi z bloga: alone-with-books.blogspot.com

Sześćdziesięcioletnia Marianne postanawia umrzeć. Po nieudanej próbie samobójczej ląduje w szpitalu, gdzie uświadamia sobie, że nigdy nie jest za późno, by móc rozpocząć nowe życie. To właśnie tam znajduje malowidło na rustykalnym kafelku, który zmienia jej sposób patrzenia na świat. Widzi na nim port w Kerdruc z łodzią o nazwie Mariann i przekonuje się, że to znak, by...

Ronan posiada sekret, do którego nikomu się nie przyznaje. Czasem ukrywa go nawet przed samym sobą, gdy jest on zbyt mroczny, by móc się z nim zmierzyć. Chłopak potrafi wykradać przedmioty ze snów. Od zawsze tak było, jednak teraz, gdy linia mocy dookoła Cabeswater została przebudzona, jego zdolności jedynie się wzmacniają. A tymczasem do miasta przyjeżdża tajemniczy mężczyzna, który wpada na trop czwórki przyjaciół. Blue, Gansey, Ronan i Adam będą musieli sobie poradzić z tym, co szykuje dla nich los. Czy wreszcie uda im się znaleźć trop prowadzący do legendarnego Glendowera?

Na tę książkę czekałam naprawdę bardzo długo i jestem niesamowicie szczęśliwa, że wreszcie udało mi się po nią sięgnąć. Król Kruków pozostawił po sobie bardzo przyjemne wspomnienia, a ja z niecierpliwością czekałam na kontynuację losów głównych bohaterów w Złodziejach snów. Sięgając po tę książkę, nie wiedziałam na co mam się szykować, a Maggie Stiefvater udało się mnie zaskoczyć.

Przez praktycznie całą książkę czułam się nieco zagubiona. Autorka pisze w bardzo specyficzny sposob przez co czasami łatwo było mi się pogubić w historii, którą kreuje przed czytelnikiem. W niektórych momentach miałam wrażenie, że czytam właściwie o niczym, a wydarzenia, które się rozgrywają kompletnie nie mają nic wspólnego z poszukiwaniami Glendowera. W tej części Maggie Stiefvater zepchnęła ten wątek nieco na ubocze i wyciągnęła na pierwszy plan zdolności Ronana, co było naprawdę ciekawym tematem, jednak czułam, że nasi bohaterowie nie robią praktycznie niczego w kierunku odnalezienia legendarnego Króla Kruków, trochę tak, jakby chodzili w miejscu. I właśnie tak czuję się po przeczytaniu Złodziei snów - jakby akcja po prostu utknęła w pewnym punkcie, a autorka skupiła się przez całe czterysta stron tylko na nim. Jednak wydaje mi się, że to tylko cisza przed burzą.

Trzeba przyznać, że właściwa akcja Złodziei snów rozkręca się właściwie pod sam koniec. Na początku nasi bohaterowie coś robią, ale sami właściwie nie wiedzą co i dopiero sama końcówka zaostrza czytelnikowi apetyt. Akcja nabiera tempa po ponad trzystu stronach, jednak jestem skłonna wybaczyć to autorce, gdyż kolejne części zapowiadają się bardzo obiecująco. W Złodziejach snów muszę przyznać, że nie zaciekawiłam się żadną z postaci. Wszyscy tworzyli paczkę, ale praktycznie każdy robił coś innego, a autorka zbyt szybko przeskakiwała wątkami w innym kierunku, przez co czytelnik czuł się zagubiony. Wydaje mi się, że gdyby Maggie Stiefvater postanowiła zatrzymać się na dłużej przy jednym konkretnym wątku, to nie wyszłoby z tego coś tak bardzo chaotycznego.

Mimo wszystko nie przekreślam tej książki. Czuję, że Złodzieje snów to był pewien przestój dla bohaterów i jedyna możliwość dla nich do nabrania oddechu. Tutaj musieli się przygotować na to, co autorka postanowiła dla nich przygotować w kolejnych częściach. Już sama końcówka jest zapowiedzią niesamowitej przygody, a ten cliffhanger, który zafundowała nam Stiefvater aż ścina krew w żyłach. Dlatego wiem, że gdy zostanie wydana Blue Lily, Lily Blue będę musiała mieć ją jak najszybciej w swoich rękach.

Ta część jest niestety słabsza od swojej poprzedniczki, jednak nie można powiedzieć, że jest zła. Autorka wprowadziła nieco nowych postaci i ciekawych wątków, które mam nadzieję, że zostaną lepiej przedstawione i dopracowane w kolejnych częściach. Złodzieje snów to tylko cisza przed burzą i założę się, że Maggie Stiefvater zafunduje nam prawdziwą jazdę bez trzymanki, gdy poznamy dalsze losy głównych bohaterów!


Recenzja pochodzi z bloga: alone-with-books.blogspot.com

Ronan posiada sekret, do którego nikomu się nie przyznaje. Czasem ukrywa go nawet przed samym sobą, gdy jest on zbyt mroczny, by móc się z nim zmierzyć. Chłopak potrafi wykradać przedmioty ze snów. Od zawsze tak było, jednak teraz, gdy linia mocy dookoła Cabeswater została przebudzona, jego zdolności jedynie się wzmacniają. A tymczasem do miasta przyjeżdża tajemniczy...

Penny ma pewien sekret. W zaciszu swojego pokoju prowadzi bloga pod nickiem Girl Online. To właśnie tam może być w pełni sobą i opisać wszystkie swoje najskrytsze myśli, a przy tym zostać kompletnie anonimową. Pewnego dnia w życiu dziewczyny wydarza się coś okropnego, więc jej rodzice postanawiają, że dobrym pomysłem będzie wyjazd do Nowego Jorku, gdzie Penny będzie mogła popatrzeć na niektóre sprawy z szerszej perspektywy. Okazuje się, że ten jeden wyjazd do Nowego Jorku zmieni całe jej życie.

Zoella jest znaną brytyjską youtuberką, którą sama z wielką przyjemnością oglądam i zawsze z niecierpliwością czekam na kolejne filmiki. Kiedy dowiedziałam się o tym, że Zoe napisała książkę, wprost nie mogłam się na nią doczekać! Teraz, po przeczytaniu tej powieści, wiem, że dostałam dokładnie to, na co liczyłam po Zoe. Nie jest to ambitna lektura, która odmieni sposób patrzenia na życie, jednak niewątpliwie można spędzić z nią kilka miłych chwil.

Girl Online to książka typowo dla nastolatek. Będzie idealna dla dziewczyn w wieku dwunastu bądź trzynastu lat, które w przeczytanych powieściach oczekują na sielankowe życie. Mimo tego, że Penny zdaje się być największą niezdarą świata (jak zresztą sama o siebie mówi), to jej życie naprawdę jest niesamowicie proste i przyjemne. Owszem, może mieć problemy z rozmawianiem z chłopakami bądź z atakami paniki, jednak zawsze wydarzają się sytuacje, które wynagradzają jej ten fakt. I to jeszcze z nawiązką. Wydaje się wręcz, że ta książka została stworzona po to, żeby wszystko układało się po jej myśli i każda kolejna sytuacja pojawiała się po prostu znikąd. Akurat wtedy, gdy Penny zaczyna mieć problemy, rodzice postanawiają zabrać ją do Nowego Jorku. Bardzo ładny scenariusz, ale mimo wszystko trochę zbyt przekoloryzowany.

Cała ta książka wydaje się właśnie taka być. To historia o idealnym życiu zwykłej nastolatki, w której nic złego nie może się wydarzyć. Właściwie to nie jestem nawet zawiedziona tą książką, bo spodziewałam się, że właśnie to możemy tutaj otrzymać. Przygotowałam się na uroczą historię, w której głównej bohaterce wszystko będzie szło po myśli i właśnie to otrzymałam. Mimo wszystko szczerze muszę przyznać, że dobrze mi się ją czytało i gdyby powstała kolejna część to z wielką przyjemnością bym ją przeczytała.

Girl Online to świetna powieść, gdy jest się przytłoczonym natłokiem obowiązków i potrzebna jest książka na odprężenie. Bo z nią się naprawdę można odprężyć i spędzić kilka ciekawych godzin w świecie Penny, która w swoim życiu ma sporo niesamowitych wydarzeń. Co prawda, większości z nich można się domyślić, jednak nie da się nie zauważyć tego, że zakończenie powieści może trzymać czytelnika w napięciu. Ja polecam tę książkę tylko nastolatkom, nieco starszym osobom może wydać się dziecinna, więc jeśli szukacie czegoś na odprężenie to Girl Online idealnie spełni się w tej roli.


Recenzja pochodzi z bloga: alone-with-books.blogspot.com

Penny ma pewien sekret. W zaciszu swojego pokoju prowadzi bloga pod nickiem Girl Online. To właśnie tam może być w pełni sobą i opisać wszystkie swoje najskrytsze myśli, a przy tym zostać kompletnie anonimową. Pewnego dnia w życiu dziewczyny wydarza się coś okropnego, więc jej rodzice postanawiają, że dobrym pomysłem będzie wyjazd do Nowego Jorku, gdzie Penny będzie mogła...

Eleonora i Park. Dwójka szesnastolatków, która nie ma łatwo w życiu, jednak gdy natykają się na siebie, zdają sobie sprawę z tego, że razem można zrobić wszystko. Ona ma rude włosy, kilka kilogramów więcej i jest nowa w szkole. On wiecznie chodzi w czerni, nie dopuszcza do siebie nikogo i nie ma ochoty nawet na chwilę wyciągać słuchawek z uszu. A jednak któregoś dnia Eleonora siada koło Parka w autobusie do szkoły. Zaczyna czytać jego komiksy przez ramię, a Park jej na to pozwala. W końcu pożycza jej swojego walkmana i zaczynają docierać do siebie nawzajem poprzez muzykę.

Eleonora i Park to książka, która już od dawna mnie do siebie przyciągała. Liczyłam na bardzo uroczą historię o dwójce nastolatków i dokładnie to otrzymałam. Nie jestem zawiedziona tym, co autorka przedstawiła w tej powieści, ale z drugiej strony nie jestem też pod jej wielkim wrażeniem. Mimo wszystkich minusów ta książka na pewno zostanie mi w pamięci i chętnie będę powracać do jej najciekawszych momentów.

W głównych bohaterach podoba mi się to, że nie są wyidealizowani. Eleonora nie jest tradycyjną pięknością, a Park nie jest duszą towarzystwa. Przypadek sprawił, że usiedli koło siebie w autobusie i od tego czasu zaczęła się ich wspólna historia, a ich losy są ze sobą na zawsze związane. Eleonora wcale nie ma łatwego życia, gdyż mieszka z bardzo agresywnym ojczymem w ciężkich warunkach, a Park czuje się niedoceniany przez swojego ojca i cały czas czuje, że czymś go zawodzi. Oboje są w dosyć ciężkiej sytuacji życiowej i dzięki znajomości ze sobą oraz miłości do komiksów i muzyki mogą chociaż na chwilę oderwać się od szarej rzeczywistości.

Jedną z wielu rzeczy, która mi się tutaj spodobała jest to, że książka jest naprawdę niesamowicie urocza. Nie da się użyć innego słowa. Z każdą kolejną stroną serce czytelnika po prostu się rozpływa, a na ustach przez praktycznie całą książkę pojawia się ogromny uśmiech. Relacja głównych bohaterów z początku jest niesamowicie nieporadna i niezręczna, co sprawia, że jest to jeszcze bardziej słodkie. Z czasem uczą się siebie nawzajem i razem podejmują decyzje, które mogą zaważyć na ich życiu. Dzięki przebywaniu ze sobą wszystko staje się dla nich nieco łatwiejsze, a czytelnik zakochuje się w Eleonorze i Parku od pierwszego rozdziału. Ja sama byłam ogromnie zadowolona z tego, jak autorka wykreowała te postacie, mimo faktu, że nie są one zbyt głębokie.

W niektórych momentach książka jest dosyć naiwna. Bardzo często przewidywalna i niemal od samego początku wiemy, co będzie się działo przez całą powieść. Mimo tego nie mogę ocenić tej książki negatywnie, gdyż to jedna z niewielu lektur, które wywoływały uśmiech na ustach i motylki w brzuchu. Mimo wszystkich wad jestem naprawdę zakochana w tej historii, ale jednej rzeczy nie mogę przebaczyć. Mianowicie zakończenia. To jedyna rzecz w całej książce, która niesamowicie mnie zdenerwowała. Według mnie to, co przedstawiła w nim autorka było naprawdę bez sensu i sprawiło, że czytelnik sam nie rozumie, co się właściwie stało. Czułam, jakby Rainbow Rowell na siłę musiała zmienić stan rzeczy i wprowadzić naprawdę dziwne elementy do życia głównych bohaterów. Dlatego nawet nie chcę myśleć o takim zakończeniu tej książki i szczerze mówiąc, chciałabym zobaczyć kolejną część przygód Eleonory i Parka, choć wiem, że to niemożliwie.

Eleonora i Park to książka, która skradła moje serce. Skradła je po czym ociepliła losami bohaterów po to, by zostawić je całkowicie rozpuszczone. Nie jest to powieść bez wad, jednak nie da się nie zauważyć, że to jedna z takich książek, które potrafią niezwykle podnieść na duchu czytelnika i polepszyć mu humor. Eleonora i Park to niewymagająca lektura, którą można pochłonąć w jeden dzień i dobrze się przy niej bawić, więc naprawdę polecam.


Recenzja pochodzi z bloga: alone-with-books.blogspot.com

Eleonora i Park. Dwójka szesnastolatków, która nie ma łatwo w życiu, jednak gdy natykają się na siebie, zdają sobie sprawę z tego, że razem można zrobić wszystko. Ona ma rude włosy, kilka kilogramów więcej i jest nowa w szkole. On wiecznie chodzi w czerni, nie dopuszcza do siebie nikogo i nie ma ochoty nawet na chwilę wyciągać słuchawek z uszu. A jednak któregoś dnia...

Rodion Romanowicz Raskolnikow to były student, który mieszka w Petersburgu. Ma kochającą rodzinę, która często wysyła mu pieniądze, jednak nie można uznać ich za bogatych. Raskolnikow cierpi na ciężką sytuację majątkową, więc postanawia zrobić coś, o czym prawdopodobnie nikt by nie pomyślał. Często oddawał drogocenne rzeczy pod zastaw do starej lichwiarki i teraz postanawia ją zamordować. Wkrótce zaczynają się rozmyślania na temat tego, co jest zachowaniem moralnym, a co bestialskim.

Im więcej czytam rosyjskiej literatury, tym bardziej utwierdzam się w tym, że Rosjanie potrafią tworzyć naprawdę niesamowite powieści, a ja chcę ich czytać coraz więcej. Z każdą kolejną przeczytaną książką utwierdzam się w tym, że literatura rosyjska podoba mi się jak żadna inna. Dlatego też wiedziałam, że gdy sięgnę po Zbrodnię i karę nie zawiodę się, a wręcz przeciwnie - będę zachwycona. I właśnie taka jestem po przeczytaniu tej książki.

Słyszałam o tej pozycji bardzo wiele i głównie były to pozytywne rzeczy. Gdy przekonałam się na własnej skórze jak ciekawa jest ta książka, wiedziałam, że będzie jedną z tych, które będę bardzo miło wspominać. Najważniejszą rzeczą dla mnie był tutaj sposób pisania Dostojewskiego i fakt, że jak nikt inny potrafił stworzyć głęboką historię pełną niespodziewanych zwrotów akcji. Autor potrafi w niesamowity sposób wykreować niesamowitą fabułę. Ja byłam w naprawdę wielkim szoku. Do tej pory jestem pod wrażeniem talentu pisarskiego Dostojewskiego i stawiam go prawie na równi z Tołstojem. Okazuje się, że klasyka wcale nie musi być nudna i naprawdę można się w niej zachwycić wieloma rzeczami.

Przede wszystkim pokochałam to, w jaki sposób Dostojewski wykreował bohaterów. Każda postać jest inna i przez to absolutnie wyjątkowa. Zapałałam wielką miłością do Rasolnikowa, Razumichina i Sonii, natomiast szczerze znienawidziłam Łużyna. Już dawno nie miałam tak wielkiej ochoty skrzywdzenia jakiegoś bohatera, jednak postawa i zachowanie Łużyna wprost wytrącało mnie z równowagi. Zresztą tu praktycznie każdy bohater ma rozbudowaną historię i niesie ze sobą bagaż doświadczeń. Najbardziej zaskoczył mnie Raskolnikow. To postać, którą można byłoby poddawać długiej analizie psychologicznej. Z jednej strony wydaje się planować zbrodnię praktycznie idealną, jednak później sam popełnia oczywiste błędy. Dodatkowo miałam wrażenie, że Raskolnikow jest niesamowicie dojrzałą osobą, jak na swój wiek (trzeba przypomnieć, że jest byłym studentem). Często podczas czytania miałam wrażenie, że widzę przemyślenia czterdziesto- lub pięćdziesięciolatka, jednak nie miało to wpływu na moją sympatię do tej postaci. Mimo wszystkich okrutnych rzeczy, których się dopuścił, nie dało się nie zauważyć jego sprytu i mądrości.

Jedną z najważniejszych rzeczy przedstawionych w tej książce jest kwestia ludzkiej moralności. Raskolnikow przedstawia tezę, iż niektóre osoby (wybitne) mają ten przywilej, by zabijać ludzi bardziej pospolitych, jeśli ci stają im na drodze do odniesienia sukcesu. Sam się sprawdza. Ocenia czy jest w stanie zabić lichwiarkę. Jeśli ją zabije i nie odczuje poczucia winy to będzie można powiedzieć, iż należy do ludzi wybitnych. Natomiast jeśli odezwą się w nim wyrzuty sumienia, to będzie zaliczał się do zwykłych zjadaczy chleba. Ja od samego początku bardzo polubiłam tę postać, mimo tego, iż czasami miał o sobie zbyt wysokie mniemanie i nie chciał się przyznać do popełnionego błędu.

W Zbrodni i karze wyraźnie widzimy, że nikt z nas nie może żyć z tajemnicami. Że każde kłamstwo wyjdzie na jaw i nic nie da się ukryć. Dzięki Dostojewskiemu widzimy również, że w każdym z nas jest obecny pierwiastek dobra i zła, a to jedynie od nas zależy, co się ujawni. Natura ludzka jest skomplikowana i każdy w nas nosi w sobie potwora, ale tylko my jesteśmy w stanie go pokonać bądź pozwolić się mu przejąć. To jedna z niewielu lektur szkolnych, którą czytałam z wielką przyjemnością i pewnie jeszcze niejednokrotnie będę wracać do historii Raskolnikowa i reszty bohaterów. Naprawdę gorąco polecam!


Recenzja pochodzi z bloga: alone-with-books.blogspot.com

Rodion Romanowicz Raskolnikow to były student, który mieszka w Petersburgu. Ma kochającą rodzinę, która często wysyła mu pieniądze, jednak nie można uznać ich za bogatych. Raskolnikow cierpi na ciężką sytuację majątkową, więc postanawia zrobić coś, o czym prawdopodobnie nikt by nie pomyślał. Często oddawał drogocenne rzeczy pod zastaw do starej lichwiarki i teraz postanawia...

Anna i Tony od dawna starali się o upragnione dziecko. Gdy wreszcie Anna zaszła w ciążę i Jack przyszedł na świat, wręcz nie posiadali się ze szczęścia. Chłopiec był ich oczkiem w głowie, a Anna wreszcie mogła przeżywać wszystkie te chwile, o których dowiadywała się z czasopism bądź z książek dla przyszłych matek. Jednak w praktyce okazało się, iż opieka nad noworodkiem wcale nie jest taka prosta. Anna nie daje sobie rady sama. Ciągle jest zmęczona brakiem snu, a Tony zdaje się nie zauważać tego, co dzieje się z żoną. Dopiero po pewnym czasie, gdy widzi wahania nastroju Anny, zaczyna się o nią martwić, jednak wydaje mu się, że żona musi się po prostu przyzwyczaić. Pewnego dnia Anna i Jack znikają, a Tony jest przekonany, iż zdarzyło się coś okropnego.

Nie spodziewałam się, że Pęknięte odbicie okaże się tak wciągającą i przejmującą książką. Nawet nie wiedziałam, że historia zostanie tak ciekawie przedstawiona. Jestem pod naprawdę dużym wrażeniem tej powieści. Dawn Barker zaskoczyła mnie tematyką, którą przedstawiła w swojej powieści i po przeczytaniu Pękniętego odbicia zaczynam mieć ochotę na przeczytanie innych książek tejże autorki.

Czytelnik zostaje wrzucony na głęboką wodę już od pierwszego rozdziału. Już wtedy dowiadujemy się o zaginięciu Anny i Jacka, więc razem z Tonym poszukujemy odpowiedzi na nurtujące go pytania. Akcja pędzi właściwie już od pierwszej strony. Z czasem zaczyna zwalniać, jednak nie da się nie przyznać tego, iż wprost nie da się od niej uwolnić. Tę powieść można pochłonąć dosłownie przy jednym posiedzeniu, gdyż jeśli weźmie się ją raz do ręki, nie da się jej odłożyć. Tematyka przedstawiona w Pękniętym odbiciu okazała się naprawdę trudna i poruszająca. Nie sądziłam, że autorce uda się tak łatwo i prosto przedstawić sytuację wręcz tragiczną. Dowiadujemy się tutaj o skutkach jakie pojawiają się podczas depresji poporodowej. Anna w nią popada i zaczyna zachowywać się jak kompletnie inna osoba. Doskonale widać tutaj, że gdy jedna osoba jest chora, cierpi na tym cała rodzina. Wszyscy odczuwają na sobie skutki podjętych przez nią decyzji i każdy jest na swój sposób zraniony. Depresja poporodowa nie dotyka jedynie Anny, ale również jej najbliższych.

Postaci zostały wykreowane w bardzo barwny i charakterystyczny sposób. Ma się wrażenie, iż nie są to tylko papierowe postacie, których losy śledzimy na kartkach książki, ale prawdziwe osoby z własnymi demonami. Widzimy też rozgrywkę między tym, co możemy uważać za dobre, a co za złe. Wydaje się, że choroby i przestępstwa nie tyczą się naszej rodziny, jednak gdy dochodzi do którejś z tych rzeczy to w wielu wypadkach możemy zatracić poczucie moralności i sprawiedliwości. Nasi bohaterowie właśnie z tym się zmagają. Między poczuciem winy a karą za zrobione rzeczy. Nie jest łatwo osądzić bliską osobę i stwierdzić, że zrobiła coś okrutnego. Nie da się też nie zauważyć faktu, że mogła potrzebować pomocy. I tutaj pojawia się poczucie winy, które odzywa się w praktycznie każdym bohaterze. Mają świadomość, że gdyby pomogli Annie, to może cała historia potoczyłaby się w inny sposób.

Zakończenie z jednej strony okazało się być sprawiedliwe, jednak ja odczułam niedosyt. Chciałam, żeby wydarzenia potoczyły się nieco inaczej, jednak nie da się nie zauważyć tego, iż od książki nie da się oderwać. Ja czułam się w nią całkowicie wciągnięta, a w przerwach między jej czytaniem nie mogłam przestać myśleć o przedstawionej historii. W wielu wypadkach wydarzenia mną wstrząsnęły, a w innych wzruszyły. Widać, że autorka zna się na psychologii, gdyż przedstawiła w swojej powieści głęboką postać z problemami osobistymi, które zaważyły na kondycji psychicznej. Nie spodziewałam się, że ta historia okaże się tak dobra, a jednocześnie ciężka pod względem tematyki.

Pęknięte odbicie to książka, która mnie zszokowała. Poruszane w niej tematy są często przytłaczające, jednak od tej historii nie da się oderwać. Czytelnik zostaje porwany od pierwszej strony i jest zaskoczony zwrotami akcji. Głównym tematem jest tutaj kwestia poradzenia sobie z chorobą Anny. Depresja poporodowa często jest pomijana w książkach i rzadko autorzy sięgają po taką tematykę, jednak Dawn Barker świetnie pokazała, że jest to coś ważnego. Tę książkę naprawdę gorąco polecam, gdyż sama jestem nią wprost zachwycona.


Recenzja pochodzi z bloga: alone-with-books.blogspot.com

Anna i Tony od dawna starali się o upragnione dziecko. Gdy wreszcie Anna zaszła w ciążę i Jack przyszedł na świat, wręcz nie posiadali się ze szczęścia. Chłopiec był ich oczkiem w głowie, a Anna wreszcie mogła przeżywać wszystkie te chwile, o których dowiadywała się z czasopism bądź z książek dla przyszłych matek. Jednak w praktyce okazało się, iż opieka nad noworodkiem...

Riley MacPherson dowiaduje się o śmierci swojego ojca, więc postanawia szybko przyjechać i przygotować jego pogrzeb oraz zająć się wyprzedażą majątku. Zamieszkuje w swoim domu rodzinnym, gdzie na każdym kroku widzi ślady przeszłości. Rodzina Riley była naznaczona piętnem samobójstwa jej siostry oraz problemów wychowawczych, które sprawiał jej brat Danny. Tylko do niej jedynej los się uśmiechnął i spędziła szczęśliwie swoje dzieciństwo, a teraz spełnia się jako psycholog. Jednak po powrocie do domu odkopuje znaczące fakty o historii jej rodziny, które sprawią, iż jej dotychczasowe życie wywróci się do góry nogami.

Diane Chamberlain to moja niekwestionowana mistrzyni, która w tej książce przeszła samą siebie. Po przeczytaniu Tajemnicy Noelle wątpiłam, że uda się jej napisać równie porywającą, wzruszającą i wciągającą historię, a jednak Milcząca siostra niesamowicie mnie zaskoczyła. Od początku czułam, że ta historia będzie dobra, jednak nie spodziewałam się, że autorka stworzy tak wielowarstwową i głęboką historię. Myślałam, że żadna książka Diane Chamberlain mnie nie zaskoczy, a jednak udało się jej to.

Na początku Milcząca siostra wydawała mi się zbyt oczywista. Akcja rozwijała się powoli i miałam wrażenie, że wszystkiego się domyślę, jednak po pewnym czasie zaczęło pojawiać się coraz więcej informacji, którymi autorka szokowała czytelnika. Już niedługo zdałam sobie sprawę, że to, co sama odkryłam to dopiero czubek góry lodowej, a historia głównych bohaterów sięga o wiele głębiej niż można pomyśleć. Diane Chamberlain wykreowała bardzo charakterystyczne postaci, a każda z nich posiada własną historię i mroczne tajemnice, o których nie chce nikomu powiedzieć. Często w życie naszych bohaterów jest zaangażowanych więcej osób niż można byłoby przypuszczać. Dowiadujemy się, że rodzina MacPhersonów wcale nie była tak krystalicznie czysta, jak zawsze myślała Riley i okazuje się, że rodzice bardzo wiele przed nią ukrywali. Z każdą kolejną stroną poznajemy coraz więcej sekretów pilnie strzeżonych pod kluczem.

Przede wszystkim bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie kreacja bohaterów. Myślałam, że w poprzednich powieściach Diane Chamberlain udało się dobrze oddać ludzkie cechy charakteru, jednak w Milczącej siostrze widać to o wiele lepiej. Widzimy przyczyny i konsekwencje tego, że bohaterowie wychowywali się w takiej rodzinie. Biorąc pod lupę główną bohaterkę, czyli Riley MacPherson, można zauważyć, iż fakt, że wychowywała się w rodzinie, która przeżywała załamanie po samobójstwie jej siostry, wpłynął na to, że postanowiła zostać psychologiem. Widziała również to, że jej brat Danny sprawiał problemy wychowawcze i często kłócił się z rodzicami, więc to również w pewien sposób podziałało na jej przyszły wybór zawodu. To samo zauważyć można z jej bratem lub przeszłością jej siostry. Bohaterowie wykreowani przez Chamberlain są praktycznie postaciami z krwi i kości, a ich problemy są na tyle rzeczywiste, iż można pomyśleć, że takie osoby mogłyby żyć obok nas.

Historia jest po prostu mocna. Nie mogę użyć innego słowa, gdyż nie odzwierciedlałoby w pełni fabuły Milczącej siostry. Może się wydawać, że historia z początku jest banalna, jednak wkrótce autorka przyspiesza tempo i nie pozwala czytelnikowi odetchnąć nawet na chwilę. Co chwilę Chamberlain zaskakuje nas niespodziewanymi zwrotami akcji i pokazuje jak bardzo głęboka jest stworzona przez nią historia. Dla mnie to mistrzyni jeśli chodzi o literaturę dla kobiet i nie wyobrażam sobie, żeby jakikolwiek inny autor potrafił wymyślić tak zaplątaną i wstrząsającą historię. Bo Diane Chamberlain nie boi się żadnych tematów... I nie boi się tego pokazać w swoich książkach.

Milcząca siostra sprawiła, że krzyczałam na cały dom z niedowierzaniem nad rozwojem fabuły, dziwiłam się nad rodzinnymi sekretami i poszukiwałam rozwiązań razem z główną bohaterką. Ta książka jest dla mnie jedną z najlepszych w twórczości Diane Chamberlain i jestem bardzo szczęśliwa, że mogłam ją przeczytać. Nie sądziłam, że autorka potrafi wymyślić kolejną tak porywającą historię, a jednak dla Diane Chamberlain nic nie stanowi wyzwania. Jeśli jeszcze nie czytaliście żadnej książki tej autorki to polecam nadrobić to jak najszybciej. Milcząca siostra utrzymuje ten poziom, co poprzednie książki, a nawet zapowiada kolejne niesamowite powieści. Gorąco polecam!


Recenzja pochodzi z bloga: alone-with-books.blogspot.com

Riley MacPherson dowiaduje się o śmierci swojego ojca, więc postanawia szybko przyjechać i przygotować jego pogrzeb oraz zająć się wyprzedażą majątku. Zamieszkuje w swoim domu rodzinnym, gdzie na każdym kroku widzi ślady przeszłości. Rodzina Riley była naznaczona piętnem samobójstwa jej siostry oraz problemów wychowawczych, które sprawiał jej brat Danny. Tylko do niej...

Londyn, 1888 rok. Violet Adair przygotowuje się do debiutu na salonach miejscowej arystokracji, jednak pod pozorami dobrze ułożonej damy dziewczyna skrywa drugie wnętrze. W zaciszu własnego pokoju i wynajętego laboratorium konstruuje wynalazki pod pilnym okiem zaufanego majordomusa o wątpliwej przeszłości. Kiedy jednak na balu Adairów umiera jeden z gości, lord Stanton, wszystko ulega zmianie. Sprawą zaczyna zajmować się szefowa Secret Service królowej, jednak szybko dochodzi do wniosku, iż lord został otruty. Co gorsza, innym członkom parlamentu również może grozić niebezpieczeństwo, w tym również zagrożony jest ojciec Violet. Dziewczyna postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i zaczyna prowadzić własne śledztwo. Dokąd doprowadzi ją wnikliwy umysł?

Mechaniczne pająki już od samego początku zapowiadały niesamowitą zabawę i spełniły tę obietnicę. Miałam wrażenie, że to będzie jedna z ciekawszych książek, jakie będę miała przyjemność przeczytać i faktycznie tak się stało, gdyż powieść Coriny Bomann pozostawiła we mnie same miłe wspomnienia. Steampunk to taki gatunek, który bardzo lubię, ale nieczęsto po niego sięgam. W wydaniu Bomann wypadł naprawdę bardzo ciekawie i przyznam, że z wielką przyjemnością przeczytałabym inne powieści tej autorki.

Violet Adair to Sherlock Holmes w spódnicy. Od samego początku podobał mi się jej wnikliwy umysł i fakt, iż potrafiła połączyć ze sobą kilka faktów, które nie miały żadnych wspólnych mianowników. Poza tym oczywiście miała swojego wiernego pomocnika, czyli majordomusa Alfreda. Szczerze mówiąc, ta postać spodobała mi się bardziej niż lady Adair. Przeszłość majordomusa jest bardzo tajemnicza i sami właściwie nie wiemy czym się zajmował kilka lat przed akcją powieści. Z wielką przyjemnością przeczytałabym jakiś zbiór opowiadań na temat pracy, którą wykonywał Alfred przed pojawieniem się u Adairów. To mógłby być kawał ciekawej literatury. Jedyną rzeczą, która mi się tu nie spodobała był wątek miłosny. Miałam wrażenie, iż został on tam wsadzony na siłę i właściwie lepiej byłoby, gdyby autorka nie zawarła tu uczucia między Violet a tajemniczym mężczyzną w opasce na oku, którego pierwszy raz spotkała na balu. Miałam wrażenie, że wszystkie wzdychania lady Adair w kierunku Hieronymusa były nieco przesadzone. Całokształt książki wyszedł naprawdę dobrze, ale jedynie właśnie te nagłe rozmyślania na temat chłopaka wytrącały mnie z równowagi.

Bardzo podoba mi się świat, który wykreowała Corina Bomann. XIX-wieczna Anglia, a do tego steampunk to coś, co naprawdę bardzo lubię, a autorka świetnie zachowała klimat tamtych czasów. Jestem naprawdę oczarowana atmosferą, która panuje w tej książce i z wielką chęcią przeczytałabym ją jeszcze raz po to, żeby znowu dać się wciągnąć do takiego Londynu. Sam wątek śledztwa w sprawie śmierci lorda Stantona również bardzo mi się podobał, gdyż autorka prowadziła go konsekwentnie do samego końca i nie zbaczała na bok z innymi tematami. Wątek pasji lady Adair również bardzo przypadł mi do gustu i zawsze mocno trzymałam kciuki za jej twórczość, licząc na to, że jej wynalazki będą działać. Jedną z ciekawszych rzeczy jest również to, iż narracja czasami jest prowadzona bezpośrednio z punktu widzenia osoby, która wszystko zaplanowała. To daje nam kompletny obraz sytuacji, która rozegrała się w powieści.

Właściwie nie do końca jestem usatysfakcjonowana zakończeniem książki. Nie myślałam, iż to ta postać okaże się być odpowiedzialna za morderstwa i miałam wrażenie, że została ona wybrana przez przypadek. Nie było tutaj możliwości, by podejrzewać praktycznie każdego o zabijanie członków parlamentu, a kiedy już pojawiła się ta postać, praktycznie od samego początku można było poczuć, iż to właśnie ona jest w to zamieszana. Właściwie to chciałabym przeczytać kolejną część losów lady Adair. Chętnie dowiedziałabym się jak posuwają się prace Violet nad nowymi wynalazkami i chciałabym znowu zobaczyć ją w akcji przy kolejnym dochodzeniu. Wydaje mi się jednak, iż jest to powieść jednotomowa, ale mimo wszystko nie obraziłabym się na jeszcze inne książki tej autorki.

Mechaniczne pająki to powieść idealna dla fanów Sherlocka Holmesa i Diabelskich maszyn. Jestem nią bardzo mile zaskoczona, gdyż nie spodziewałam się, że aż tak bardzo mi się spodoba. Może nie jest bez wad, jednak niewątpliwie można spędzić z nią kilka miłych dni. Niepowtarzalny klimat, interesujące postaci i tajemnicze śledztwo, czyli wszystko za co można pokochać Mechaniczne pająki. Bardzo polecam tę książkę, jeśli szukacie ciekawego steampunku połączonego z lekkim kryminałem.


Recenzja pochodzi z bloga: alone-with-books.blogspot.com

Londyn, 1888 rok. Violet Adair przygotowuje się do debiutu na salonach miejscowej arystokracji, jednak pod pozorami dobrze ułożonej damy dziewczyna skrywa drugie wnętrze. W zaciszu własnego pokoju i wynajętego laboratorium konstruuje wynalazki pod pilnym okiem zaufanego majordomusa o wątpliwej przeszłości. Kiedy jednak na balu Adairów umiera jeden z gości, lord Stanton,...

Malencia Vale pomyślnie przeszła męczące Testy i mimo prób podjętych przez rząd w celu usunięcia wspomnień z tego czasu, dalej pamięta każdy szczegół. Teraz nadeszła chwila, by wybrać odpowiednie studia. Przez sześć miesięcy ciężko pracowała, uczyła się i uzyskiwała dobre oceny, by móc dostać się na wymarzony kierunek. Jednak los kieruje ją w całkowicie inną stronę niż chciała. Na studiach, które wydają się nie być dla niej odpowiednie, Cia musi poradzić sobie nie tylko z rywalami, ale także z faktem, iż jest ciągle obserwowana. Podczas trudnych zadań w ramach Inicjacji, której poddawani są wszyscy pierwszoroczniacy, dziewczyna jedynie utwierdza się w tym, że za całymi studiami stoi coś więcej. Cia musi dowiedzieć się komu może ufać.

Testy nie były bardzo ambitną lekturą, jednak niewątpliwie można było spędzić przy niej miło czas. Zauważyłam, iż autorka starała się w tamtej części określić główne granice świata przedstawionego w powieści i jedynie wprowadzić czytelnika w to, co się tam dzieje. Jeśli chodzi o drugi tom, czyli Samodzielne studia, Joelle Charbonneau przestała się bawić z czytelnikami. Teraz zaczęła się prawdziwa jazda bez trzymanki, więc lepiej zapnijcie pasy.

Najlepszą rzeczą w tej książce jest fakt, iż jest tutaj o wiele więcej polityki i moralnych dylematów. W pierwszej części nie można było tego odczuć, gdyż autorka przedstawiała nam Testy i sygnalizowała, że one wcale nie przebiegają tak uczciwie jak powinny. Natomiast tutaj widzimy ten świat od podszewki. Cia dostaje się na studia, z których nie jest zadowolona, jednak one pozwalają jej dowiedzieć się więcej na temat systemu rządzenia i struktury państwa. Lepiej widzimy również ideę Testów, która została źle zinterpretowana przez twórcę i zamiast czynić coś dobrego dla społeczeństwa, dosłownie pozbywa się przeszkadzających osób. W Samodzielnych studiach Cia zaczyna zadawać sobie pytania co jest dobre, a co złe. Jak powinien wyglądać system rządzenia, żeby można było wspólnie odbudować zniszczone miejsca zamieszkania. Widzi też, że dla władzy ludzie potrafią zrobić naprawdę bardzo wiele, a jeśli zostaną już do niej dopuszczeni, często znikają ich ideały i jedynie starają sie ciągle utrzymać na stołku prezydenta.

Pod wieloma względami ta trylogia podoba mi się bardziej niż Igrzyska śmierci. Nie da się nie zauważyć tego, iż pierwsza część była bardzo inspirowana twórczością Suzanne Collins, jednak Samodzielne studia zaczynają wykraczać poza schematy, które widzimy w Igrzyskach śmierci. Cia musi przejść Inicjację i zacząć myśleć jak prawdziwy przywódca. Oczywiście zaczyna formować nam się tutaj pewnego rodzaju ruch oporu wobec systemu rządzenia Testami, jednak nie jest on tak schematyczny jak można byłoby pomyśleć. Podoba mi się to, iż Joelle Charbonneau wnika bardzo w moralne dylematy i mocno skupia się wokół polityki, czego nie możemy zobaczyć tak bardzo w Igrzyskach śmierci.

Po takim zakończeniu nie mogę się doczekać ostatniej części. Mam wielką nadzieję, że się nie zawiodę, gdyż ta trylogia z tomu na tom staje się coraz lepsza. Nawet nie spodziewałam się tego, że Samodzielne studia mogą mi się tak bardzo spodobać. Jestem naprawdę mile zaskoczona tym, co otrzymałam w książce i liczę na to, że trzeci tom sprawi, że ta trylogia stanie się jedną z moich ulubionych. Jestem niesamowicie ciekawa tego, co też autorka może wymyślić dla czytelnika, dlatego z niecierpliwością czekam na wydanie ostatniej części.

Samodzielne studia to książka, która zadaje ważne pytania na temat systemu rządzenia w państwie i pokazuje wątpliwości oraz wybory rządzących. Pod pozorem zwykłej dystopii Joelle Charbonneau pokazuje czytelnikowi jak ludzie mogą się zmienić, gdy dojdą do władzy i stawia pytania na temat tego, co jest dobre, a co złe. Nie miałam pojęcia, że ta część może spodobać mi się bardziej niż Testy, ale tak jest. Mam ogromną nadzieję, że autorka nie zepsuje tak dobrze zapowiadającej się trylogii, a ostatnia część jedynie utwierdzi mnie w przekonaniu, iż to jedne z ciekawszych książek. Bardzo polecam Samodzielne studia i teraz musimy czekać z niecierpliwością na trzeci tom!


Recenzja pochodzi z bloga: alone-with-books.blogspot.com

Malencia Vale pomyślnie przeszła męczące Testy i mimo prób podjętych przez rząd w celu usunięcia wspomnień z tego czasu, dalej pamięta każdy szczegół. Teraz nadeszła chwila, by wybrać odpowiednie studia. Przez sześć miesięcy ciężko pracowała, uczyła się i uzyskiwała dobre oceny, by móc dostać się na wymarzony kierunek. Jednak los kieruje ją w całkowicie inną stronę niż...

Gdy w Ziemię uderza jednocześnie dwanaście meteorytów, ludzie myślą, że to musi być koniec świata. Jeszcze nikt nigdy nie widział takiego zjawiska i jest ono sporym zaskoczeniem dla większości ludzi. Ale nie dla wszystkich. Dwanaście osób w różnych miejscach na kuli ziemskiej czekało na ten dzień. Czekało aż zacznie się Endgame. W ich żyłach płynie krew starożytnych cywilizacji i to właśnie oni usłyszeli wezwanie. Teraz to w ich rękach leży los świata.

Endgame to książka, o której było naprawdę bardzo głośno. Od samego początku była zaskoczeniem i większość czytelników wypowiadała się o niej pochlebnie. Dodatkowo projekt z rozwiązywaniem zagadek, które znajdują się w powieści przyciąga uwagę czytelnika. Ja byłam całkiem pozytywnie nastawiona do tej historii, chociaż nie oczekiwałam niczego nadzwyczajnego. Właściwie to dzięki takiemu nastawieniu nie czułam aż tak wielkiego rozczarowania. Mimo wszystko faktem jest, iż Endgame dla mnie nie było tak dobre, na jakie się zapowiadało.

Zacznę od tego, iż powieść niesamowicie się dłuży. Niby już od samego początku widzimy jak meteoryty uderzają w Ziemię, jednak niestety jest to opisywane stanowczo za długo. Pierwsze sto stron to naprawdę istna męka. Nie można się kompletnie wciągnąć w akcję ze względu na zbyt krótkie rozdziały, zdania praktycznie urywane w połowie i ciągłe przeskakiwanie narracji z jednego do drugiego bohatera. Autor zdecydowanie za bardzo rozwlekł wątek wezwania do Endgame i uderzania meteorytów, przez co już na samym początku można się porządnie zniechęcić do tej powieści. Dopiero po ponad stu stronach zaczyna się coś dziać, jednak niestety największą wadą tej książki jest to, iż nie wciąga. Ja w ogóle nie czułam się porwana do tego świata wykreowanego przez autora i jedynie męczyłam się z przebrnięciem przez tę historię.

Oceniam książkę jedynie z tego, co zostało w niej napisane. Nie wnikam w istotę zagadek, które są dołączone do powieści i przez które podobno można coś wygrać, gdyż to nie jest moja para kaloszy. Co prawda na samym początku mamy informacje, iż treść książki celowo nie jest wyjustowana i nie ma w niej żadnych akapitów, ale mimo to... po prostu okropnie się to czyta. Zdania są naprawdę bardzo dziwnie urywane i czytelnik często nie wie, gdzie mówi bohater, a gdzie pokazane są już jego myśli. Mnie wyjątkowo przeszkadzał brak wyjustowania tekstu i niestety już od tego momentu książka była stracona w moich oczach. Sama treść też nie porywa i nie przedstawia niczego nowatorskiego. Przez całą książkę miałam wrażenie, iż Endgame jest jak Igrzyska śmierci. Różnicą jest tylko to, że areną jest tutaj cała kula ziemska. To chyba po prostu nie była książka dla mnie, chociaż nie wykluczam tego, iż innym osobom może się spodobać taka tematyka. Niestety nawet bohaterowie nie mogli uratować tej historii. Przykro mi to powiedzieć, ale już dawno nie widziałam tak papierowych postaci.

Przy czytaniu pierwszych kilkuset stron bardzo irytowało mnie to, że James Frey posługuje się prostym językiem. Zbyt prostym i płaskim. Zazwyczaj wychodzę z założenia, że to mężczyźni lepiej piszą od kobiet, jednak w tym wypadku było inaczej. Gdyby napisał tę książkę ktoś inny to wydaje mi się, iż wyszłoby z niej coś lepszego. Brakowało mi jakiegoś szerszego spojrzenia na sytuację i lepszego opisania wszystkiego tego, co działo się z bohaterami. Autor miał dobry pomysł, ale niestety wykonanie go trochę przerosło. Natomiast jedną z niewielu ciekawych rzeczy w tej książce jest jej zakończenie. Okazuje się, że końcówka książki była naprawdę bardzo dobra, przez co powieść nie zyskała u mnie najniższej oceny. Wciągnęłam się w samo zakończenie i kilka razy byłam naprawdę zaskoczona. Pewnie gdyby Endgame napisała kobieta to rozwiązanie akcji wyglądałoby całkiem inaczej, jednak ja jestem niesamowicie zadowolona z tego, jak zakończyła się pierwsza część. To było bardzo pozytywne zaskoczenie.

Swoją przygodę z Endgame niestety zakończę już na pierwszej części. Nie chciałabym znowu męczyć się z przebrnięciem przez te 500 stron. Może nie jest to najgorsza książka na świecie, ale z drugiej strony sporo brakuje jej do określenia jej mianem bardzo dobrej. Autorowi wpadł do głowy ciekawy pomysł, ale niestety jego wykonanie nie było najlepsze. To taka książka, o której bardzo szybko zapomnę i pewnie nigdy nie wrócę do niej pamięcią. Nie polecam jej ani nie odradzam. Sami zdecydujcie czy jesteście gotowi na Endgame.


Recenzja pochodzi z bloga: alone-with-books.blogspot.com

Gdy w Ziemię uderza jednocześnie dwanaście meteorytów, ludzie myślą, że to musi być koniec świata. Jeszcze nikt nigdy nie widział takiego zjawiska i jest ono sporym zaskoczeniem dla większości ludzi. Ale nie dla wszystkich. Dwanaście osób w różnych miejscach na kuli ziemskiej czekało na ten dzień. Czekało aż zacznie się Endgame. W ich żyłach płynie krew starożytnych...

Mare Barrow żyje w świecie podzielonym na Czerwonych i Srebrnych. Różnią się od siebie jedynie kolorem krwi, ale to właśnie Srebrni rządzą miastem, a Czerwoni muszą dla nich pracować. Mare utrzymuje rodzinę z tego, co ukradnie na ulicy. Chodzi do szkoły, jednak na razie nie ma żadnego zawodu i po jej ukończeniu będzie zmuszona pójść do wojska i walczyć w szeregach armii. Jednak pewnego dnia jej życie zmienia się po nieudanej próbie kradzieży pieniędzy od mężczyzny spotkanego na ulicy. Szybko okazuje się, że w Mare ukryty jest niesamowity talent, z którego dziewczyna nie zdaje sobie sprawy. Jak potoczą się jej dalsze losy? Czy Czerwona może ruszyć posadami świata zbudowanego przez Srebrnych?

Wątki, które odnajdziemy w Czerwonej królowej nie są niczym bardzo nowatorskim. Można powiedzieć, iż na początku fabuła wydaje się sztampowa, jednak po przeczytaniu kilkunastu pierwszych stron, czytelnik od razu odrzuca to stanowisko. Słowo "sztampowa" jest ostatnim jakiego można byłoby użyć, gdy mówimy o Czerwonej królowej. Ta książka jest w pewnym sensie kompilacją rzeczy, o których przeczytaliśmy w innych książkach. Znajdziemy tutaj podobieństwa do Igrzysk śmierci, Niezgodnej, Złej krwi, Szklanego tronu czy nawet Rywalek, jednak Czerwona królowa ma to do siebie, że jest w niej kilka najlepszych wątków wybranych z tych powieści. Jednak autorka nie poprzestaje na tym. Czerwona królowa przeciera kilka nowych szlaków i przedstawia rzeczy, o których jeszcze nie czytaliśmy w żadnej książce. Jestem w niej całkowicie i nieodwracalnie zakochana!

Przede wszystkim zaletą w tej powieści jest główna bohaterka, czyli Mare Barrow. Dziewczyna jest po prostu fantastyczna! Nie da sobie w kaszę dmuchać, dba o swoją rodzinę, a do tego od początku do samego końca książki pozostaje bardziej sarkastyczna niż Jace Wayland z Darów anioła. Uwielbiam bohaterki, które potrafią być niezależne i pozostają niesamowitymi indywidualnościami. Mare od samego początku ma swój jasno wyznaczony cel i do niego dąży, nawet po trupach. Nie jest jedną z tych naiwnych i głupich bohaterek, które boją się podjąć jakiejkolwiek decyzji, ale z drugiej strony nie jest też niesamowicie sztampową postacią, która pragnie zbawić świat. Mare jest po prostu Mare i wszyscy powinni na nią uważać. Już dawno nie czytałam książki z tak wyrazistą główną postacią, a do tego naprawdę dobrze wykreowanym światem. Czerwona królowa od razu trafia na moją listę ulubionych książek!

Nie da się odmówić tej powieści faktu, iż niesamowicie wciąga. Od pierwszej strony zanurza się w nią i wypuszcza czytelnika dopiero wraz z upływem ostatniej strony. Sama złapałam się na tym, że nie mogłam jej odłożyć na bok i gdy jej nie czytałam to cały czas powracałam do niej myślami. A po zakończeniu swojej przygody z Czerwoną królową czułam się, jakby ktoś odebrał mi przyjaciela. Już dawno nie czułam się pochłonięta przez książkę, a dodatkowo miałam wrażenie, jakbym sama była częścią świata wykreowanego przez Victorię Aveyard. Z zapartym tchem i wypiekami na policzkach śledziłam kolejne losy bohaterów. Od samego początku ją pokochałam i kompletnie się nie zawiodłam. Jedynym mankamentem jest chyba tylko zakończenie, które mimo wszystko wydało mi się zbyt proste i nieco dziwnie niedopracowane, ale mam wielką nadzieję, że autorka naprawi to w kolejnej części.

Jest to też powieść, która na każdej stronie szokuje czytelnika. Ja nie dałam się zwieść wielu bohaterom, którzy starali się być mili, a pod koniec wbijali nóż w plecy głównej bohaterce, jednak trzeba przyznać, że rozwój zdarzeń naprawdę mocno mną wstrząsnął. Nie myślałam, że autorka wymyśli wątek, który aż tak bardzo zburzy wizję, którą czytelnik układał sobie w głowie. I jedno jest pewne: jeśli Victoria Aveyard przez swoją bohaterkę, Mare Barrow, mówi, iż nikomu nie można ufać, to uwierzcie mi, że naprawdę tak jest. Ta książka jest pełna małych intryg, które urastają do wielkiej potęgi i następnie w skutek dziwnych zbiegów okoliczności niszczą cały dotychczasowy świat. Tak samo jak świat czytelnika. Ja po lekturze byłam wprost załamana, bo chciałam jak najszybciej wrócić do świata wykreowanego przez Victorię Aveyard, a okazuje się, że następny tom pojawi się dopiero w 2016. I to za granicą! Świat jest jednak naprawdę niesprawiedliwy, a ja wprost umieram z tęsknoty za kolejną częścią!

Tak wciągającej książki jeszcze nigdy nie było! Niech cały rynek wydawniczy uważa, bo nadchodzi Czerwona Królowa, która wtargnie z siłą i potęgą błyskawicy, detronizując wszystkie dotychczasowe bestsellery i porażając swoją mocą czytelników. Nie będziecie mogli się od niej uwolnić. To taka powieść, którą po prostu musicie przeczytać. Zmiażdży Was emocjonalnie, nie będziecie mogli jej wyrzucić z głowy i będziecie nienawidzić autorkę za to, że tak szybko skończyła swoją książkę, a jednocześnie zakochacie się w niej bez pamięci. Gorąco polecam!


Recenzja pochodzi z bloga: alone-with-books.blogspot.com

Mare Barrow żyje w świecie podzielonym na Czerwonych i Srebrnych. Różnią się od siebie jedynie kolorem krwi, ale to właśnie Srebrni rządzą miastem, a Czerwoni muszą dla nich pracować. Mare utrzymuje rodzinę z tego, co ukradnie na ulicy. Chodzi do szkoły, jednak na razie nie ma żadnego zawodu i po jej ukończeniu będzie zmuszona pójść do wojska i walczyć w szeregach armii....

Lata 60. XIX wieku, Hokitika, Nowa Zelandia. Z wielkimi ambicjami i nadzieją do miasta przypływa Walter Moody, który tak jak inni marzy o tym, żeby dorobić się fortuny podczas trwającej gorączki złota. Zaraz po zameldowaniu w hotelu Korona jest świadkiem bardzo dziwnego zgromadzenia. W palarni dochodzi do spotkania dwunastu mężczyzn, którzy chcą przedyskutować serię niewątpliwie tajemniczych i z pozoru niełączących się ze sobą zdarzeń. Walter Moody zostaje wciągnięty w niesamowitą opowieść relacjonowaną z punktu widzenia wszystkich dwunastu mężczyzn. Okazuje się, iż nie jest to przypadkowa zbieranina, ale wszyscy są ze sobą powiązani. Każdy posiada swoje sekrety, jednak tylko wspólnymi siłami mogą rozwiązać tajemnicę krążącą po Hokitika.

Znacie to uczucie, gdy trzymając w dłoniach książkę, wiecie, iż będzie ona idealna? Na pewno też dobrze zdajecie sobie sprawę z tego, że istnieją powieści tak dobre, tak przemawiające do serca od pierwszych stron i tak niesamowicie poruszające do głębi, iż nie sposób jest opisać wszystkie swoje uczucia. Taką książką jest dla mnie Wszystko, co lśni. Stykałam się z naprawdę wieloma różnymi powieściami, jedne były bardziej ciekawe, a inne mniej, jednak żadna z nich nie wywołała we mnie aż tylu emocji, co recenzowana przeze mnie książka. Brakuje mi słów, by móc oddać wszystko to, co chciałabym powiedzieć na jej temat, jednak wiedzcie jedno: To jedna z niewielu książek napisanych przez współczesnych autorów, która z powodzeniem może zagrzać sobie miejsce obok światowych klasyków.

Catton przez pierwsze ponad czterysta stron prowadzi fabułę książki poprzez opowieści dwunastu mężczyzn zlepione w jedną całość, co daje nam poglądowy obraz sprawy, która działa się w Hokitika. Retrospekcja ta pozwala czytelnikowi na poznanie podstawowych informacji na temat tajemniczych wydarzeń, które z czasem okazują się jeszcze bardziej skomplikowane. Sam fakt, iż autorka przez tyle stron musi tłumaczyć wszystkie zawiłości swojej książki doprowadza do wniosku, iż jest to powieść wielowarstwowa, której nie da się w pełni zrozumieć od samego początku. Eleanor Catton cały czas rzuca czytelnikowi historie całej dwunastki spędzającej czas w palarni Korony, więc na początku można się zgubić w tym, o kim mowa i co się właściwie dzieje. Wydaje nam się, iż ci mężczyźni zebrali się tam całkowicie przypadkowo. Początki ich historii również nie wskazują na to, żeby ich sprawy miały się ze sobą połączyć. Jednak wraz z upływem stron przekonujemy się, że ich relacje są bardziej zazębione i skomplikowane niż myśleliśmy na samym początku. Najciekawsze w tej powieści jest to, iż gdyby nie fakt, że mężczyzn połączyło tyle wspólnych mianowników, pewnie nigdy w życiu nie znaliby się tak dobrze i nawet nie zwracaliby na siebie uwagi na ulicy. Po wyjściu z palarni żaden z nich nie jest już taki sam i wszyscy pozostają w niemym porozumieniu, czując się jak partnerzy w zbrodni.

Autorka posiada niezwykły dar do kreowania postaci. Czytałam wiele książek, w których bohaterowie byli wyraziści, ale w żadnej nie było widać tego aż tak bardzo, jak we Wszystko, co lśni. Każda kolejna osoba (nie da się mówić o nich "postacie literackie"!) posiada swoją historię, wzloty i upadki, miłości, marzenia, tajemnice i przeznaczenie. Każdy znajduje szczęście w czymś innym, a łączy ich jedynie fakt, iż żyją w Hokitika i są w większym bądź mniejszym stopniu zaślepieni gorączką złota. Ludzie przedstawieni w powieści są po prostu niesamowicie prawdziwi. We wszystkim tym, co robią, w każdym swoim zachowaniu, w każdej cesze charakteru widzimy odbicie rzeczywistości i tego, jacy my naprawdę jesteśmy. Śledząc ich losy, czujemy się jakbyśmy podglądali żywych ludzi mieszkających wiele kilometrów stąd i nic nie ukrywa się przed naszym wzrokiem. Możemy interpretować ich zachowania na różne osoby, a jednocześnie dostajemy szeroki obraz wszystkiego, co dzieje się na Hokitika. Jeszcze nigdy tak silnie nie zżyłam się z bohaterami książki. Jeszcze nigdy tak dotkliwie nie przeżywałam na sobie ich losów. Jeszcze nigdy nie zakochałam się tak bardzo w żadnej książce.

Wszystko, co lśni to po prostu majstersztyk. Została przemyślana pod każdym kątem i nic nie umknęło autorce w pisaniu. Mamy tu nawet do czynienia z astrologią, która przedstawia, iż nasze losy są zapisane w gwiazdach i wszystkie wydarzenia następują po sobie w poprawnej sekwencji. Każda sytuacja została ustalona w związku ze znakami zodiaku, planetami bądź fazami księżyca. Losy bohaterów wydają się przesądzone od samego początku, jednak na każdym kroku Eleanor Catton zaskakuje czytelnika kolejnymi rewelacjami. Okazuje się również, że mimo obecności naprawdę wielu postaci, nie sposób jest się w nich pogubić. Tak jak wspominałam, są na tyle wyraziste i charakterystyczne, iż nie da się pomylić np. Aha Quee'ego z Manneringiem.

Eleanor Catton od pierwszych stron zachwyca niesamowitym językiem. Posługuje się piórem sprawnie, a dodatkowo potrafi zaostrzyć je tak, iż czytelnik nie może wyjść ze zdziwienia nad jej talentem. Bo niewątpliwie jej talent jest wprost ogromny. Ja zakochałam się już od pierwszego zdania w tej książce i wraz z upływem kartek utwierdzałam się jedynie w tym, iż jest to powieść jedyna w swoim rodzaju. Nie jestem nawet w stanie określić wszystkich emocji, które wywołał we mnie talent pisarski autorki. Jestem po prostu pod ogromnym wrażeniem i mogę nawet pokusić się o stwierdzenie, że Eleanor Catton to Shakespeare piszący prozą. Już dawno nie widziałam tak utalentowanej młodej pisarki. Czekają ją jeszcze całe lata wspaniałej twórczości!

Historii, którą autorka przedstawia nam w swojej powieści, nie da się powtórzyć, zrelacjonować czy streścić. Po tym poznaje się naprawdę dobrze rozplanowaną i przemyślaną fabułę, a taka niewątpliwie jest we Wszystko, co lśni. Czytelnik od samego początku jest zaaferowany tym, co dzieje się w Hokitika. Oczywiście Catton nie podaje nam wszystkiego od razu na tacy, ale odkrywamy tajemnicę powoli, co jest w tej książce jedną z najlepszych rzeczy. Aż ma się ochotę przewracać kartki z prędkością światła, byle tylko poznać rozwiązanie całej historii! Nigdy nie spotkałam się z tak wielowarstwową, przemyślaną i wciągającą fabułą, od której nie sposób jest się uwolnić. Wszystkie losy bohaterów są ze sobą powiązane i nie jest możliwe, by ta książka funkcjonowała bez chociaż jednej osoby. Wszystko, co lśni jest jak zegar, w którym nieustannie kręcą się trybiki, a jeśli zabrakłoby jednego to cały mechanizm mógłby ulec zniszczeniu.

Po przeczytaniu tej powieści czuję niewysłowiony niedosyt. Oto książka, która tak bardzo poruszyła mnie, namieszała mi w życiu i zaburzyła moją hierarchię wartości, postanawia, ot tak, skończyć się po dziewięciuset stronach. Chciałam skończyć ją czytać, bo nie mogłam się doczekać zakończenia i rozwiązania całej tajemnicy, ale jednocześnie nie chciałam, gdyż wiedziałam, iż będę musiała się z nią rozstać i to będzie definitywny koniec. Autorka pozostawiła kilka wątków, które według mnie nie zostały do końca wytłumaczone i właśnie z tego powodu czuję się źle. Chciałabym wiedzieć dokładnie na czym stoją bohaterowie. Co się stało z Walterem, Anną bądź Emerym. Według mnie Wszystko, co lśni to historia, która nie powinna się nigdy skończyć... I może właśnie to próbowała osiągnąć Eleanor Catton. Zakończenie jest na tyle otwarte, iż pozwala nam snuć domysły o życiu bohaterów, a jednocześnie dobrze podsumowuje ich losy. Czuć, iż autorka inspirowała się klasykami literatury, np. Tołstojem bądź Flaubertem, ale największą zaletą jest to, iż wyszło jej to niesamowicie dobrze. Z przyjemnością postawiłabym ją na półce obok innych sławnych i cenionych autorów minionych wieków.

Wszystko, co lśni to książka, którą się żyje. Po jej przeczytaniu czujesz doskonale, iż nie istnieje druga podobna do niej historia, która wpłynęłaby na Ciebie w równym stopniu. Każde zdanie tej powieści jest przejawem ogromnego talentu i wyobraźni autorki, która jak żadna inna potrafi połączyć powieść obyczajową z thrillerem. Czytając Wszystko, co lśni, byłam przekonana, iż to historia, która zapisze się w literaturze światowej. Dalej trzymam się zdania, że za kilkadziesiąt lat nazwisko Catton będzie wymieniane obok Dostojewskiego, Tołstoja czy Orwella. To powieść specyficzna, która nie musi spodobać się każdemu, jednak nie wyobrażam sobie tego, żebym teraz zapomniała o tej historii i żyła dalej w taki sam sposób. Jeśli chcecie sięgnąć po coś dobrego, tak naprawdę dobrego, co zmieni Wasze spojrzenie na świat, to przeczytajcie Wszystko, co lśni, bo może być to jedna z najpiękniejszych książek w Waszym życiu.


Recenzja pochodzi z bloga: alone-with-books.blogspot.com

Lata 60. XIX wieku, Hokitika, Nowa Zelandia. Z wielkimi ambicjami i nadzieją do miasta przypływa Walter Moody, który tak jak inni marzy o tym, żeby dorobić się fortuny podczas trwającej gorączki złota. Zaraz po zameldowaniu w hotelu Korona jest świadkiem bardzo dziwnego zgromadzenia. W palarni dochodzi do spotkania dwunastu mężczyzn, którzy chcą przedyskutować serię...

Sabriel jest jedyną córką Abhorsena. Dorasta w Ancelstierre odgrodzona Murem od Starego Królestwa i wiedzie bezpieczne życie w Wywerley College. Jednak ojciec Sabriel nie pojawia się na umówionym spotkaniu i wszystko wskazuje na to, że zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach. Dziewczyna będzie musiała zrezygnować ze spokoju i udać się na spotkanie z własnym przeznaczeniem. Wkracza do Krainy Zmarłych, w której moce zła nigdy nie śpią, a Sabriel będzie musiała poradzić sobie sama z tym, co ją czeka. Czy uda jej się znaleźć ojca? Co sprawia, że Zmarłych pojawia się jeszcze więcej niż powinno?

Do Sabriel od samego początku mnie przyciągało. Wiedziałam, że w końcu przeczytam tę powieść i nie mogłam się doczekać tego, żeby się z nią zapoznać. Nie przeczytałam opisu i pozwoliłam się jej zaskoczyć. Okazało się to najlepszym możliwym wyborem, gdyż książka Gartha Nixa zauroczyła mnie i pochłonęła od pierwszych stron. Zazwyczaj nie sięgam po tego typu literaturę i nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, że może mi się ona tak bardzo spodobać, a jednak jestem naprawdę zachwycona tym, co wykreował Garth Nix dla czytelnika.

Od samego początku czuć, że tę książkę napisał facet. Akcja jest konkretna i zwięzła, mamy wytyczony cel, do którego zmierzamy. Nie ma żadnych przesadzonych ubarwień, rozmyślania nad tym, jak piękny jest drugi bohater i może właśnie dlatego tak bardzo mi się to spodobało. Pisarki często popadają w skrajności i można nieźle się zdenerwować przy czytaniu przesłodzonych opisów na temat walorów zewnętrznych innej postaci, a u pisarzy wygląda to całkowicie inaczej. Akcja pędzi od pierwszych stron i nawet na chwilę się nie zatrzymuje, a autor przekazuje informacje, które są najbardziej potrzebne do zrozumienia całego świata. Jedną z głównych zalet Sabriel jest po prostu to, że została napisana przez mężczyznę. Kobieta pewnie zbyt ubarwiłaby tę powieść, natomiast Garth Nix stworzył z tej historii coś naprawdę niesamowitego.

Tytułowa bohaterka to naprawdę twarda sztuka. Mimo jej młodego wieku, potrafi myśleć rozsądnie i przemyśleć taktykę działania. Podobał mi się jej nieco analityczny umysł, dobra pamięć i przede wszystkim świetne umiejętności w posługiwaniu się znakami Kodeksu. To jedna z niewielu bohaterek książkowych, która naprawdę mi się spodobała. Nie jest wyidealizowana, nie daje się ogłupić emocjom i jest rozsądna, czego wielu żeńskim postaciom brakuje. Wie na czym stoi i do czego dąży. Nie pozwala na to, żeby coś pokrzyżowało jej plany i jest bardzo konsekwentna we wszystkim, co robi. To taka postać, z którą łatwo się utożsamić i równie łatwo jest ją polubić. Już od samego początku czytelnik może zapałać do niej sympatią. Oprócz tego, uwielbiam tę powieść za fakt, iż jednym z głównych bohaterów jest... kot. Mogget jest ważną postacią, a do tego jest gadającym zwierzakiem. Jak tu nie polubić tej historii?

Zakochałam się w świecie wykreowanym przez autora. Uwielbiam, gdy książka ma o wiele głębszą historię niż ta która jest w niej przedstawiona. Widzimy zaledwie kawałek świata, który narodził się w głowie Gartha Nixa, a jego korzenie sięgają o wiele głębiej. Jest przemyślany od początku do końca i przedstawiony w tak realny sposób, że po prostu nie da się nie wciągnąć w niego. Uwielbiam to, że główna bohaterka jest Abhorsenem i widzimy ją, gdy rozprawia się ze Zmarłymi, którzy powinni od dawna znajdować się za Ostatnią Bramą w Śmierci. Uwielbiam też fakt, że para się magią i potrafi dobrze wykorzystywać wszystkie swoje zdolności. Świat wykreowany przez autora jest zbyt głęboki i wielowymiarowy, żeby móc go w pełni opisać. Naprawdę ogromnie zazdroszczę mu wyobraźni. Tę książkę po prostu trzeba przeczytać!

Jedną z największych zalet jest to, iż nie można się tutaj nudzić. Na każdej stronie jesteśmy czymś zaskakiwani. Akcja cały czas pędzi. Mamy tutaj połączenie magii ze światem, który z łatwością mogłabym sobie wyobrazić jako rzeczywisty i nawet znajdziemy odrobinę wojskowości i taktyk wojennych. Ostatnie strony trzymają w napięciu, jednak cała książka nie pozwala na wypuszczenie jej z rąk. Można ją przeczytać na jednym wdechu i wciągnąć się od pierwszej strony. Do tego nie da się o niej szybko zapomnieć.

Ta powieść pozostawia ślad na czytelniku. To taka historia, która przykleja się do pamięci na zawsze i nie sposób się od niej uwolnić. Jestem zauroczona tą książką i nie mogę się doczekać tego, żeby przeczytać kolejne części. Świat wykreowany przez Gartha Nixa jest jedyny w swoim rodzaju i po prostu trzeba go poznać. Jeśli szukacie dobrego fantasy, które wciągnie Was do swojego świata i nie wypuści przez wiele godzin, to trafiliście pod dobry adres. Sabriel dostarczy Wam niezapomnianych wrażeń!


Recenzja pochodzi z bloga: alone-with-books.blogspot.com

Sabriel jest jedyną córką Abhorsena. Dorasta w Ancelstierre odgrodzona Murem od Starego Królestwa i wiedzie bezpieczne życie w Wywerley College. Jednak ojciec Sabriel nie pojawia się na umówionym spotkaniu i wszystko wskazuje na to, że zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach. Dziewczyna będzie musiała zrezygnować ze spokoju i udać się na spotkanie z własnym...

Dean Holder od dawna nosił w swoim sercu ogromny ból po utracie ważnej w jego życiu osoby. Ciągle jej szukał, starając się tym usprawiedliwić swoje poczucie winy, iż pozwolił jej odejść. Tymczasem jednak czasami potrzeba wrócić do przeszłości, żeby dobrze poznać i poradzić sobie z teraźniejszością. Książka opowiedziana z punktu widzenia Holdera nabiera nowego znaczenia w znanym Hopeless.

Jest to historia, która urzekła mnie od pierwszej strony. Fakt, że poznajemy ją poprzez Holdera sprawia, że wszystko to, o czym czytaliśmy w Hopeless nabiera nowego wymiaru. Dzięki temu, iż przeczytaliśmy Losing Hope wszystko wydaje się bardziej logiczne i pełne. Jeśli polubiliście Hopless, to Losing Hope musicie pokochać, bo bez tej części nie da się dokładnie zrozumieć wszystkigo, co działo się w poprzednim tomie. Ja jestem w tej historii podwójnie zakochana!

Dean Holder już w Hopeless bardzo mnie zaciekawił. Chciałam poznać wszystkie jego sekrety i dowiedzieć się, co takiego wydarzyło się w jego życiu, iż jest jaki jest. W Hopeless brakowało mi lepszego wyjaśnienia samobójstwa jego siostry i bardzo chciałam poznać przeszłość tego bohatera. Umożliwiło mi to Losing Hope, które pokazuje historię Sky i Holdera z punktu widzenia chłopaka. Ale oprócz tego możemy również przeczytać o rzeczach, które działy się w życiu Deana zanim poznał Sky. Widzimy, co przeżywał po śmierci siostry i odkrywamy tajemnice, których brakowało w poprzednim tomie. Właściwie to jestem bardziej zakochana w Losing Hope. Może to kwestia Holdera jako narratora, jednak wydaje mi się, że ta część jest nieco bardziej dopracowana i pokazuje historię tych dwojga z jeszcze innych punktów widzenia, przez co nabiera kompletnie innego wymiaru.

Właściwie nie czułam się, jakbym czytała Hopeless drugi raz. Patrzyłam na tę historię całkiem innymi oczami, a autorka przedstawiła fakty, które do tej pory nie były znane czytelnikowi. Bardzo chciałam się dowiedzieć więcej o relacji Deana i jego siostry, więc ta część była według mnie naprawdę bardzo dobra. Po jej przeczytaniu czuję, że wszystko jest kompletne. Wiem już jak wyglądał świat Holdera, a jak Sky i jak zmieniło się wszystko w momencie, gdy się poznali. Jestem naprawdę niesamowicie zauroczona tą powieścią, jeszcze bardziej niż poprzednią częścią, która również zrobiła na mnie bardzo duże wrażenie.

Nie istnieje wystarczająca liczba przymiotników, którymi można byłoby określić fenomen Losing Hope. To powieść, o której chce się rozmawiać, dzielić się nią z całym światem i powtarzać w myślach wszystkie słowa bohaterów. Dzięki niej odnajdziemy nadzieję w każdym kolejnym jutrze, brnąc do przodu mimo przeciwności losu. Niech tytuł nie będzie dla Was mylący, gdyż jest to książka naprawdę inspirująca, która natchnie czytelnika nową energią do życia. Dla mnie jest jeszcze lepsza niż Hopeless i bardziej wzruszająca, więc naprawdę gorąco polecam!


Recenzja pochodzi z bloga: alone-with-books.blogspot.com

Dean Holder od dawna nosił w swoim sercu ogromny ból po utracie ważnej w jego życiu osoby. Ciągle jej szukał, starając się tym usprawiedliwić swoje poczucie winy, iż pozwolił jej odejść. Tymczasem jednak czasami potrzeba wrócić do przeszłości, żeby dobrze poznać i poradzić sobie z teraźniejszością. Książka opowiedziana z punktu widzenia Holdera nabiera nowego znaczenia w...

Wiedeń, 1904 rok. Społecznością wstrząsa fala okrutnych morderstw, których ofiarami są przepiękne młode modelki o niestety bardzo wątpliwej reputacji. Do śledztwa zostaje wyznaczony Karl Sehlackman, który wkracza w świat wiedeńskiej secesji i nieprawdopodobnego luksusu. Okazuje się, że to zadanie będzie dla policjanta o wiele trudniejsze niż przypuszczał na samym początku. Jednym z głównych podejrzanych jest jego najlepszy przyjaciel oraz kobieta, w której zakochuje się każdy, kto tylko ją zobaczy. Czy będzie potrafił odnaleźć mordercę, który tak dobrze ukrywa swoje ślady?

O powieściach Carli Montero słyszałam już od dłuższego czasu i kiedy dowiedziałam się, iż kolejna powieść tej autorki zostanie wydana w Polsce, nie myślałam zbyt długo i z przyjemnością wzięłam się za jej czytanie. Złota skóra zaskakiwała mnie na każdym kroku. Zaczarowała mnie od pierwszej strony swoim klimatem, a wraz z kolejnymi kartkami zagłębiałam się w tej historii jeszcze bardziej aż w końcu nie mogłam wyjść ze zdumienia, iż tak szybko się skończyła. Po przeczytaniu Złotej skóry wiem, że będę musiała sięgnąć po poprzednie powieści tej autorki!

Powieść opisuje secesyjny Wiedeń, a właściwie środowisko malarzy i ich niezwykle pięknych muz, modelek. W Złotej skórze widzimy wszystkie zagadnienia związane z procesem twórczym, z pozowaniem modelek i z ich reputacją w związku z traktowaniem swojego ciała jako coś, co można wycenić. Można powiedzieć, iż na początku podchodziłam do historii przedstawionej przez Montero z nutą sceptycyzmu, ale nie da się nie przyznać tego, iż książka wciąga od samego początku. Czytelnik jest ciągle zaciekawiony dalszym rozwojem wypadków i wprost nie da się odłożyć książki na bok. Szczególnie ze względu na to, jak autorka przedstawia cały świat. Montero posługuje się niesamowicie plastycznym i barwnym językiem, dzięki któremu czytelnik niemal odczuwa wszystkimi zmysłami Wiedeń. Kroczy przez niego razem z postaciami i jest naprawdę zachwycony tym, co widzi wokół siebie. Ja jestem zakochana w sposobie pisania tej autorki. Uwielbiam fakt, że potrafi przemycić uniwersalne prawdy w zwykłej rozmowie dwojga bohaterów lub w opisie pierwszy raz widzianego miejsca. Jeśli jej poprzednie powieści są tak ciekawe i tak dobrze dopracowane to chyba mogę powiedzieć, iż Carla Montero będzie jedną z moich ulubionych pisarek.

Bohaterowie powieści są niesamowicie wyraziści. Naprawdę ma się wrażenie, iż śledzi się losy prawdziwych postaci. Każdy z nich posiada swoją historię, a najbardziej tajemnicza przeszłość pozostaje ukryta przez większy czas powieści. Jest to przeszłość Ines, wokół której oscyluje cała książka. Jej postać jest dosyć specyficzna. Kobieta jest wręcz idealna pod względem urody i z początku jej charakter wydaje się arystokratycznie zepsuty, jednak okazuje się, iż Ines wcale nie jest taka idealna jak wszyscy myślą. Każdy nosi swój bagaż doświadczeń i jest to w tej powieści świetnie ukazane. Najciekawsze w całej książce jest to, że wręcz wszyscy uwielbiają postać Ines. Jej towarzystwo świata poza nią nie widzi i wraz z upływem stron czytelnik również zaczyna się od niej uzależniać. Ines jest jedną z niewielu żeńskich postaci, które ja naprawdę bardzo polubiłam. Może ze względu na to, iż zapracowała na swoje życie i wiele musiała się nacierpieć, żeby świat zobaczył jej talent.

Nie da się ukryć, iż książka w dużej części opiera się na poszukiwaniu mordercy, który zabijał modelki w Wiedniu. Jednak nie jest to wątek zbyt wyeksponowany. Autorka potrafiła zachować w tym umiar. Bardziej rzuca się tutaj w oczy rozbudowana charakterystyka postaci i sposoby ukazania ich wzajemnych relacji. Carla Montero pokazuje, iż ludzie jakich poznajemy mają ogromne znaczenie w naszym życiu i to właśnie te wzajemne oddziaływania wiodą prym w Złotej skórze. Jeśli chodzi o wątek kryminalny to jest on tu naprawdę ciekawie przedstawiony i dobrze potraktowany, ale widać, iż to właśnie przez jego pryzmat autorka starała się pokazać mentalność niektórych ludzi i ich cechy charakteru. Właściwie nie byłam zaskoczona tym, kto okazał się mordercom, jednak faktem jest, że bardzo przyjemnie przechodzi się przez wszystkie kolejne wydarzenia, które układają się jak elementy układanki w naszej głowie.

Złotą skórą jestem wprost zachwycona! Nie myślałam, że ta powieść tak bardzo mi się spodoba i od siebie uzależni. To mieszanka wybuchowa w postaci połączenia thrillera, kryminału i powieści obyczajowej napisanej naprawdę plastycznym i barwnym językiem. Z przyjemnością ponownie bym do niej wróciła i mam nadzieję, że kiedyś to zrobię. Zdecydowanie Złota skóra jest warta przeczytania, a ja nie mogę się doczekać tego aż poznam inne powieści tej autorki!


Recenzja pochodzi z bloga: alone-with-books.blogspot.com

Wiedeń, 1904 rok. Społecznością wstrząsa fala okrutnych morderstw, których ofiarami są przepiękne młode modelki o niestety bardzo wątpliwej reputacji. Do śledztwa zostaje wyznaczony Karl Sehlackman, który wkracza w świat wiedeńskiej secesji i nieprawdopodobnego luksusu. Okazuje się, że to zadanie będzie dla policjanta o wiele trudniejsze niż przypuszczał na samym początku....