Księżyc nad Bretanią

Książka-niespodzianka ponownie pożyczona mi przez przyjaciółkę. I muszę przyznać, że po przeczytaniu opisu z okładki lekko się przeraziłam. Typowo babska opowiastka, dość pretensjonalna historyjka – jak ja dam radę ją przeczytać? Tymczasem, ponownie spotkało mnie miłe zaskoczenie i to już po pierwszym rozdziale. Przyciągnął, zaciekawił i sprawił, że ciężko mi było odłożyć książkę na dłużej…

Powieść nietypowa jak jej bohaterka – 60-letnia Niemka Marianne, która postanawia odebrać sobie życie skacząc do Sekwany. Miasto miłości podziałało na nią zupełnie inaczej niż na większość odwiedzających. Podróż z mężem do stolicy Francji była jednak kroplą, która przelała czarę. Dopiero wtedy uświadomiła sobie, że jej życie jest tak jałowe i puste, że nie ma sensu go przeciągać. Nie wahała się, skoczyła. Została jednak uratowana przez przypadkowego mężczyznę, co wzbudziło w niej jedynie ogromną złość. To zdarzenie nie obudziło w niej chęci do życia, jak pewnie niektórzy mogliby przypuszczać. Stało się to dopiero, gdy w szpitalu spostrzegła mały widoczek namalowany na kafelku, przedstawiający port i łódź o nazwie „Mariann”. Za wszelką cenę postanowiła dotrzeć do wioski rybackiej – to był impuls, to był jej cel, to była pierwsza decyzja – jej decyzja, którą podjęła samodzielnie – jej własny wybór – jej „zachcianka”. Chociaż to określenie ma wydźwięk lekko pejoratywny – jej „CHCENIE” – jej pragnienie. Nie przypuszczała, że gdy posłucha wewnętrznego głosu, zajdą w jej życiu tak wielkie zmiany…

C.D.: https://czytany-blog.blogspot.com/

Książka-niespodzianka ponownie pożyczona mi przez przyjaciółkę. I muszę przyznać, że po przeczytaniu opisu z okładki lekko się przeraziłam. Typowo babska opowiastka, dość pretensjonalna historyjka – jak ja dam radę ją przeczytać? Tymczasem, ponownie spotkało mnie miłe zaskoczenie i to już po pierwszym rozdziale. Przyciągnął, zaciekawił i sprawił, że ciężko mi było odłożyć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

129/150/2020
Ach, jaka to przyjemna książka. Jedzą, piją, grają, tańczą, kochają się i nienawidzą, a wszystko to nad Atlantykiem w zachodniej Francji. Calvados, cydr, szampan, małże, ostrygi... i miłość wszystko zwycięża. Francuskie do szpiku kości, chociaż napisała Niemka.
Feministyczne, pełno tam silnych i samodzielnych kobiet.
"Z bogini uczyniono boga, z kapłanek dziwki, z kobiet, które nie chciały się ugiąć, czarownice."
"Marianne zapytała Lisann, co pomaga na zmarszczki.
- Szminka na dzień, szminka na wieczór i kochanek na noc - zapiszczała kokieteryjnie Lisann. - Albo odwrotnie. Dwóch kochanków i szminka."
"Chciał jeszcze powiedzieć, że temu facetowi brakuje jaj, ale darował sobie. Nie wypadało przy damach wspominać o genitaliach."
Muszę dopaść inne książki tej autorki.

129/150/2020
Ach, jaka to przyjemna książka. Jedzą, piją, grają, tańczą, kochają się i nienawidzą, a wszystko to nad Atlantykiem w zachodniej Francji. Calvados, cydr, szampan, małże, ostrygi... i miłość wszystko zwycięża. Francuskie do szpiku kości, chociaż napisała Niemka.
Feministyczne, pełno tam silnych i samodzielnych kobiet.
"Z bogini uczyniono boga, z kapłanek...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Spokojna, sentymentalna acz niepozbawiona pewnego uroku powieść, która dobrze harmonizuje z obecną porą roku. Polecałbym zabrać na plażę. Fabuła jest tu przeciwieństwem znanej formuły Hitchcocka, wedle której na wstępie ma być trzęsienie ziemi, a potem napięcie rośnie. Na początku mamy coś mocnego, główna bohaterka Marianna podejmuje próbę samobójczą(bez powodzenia, na szczęście), a potem krajobraz powieści powoli się wypogadza. „Szukając śmierci znalazłam życie” - powie później Marianna. Akcja nie ma powalającego tempa, atoli takie byłoby tu wręcz niewskazane, napięcie nie rośnie tylko wygasa, wraz z tym jak bohaterka znajduje zmianę zrywając z dotychczasowym życiem. Ta sześćdziesięcioletnia kobieta dopiero teraz poznaje to czego zawsze pragnęła. I zdobiąca okładkę maksyma „Nigdy nie jest za późno by rozpocząć nowe życie” jest właściwie spoilerem, bo zawiera główne przesłanie książki. Taki pogodny, ale nie nachalny optymizm i wiara w sens poszukiwania aż do końca. Nic odkrywczego w tej książce zapewne nie znajdziemy, choć na pewno nie brak tu pocieszenia. I jeszcze jedna ciekawostka. Jako romaniście z wykształcenia, nie mogły mi ujść zdania wypowiadane po francusku, szczególnie przekleństwa miotane przez rodzącą kobietę w jednej ze scen powieści. Pod względem ilości bluzgów w języku Moliera, jest to chyba rekord wśród książek nienapisanych po francusku. Ślicznie brzmią te putain de bordel, merde de saloperie czy connard d'encule de ta mere. Sama soczysta francuszczyzna.

Spokojna, sentymentalna acz niepozbawiona pewnego uroku powieść, która dobrze harmonizuje z obecną porą roku. Polecałbym zabrać na plażę. Fabuła jest tu przeciwieństwem znanej formuły Hitchcocka, wedle której na wstępie ma być trzęsienie ziemi, a potem napięcie rośnie. Na początku mamy coś mocnego, główna bohaterka Marianna podejmuje próbę samobójczą(bez powodzenia, na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Koniec z banałami. Wszystko ma być pełne namiętności, pełne życia. Jeśli ktoś spodziewa się, że po tym życiu nastąpi coś lepszego, zapomina, że właśnie to życie jest czymś najlepszym."

Marianne ma 60 lat i jest nieszczęśliwa. Odkąd pamięta dostosowywała się do narzuconych norm i musztrującego męża. Nie zaznała miłości, nie urodziła dziecka, nie spełniła żadnego ze swoich marzeń. Nadszedł czas by uwolnić się od nieudanego życia i ten jeden raz zadecydować o swoim losie, a raczej o swojej śmierci. Ale śmierć nie nadchodzi, nawet gdy kobieta skacze pomiędzy zimne fale. W szpitalu, do którego trafia po nieudanej próbie samobójczej, natrafia na malowany kafelek. Obrazek francuskiego portu przywołuje ją do miejsca, gdzie wszystko może zacząć od początku. Do miejsca, w którym budzi się pragnienie życia. Tylko czy ta odrodzona Marianne upora się z ranami swojej skrywanej przeszłości?

"Koniec z banałami. Wszystko ma być pełne namiętności, pełne życia. Jeśli ktoś spodziewa się, że po tym życiu nastąpi coś lepszego, zapomina, że właśnie to życie jest czymś najlepszym."

Marianne ma 60 lat i jest nieszczęśliwa. Odkąd pamięta dostosowywała się do narzuconych norm i musztrującego męża. Nie zaznała miłości, nie urodziła dziecka, nie spełniła żadnego ze swoich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zmiany bywają trudne. Jednak wiążą się one z naturalnym rozwojem. Chcąc wejść w kolejny etap rozwojowy, trzeba odważyć się zrobić coś, co jest dla nas nowe, czego nigdy wcześniej nie doświadczyliśmy. Jeżeli stale żyjemy w lęku, ograniczani przez drugą osobę, możemy bać się tych zmian, traktować je jako potencjalne zagrożenie. Jednak to właśnie ZMIANA otwiera nowy etap w naszym życiu. Czy ten etap będzie lepszy? Tego dowiemy się tylko, gdy odważmy się spróbować czegoś nowego, nieznanego… Właśnie na taki pierwszy krok ku zmianie zdecydowała się Marianne, główna bohaterka książki „Księżyc nad Bretanią” – Niny George.

„Szczęście jest wtedy, gdy kochamy to, czego potrzebujemy, i potrzebujemy to, co kochamy. I dostajemy to” (s. 332).

Marianne to sześćdziesięcioletnia kobieta, która nie czuje się w swoim życiu szczęśliwa. Przez 40 lat żyła w małżeństwie z człowiekiem, który ograniczał ją finansowo, nie pozwalał jej robić tego, na co miała ochotę, czuła się przy nim niezaradna jak dziecko. Ponadto przez 10 lat opiekowała się chorą matką, od której nigdy nie otrzymała wdzięczności za swoją pomoc, wręcz przeciwnie – matka odwdzięczała się jej krzykiem.
Będąc w Paryżu – postanowiła umrzeć. Miała dość swojego życia, a nie miała odwagi dokonać zmiany. Skoczyła z mostu i dopiero wtedy poczuła prawdziwą wolność… Śmierć jednak nie była jej dana. Została uratowana, dostała drugą szansę, którą postanowiła wykorzystać, wyruszając w podróż do portu w Kerdruc. Może właśnie to będzie jej małym krokiem ku wielkiej zmianie. Jak potoczy się dalej jej życie, w obcym kraju, w zupełnie nowym miejscu?

Powieść ta jest pełna przesądów i wiary w bóstwa, w magię, a „wolna miłość” i posiadanie wielu kochanków jest w niej czymś normalnym… nie popieram tego. Jednak pomiędzy tymi scenami, odkryłam piękno kobiety – jakby samą siebie – która choć boi się zmiany, w głębi serca pragnie być naprawdę szczęśliwą i kochaną. To ta książka otworzyła mi oczy. Na miłość, o którą trzeba walczyć, na szczęście, na które każdy zasługuje i na odwagę, by dokonać zmiany, by poznać samą siebie, odsłonić swoje prawdziwe oblicze – ze swoimi pragnieniami, marzeniami, tajemnicami…

Już dawno żadnej książki nie czytało mi się tak dobrze. Chyba potrzebowałam tego, żeby przeczytać coś lekkiego, coś… „nie psychologicznego”. A jednak i tak znalazłam w tej powieści elementy psychologiczne. Nie da się ukryć, że każdy człowiek posiada własną psychikę, własną osobowość, temperament, które pozwalają zrozumieć nasze zachowanie w określonych sytuacjach. Być może mój umysł jest zbyt „przesiąknięty” wiedzą psychologiczną i ciężko mu już myśleć w innych kategoriach… To jednak nie zmienia faktu, że czytając powieść Niny George nie nudziłam się ani przez chwilę – wciągnęła mnie tak bardzo, że jak najszybciej chciałam poznać zakończenie tej historii.

Czasami łzy mówią o pragnieniach naszego serca, więcej niż my sami.
Sia

Zmiany bywają trudne. Jednak wiążą się one z naturalnym rozwojem. Chcąc wejść w kolejny etap rozwojowy, trzeba odważyć się zrobić coś, co jest dla nas nowe, czego nigdy wcześniej nie doświadczyliśmy. Jeżeli stale żyjemy w lęku, ograniczani przez drugą osobę, możemy bać się tych zmian, traktować je jako potencjalne zagrożenie. Jednak to właśnie ZMIANA otwiera nowy etap w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To książka o miłości, o miłości, o miłości...
Historia, jakich zapewne w życiu dzieje się wiele. Historia o sześćdziesięcioletniej kobiecie, która czuje się niekochana, niedoceniona, niedowartościowana przez własnego męża i postanawia od niego uciec. Co więcej - nie chce już w ogóle żyć !
Ucieka więc od dotychczasowego życia i to nowe życie bardzo pozytywnie ją zaskakuje, bo odnajduje w nim samą siebie.
Często w życiu tak bywa, że zapominamy o sobie i o swoich pragnieniach. Żyjemy, ale tak jakoś bezwiększych celów lub żyjemy dla kogoś, a tak się nie da. Książka skłania do przemyśleń. Napisana przystępnym językiem. Polecam !!!

To książka o miłości, o miłości, o miłości...
Historia, jakich zapewne w życiu dzieje się wiele. Historia o sześćdziesięcioletniej kobiecie, która czuje się niekochana, niedoceniona, niedowartościowana przez własnego męża i postanawia od niego uciec. Co więcej - nie chce już w ogóle żyć !
Ucieka więc od dotychczasowego życia i to nowe życie bardzo pozytywnie ją zaskakuje,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sporo słyszałam o tej książki i chciałam dać tej autorce drugą szansę, bo "Lawendowy pokój" zupełnie mi się nie podobał.

Zaczęło się naprawdę fajnie i nietypowo. Już myślałam, że pozycja ta będzie świetną książką. Jednak potem przyszedł środek i spadek formy. Była to najgorsza i najnudniejsza część tej powieści.

Na szczęście końcówka była już lepsza. Jednak nie zmienia to faktu, że większość pozycji jest nieciekawa.

Sporo słyszałam o tej książki i chciałam dać tej autorce drugą szansę, bo "Lawendowy pokój" zupełnie mi się nie podobał.

Zaczęło się naprawdę fajnie i nietypowo. Już myślałam, że pozycja ta będzie świetną książką. Jednak potem przyszedł środek i spadek formy. Była to najgorsza i najnudniejsza część tej powieści.

Na szczęście końcówka była już lepsza. Jednak nie zmienia to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo ciekawa, o odnajdywaniu samego siebie, swoich marzeń i pragnień. Momentami wesoła, momentami smutna. Trochę romansu też się znajdzie. Polecam!

Bardzo ciekawa, o odnajdywaniu samego siebie, swoich marzeń i pragnień. Momentami wesoła, momentami smutna. Trochę romansu też się znajdzie. Polecam!

Pokaż mimo to

Autorce trzeba przyznać, że ma talent do refleksyjnych lektur ;) Pięknie pisze o miłości i skłania czytelnika, wręcz zmusza, do zastanawiania się nad sobą, nad swoim życiem i swoimi wyborami. Podobnie jak w "Lawendowym Pokoju" tak i tutaj akcja nie pędzi, nie jest jakaś bardzo porywająca, ale też nie można powiedzieć, że nic się nie dzieje... Jednak na pierwszym planie są uczucia, ludzie i miejsce, a wydarzenia tak jakby bardziej w tle.

Świetnym pomysłem są nawiązania do Avalonu, druidów oraz historii Viviany i Merlina. Dla mnie jako wielbicielki "Mgieł Avalonu" - przeogromny plus! Bardzo ciekawe powiązanie z losami bohaterów i z główną bohaterką, także z miejscem akcji. WOW!

Druga świetna sprawa to wiek głównych bohaterów i większości drugoplanowych. Nie myślałam, że sięgnę po lekturę o ludziach mających po 60 lat, ale okazało się, że było ok. Bałam się, że nie będę umiała się identyfikować z bohaterami, albo że nie będę umiała ich zrozumieć, ale nie! I bardzo pozytywnie oceniam to doświadczenie.

Polecam dla tych, którzy myślą, że jest za późno na zmianę, dla niepoprawnych romantyków, dla wielbicieli złotych myśli o życiu i miłości, dla tych, którzy lubią delektować się pięknym słowem pisanym! I dla całej reszty też. Każdy powinien przynajmniej raz na jakiś czas przeczytać coś tak pięknego i refleksyjnego;)

Autorce trzeba przyznać, że ma talent do refleksyjnych lektur ;) Pięknie pisze o miłości i skłania czytelnika, wręcz zmusza, do zastanawiania się nad sobą, nad swoim życiem i swoimi wyborami. Podobnie jak w "Lawendowym Pokoju" tak i tutaj akcja nie pędzi, nie jest jakaś bardzo porywająca, ale też nie można powiedzieć, że nic się nie dzieje... Jednak na pierwszym planie są...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

«Lawendowy pokój», «Księżyc nad Bretanią» i «Księga snów» to swego rodzaju tryptyk. Oczywiście każda powieść zawiera zupełnie odrębną historię, ale łączy je pewien motyw przewodni. Autorka porusza w nich tematykę śmierci, przemijania. W «Księżycu nad Bretanią» podobnie jak w «Lawendowym pokoju» sięga po starszego bohatera, który, zdawać by się mogło, życie ma już za sobą. Marianne ma 60 lat, co ją jeszcze czeka? Czy w tym wieku warto próbować odkryć siebie na nowo? Zmienić miejsce zamieszkania, zacząć pracować, zakochać się? Bardzo podoba mi się przekaz tej powieści - na znalezienie szczęścia nigdy nie jest za późno. Nigdy też nie jest za późno na rozstanie się z człowiekiem, który niszczy nas psychicznie.

Prowansja czy Bretania? Hmm...
Nie rozumiem, czemu książki George mają dosyć słabe oceny na portalu Lubimy czytać (poniżej siedmiu gwiazdek). Ja jestem kompletnie zakochana w tych historiach, a każda kolejna tylko mocniej chwytała mnie za serce. Myślałam, że to «Lawendowy pokój» z Jeanem Perdu i jego Apteką literacką jest moją ulubioną książką niemieckiej pisarki, ale «Księżyc nad Bretanią» zrzucił go na drugie miejsce. Historia Marianne jest piękna i dająca nadzieję. Uwielbiam też styl, w jakim losy bohaterów opowiada nam George. Piękny, nieco filozoficzny, z cytatami, którymi można zapełnić sporą część pamiętnika.

Podsumowanie
Jak już pisałam na początku wpisu, ogromnie żałuję, że mam tę książkę już za sobą. Tak bardzo nie mogłam doczekać się lektury, a kiedy przyszedł na nią czas, historia Marianne i jej nowego życia w Bretanii zawładnęła moim sercem. To mądra i piękna powieść i ogromnie ją wam polecam. Myślę, że to będzie też idealna książka dla starszych osób, które czują, że ich życie już donikąd nie prowadzi, że już są za starzy, aby coś zmienić, aby być jeszcze szczęśliwymi. «Księżyc nad Bretanią» to mój absolutny ulubieniec jeśli chodzi o twórczość Niny George i jedna z piękniejszych książek, jakie czytałam.

«Lawendowy pokój», «Księżyc nad Bretanią» i «Księga snów» to swego rodzaju tryptyk. Oczywiście każda powieść zawiera zupełnie odrębną historię, ale łączy je pewien motyw przewodni. Autorka porusza w nich tematykę śmierci, przemijania. W «Księżycu nad Bretanią» podobnie jak w «Lawendowym pokoju» sięga po starszego bohatera, który, zdawać by się mogło, życie ma już za sobą....

więcej

mniej

Pokaż mimo to